Bonushond.

Het afgelopen weekend mochten we een tijdje genieten van een derde hond.

De aanleiding daartoe was niet zo plezierig, want de buurman moest opnieuw naar het ziekenhuis - hij kon opnieuw niet meer praten, liep steeds moeilijker, en had vreselijke hoofdpijn. Inmiddels is hij geopereerd (heeft een drain gekregen die het overtollige vocht afvoert) en ligt momenteel nog op de IC.

Zaterdag aan het eind van de middag zagen we de ambulance staan, en even later belde mijn vriendin, of ik hond Otto kon halen. Otto vond dat erg leuk, onze eigen honden vonden het vooral raar dat het vrouwtje van Otto niet ook meekwam - sinds ze daar in hun prille jeugd een gehaktballetje kregen met Kerst, is zij de absolute favoriete buurvrouw. Dus Gaia deed eerst een beetje lelijk tegen Otto, maar mocht dat natuurlijk niet van mij, en trok gelukkig snel bij.

Asso wist niet goed raad met de situatie, en verplaatste van de ene ¨geheime hut¨ naar de andere, steeds als Otto-tje weer aan kwam sloffen. Van onder het bijzettafeltje naar achter de bank, naar onder de onderste traptree, naar onder het bureau, naar onder de keukentafel. Arme Otto was zich van geen kwaad bewust, en viel uiteindelijk in slaap op Gaia's plaatsje onder de kapstok, nadat we eerst een flinke wandeling hadden gemaakt. Wat kan die hond snurken zeg!

De plaats in de roedel moest duidelijk opnieuw worden bepaald. tijdens het eten voelde ik me net een politieagente...Gaia heeft nooit zo'n haast met haar brokjes, maar nu at ze zo snel mogelijk, met af en toe een zijdelingse blik op Otto, die op zijn beurt genoot van brokjes die hij thuis niet krijgt, en na zijn eigen bak met die van Asso verder dacht te gaan. Dat dacht ik niet dus. Asso liet zich niet zien, ook niet na de dagelijkse speelsessies, terwijl hij normaal gesproken daarna direct gaat eten. Meneertje Asso leegde zijn etensbak pas de volgende ochtend, toen Otto weer opgehaald was.

Ja, die speelsessies.... Otto is een paar jaar ouder dan onze honden, en als jonge hond nogal te kort gekomen met aandacht, beweging, en verzorging. Toen zijn eerste baasjes naar een appartement in de stad verhuisden, was er voor Otto geen plaats meer. Gelukkig kon hij op nummer 6 terecht, en daar is hij heerlijk opgeknapt. Maar spelen snapt hij nog steeds niet. Dus hij stond midden in het ¨strijdgewoel¨ lekker in de weg, kreeg een paar keer speelgoed op zijn kop (wegduiken was voor hem een onbekend verschijnsel), en Asso en Gaia liepen af en toe bijna over hem heen, omdat ze wel het speelgoed in de gaten hielden, maar niet Ottomansje. Tijdens de wandelingen daarentegen ging het prima.

Ik had er nog wel een paar honden bij kunnen hebben. Als ze niet snurken.

Nu maar hopen dat het niet vanwege de omstandigheden vaker gaat voorkomen...