Voorlopig geen barbecue...

Nee, voorlopig geen barbecue, we gaan niet eens probéren om ons er een weg naar toe te banen:




Het is echt lekker winter, en gelukkig werd onze straat vanmorgen om 7 uur al gesneeuwschuiverd. Om iets in de afvalcontainer te kunnen gooien zonder dat mijn bergschoenen volliepen met sneeuw, heb ik vanmorgen eerst een gangenstelsel van de voordeur naar de straat, en van dat paadje naar de schuur en de kliko gegraven, je kon nog net zien waar Richard dat afgelopen maandag had gedaan. Nu hoop ik dat ik niet plotseling met de auto weg hoef, dan bekijk ik dat morgen wel weer.

De honden hebben op de wandelingen door het dorp niet zo veel meer te zien, want hoewel de paden geveegd worden, ligt de sneeuw erlangs nu hoger dan hun oogjes en oortjes komen. Af en toe klimmen ze over een sneeuwwal heen, en komen wit als sneeuwvosjes weer tevoorschijn. Dus we spelen wat extra vaak en extra lang binnenshuis, en ze krijgen wat vaker een bot om op te knagen en daarmee de overtollige energie kwijt te raken. Best uit te houden zo, in Molkom!

Nieuwe jas?

Gisteren viel er in een paar uur tijd niet alleen in Molkom ruim 10 cm verse sneeuw. Richard stuurde me om zeven uur 's avonds een sms, dat hij eindelijk in het vliegtuig zat... bijna alle vluchten van en naar Oslo hadden vertraging. Gelukkig was hij nog redelijk op tijd in Tromsö, tien uur 's avonds in het hotel. Ik ben toch zó benieuwd hoe hij het daar gaat hebben deze week!

Vanmorgen dacht ik slim te zijn en nam om 8 uur met de honden het pad langs het meer. Er was inderdaad een sneeuwschuivertje langs geweest, maar je vangt er wel veel wind. En bij minus 3 graden en een flinke noordoostenwind was dat KOUD!!! Dat gaat overal doorheen. In ieder geval ging het dwars door mijn Helly Hansen jas heen, maar ja, die is inmiddels een aantal keren gewassen, en bovendien in Nederland gekocht. Van andere Nederlandse Zweden hoorden we, dat het verschil maakt wáár je je jas koopt: de Zweedse en Noorse Helly Hansen jassen zijn warmer en beter geïsoleerd dan de Nederlandse. Vreemd. Je kunt toch moeilijk een wintervakantie of, erger nog, een emigratie plannen, en in februari op pad gaan in je zomerjas, om vervolgens onmiddellijk na aankomst naar de eerste de beste kledingzaak te snellen voor een jas?

Maar al met al zegt het wel veel over het klimaat hier, dat ik het nu pas koud had, terwijl we hier komende week drie jaar wonen. Weinig wind, droge lucht, dat helpt veel. En zon. Veel zon. Deze winter even niet, maar de vorige winters waren prima. Ook bij minus 15.

Binnenkort toch maar eens op een nieuwe jas uit. Gewoon thuis, in Zweden.

Arctic Philharmonic Orchestra

En dan moeten we nog in toeval geloven?

Gisteravond zaten Richard en ik met een goed glas thee naar een documentaire te kijken over twee Noorse avonturiers (maar niet de eerste de beste!), die per kano en op ski´s in de zomer vanuit Canada in 55 dagen naar de Noordpool wilden proberen te komen, om daar opgepikt te worden door een Russische ijsbreker.
(http://www.svt.se/forsta-sommaren-mot-nordpolen/)

Richard kreeg een sms, en meldde vervolgens: ¨Ik krijg een sms van het Arctic Philharmonic uit Tromsö, hoe toevallig is dat?¨ Eigenlijk was dat niet héél toevallig, want zijn vriend Anders Nilsson, wiens post van concertmeester hij sinds kort heeft overgenomen (dat wisten jullie toch al, dat Richard de nieuwe concertmeester van het Wermland Sinfonietta is?) komt uit Noorwegen, kent veel mensen daar in het noorden, en heeft hun Richard aanbevolen, omdat men daar altijd wel mensen nodig heeft.

In Tromsö heeft men deze week een violist nodig. En één van de voordelen van het concertmeesterschap is, dat Richard 3 weken per jaar doorbetaald vrij krijgt. Deze week zouden ze hier in Karlstad eigenlijk beginnen aan de repetities voor de volgende opera (het Shrek-project is nu afgerond), en daar zou hij niet concertmeester zijn, maar Magnus, de andere concertmeester van het orkest (sommige orkesten hebben zelfs 3 concertmeesters). Rich zag nogal tegen de week op, omdat de opera aangepast moest worden vanwege de relatief kleine bezetting. En volgens mij ook omdat de dirigent de zaak een beetje wil moderniseren, maar nu begeef ik me op glad ijs, ik kom daar nog wel een keer op terug. Goed, ik dwaal weer eens af. Richard zag tegen de week op, omdat die bewerking nog lang niet klaar is. Ze hebben 5 weken repetitietijd, en de eerste week bestaat dan hoofdzakelijk uit het doorspelen van wat wél klaar is, wat neerkomt op om de paar maten stoppen om fouten te verbeteren.

De uitnodiging naar Tromsö kwam hem dus bijzonder gelegen, en vanmorgen vroeg belde hij de inspecteur om te vragen of hij misschien deze week tot één van die drie vrije weken kon benoemen. Na enig overleg met de dirigent kwam de goedkeuring, en toen was het half tien. Vervolgens een telefoontje naar de mensen Tromsö, die een hotel en een vliegticket voor hem gingen regelen, voor alle zekerheid had Richard de koffer al ingepakt.

Tegen half elf reden we naar Karlstad, waar hij het kaartje voor de trein van 11.18 naar Oslo nog moest kopen. De buurvrouw van nummer 6 speelde weer voor reddende engel door de honden op te halen en met ze naar de winkel te lopen, die om 11 uur open moest. Gezien de enorme hoeveelheid sneeuw die naar beneden kwam verwachtte ik geen klanten, maar ze hád een klant voordat ik om half twaalf opdook. Inmiddels kreeg ik van Richard een sms met de vluchtgegevens, en wanneer alles volgens plan verloopt hoort hij nu (18.41) ergens boven Noorwegen te vliegen.

Tromsö, dat is vanuit ons gezien nog verder naar het noorden dan Amsterdam naar het zuiden is.
Ik sluit een paar links bij, die ikzelf straks na het eten ook nog moet bekijken...

http://www.noso.no/en/about-us/arctic-philharmonic-orchestra

http://www.visittromso.no/en/Product/?TLp=660918

http://www.noso.no/en/concerts/all-concerts/bolshoi-in-the-arctic

Sneeuw op de tuintafel.

Vandaag ligt er voor het eerst deze winter sneeuw op de tuintafel. Dat is geen goed teken, want de tuintafel staat ruim onder de overkapping van de veranda. Sneeuw op de tuintafel betekent wind. Oostenwind kracht 6. De tuintafel staat áchter de houten wand op het oosten. Tóch ligt er sneeuw op. Draaiwinden dus. Hoewel het maar amper twee of drie graden onder het vriespunt is, blijven de mensen maar het liefste binnen in de warmte. Behalve Richard, die staat heerlijk sneeuw te scheppen, daar krijg je het niet koud van. Langlaufen kan hij nu even niet, want de sneeuw is nu ofwel van de sporen weggewaaid, ofwel het spoor ligt bedolven onder sneeuwduintjes. Bovendien is hij een paar dagen geleden nogal hard onderuit gegaan tijdens het langlaufen. Maar hij heeft alweer minder last van zijn enkel, dus sneeuwscheppen gaat prima.

Verder waren de honden en ik vanmorgen na het ontbijt de allereersten op onze route, volkomen ongerepte sneeuw. Zopas hebben we het meer staan bewonderen, dat is door de wind en de sneeuw nu in een gigantisch mozaïk veranderd. Met hier en daar al een tak in het ijs omdat daar iemand heeft staan vissen.

Nu ik het toch over de tuintafel had: ik zit vandaag heerlijk met zaadcatalogi op schoot, want er mag dan momenteel sneeuw vallen, over een paar weken kunnen de eerste groentes alweer voorgezaaid worden. Dus deze week wil ik de bestelling de deur uit hebben. Alles gentechvrij natuurlijk. Ik heb een catalogus gevonden die speciaal voor Noord-Europa gemaakt is. Binnenkort misschien maar eens lid worden van de plaatselijke tuiniersvereniging, want het groeiseizoen en klimaat zijn toch wel behoorlijk verschillend van dat in Arnhem...

Nog 12 minuten...

We hebben ons niet verslapen, afgelopen vrijdag! Het ging mooi volgens draaiboek: 5 voor half 5 op, spullen verzamelen, ontbijt etc in de rugzak, mobiel kant en klaar opgeladen, koffie opwarmen die ik donderdagavond al had gemaakt, zodat ik die in de auto kon drinken. Richard reed me naar Karlstad, waar de trein naar Noorwegen al klaar stond. In de trein de looproute maken door de vier zalen van de beurs, op de plattegronden die ik al had uitgeprint. Allereerst de leveranciers waar ik al een bestelling had voorbereid.

Tijdens de overstap in Kongsvinger kwam de volgende trein al na 2 minuten, en het was niet zo koud als men aanvankelijk voorspelde. In die tweede trein aan de praat geraakt met iemand die toetsenist van een band bleek te zijn, zich wél had verslapen, al om 4 uur uit Kristinehamn was vertrokken, en in Lilleström door de rest van de band zou worden opgepikt om later die dag een concert in Trysil te spelen.

Dankzij 5 minuten treinvertraging in de ochtendspits was de beurs precies open toen ik er om 9 uur arriveerde. Alles gezien wat ik wilde zien en nog veel meer, een mooi aantal leveranciers ontdekt bij wie je niet meteen voor een minimum-vermogen hoeft te bestellen, catalogi en visitekaartjes gescoord, gezond gegeten, het was er niet te druk en niet te stil en niet te warm en niet te koud, precis lagom, heet dat in het Zweeds.

Moe maar voldaan weer in de trein, de overstaptrein stond alweer klaar, wat oponthoud door het wachten op een tegemoetkomende trein (veel enkel spoor in Zweden) weer ingehaald door een kortere stop in Arvika, zelfs een minuut eerder uit Kil vertrokken, en toen was het nog maar 12 minuten tot Karlstad, waar ik 7 minuten de tijd had om de bus naar Molkom te halen. Maar ja, toen had een tegemoetkomende trein vetraging, en vlak buiten Kil stonden we bijna een kwartier te wachten... Het venijn zit ´m in de staart, zeggen ze weleens. Over welk dier gaat het dan eigenlijk? Weet iemand dat?

Geen bus naar Molkom voor mij dus. En op vrijdagavond gaat de volgende pas een kleine twee uur later. Ik had mazzel met het feit dat Richard geen avondvoorstelling had, dus toch maar even bellen, zodat arme Richard voor de derde keer die dag (tussen de middag schoolvoorstelling Shrek-musical) de 3 mil (1 mil=10 km) naar Karlstad én weer terug moest rijden.

http://www.wermlandopera.com/evenemang/shrek-the-musical

17, 18, 19...

Er is altijd een periode in het jaar (tussen Yuri´s verjaardag op 21 januari en die van Marina op 15 maart) waarin onze kinderen precies een jaar in leeftijd met elkaar schelen. Toen ze klein waren moesten we vaak lachen om de verbijsterde gezichten van mensen, als ze vroegen hoe oud onze kinderen waren, en we naar waarheid zeiden: 3, 4 en 5. Want inderdaad, dat was bikkelen, maar wat was het ook gezellig!

Kinderen néém je niet, je kríjgt ze, en ja, ik was niet zo jong meer, dus deden we niet aan gezinsplanning met een aantal jaren tussen twee kinderen. Welkom was welkom. Al hadden we nooit ergens geld voor, omdat Richard bij een provincie-orkest nu eenmaal niet zoveel verdiende. In de tijd dat ik bij Muziekhandel Bergman werkte (helaas, mede dankzij internet en kopieerapparaten nu failliet) ging het wat beter, maar ging een groot deel van dat extra geld toch weer op aan boodschappen thuis laten bezorgen en nieuwe kleding in plaats van tweede hands. Richard kon toen wel voor 75% gaan werken, dat was heerlijk.

Toen we eenmaal allebei op onze beurt een burn-out had bevochten en ontdekt hadden dat ik thuis eigenlijk veel harder nodig was dan bij Bergman, begon de grote uitdaging om rond te komen van een 75% salaris, met drie kinderen op de basisschool. Dus fietsen naar school, en bij slecht weer kiezen of we ons geld aan buskaarten zouden uitgeven, óf tóch fietsen en de helft van dat geld in de grote spaarpot stoppen voor Knex. We konden op die manier regelmatig Knex kopen. En hebben heel wat regenpakken en kaplaarzen versleten. En wat waren we blij als ze met oma mee mochten naar winkelcentrum Kronenburg, en terug kwamen met nieuwe schoenen! En met de Zeeman-outlet, waar ik voor 11 gulden een vuilniszak vol met nieuwe kleren scoorde. En met de kleren die de buurjongen een paar huizen verderop te klein waren.

Aan de andere kant werden we steeds creatiever, en de gezelligheid kwam vaak van al die weekends waarin we o.a. bérgen Kerstkaarten maakten, we naar Meinerswijk gingen voor een picnic, of kinderfeestjes hielden in de waterspeelplaats in onze wijk. Eén keer keken de feestgasten heel raar toen ze binnenkwamen: geen taart, geen versieringen, geen vrolijk tafelkleed. Tsja, dat hebben we ze allemaal zelf laten maken. Het feestje bleek die dag voor een aantal kinderen te kort te duren, de ouders moesten láng wachten voor ze ze mee naar huis kregen - ze wilden nog e.e.a. afmaken. Ik geloof dat we die versieringen zeker 10 dagen later nog hangen hangen. Van de zelfgebakken cake was daarentegen al snel geen kruimel meer over.

En dan zitten we nu in Zweden, op een stuk grond waar ons Arnhemse huizenblok met tuinen en al twéé keer op past. Met een tuin waarin je rondjes rond het huis kan rennen, hoewel het nu hoofdzakelijk de honden zijn die dat doen. Waar we bossen en velden en een meer om de hoek hebben. We voelen ons rijk.

En nog rijker dankzij die drie fantástische kinderen. Marina gaat vól voor de muziekstudie, bedruipt zichzelf financieel zo ongeveer, met haar zuinige stijl van leven en haar baantje bij het theater. Eva gaat vól voor de school, en is druk met vertaalwerk via internet, wat haar héél wat beter bevalt dan het folders bezorgen destijds in Arnhem. En Yuri zit prima in zijn vel, heeft de middelbare school gekozen die bij hem past (ja, dat doe je hier pas op je 16e), waar hij het goed doet met zijn ¨laid-back-attitude¨. Drie geweldige kinderen die nu alledrie een heel ander stadium in het leven ingaan. Richard en ik dus ook. Het leven is goed!

Onverwacht bezoek.

Het zal afgelopen maandagochtend geweest zijn, we hadden net de eerste sneeuw van de ze week gekregen, en Richard stond in de keuken een wat verlaat ontbijt te maken. Toen kregen we bezoek in de tuin. De buren hadden recentelijk twee bomen laten snoeien, en daarbij waren er nog heel wat op kersen lijkende appeltjes op de grond terecht gekomen. Dat wisten de reeën maar ál te goed. Ze trokken zich er niets van aan, dat ik stond te fotograferen, dat Eva foto´s en films maakte, dat de buurman ook voor het raam stond te kijken. Op hun gemak slenterden ze langs de bielzen, keken nog eens of we er nog waren, en vertrokken na een minuut of tien door buurman´s tuin weer naar de Gårdsvägen.




Wat een tref, dat Eva op maandagen pas laat naar school hoeft - ik kan namelijk nog steeds niet met de combinatie van die camera en deze laptop overweg! Toch een iPhone dan maar? Speciaal voor dit soort gelegenheden?

Asso en Gaia lagen trouwens heerlijk te slapen in de gang, we waren nog maar net terug van de ochtendwandeling, waar we ook al drie reeën over de velden zagen rennen...

Hommage aan Ben Jansen.

Wat een geluk dat de kaart nog in de beschadigde envelop zat... Evengoed bracht de post ons vandaag het droevige nieuws van het overlijden van Ben Jansen.

Ben Jansen was een bijzonder mens. Een bijzonder goed mens ook, en een bijzondere muziekliefhebber. Het zat hem allemaal helemaal niet zo mee in het leven, maar hij genoot grenzeloos van muziek. Het bracht hem ook veel frustratie, want toen het het vioolspel op latere leeftijd (maar ruim voor zijn pensioen - het bedrijf waar hij werkte had hem plotseling niet meer nodig en zijn vrouw overleed veel te vroeg) weer oppakte legde hij de lat hoog.

Richard kreeg hem járen geleden aan de telefoon, (we woonden toen nog niet zo lang in Arnhem,) omdat Ben een vioolleraar zocht. Er ontstond aanvankelijk enige verwarring, omdat de naam Lazar een paar decennia eerder aan Ben was gegeven door zijn toenmalige leraar, zodat Ben in de veronderstelling verkeerde dat hij Richard´s vader aan de lijn had, die in die dagen in het Gelders Orkest speelde. Ben kon ook niet weten, dat Richard daar inmiddels was neergestreken.

In ieder geval was dat het begin van vele vioollessen, lange koffiepauzes, en van Ben´s kant héél veel zenuwen bij zijn optreden op de muziekmiddagen die we met en voor ons beider leerlingen organiseerden. Maar hij speelde wel. Hij was denk ik de grootste en onvoorwaardelijke fan van Richard óóit, en deed niets liever dan de loftrompet steken over Richard´s spel. Na elke les was hij weer zó blij met wat hij allemaal geleerd had! Zo geleidelijk aan ging hij weer in allerlei amateurorkesten spelen, af en toe met onderbrekingen als de jicht weer opspeelde.

Na onze verhuizing naar Zweden reisde hij nog naar Amsterdam, als Rich terug was voor een ¨schnabbel¨ bij het Concertgebouworkest, en dan gingen ze heerlijk samen lunchen en bijpraten.

Ben, jongen, je enthousiasme was zó aanstekelijk! Als ik jou was, zocht ik in het hiernamaals weer een stel muzikanten bij elkaar. Maar waarschijnlijk ben je daar al met een muzikale groet ontvangen.

Liefs van ons allen!

Sneeuw onder controle.

Na pakweg 72 uur ononderbroken sneeuwval, begint het leven weer wat normaler te worden. De sneeuwschuivers hebben overuren gedraaid om wegen begaanbaar te maken en te houden, tussen de middag zagen we drie van die enorme wagens bij Lilla Huset staan, ons eetcafé. Een warme maaltijd kun je bij dat werk wel gebruiken! De voorspelde 30 cm hebben we dan wel niet gekregen, maar 25 zullen het er toch al gauw zijn.

Deze foto heb ik van facebook ¨gepikt¨, het is het erf van onze Hollandse tuinman en zijn vrouw, die een paar km verderop wonen. Ik vraag me af hoe zíj het oprit begaanbaar hebben gekregen. Misschien met zo´n mooi sneeuwblazer, die sommige mensen bij ons in de wijk hebben. Zo'n ding heeft het formaat van een grasmaaier, en blaast de sneeuw meters ver weg.



Mijn excuses voor het ontbreken van eigen foto´s: de ene laptop beweert dat hij het programma om foto´s te uploaden ( up te loaden? ) niet kent (heeft het jaren gedaan, maar goed...), de andere laptop is zoveel moderner dat het kabelje niet past. En dan heb ik het over die ene simpele camera die ik kan bedienen, en over het feit dat ik een echte knurft ben op computergebied. (Het interesseert me ook niet echt, net als de mobieltjes, de meest elementaire dingen kan en weet ik nog net.)

Richard heeft geen sportschool nodig, die schepte dagelijks minstens één á twee uur sneeuw, om in ieder geval van de voordeur bij de auto en de schuur te kunnen komen. Sinds hij een keer in de stad geparkeerd stond, en bijna niet meer weg kon komen omdat er een sneeuwschuiver langs was gereden en naast de auto een wal van sneeuw had achtergelaten, ligt er in de achterbak een goedkope schep.

Asso vindt het hélemaal geweldig, die duikt steeds dieper in de sneeuw, en begint te ploegen, alsof hij een gang naar een konijnenhol aan het volgen is. Gaia vindt het ook wel leuk, maar ze snapt niet waar ze nu moet plassen. Ze heeft zo haar vaste plasplaatsen, langs de verschillende wandelroutes, alleen zijn die nu voor het merendeel onbereikbaar door de soms bijna manshoge sneeuwbergen. Dus vandaag stond ze een uurtje na het ochtendommetje alweer bij de voordeur te wachten - hoge nood!

Marina gaat gewoon op de fiets naar Ingesund - af en toe een stukje lopen - lang leve de mountainbike. Ja, dat is ook nog zoiets: vorig jaar vroor het langdurig, zodat het meer tussen Ingesund en het centrum van Arvika dicht vroor, en er paden waren over het meer, zodat men de kortste weg kon nemen op de schaatsen. Of de fiets, echt waar, de fiets. Dat is dan een kwestie van extra goede sokken, en dubbele wanten.

(Geen) 30 cm sneeuw!

Nadat de temperatuur gisterochtend tot -17 graden was gedaald, en het hele meer ineens weer met een laagje ijs was bedekt, steeg de temperatuur weer geleidelijk, gedurende de dag, en tegen de avond begon het te sneeuwen.
Het sneeuwt nu nog.
En het blijft de hele dag sneeuwen.
Morgen ook.

Dat was niet de voorspelling.

Het zou alleen maar koud blijven, en vervolgens zou het met ingang van donderdagavond drie hele etmalen lang gaan sneeuwen, dat zou minimaal 30 cm moeten opleveren. Dat zeiden ze gisteren op het weerbericht. Een paar dagen later zouden we dan weer regen en dooi krijgen.

Maar dat is allemaal ingetrokken, we krijgen nu een gedeelte van de sneeuw, en het wordt rond het weekend weer kouder.

Dat vind ik wel prima. Ik houd erg van sneeuw, maar zóveel tegelijk is ook weer wat overdreven.

Die sneeuw van vandaag plakt trouwens wel erg aan de hondenpootjes, dus het potje met pootjeszalf komt weer vooraan op de plank. Arme Gaia, die wil al steeds alle handcreme en aftershave etc. van ons aflikken, nu krijgt ze van die ¨rommel¨ op haar eigen pootjes... Dus moeten we haar als laatste insmeren, terwijl ze de riem al om heeft, en daarna meteen buitenzetten. Tegen de tijd dat we weer thuis zijn is het ergste er dan al wel weer af.

En toen werd het winter.

De weersverwachting kwam uit, het begon licht te vriezen, daarna een beetje te sneeuwen, toen werd het gisteren geleidelijk aan nog wat kouder, vannacht kwam er een paar cm sneeuw bij, en vandaag was het prachtig weer, we hebben heerlijke zonnige wandelingen gemaakt met de honden, terwijl het kwik (lees, de temperatuur op de digitale buitenthermometer) langzaam maar zeker bleef zakken. Het is nu tegen acht uur in de avond, de thermometer geeft -13.1 aan. Dat wordt nog wat minder de komende uren, zodat Marina met medeneming van schaatsen en skis naar Arvika is teruggereisd. (Ze had geluk dat het orkest precies vanmiddag nieuwsjaarsconcert vlakbij Arvika moest spelen, dus Richard reed er zelf heen, Marina kon met haar hele hebben en houden meerijden. Dus ook de bekende grote studententas met kleding, levensmiddelen, én de saxofoon. En het breiwerk.)

Inmiddels zijn ook mijn schaatsen op de vliering gevonden, ik ben erg benieuwd hoe lang het duurt voor we bij de sportvelden op het baantje kunnen. Ik neem toch aan dat dat bij déze verwachtingen wel ondergespoten gaat worden:

http://www.smhi.se/vadret/vadret-i-sverige/land/hourByHourTable.do;smhi_ppsessionid=iObIvlT6OXCVqgisvGdYGwtG?starttime=&endtime=2014-01-13%2023%3A00%3A00&geonameid=2691510

Dat we zon en sneeuw hadden was ook goed te merken aan het moment waarop het vanmiddag donker werd. Een paar dagen geleden was het om vier uur echt stikdonker (heel Molkom had al de kerstverlichting opgeruimd en de gewone gordijnen weer opgehangen), maar vandaag zorgde de sneeuw voor wat weerschijn van straatlantaarns, maan en sterren, en terwijl het al tegen vijven was, was de lucht nog niet eens helemaal duister. Vandaag hebben we eindelijk toch ook maar hier thuis de kerstversiering opgeruimd. Alleen de boom met lichtjes staat nog in de kamer. We hebben dan een tijdje geleden wel de elctricien hier gehad, en alle stopcontacten doen het nu, maar we hebben nog steeds geen lampen gekocht... Dus al voor de derde keer vrij beroerd licht in huis, deze tijd van het jaar. Oóit komt het goed, blijkbaar staan dit soort dingen niet écht hóóg op ons prioriteitenlijstje... Dus de boom mag nog even voor licht en gezelligheid zorgen!

Concert op Ingesund en fietsen in Kopenhagen

Een tijdje geleden hebben er een aantal pianisten en violisten van Marina´s opleiding meegedaan aan een project, waar uiteindelijk een bekend violist (Magnus Ericsson) met de pianostudenten een concert zou geven. Elke pianostudent zou een deel met hem spelen, nadat die student het ingestudeerd had met één van zijn vioolstudenten. Hij was concertmeester in de Oslo Philharmonic, speelt concerten in en buiten Zweden, en geeft les op Ingesund, waar Marina (nu nog) studeert.

De verschillende onderdelen komen zo successievelijk op YouTube terecht, en dit is de toegift:

 https://www.youtube.com/watch?v=JmAzq2Tp5pw

Inmiddels is Marina trouwens weer terug uit Kopenhagen, waar men woensdag erg enthousiast was over haar spel op het toelatingsexamen, en ze de één na hoogste score haalde. Gisteren volgde dan nog het theorie-examen, en nu worden we geacht tot april te wachten op de definitieve uitslag... Ze heeft dus een paar dagen in Kopenhagen doorgebracht, waar het jammer genoeg bijna alleen maar regende of motregende. Wel slim, gisteren, om een fiets te huren, want de stad bleek toch groter dan ze dacht. En geloof het of niet, nog meer fietsers dan in Amsterdam, en meer ruimte op de fietspaden, compleet met voorsorteervakken. Voor de fietsers, die desondanks min of meer in file fietsen, aldus Marina.

Mathilda, deel 2

Tsja, en toen was het gisteren voor Mathilda de laatste keer dat ze stage kwam volgen. Na de gebruikelijke lange Zweedse Kerstvakantie zat ik me net af te vragen of ze nog zou komen. In december was ze spontaan met de ¨koopzondag¨ komen helpen, maar daarna had ik haar niet meer gezien. Logisch, de scholen zijn dan zo druk met alle vieringen en leerling-besprekingen.

Dus we hebben gisteren een etalage veranderd, en daarna was ze heel sip. Voor het tweede semester moest ze een andere plek zoeken, maar in het 8e leerjaar is het de bedoeling dat de leerlingen een hele week ergens stage lopen. En of ze dan weer ¨gewoon¨  bij mij mocht komen. Blijkbaar heeft ze het erg naar haar zin gehad - ik voelde me vereerd!

Haar vader kwam zelfs nog even binnen om te kijken wat ze zoal moest doen. En om te bedanken.
Mathilda en ik  hebben afgesproken dat ze gewoon af en toe even in de winkel langs komt om bij te kletsen.

Midden in de winternacht...

Midden in de winternacht...
...ging de hemel open
...en ging het weer eens regenen.
En op de weerwebsite worden er steeds maar waarschuwingen geplaatst voor Värmland vanwege de hoge waterstanden in de rivieren. Ons Molkomse meer komt al bijna tot aan het pad erlangs, dat heb ik alleen gezien tijdens onze eerste lente hier, toen de enorme massa's sneeuw en ijs eind april plotseling heel snel gingen smelten.

Ondanks de paar dagen met sneeuw en ijs, begin december, is de gemiddelde temperatuur van december een héél stuk hoger dan normaal, en januari begon al niet veel beter.


Nog een paar dagen volhouden, dan wordt het dan toch werkelijk winter. Vrijdagavond gaat het vriezen, zaterdag gaat het sneeuwen, en daarna komt de temperatuur voorlopig niet meer boven de minus 5 uit. De wind draait dan naar het noordoosten, en de zon gaat schijnen... Laat de winter maar komen, wij zijn er klaar voor!

Rustige jaarwisseling.

Dat het meer in Molkom eind december niet is dichtgevroren, heeft de overbuurvrouw zolang ze hier woont nog niet meegemaakt. Ik schat dat dat een periode van minstens 25 jaar betreft. Een paar weken geleden wel, toen het een paar dagen een beetje en 's nachts flink vroor, dat leverde misschien 2 cm ijs op, maar daar is nu geen spoor meer van over. Zodoende heb ik ook nog niet naar mijn schaatsen gezocht. En ben ik op Nieuwjaarsdag zelfs compleet vergeten naar het schansspringen vanuit Garmisch-Partenkirchen te kijken. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit eerder gebeurde...

Dankzij een smsje van Eva op 31 december heb ik wel het ándere deel van ¨mijn¨ Oud-en-Nieuw-traditie kunnen oppakken: Dinner for One. Een Engelse één-akter, die elk jaar op de Duitse en Zwitserse tv wordt uitgezonden, en waarnaar ik met mijn ouders ben begonnen te kijken toen we voor het eerst in Därligen (Zwitserland) de Kerstvakantie doorbrachten en bij de familie Bütikofer, waar we een verdieping van hun chalet hadden gehuurd, werden uitgenodigd voor Oudejaarsavond. Blijkbaar is die traditie ook tot Zweden doorgedrongen - wél met een andere cameravoering.

Geen oliebollen, appelflappen of drie-in-de-pan dit jaar, want ik was na alle extra openingstijden plus de inventarisering behoorlijk afgedraaid. Heerlijk dat Richard dan juist weer wel vrij was, en voor hapjes had gezorgd. Geen Eva, die vierde de jaarwisseling met Christoffer bij vrienden. En ook geen Marina, die vierde in Nederland bij de familie daar. Wel Yuri, en eigenlijk hebben we gedrieën de hele avond tv gekeken. Na Dinner for One een jubilerend circus, vervolgens film (The Intouchables, een absolute aanrader, want zelfs ik vond de film geweldig, terwijl ik over het algemeen helemaal niet zo van films houd...), en daarna zapten we even en kwamen in een aflevering van Columbo terecht, waardoor we Middernacht ook nog bijna misten.

Dat zegt heel wat over het vuurwerk-gehalte van Oudjaar in Molkom. Om een uur of tien, natuurlijk net toen Yuri een blokje om ging met de honden, een knal. Daarna weer grote rust, tot tegen twaalf uur. Toen brak een angstig uurtje aan voor de honden, want er wás natuurlijk wel vuurwerk. Maar niet zoveel, en ook geen ¨bommen¨. Asso heeft later die nacht nog een tijdje op de trap gezeten, lekker blaffen tegen de mensen die met de nachtbus vanuit Karlstad terug kwamen, maar over het algemeen genomen geen ongeregeldheden.
En op Nieuwjaarsdag gewoon weer bewolking en af en toe regen.

Net zoals vandaag.
Zon op: 9.02 Zon onder 15.16
Dan lijkt het, als je binnen blijft, of het de hele dag niet echt goed licht wordt.
Dus hebben we de hele dag wel kaarsen aan.
Gezellig.