Addertjes onder het gras?

We besloten om een tweede keer te gaan kijken. De makelaar was helaas verhinderd, maar, zei ze, ze had contact gehad met de verkopers, en we kregen hun telefoonnummer om een afspraak te maken. Deze keer was ik degene die bakte, en met koffie en verse boterkoek hebben we weer een hele tijd zitten praten. Daarbij bleek, dat wij in ieder geval waren GOEDGEKEURD, en dat ze erg hoopten dat we ook inderdaad het huisje wilden kopen.

Maar gezien de leeftijd van het huisje - niemand weet wanneer het precies is gebouwd, maar het kan makkelijk 150 jaar oud zijn - vroegen we ons af of het niet gewoon veel te mooi was om waar te zijn. Gezien de merkwaardige reacties van verschillende banken waar we een lening aanvroegen (daarover later meer) realiseerden we ons heel goed, dat er geen grootschalige renovatie in ons budget past. Kortom, we zochten de beruchte addertjes onder het gras, en vroegen een keuring aan. Omdat inmiddels overal de sneeuw aardig begon te verdwijnen, kregen de keuringsbedrijven het druk, dus we moesten er een weekje op wachten. Ons werd verteld, dat het raadzaam is om zelf aanwezig te zijn op zo'n keuring, omdat je dan meteen al je vragen kunt stellen en uitleg krijgt over de consequenties van eventuele gebreken.

Dus dat werd bezoekje nummer drie, dit keer zonder bakwerk. Inmiddels waren we vastbesloten dit huisje te verwerven, en doodsbenauwd dat er is mis mee zou blijken te zijn.

Op de keuringsman moesten we een tijdje wachten, omdat hij op zijn GPS vertrouwde. Dat had letterlijk verre-gaande gevolgen, want hij werd via een kilometers langere route gestuurd, langs een weg die eigenlijk niet openbaar is, maar door de bosbouw gebruikt wordt. Wij hebben geen GPS, en hadden de eerste keer op google maps gekeken. Dat ging prima, samen met onze detailkaart van de streek. Tenslotte dook hij op, kwam van precies de andere kant aanrijden dan wij, maar had vervolgens alle tijd om te keuren en uit te leggen.

Het resultaat van veelbelovend: het enige punt van kritiek was, dat het miniatuur vlierinkje geen toegangsluik had. En nadat hij bijna op zijn buik had gelegen om door een ventilatie-opening ónder het huis foto´s te maken, en hij die foto's even later via de laptop bekeek, kwam er een ware lofzang op de bouwstijl uit die tijd, waar men materiaal uit de streek gebruikte dat geschikt was voor het klimaat uit de streek. Hout, dus.

Dát was een hele opluchting, en aangezien we toevallig diezelfde dag een bank hadden gevonden die ons wilde lenen wat we nodig hadden, werd twee dagen later het voorlopig koopcontract getekend, en de handpenning (10%) betaald!

Op zicht

Zoals gezegd, schuimden we de Zweedse huizensite Hemnet al langere tijd af, op jacht naar een huisje wat een aantal elementen van ons verlanglijstje bevatte. Deze schattige terpwoning (torp, op z'n Zweeds) uit de 19e eeuw  had er heel wat van. Maar we kwamen er niet toe om te gaan kijken, en het huisje verdween van Hemnet. 

Een week of wat geleden riep Richard me opeens: 

Moet je eens kijken wat er opeens weer op staat! 

Ja, datzelfde huisje.

Meteen die dag nog een afspraak met de makelaar gemaakt voor een bezichtiging een week later, al was het maar om er achter te komen wat we nu eigenlijk willen. Diezelfde makelaar had nog een ander huisje in de aanbieding, meer back to basics (geen electriciteit, waterleiding of afvoer), wat echt helemaal ¨in the middle of nowhere¨ leek te liggen. Huisje nummer twee kostte vrijwel niets, was een cultuur-historisch beschermd pand, en we zochten al informatie over zonnepanelen.

Zoals te doen gebruikelijk waren we een half uur te vroeg al op de plaats van bestemming, en we dachten een korte wandeling te maken om de buurt te verkennen. Maar twee minuten later kwam er nog een auto aanrijden, en twee vriendelijke lachende mensen stapten uit. De auto was ok, maar niet echt flitsend, dus de makelaar kon het niet zijn. Meerdere kijkers, vermoedelijk. Nou, niet dus, het bleken de eigenaren te zijn, met een grote mand met koffie en cake. En servetjes. Dus tegen de tijd dat de makelaar zelf kwam (dat was wél in een flitsende auto) hadden we alle bijgebouwen al gezien. 

Met een keuken, een woonkamer, twee slaapkamers, en een douche-wc-washok waren we in het hoofdhuis snel klaar, en hebben vervolgens meer dan een uur aan de keukentafel zitten praten en koffie drinken.

Nog nooit zoiets meegemaakt, en ik ben toch echt al vaak verhuisd! De eigenaars worden toch juist altijd geacht nadrukkelijk afwezig te zijn, en de makelaar regelt alles. Naar aanleiding van alles wat de eigenaars over huis en dorp vertelden, ging tegen de avond bij mij opeens een lampje branden:

Niet alleen het huis was op zicht.

WIJ WAREN OOK OP ZICHT...

Aangezien het een mini-dorpje is, en de eigenaars in het huis ernaast wonen, wilden ze misschien zeker weten dat er mensen zouden komen die in die gemeenschap passen???

Toen werden we pas echt nerveus, 

want bij dit huisje zouden dezelfde twee zusjes met drie vreselijk grote en onopgevoede (maar wel lieve) honden komen kijken, die we later die middag bij huisje nummer twee troffen...

Stuga

Vorige week schreef ik al over onze inburgering, en daar wil ik graag nog wat aan toevoegen. 

Heel veel Zweden hebben een ''stuga''. Een stuga is een soort vakantiehuisje, en precies zoals bij de loppis-sen, heb je stuga's in alle soorten en maten. Er zijn er van het type Center Parks, van alle gemakken voorzien, er zijn er met de meest basale voorzieningen als electriciteit en water, soms alleen tijdens de zomerperiode. Er zijn er ook die zelfs dat niet hebben; dan neem je in jerrycans drinkwater mee van thuis, kookt op een houtfornuis of op de barbecue of gasfles, en gaat lekker ouderwets op de utedass=buitenwc (zelf leegscheppen na een tijdje...)

Of men heeft een caravan of camper. Zweden is kampeerparadijs, je mag bijna overal staan. Per slot van rekening bestaat hier het ''allemansrätt'': alles is van iedereen, zolang je geen schade aanricht. je mag ook bij grondeigenaren over het terrein lopen - maar niet te dicht bij het huis natuurlijk, en als je ergens wilt kamperen en je weet wie de eigenaar is, dan ga je dat even netjes vragen. Je wordt geacht op korte termijn verder te trekken, dus met een caravan met voortent ergens drie weken naast een meertje, nee, dát gaat niet.

Sommige mensen hebben een stuga op een paar kilometer afstand van hun hoofdwoning. De mop is, dat je in je stuga niks hóeft, behalve genieten van rust en ruimte.

Dat leek ons wel wat, en we vertrokken destijds dan ook naar Zweden met de gedachte aan, ooit, een eigen stuga, een sauna (die hier ''bastu''  heet), en een open haard. Voor mij kwam daar dan nog een heus houtfornuis op het wenslijstje bij. Een jaar of twee geleden zijn we eens ergens gaan kijken, en al was het relatief goedkoop, het viel toch wel een beetje tegen: de deur naar buiten sloot niet goed, het stukje grond was wel klein (naar Zweedse maatstaven), er stonden heel hoge bomen omheen, en eigenlijk, bij de tweede keer kijken en voelen, stond het hele huisje scheef. Evengoed hebben we heel wat gezellige avonden aan de computer gezeten, om eens te kijken wat er eigenlijk te koop is in Värmland, en wat je nu precies kunt krijgen voor, pakweg, 25 000 euro. Of voor 50 000. Dat viel best tegen. Sommige vakantiehuisjes waren nog duurder dan ons eigen huis. Of je moest er voor hetzelfde bedrag aan vertimmeren. 

Geen stuga voor ons, dus.

Maar wat dan wel?

Wat dachten jullie hiervan:

Loppis

Dat we nu toch werkelijk aardig ingeburgerd raken, blijkt wel uit het feit dat we overwegen binnenkort een loppis te houden...

Een loppis is een rommelmarkt, en daarvan bestaan er vele soorten. 

In Tidafors, een mini-plaatsje even buiten Molkom, is in een voormalige textielfabriek een enórme loppis gevestigd, die zelfs in een nationale gids is opgenomen en bijzonder goed bekend staat. Men brengt daar zijn spullen heen, registreert zich, en dan wordt men geacht een plakker op elk artikel te plakken met registreringsnummer, maand/jaar, en het bedrag wat men ervoor wil hebben. De mensen die er werken nemen geloof ik een derde deel van de opbrengst, een deel ervan gaat naar verenigingen. Na verloop van tijd kun je gaan informeren of er van jou iets verkocht is, je krijgt het netjes kontant uitbetaald, en gewoonlijk ga je dan fijn rondsnuffelen en kom je zónder geld en mét allerlei leuke spulletjes, meubels of kleren weer thuis.

Dat er instanties zijn als het Rode Kruis, waar van alles ingezameld wordt en voor het goede doel verkocht is ook in Zweden zo. (Zoals jullie misschien weten zamel ik hier in de winkel restgarens in, die door allerlei vrijwilligsters worden verwerkt tot truien, mutsen, wanten, babydekens etc, die op transport gaan naar kindertehuizen en kinderafdelingen van ziekenhuizen in de voormalige oostbloklanden.)

De meeste kleinere loppis-sen zie je in het voor-en najaar, wanneer mensen hun zolder, huis en schuur gaan opruimen. Nu we ruim vier jaar hier wonen is dat voor ons ook zo langzamerhand aan de orde - het is werkelijk niet te geloven wat je in een paar jaar aan zóói verzameld in een huishouden! 

Ik moet wel toegeven, dat er aardig wat dingen bij zijn, die we destijds toch maar mee verhuisd hebben van Nederland hierheen, omdat we het nog (misschien, ooit) nog eens nodig zouden kunnen hebben. En vervolgens nog heel wat dingen die uit de inboedel van mijn ouders komen, omdat ik toen in die ene week die ik had om de flat op te ruimen geen beslissing kon nemen. Van die dingen die nog wel van pas kunnen komen als de kinderen op kamers gaan. En nu gáán ze op kamers, en blijken het (deels) gemeubileerde kamers te zijn met gebruik van een compleet ingerichte keuken. De rest kopen ze zelf. Op een loppis, uiteraard.

Het zal nog wel een tijdje duren, voor we die loppis houden, want momenteel verkeren we nog in het stadium dat er twee keer in de week met een volle auto naar de stort gereden wordt. Neem nou gisteren, toen bracht Richard een doos met allerlei vreselijke schoonmaakmiddelen en chemikaliën weg, die we al in Arnhem hadden staan en niet gebruikten, hier ook nooit hebben durven gebruiken, en waar vanuit de flat van mijn ouders volgens mij per ongeluk ook nog wat naar ons toekwam. Toen hij even later het terrein weer af reed, zag hij de mevrouw die alles in ontvangst had genomen met een diepe frons in het voorhoofd de beschrijving op de flessen lezen - in het Nederlands, ja. ze zal er toch echt even aan moeten ruiken, aan die flessen!

Zo langzamerhand gaan we naar fase twee van de voorbereidingen: met een auto vol dozen naar de inzamelingsinstantie die de Oost-Europa transporten doet. Ze runnen een 2e hands winkel waarvan de opbrengst wordt gebruikt om de eigen vrachtwagen te laten rijden en de chauffeur te betalen. Dozen met kleding, en dozen met Zweedse en Engelse boeken. Onze Arnhemse gordijnen kunnen waarschijnlijk wel weg, vonden we.

En dan zijn er nog dozen met Nederlandse boeken en woordenboeken. Nu maar hopen dat de bibliotheek in Karlstad die wil hebben (ze hadden er 30, toen we hier kwamen, dus die hadden we zo uit), en anders komen jullie maar uitzoeken. Cd's en langspeelplaten hebben we trouwens ook nog in de aanbieding...

Ik laat het wel weten, als we aan de loppis zelf toe zijn...

Bonushond.

Het afgelopen weekend mochten we een tijdje genieten van een derde hond.

De aanleiding daartoe was niet zo plezierig, want de buurman moest opnieuw naar het ziekenhuis - hij kon opnieuw niet meer praten, liep steeds moeilijker, en had vreselijke hoofdpijn. Inmiddels is hij geopereerd (heeft een drain gekregen die het overtollige vocht afvoert) en ligt momenteel nog op de IC.

Zaterdag aan het eind van de middag zagen we de ambulance staan, en even later belde mijn vriendin, of ik hond Otto kon halen. Otto vond dat erg leuk, onze eigen honden vonden het vooral raar dat het vrouwtje van Otto niet ook meekwam - sinds ze daar in hun prille jeugd een gehaktballetje kregen met Kerst, is zij de absolute favoriete buurvrouw. Dus Gaia deed eerst een beetje lelijk tegen Otto, maar mocht dat natuurlijk niet van mij, en trok gelukkig snel bij.

Asso wist niet goed raad met de situatie, en verplaatste van de ene ¨geheime hut¨ naar de andere, steeds als Otto-tje weer aan kwam sloffen. Van onder het bijzettafeltje naar achter de bank, naar onder de onderste traptree, naar onder het bureau, naar onder de keukentafel. Arme Otto was zich van geen kwaad bewust, en viel uiteindelijk in slaap op Gaia's plaatsje onder de kapstok, nadat we eerst een flinke wandeling hadden gemaakt. Wat kan die hond snurken zeg!

De plaats in de roedel moest duidelijk opnieuw worden bepaald. tijdens het eten voelde ik me net een politieagente...Gaia heeft nooit zo'n haast met haar brokjes, maar nu at ze zo snel mogelijk, met af en toe een zijdelingse blik op Otto, die op zijn beurt genoot van brokjes die hij thuis niet krijgt, en na zijn eigen bak met die van Asso verder dacht te gaan. Dat dacht ik niet dus. Asso liet zich niet zien, ook niet na de dagelijkse speelsessies, terwijl hij normaal gesproken daarna direct gaat eten. Meneertje Asso leegde zijn etensbak pas de volgende ochtend, toen Otto weer opgehaald was.

Ja, die speelsessies.... Otto is een paar jaar ouder dan onze honden, en als jonge hond nogal te kort gekomen met aandacht, beweging, en verzorging. Toen zijn eerste baasjes naar een appartement in de stad verhuisden, was er voor Otto geen plaats meer. Gelukkig kon hij op nummer 6 terecht, en daar is hij heerlijk opgeknapt. Maar spelen snapt hij nog steeds niet. Dus hij stond midden in het ¨strijdgewoel¨ lekker in de weg, kreeg een paar keer speelgoed op zijn kop (wegduiken was voor hem een onbekend verschijnsel), en Asso en Gaia liepen af en toe bijna over hem heen, omdat ze wel het speelgoed in de gaten hielden, maar niet Ottomansje. Tijdens de wandelingen daarentegen ging het prima.

Ik had er nog wel een paar honden bij kunnen hebben. Als ze niet snurken.

Nu maar hopen dat het niet vanwege de omstandigheden vaker gaat voorkomen...

Blog

Dit is leuk, dat moet ik even vertellen:

Zopas kwamen er een meneer en mevrouw de winkel binnen, die me meteen in het Nederlands aanspraken. Het ging om een bolletje gele wol wat je lekker kunt pluizen, want het moeten haartjes worden van een poppetje, die onder de muts vandaan komen.

En ik me maar afvragen waar ik die mensen van moest kennen, maar ik kende ze echt niet. Ze vertelden me dat ze overzomeren in Älvsbacka, dat ze in Nederland op Texel woonden. Vervolgens vroegen ze of het ons nog steeds goed bevalt in Zweden, en of het met de kinderen ook goed gaat.

Nog steeds had ik geen idee, dus ik vroeg ten einde raad maar, van wie ze dat allemaal over ons hadden gehoord.

Van de blog.

Daar schoot ik niet veel mee op, volgens mij zijn dat alleen vrienden en bekenden die dat lezen, en die ken ik volgens mij allemaal wel. Maar zij bleken het over de eerste blog te hebben (onzezweedsedroom), die ze hadden gevonden toen ze een keer op Zweden hadden gegoogeld...

Raadsel opgelost.
GroetenuitMolkom is misschien wat lastiger te googelen - ik ben toch benieuwd voor wat voor verrassingen ik nog kom te staan!

In ieder geval krijgen de dame en heer over een week of twee bezoek, en dat bezoek had het idee van de poppetjes, dus haar bedoeling is nu om al dat bezoek mee hier naar toe te nemen en dan de wol uit te gaan zoeken. Ik heb inmiddels al weer nieuwe ideeën over wat geschikt is (ik weet soms zelf niet wat voor garens ik heb, heb best wel veel, al zeg ik het zelf), dus laat ze maar komen! Leuk!

Sunlight en Vim.

Vrijdagmiddag namen Richard en ik onze intrek in de voormalige Sunlight fabriek in Nyköping.

Jullie kennen vast nog wel de bussen met Vim, waarmee je de gootstenen schoon en glanzend schuurde. Dat werd in deze fabriek gemaakt. Evenals de Sunlight zeep. Er werkten een tijdlang meer dan 600 mensen, totdat import goedkoper werd. Eind jaren negentig is de fabriek omgebouwd tot een hotel, met Spa- en conferentieruimtes. 

Verder staat er op de derde etage nog een schitterende collectie automobielen:

In dit complex vond dit weekend Zweden's grootste garen-en-borduur-beurs voor de vakhandel plaats, en daar wilde ik natuurlijk graag bij zijn. Richard bleek het weekend vrij te zijn, dus we boekten voor twee nachten een hotelkamer, en Richard voor de zaterdag een ronde golf in de buurt. Achter deze auto's is een grote hal, waar de leveranciers en importeurs hun stand hadden, zodat ik me weer aardig op de hoogte heb kunnen stellen van de komende najaars-en wintermode, nieuwe kleuren, nieuwe kwaliteiten.

Onze laatste "dagen samen weg" waren alweer een jaar geleden, toen we naar Stockholm gingen voor een nieuw paspoort voor mij, dus we hadden dankzij het prachtige weer een schitterende rit en meteen een vakantiegevoel. 

Zaterdagavond werd alle detailhandelaren een diner aangeboden door de leveranciers - mij was door verschillende vertegenwoordigers vaak op het hart gedrukt dat ik daar zeker bij moest zijn, omdat het altijd zo leuk was, dus ja, ik, die niet van grote feesten en gezelschappen houd, had ons aangemeld. Niet wetend wat we konden verwachten, hadden we bij de bar van het hotel een wijntje gekocht, en zagen vervolgens een enorme drom mensen bij een deur staan wachten. Klokslag acht uur zwaaiden de deuren open, en mochten we aan de tafels plaatsnemen. 

Daar zaten we dan met onze wijn, en er stonden al zoveel glazen bij de borden...Kortom, heerlijk gegeten, al moet ik zeggen dat rode kaviaar wel lekker is, maar dat ik het ook niet zal missen als ik het nooit meer krijg. Prima wijn, uitstekend hoofdgerecht, en huisgemaakt ijs toe. 

Tussen de gangen door prijsuitreiking van de tipspromenad - die ik helemaal was vergeten. Bij aankomst op de beurs kreeg iedereen een tasje met een pakje sap, alvast een catalogus of twee, een lijstje met aanbiedingen, een mueslireep, én een briefje met nummers. In elke stand een vraag, het antwoord moest dus op dat briefje. Dat mensen nog tijd hadden daaraan te denken... ik heb nog heel wat te leren. Ook nog een loterij. 

En live muziek. Echte Zweedse liedjes, die men deels werd geacht mee te zingen. Nog meer te leren. Op een onbewaakt ogenblik klonk de vraag van het podium of er iemand in de zaal was die Margareta heet. Helaas was ik de enige die mijn arm omhoog stak, maar het liedje viel gelukkig erg mee!

Wonderen bestaan!

Voordat we gisterochtend op pad gingen naar Zwedens grootste garenbeurs voor de vakhandel liep ik nog even bij de buurvrouw langs om te horen hoe het met haar man ging.

Hij praat, zei ze.
Weliswaar draait hij binnen een woord het één en ander aan medeklinkers om, maar hij hoort het zelf, lacht erom, en probeert het nog een keer. Was hij de laatste tijd, en dan hebben we het over een periode van meerdere maanden, steeds maar moe, en vaak niet in een al te best humeur, hij heeft het nu prima naar zijn zin, maakt grapjes, is alert als er bezoek is, en vindt zelf eigenlijk dat hij best naar huis kan. Dat was nog niet meteen de bedoeling, maar ook daar kan hij mee leven.

Het meest merkwaardige is wel, dat hij niet alleen praat, maar ook hoort.
Zónder gehoorapparaat.
En zelfs wanneer mensen onderling op gedempte toon praten.
Terwijl hij, voorzichtig uitgedrukt, toch flink doof was.
Al jaren.

Wonderlijk.
Die bestaan dus toch!

Nare verjaardag...

Gistermiddag ontbrak mijn buurvrouw en vriendin van nummer 6 op het breicafé. Ze was een dag eerder nog langs geweest om garen te kopen voor een truitje voor een éénjarig kleinkind: dat wordt komende zondag gedoopt, en ze zou met haar man naar het bijbehorende feest. Nu hoorde ik dat ze met haar man per ambulance naar het ziekenhuis was gereden, omdat hij opeens niet meer kon praten...

Vanmorgen hoorde ik, dat die ambulancerit met zwaailicht en sirene en een snelheid van 150 km/uur over weg 63 ging. En in het ziekenhuis naar de spoedröntgen. Een hersenbloeding, inderdaad, en hij slikte bloedverdunners... Dat is eng.

Vandaag is zijn verjaardag, en gelukkig kan hij weer een beetje praten. Een paar dagen zal hij er toch nog moeten blijven, in het ziekenhuis, want je weet nooit. Maar we durven weer wat optimistisch te zijn.

Wat kan het lot zich snel wenden...

Reden te meer om bewust van elke dag te genieten!

Zijn wij eng?

Over Ängsbacka kan ik me blíjven verbazen...

Vanmorgen, ja, tweede Paasdag, liep ik rond acht uur de ochtendwandeling met de honden, en aangezien cursusboerderij Ängsbacka net even buiten onze wijk ligt, kwam ik daar ook vanochtend weer langs. De muziek stond al aan, doenk doenk doenkdoenkdoenk doenk doenk doenkdoenkdoenk.
Niks kijken of er nog vossen, eekhoorntjes of reeën op ons pas kwamen, die waren natuurlijk allang het bos weer in. Ik moest aan de Disney-film Bambi denken, waar Bambi's vader samen met hem naar een open plek in het dal staat te kijken, waar tenten staan, en rook opstijgt: ''De Mens is in het bos...''

Een paar weken geleden, ongeveer dezelfde tijd, ook in een weekend, kwamen er even verderop drie reeën in totale paniek uit het bos stuiven, staken een meter of dertig voor ons het pad over, het veld over, en verdwenen uit zicht. Dat was precies in de tijd dat er in de omgeving op wolven werd gejaagd, dus ik verwachtte eigenlijk dat er jachthonden en/of een wolf plus jagers achteraan zouden komen en riep de hondjes naast me. Maar nee, er kwam een juffrouw in het zwart gekleed, op witte gympen (er lag nog sneeuw...) met een fototoestel achteraan wandelen. Richting Ängsbacka. Ze nam dezelfde route als de reeën, stak pal vóór ons het pad over, en was ofwel stokdoof, want er kwam geen enkele reactie op mijn ¨goedemorgen¨, ofwel in trance, maar de voeten raakten nog wel de grond, zag ik, vandaar dat ik dat van de gymschoenen nog weet.

Ik bedoel maar, in die outfit zou ik het niet in mijn haren halen om een stel reeën op hun slaapplaats te gaan storen - gezien de tijd van de dag is dat waarschijnlijk wat er gebeurde - die reeën hebben het met de sneeuw en vorst al zwaar genoeg gehad. En anders zou ik een schutkleur nemen, wat dat betreft waren de gympen wel in orde.

In ieder geval, gezien andere ervaringen met ontmoetingen met de Mens op en rond Ängsbacka begin ik me toch serieus af te vragen of wij misschien ENGGGG zijn?? Op de één of andere manier groeten deze mensen nooit, een enkele uitzondering daargelaten, hebben een starende blik in de ogen, en zijn niet vooruit te branden qua looptempo (behalve eergisteren, toen Richard met enige verbijstering constateerde dat er tien mensen op het erf van Ä rondjes aan het joggen waren). Echt, het is de enige plaats in en rond heel Molkom waar we ons niet alleen niet welkom voelen, maar waar we het gevoel hebben dat er rond dat terrein een energie-wal-met-slotgracht is opgetrokken. En een aura met stekels, nog erger dan dat van mij als ik een slecht humeur heb.

Wat die energie-wal betreft, schiet me opeens een ander verhaal binnen - het zijn er zo langzamerhand vele, nu we wat langer hier wonen komen ze los:
Tijdens één van de zomercursussen ging het erover dat je met elkaar een energieveld kunt oproepen. Men zou een experiment doen en dat op film vastleggen: Een aantal mensen ging naast elkaar staan en zich op het op te roepen energieveld concentreren. Dat zou vervolgens zó sterk worden dat iemand die er aan kwam rennen erdoor afgestoten zou worden. Zo gezegd, zo gedaan, het ging nogal mis, en ik heb horen zeggen dat het filmpje op YouTube terecht is gekomen.

Zo, dat lucht op, ik kan er weer helemaal tegen!
Vrolijk Pasen verder, allemaal!

Seizoen geopend!

Nu de zomertijd weer is begonnen, zijn ook de hondenwandelingen weer van start gegaan. Veel bekende honden teruggezien, ook een paar nieuwe, waaronder een Leonberger-pup, zo schattig! Ja, dat is die, die bovenop de picnictafel ligt te hangen :)

De foto is genomen om een uur of zeven 's avonds. Het had heel wat voeten en hondenpoten in de aarde voordat de hele meute op de juiste manier was opgesteld (gedrapeerd, voor wat betreft de pup), maar we zijn wel tevreden met het resultaat. Dat staat nu ook op de facebookpagina van Molkoms hundklubb. Meer honden dan baasjes, inderdaad!