Wafeldag gemist.

Woensdag 25 maart was het wafeldag in Zweden. 

Dat hebben we helemaal gemist, wat op zich wel vreemd is, omdat het die dag breicafé was in de winkel, en er aardig wat dames zijn die graag bakken. Maar woensdag was er een zelfgebakken cake, en er waren zelfgebakken koekjes. 

Geen wafels. 

Toen Eva vrijdag thuiskwam, had ze het er al over: ze had wafeldag gemist.

Marina, op haar beurt, had óók wafeldag gemist.

Dus er was geen ontkomen aan: er moesten gisteren wafels gebakken worden.

Het wafelijzer was al snel gevonden in de kast, we hadden dat een paar jaar geleden gekregen van een vriendin van Eva, die hier kwam logeren. De wafels die tóen gebakken werden, met bakpoeder, liepen aan alle kanten uit het ijzer, het was een enorm gezellige en smakelijke puinhoop. 

Het boekje wat bij het wafelijzer hoorde was onvindbaar, maar Marina had een recept:

10 gram verse gist, in 2 dl melk van 37 graden

3 dl bloem en een beetje suiker erbij (de suiker, en een beetje vanillesuiker waren op eigen initiatief)

nog 2 dl warme melk en

100 gram gesmolten boter erbij

Dan een half uurtje laten rusten op een redelijk warme plaats.

De temperatuur van het wafelijzer was na een paar pogingen prima, er is niets uit het ijzer gelopen, 

en met geklopte slagroom, poedersuiker en kaneel

of een scheutje echte Hollandse pannenkoekenstroop

was het smullen geblazen!

Earth Hour 2015

1,3 Miljard mensen op de wereld hebben geen electriciteit.
De energiebedrijven van Zweden schenken daarom zonne-energie-lampen aan schoolkinderen in Kenya.

Alle lampen waren uit, om half negen, op Gårdsvägen 3 in Molkom. Op de keukentafel stonden 2 kaarsen en een waxinelichtje, plus een schoteltje met restjes van kaarsen die we bewaard hadden nadat we ze vervangen hadden door nieuwe. De lamp boven de tafel heeft 3 kaarsenhouders, die waren  we met Kerst vergeten, maar die hebben we nu ook gebruikt. Conclusie: massa's en massa's licht, waarbij gewoon gelezen en gehandwerkt kon worden. Het had zelfs nog een kaarsje minder gekund.

Gezellig dat het was! Op andere avonden is na het eten meestal iedereen met eigen dingen bezig (laptop, game, huiswerk, piano of viool studeren, soms de tv aan), maar nu zaten we daar, met ons vieren: Marina gistermiddag uit Kopenhagen gekomen met een boek, Eva uit Skoghall met een brief aan een vriendin in Nederland, Yuri met een boek, en ik met een handwerkje. Veel gelezen werd er overigens niet, wel veel gepraat en gelachen. Voor we er erg in hadden was het bijna tien uur, haast jammer om het licht weer aan te doen. Misschien gaan we dit wel vaker doen, was de algemene gedachte na afloop.

Later kreeg ik een sms van Richard uit Oslo, na afloop van het concert: tijdens het feestje na afloop gingen de lichten gewoon een uurtje uit. Was heel sfeervol, zei hij.

Gelukkig heb ik vanochtend nog een smsje gestuurd om een goede thuisreis te wensen: hij was door alles een beetje vergeten dat vannacht ook nog de tijd verzet zou worden. Nu nog afwachten of de trein rijdt.

BIG Nightmare music...

Met sneeuw rijden ook in Zweden niet alle treinen volgens plan. 

Gisteren in ieder geval niet: 

Nadat ik Richard op het station had afgezet reed ik in een steeds dichter wordende sneeuwbui naar huis. De auto geparkeerd, regenpak gezocht en aangetrokken, en met de honden te voet naar de winkel. Daar kreeg ik even later een sms van Richard, dat hij nog steeds op het station was, dat de trein naar Oslo vervangen was door een bus. Pas tegen vier uur in de middag kwam er een nieuwe sms, dat hij zo langzamerhand in de buurt van Oslo kwam. Uiteindelijk zeven uur in de bus, maar gelukkig nog op tijd voor de repetitie. 

Hij dacht nog wel de middag in een museum door te kunnen brengen...

Eenmaal weer thuis had ik precies een half uur om eten in de magnetron op te warmen en op te eten, naar de stad te rijden en precies op tijd bij de bibliotheek aan te komen om daar de voorlaatste parkeerplaats in te nemen: concert in het CCC. Om half zeven dromden de mensen al naar binnen, ik heb het daar (behalve bij een Lucia-concert) nog nooit zo druk gezien, het concert was vrijwel uitverkocht. Als je bedenkt dat Karlstad pakweg 60 000 inwoners heeft, is 2200 mensen een mooi percentage...

De oudere meneer die naast me zat leek me een abonnementhouder die gezellig mee gaat omdat zijn vrouw het zo énig vindt om in de pauze met de kennissen bij te kletsen. Bij het zien van onderstaande foto op het programmaboekje informeerde hij maar eens bij mij wat dit nu voor concert is...

Tsja, hoe leg je dat uit, en dan nog in het Zweeds? Dat het twee klassieke musici zijn die stijlen combineren en van een goede grap houden? Dat het een combinatie van muziek en toneel is?

Hij was wat stil, de hele avond, en ik hoorde hem een keer verzuchten: "dan zit je net ergens van te genieten, en dan doen ze weer wat anders". 

Aangezien woorden tekort schieten om de inhoud van de avond weer te geven (Wermland Opera Orkester blijkt te kunnen zingen, spelen en dansen tegelijkertijd), even een link naar de website, voor wie ze nog niet kent. En kijk maar eens op YouTube. 35 miljoen weergaves, of daaromtrent.

http://www.igudesmanandjoo.com/big-nightmare-music/

Bijna compleet

Morgen reist Richard voor een paar dagen naar Oslo, voor een projekt met een bevriend kamerorkest, als ik het zo mag formuleren. We hopen op een voorspoedige treinreis, maar met de trein van Karlstad naar Kil, en dan daar maar 5 minuten overstaptijd hebben voelt niet heel ruim, want de weerberichten voorspellen sneeuw. Veel sneeuw in Oslo, daarna regen. Een beetje sneeuw in Molkom, daarna regen. Kortom, winter en lente strijden om Scandinavië, en al weten we wie er wint, we weten niet wanneer. Daarom rijd ik zelf met Rich naar Kil - leuk dat een aantal lezers nu precies weten hoe het er daar uitziet!

Als ik Richard naar heb station heb gebracht, parkeer ik de auto weer thuis, en loop met de hoindjes naar mijn winkel, die een half uurtje later open gaat. Heerlijk, eigen baas zijn, je hoeft niemand permissie te vragen, je hangt gewoon een briefje op de deur! De hondjes mogen dan de hele dag in de winkel meehelpen, op hun manier, door me gezelschap te houden in het keukentje, een beetje braaaaf te liggen slapen, een blokje om tussen de middag (mijn stagiaire komt een paar uur, dus ik kan makkelijk een rondje om het gebouw maken zonder te hoeven afsluiten), en een nieuw botje tegen de tijd dat ze zich gaan vervelen.

De dagen erna breken goede tijden aan voor niet alleen de honden, maar ook voor Richard en mij: het gezin wordt dan geleidelijk aan weer compleet.Vrijdag komt Eva naar huis voor een paar dagen, zaterdag komt Marina thuis uit Kopenhagen tot na de Paasdagen, en zondag komt Richard weer thuis uit Oslo. Elke dag een perfecte reden voor Asso en Gaia om een keer compleet uit hun dak te gaan.

Dan zijn opeens weer alle kamers in gebruik. Marina is na de Kerstvakantie niet meer thuis geweest, en Eva woont nu hoofdzakelijk in Skoghall, past op het flatje van Christoffer's moeder. Trouwens, nu ik het daar over heb: Eva hoopt na de zomer in Jönköping te gaan studeren, had daar vorig weekend een informatiedag, en maakte meteen van de gelegenheid gebruik om een aantal kamers te gaan bekijken. Dat resulteerde in een kant en klaar contract, getekend en wel, voor een kamer vanaf 15 juli (als ze onverhoopt niet aangenomen wordt op de uni kan ze van het contract af), op 20 minuten loopafstand van de uni, 5 minuten van de bus, en 5 minuten van het water, voor een alleszins betaalbare huur. Dat is dan nummer twee, die officieel uit huis verhuist.

Zo langzamerhand begint dit huis te groot te worden... Maar nog even en we zijn als gezin weer een tijdje compleet!

Leve de lente???

Vandaag is het de eerste dag van de lente.

Het druilregent, de temperatuur buiten is nu, om half elf 's ochtends, maar liefst 4,7 graden. Celsius. Het gaat verder afkoelen, zeggen ze, en vannacht krijgen we sneeuw.

Verder heb ik rugpijn, al sinds het afgelopen weekend. Toen was het namelijk wél lente-weer, geen wind, zonnetje, prima temperatuur, en toen heb ik met groot enthousiame een berg van 2 kuub paardenstalmest verplaatst. Héérlijk lopen scheppen, eerst in de kruiwagen, daarna met de kruiwagen naar de moestuin, en daarna weer uit de kruiwagen. Ook nog een paar emmertjes as uit de houtkachel van de buren bij de bessenstruiken gedumpt. En minipotjes gevuld met zaaigrond en tomaten- en paprikazaadjes. Die staan nu in de vensterbank.

Dat was twee kuub, en dat leek te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Dus heb ik zojuist nog 5 kuub besteld. Voorlopig. Vermoedelijk komt er nog een keer 5 kuub. Waarom? Omdat ik met de buurvrouw hun kas ga leegscheppen (aardbeien verplaatsen) en geschikt maken voor de bovengenoemde tomaten en paprika's, want die kunnen natuurlijk niet eeuwig in de vensterbank blijven staan. En omdat ik het stukje náást onze moestuin geschikt wil gaan maken voor een fruittuin. Eerst frezen, en dan een lading aardappels erin (maken de grond mooi los) tot ik voldoende bessenstruikstekken heb.

Hopelijk houdt mijn rug zich.
Vanmiddag gelukkig massage.