Lieve mensen, het lag er écht niet aan, dat er niets te schrijven viel, het lag gewoon aan het feit dat er veel te veel te schrijven viel, en ik daardoor geen onderwerp kon kiezen, en ik daardoor het schrijven voor me uit schoof, en dat... en dat... en dat...
Goed, nu de temperaturen buiten alweer een paar dagen onder de dertig graden blijven hangen, het nog relatief rustig is in de winkel én ik daar éindelijk internet heb op de laptop, ga ik een kleine inhaalslag proberen te maken. Even in het kort:
Aansluitend op de laatste post: Marina is inmiddels toch anagenomen in Oslo, maar heeft besloten dat Kopenhagen haar veel leuker lijkt. Een kamer heeft ze ook al gevonden, op 5 km fietsen van de luchthaven, op 9 km fietsen van de opleiding. Die luchthaven is leuk, want daarvandaan is ze in iets meer dan een uur in Eindhoven, waar oma woont. Ofwel oma komt een keer gezellig naar Kopenhagen. Een retourtje Kopenhagen-Karlstad/Molkom wordt helaas wat lastiger, al is de afstand misschien hetzelfde, omdat er geen vluchten meer gaan tussen beide luchthavens. Qua reistijd per trein is het te vergelijken met Arnhem-Basel. Meer iets voor de langere Kerstvakantie. We zullen haar missen!! Gelukkig had Marina vakantiewerk gevonden in de Molkomse supermarkt, dus momenteel is ze gezellig lang thuis.
Eva gaat over een paar weken haar laatste middelbare-school-jaar in. Hoewel een IB-opleiding niet echt een langere vakantie kent, omdat de opleiding over de hele wereld hetzelfde is. Dus gewoon deadlines tijdens de zomer. Bijkomend voordeel is wel dat bepaalde dingen iets beter over het jaar verdeeld zijn dan op een ¨normale¨ school.
Yuri is vorige week weer thuisgekomen uit Nederland, dat krijgt een eigen stukje, en Richard heb ik afgelopen maandag naar het station gebracht: hij gaat bij de familie in Tsjechië langs, en ziet daar zelfs ook zijn moeder en broer weer, die daar dan ook zijn. Dat is dan de tweede keer dat ze elkaar treffen, want ze hebben in mei bij ons gelogeerd. Het was toen een mooie onderbreking van een aarzelend opstartende zomer: we hadden twee weken lang het mooiste weer van de wereld.
In plaats van zelf naar Nederland te gaan, heb ik mijn nichtje Josien te logeren gehad. Eigenlijk leerden we elkaar pas de vorige zomer goed kennen, toen ik bij haar langs ging, en nu zijn we heerlijk op dezelfde voet verder gegaan. We zijn dan wel van hetzelfde jaar, en hebben altijd bij opa en oma samen gespeeld, af en toe gelogeerd, maar dat was wel heel erg lang geleden, een jaar of 30 al gauw, waarin we elkaar bijna volkomen uit het oog verloren. Tot we elkaar bij de inauguratie-rede van onze neef Herman weer tegenkwamen in Amsterdam, waar hij een leerstoel kreeg aan de universiteit. Dankzij facebook hebben Josien en ik het contact toen weer kunnen oppakken.
Ik zou facebook niet willen missen; het is anders ondoenlijk om alle contacten in Nederland bij te houden. Dat was het voor onze emigratie al, maar nu zeker. De arme mensen zonder facebook (en zelfs zonder computer) klagen wel eens dat ze nooit iets van ons horen. Waarbij ze vaak vergeten dat wij ook nooit iets van hen (hun? nu voel ik me een echte emigrant, ik weet het niet meer...) horen, op de jaarlijkse kerstkaart na. Misschien later, tegen mijn pensioen?
