Halloween met een twist.

Dat ik morgen een vrije dag blijk te hebben, kwam als een volslagen verrassing. Op vrijdagen is de winkel altijd gesloten, dus ik beantwoordde een sms van een klant met de mededeling dat ik er morgen (zaterdag) weer ben. Ze reageerde heel verbaasd: morgen is toch een "röd dag", een rode dag op de kalender! En opeens viel bij mij het kwartje: Morgen is het Alla Helgons Dag, Allerheiligen ofwel Allerzielen, en ik had me al af lopen vragen waarom er vandeweek zoveel vraag naar lantaarns was. Vrijwel iedereen in Zweden gaat, zo blijkt, op die dag naar het graf van overleden dierbaren, om bloemen te brengen, en kaarsen neer te zetten. Sinds 1953 is het daarom een nationale vrije dag. Om die reden is in Zweden 2e Pinksterdag verdwenen - zo'n dag moet wel ergens vandaan komen natuurlijk.

Daarna heb ik er niet meer aan gedacht, tot na het eten de bel ging, en Yuri vanuit het keukenraam zag dat er kinderen voor de deur stonden. De honden, die al in spanning op de dagelijkse ren-en-speelsessie stonden te wachten, blaften dus nog harder dan anders, en Yuri nam Asso mee in zijn kamer, terwijl ik Gaia onder de arm nam (Richard repeteert musical tot 10 uur vanavond). Drie kinderen in Halloweenoutfit en eentje in een laken met kijkgaatjes stonden me vanuit het donker toe te stralen: "Ruilen voor snoepjes?" was de boodschap. Ik moest wel eerst Gaia's snuit dichtklemmen voor ik het verstond, want wat kwam daar een herrie uit!

Nu was ik er na vier keer Pasen in Zweden wel aan gewend dat er heksjes en dat soort gespuis langskomen voor snoep, maar met Halloween was dat nog nooit gebeurd. Snoep hadden we dus niet in huis. Ze zagen er niet uit alsof ik zonder snoep mijn ziel en zaligheid kwijt zou raken, maar ik wilde ze toch niet teleurstellen. Weet je wat, ik sluit eerst even deze hond op. Dom, dom, dom, want ik dacht Gaia ook even bij Yuri op de kamer te parkeren, en daarbij vergat ik totaal dat Asso daar natuurlijk achter de deur stond te dringen. Ik zag dus een roodoranje flits langs me heen en naar buiten schieten, met een hoop geren, gegil en geblaf als resultaat. 

Gelukkig stonden de kinderen meteen weer stil toen ik op mijn beurt naar buiten schoot, Asso stond ook prompt stil (gaaf spelletje joh, wat gaan we nu doen, kwispel, kwispel). Hond naar binnen gestuurd, die werd door Yuri afgevoerd, en ik had inmiddels bedacht dat Richard net een paar pakken müeslirepen had gekocht. Dus ieder kind een müeslireep. De kinderen waren zelf niet zo groot, dus de repen maakten indruk, hadden we het weer een beetje goed gemaakt. Ik heb ze nog uit kunnen leggen dat de meeste honden rennende kinderen helemaal te gek vinden, en willen spelen. Dat ze dus beter helemaal stil kunnen blijven staan en dat honden dan gewoonlijk alleen maar snuffelen. Ja, dat hadden ze ook al gehoord, maar dat waren ze even vergeten...

Dat was met recht Halloween. Asso als Hellehond?

Hij heeft er in ieder geval een bijnaam bijgekregen, een Indiaanse dit keer: Rode Flits.

Elke dag een boer.

Ik weet nog hoe leuk ik het als kind vond, wanneer we weer eens op vakantie waren in Zwitserland, en we aan het eind van de middag het paadje af liepen naar een héél oud boerderijtje, waar een héél oud vrouwtje in een héél klein winkeltje verse melk uit de melkbussen in ons emmertje schepte. De plaatselijke bevolking haalde daar ook de melk, een goede gelegenheid eens even heerlijk bij te kletsen. Boter werd afgewogen en in vetvrij papier verpakt. Of het nu om 100 gram ging of een kilo, dat maakte geen verschil in de zorg waarmee dat gebeurde. Toen het vrouwtje er opeens niet meer was, kwam er een klein supermarktje. De bakker en de slager hielden er al snel mee op. 

En ik weet nog hoe we vlak voor we naar Zweden verhuisden met enige regelmaat over de dijk langs de Rijn fietsten met een grote jerrycan om melk te tappen bij een boer. Dat was dan wel niet in een winkeltje, maar een tappunt in een schuurtje langs de weg: je gooide er euromunten in, en kreeg dan je melk vers uit de tap. We tapten dan meestal ook nog elk een grote plastic beker vol om meteen op te drinken, en als het mooi weer was had ik clafoutis of pannenkoeken gebakken en ingepakt, of vers brood. er stond namelijk een picnictafel. En er was een schapenweitje. De boer heeft op het punt gestaan het tappunt te sluiten: mensen vernielden dingen, ruimden de gelekte melk niet op, en namen de plastic bekers met stapels tegelijk mee... (Misschien weet onze vriendin Inge uit de Schuytgraaf of het tappunt er nog is?)

Tijden veranderen, ook hier in Zweden hebben de boeren het niet makkelijk.

Het is niet sneu voor de boeren, als koeien en lammeren niet meer rondbanjeren in de weilanden. De boeren hebben een enorm brede kennis, die redden zich wel. 

Het is een groter probleem voor ons consumenten in Zweden: we zijn nu al in een enorme mate afhankelijk van import van melk, kaas, allerlei soorten vlees, groente en fruit. De geïmporteerde produkten worden vaak geproduceerd op een manier waarop in Zweden in milde of strengere straffen staan, soms zelfs directe gevangenisstraf... De Zweedse regelgeving voor bijvoorbeeld de veehouderij is zo veel strenger dan de Europese, dat de daardoor veroorzaakte steeds maar stijgende kosten door de boeren niet meer op te hoesten zijn. Er stopt vrijwel iedere dag een boer met zijn werkzaamheden... Dat zijn 130 zuivelboeren per jaar. Als dat zo doorgaat zijn er over pakweg 36 jaar  geen melkboeren meer over in Zweden!

Toen Arla, de grote Deense firma die wel overal in het noorden alle melkverwerkende fabrieken op lijkt te kopen, de prijs aan de boeren met een hele kroon per liter (10 eurocent) ging verlagen, werden er direct faillisementen aangevraagd, protesten gehouden, én meer constructieve acties ondernomen:

Boeren gingen zich verenigen in coöperaties, waarvan de producten op lokaal niveau worden verkocht. Zo krijgen we over een paar dagen onder andere de eerste melk uit eigen provincie in de schappen van de Coop in Molkom. Die kost een kroon extra, maar die kroon gaat rechtstreeks naar de boeren. De rest van de winst bestaat onder meer uit het feit dat de koeien lekker buiten kunnen blijven, en de typische flora en fauna, alsmede het landschapsbeeld bewaard blijven.

Bovendien vind ik het nog steeds gek dat op de zuivelverpakkingen altijd stond: Zweedse melk (of kaas, of boter), máár, helemaal beneden was te lezen: indien niet voldoende Zweedse melk beschikbaar is, wordt het elders ingekocht. Dus eigenlijk hadden we geen idee waar het spul vandaan kwam. En dat in deze moderne tijd, waar altijd alles gedocumenteerd en achterhaalbaar moet zijn...

Wc-papier.

Het golfseizoen loopt op zijn eind, de clubkampioenschappen zijn gespeeld, de starttijden beginnen steeds later, omdat er steeds vaker wat nachtvorst is. Bovendien is de tijd verzet, zodat het om vijf uur ´s middags te donker is om nog te golfen. Maar het is nog zo vaak mooi weer, dus er werd een experimentele wedstrijd gespeeld, afgelopen weekend, waar de deelnemers maar één stok mochten meenemen. Zelfs de putter mocht niet mee, behalve wanneer je daar ook de rest van de holes mee dacht te kunnen spelen.

Richard was één van de 33 deelenemers, en had een pro in de flight, met handicap 2 komma nog wat. Leerzaam dus. Al had de pro zijn dag niet. In de golfwereld bestaat een manier van score tellen, waarbij die zogenaamde handicap verrekend wordt: heb je gewoonlijk 18 slagen ''teveel'' nodig voor een ronde, dan is dat je handicap, en wordt dat aantal slagen van je score afgetrokken voor het netto resultaat. Op die manier zijn alle spelers gelijkwaardig, en maken gelijke kansen op een mooie plaats in de ranglijst. (Of het voor een golfer met handicap 10 nu leuk is om met iemand met handicap 36 te spelen is een heel andere zaak.) Op die manier heeft hij netto dan ook de pro verslagen. Maar daar ging het niet om.

Al met al was Richard tevreden met zijn plaats in de middenmoot op de ranglijst. 

Nu hebben de holes van een golfbaan heel uiteenlopende lengtes, waarvoor je gemiddeld 3 tot 5 slagen nodig hebt. Par, noem je dat.  Op de vier korte (par 3) holes was er een onderliggende wedstrijd: nearest to the pin. Na de afslag werd de afstand gemeten van de plaats van de bal tot het putje, en per hole werd er een winnaar bepaald. Met zijn 3 meter op één ervan kreeg Richard het advies om toch maar even de uitslag af te wachten in het clubhuis. Inderdaad mocht hij als derde een keuze maken uit het aanbod op de prijzentafel. Daarbij koos hij niet voor de schroevendraaierset, maar voor een prijs die door een plaatselijke supermarkt ter beschikking was gesteld:

...een jaarverbruik aan toiletpapier!

Daarbij het advies om eerst even te bellen naar de betreffende supermarkt, want het is niet zo'n heel grote, dus ze moeten wel even gelegenheid hebben om het klaar te zetten en, eventueel, bij te bestellen... Iemand die eenzelfde prijs vorig seizoen een keer had gewonnen wist hem te vertellen dat ze er met het hele gezin 8 maanden mee hadden gedaan. We proberen ons nu voor te stellen hoeveel het eigenlijk is, maar dat lukt niet echt!

Studiereis naar Rome.

Yuri's klas heeft een studiereis naar Rome gemaakt, met als thema de geschiedenis, kunst en cultuur van die stad. Direct vanaf het begin van het schooljaar gingen de voorbereidingen van start, met lessen op school, presentaties over de meest uiteenlopende onderwerpen door de leerlingen, en nu ze terug zijn moeten er nog verslagen geschreven worden, én er moeten presentaties gehouden worden voor de leerlingen uit het 1e en 2e leerjaar. 

Dat het niet bepaald een vakantiereisje was, bleek wel uit het programma:

Dag 1:

Vertrek vanaf school om 04.30  ...

Wij hadden geluk, als ouders, omdat de avond ervoor de verjaardag van een klasgenoot werd gevierd, die in de stad woont, en Yuri daar kon overnachten. Het plan was, om dan daarvandaan naar school te lopen (30 minuten), maar gelukkig was er toch een tante die met de auto het hele spul op tijd heeft afgeleverd. 

De bus naar Göteborg, daarvandaan vliegen, en nog de avond van aankomst een wandeling.

Dag 2:

:

De markt van Trajanus

De grootste Maria-kerk ter wereld

Nog een paar grote barokkerken

Trevi Fontein.

Dag 3:

Musea van het Capitool

Colosseum

Forum Romanum

Il Gesu-kerk

Ponte Palatino

Dag 4: 

Musea van het Vaticaan

Pieterskerk

Ponte Sant' Angelo

Birgittaklooster

o.a.

Dag 5:

Ostia Antica

Aventino

Marcellustheater

Ghetto

Dag 6:

Vanaf de jeugdherberg vertrek met de bus 04.30 (alweer!)

Terug in Karlstad 15.47,

waar Richard repetitie had tot 16 uur, en Yuri daarna gelukkig mee naar huis kon nemen. 

Ze moesten zelf voor lunch en avondeten zorgen, dus dat werd veel Mc Donald en Pizza Hut, want op een ontbijtje van een glas sap met een croissantje kun je natuurlijk niet een hele dag lopen... En dan te bedenken dat ze nog wat vrije tijd overhadden voor vrijwillige extraatjes. Het enige waar Yuri niet heen gegaan is, was de lichtshow, de laatste avond. Naar zijn zeggen gingen alleen de leraren...

De donderdag en vrijdag erop gewóón naar school, en afgelopen zaterdag ook nog een nationale universiteitstoets doen. Dat had ook nog weer van voeten in de aarde, want de bussen rijden niet zo vroeg op zaterdag. Nu dacht ik eerst dat dat alleen vanuit Molkom zo was, maar toen we met de auto bij de universiteit aankwamen was er nog nét geen file. Op het hele busstation bij de uni geen enkele bus te zien. Je zult maar ergens uit Noord Värmland vandaan moeten komen voor die toets... Het ging goed, vond Yuri. En anders kan het komend voorjaar nog een keer over (als je examengeld betaald tenminste). Met een goede score op deze toets én een goed examenresultaat van school (alles van de laatste 2 jaar telt, maar zoiets als een centraal schriftelijk bestaat hier niet) maak je een grotere kans om bij de gewenste studie binnen te komen. 

Nu is het alleen nog zaak voor Yuri om te beslissen welke studie dat dat moet gaan worden...

Eerst maar eens even zien van de verkoudheid en het gehoest af te komen!
Gelukkig is het de hele week herfstvakantie.

(Geen) realiteitszin?

Wat is eigenlijk realiteitszin?

Dat zit ik me nu al een hele tijd af te vragen.

Het lijkt namelijk wel zo te zijn, dat er verschillende soorten realiteitszin bestaan, 

en dat deze elkaar vaak tegenspreken.

Toen ik in het grijze verleden een keer bij de huisarts zat, omdat ik eigenlijk niet meer op mijn benen kon staan, ofwel overwerkt of overspannen was, ofwel te kampen had met een burn out (het is maar hoe je het noemen wilt, het is allemaal even akelig), constateerde hij heel nuchter dat ik nogal ¨een doenerig type¨ ben. Ten eerste omdat ik nu eenmaal bijzonder veel dingen leuk vind om te doen of te leren, en ten tweede omdat ik erg de neiging heb om anderen te willen helpen. Daarbij hield ik gewoonlijk geen rekening met de hoeveelheid energie die ik beschikbaar had, en liep mezelf dus regelmatig voorbij. Wat dat helpen betreft, voegde hij eraan toe: Niet iedereen kan Moeder Theresa zijn!

Dat van die beschikbare energie, daar heb ik in de loop van meerdere decennia wel beter mee leren omgaan. Doenerig zal ik wel altijd blijven, leergierig ook (moestuineren op de torp is het nieuwste project) en helpen kan ik al helemaal niet laten. Zoals met de inzameling van restgarens voor het breicafé in Väse, waar de dames o.m. kinderkleding breien voor weeshuizen in de Oostbloklanden, en nu ook met de komst van vluchtelingen naar Molkom. 

En helpen, dát doen er velen, in Molkom. en het loopt gesmeerd (behalve dan dat er nog steeds niet genoeg warme herenschoenen beschikbaar zijn). Kleding, knuffels, helpen met koken, winkeliers schenken ondergoed, shampoo, en een paar dagen geleden mochten de kinderen van Graninge naar Speelland in Karlstad. Om even te vergeten wat ze meegemaakt hebben. Want ze slapen slecht, de kinderen van Graninge. Geen wonder. Maar slapen kinderen eigenlijk niet altijd goed, als ze moegespeeld zijn? Deze niet. Hun ouders trouwens ook niet.

Al die hulp doet zo vreselijk veel. Mensen schenken hun tijd, schenken kleding of andere zaken die ze zelf over hebben. Vrijwilligers helpen met de taal. Het lijkt weinig, dit is maar een lokaal iniatiatief, maar het werkt!

Nu komt mijn punt: Als werkelijk iedereen zou delen, dat weet iedereen, dat is al zo vaak uitgerekend, dan is er geen armoede meer in de wereld, geen honger, geen oorlog. Want er ís gewoon genoeg. Meer dan genoeg. En dát is de eerste realiteit. De tweede realiteit is, dat er blijkbaar teveel mensen zijn die teveel van het één of ander hebben, en daar niet of te weinig van delen. De derde realiteit is, dat er zelfs mensen zijn, die al maar meer verzamelen van wat ze helemaal niet nodig hebben, en dat dan ook nog eens, of juist, ten koste van andere mensen.

Eén van Richard's favoriete golfers, Bernard Langer, heeft een keer gezegd: ik blijf zo lang mogelijk golfen, want hoe meer ik win, hoe meer geld ik verdien, hoe meer ik kan weggeven. Die uitspraak bevalt me wel. Wanneer ik naar onze eigen situatie kijk: we hebben tijdens de magere jaren zóveel gekregen, wat er gewoon al was, ergens, bij iemand die het niet of niet meer nodig had. En nu nog steeds komt er van alles naar ons toe, en steeds weer kunnen we veel dingen weer doorschuiven naar mensen die het harder nodig hebben dan wij. Wij blij, zij blij, en doordat we niet telkens weer allerlei nieuws hoeven aan te schaffen kunnen we ons prima redden met maar één betaalde baan. Wij zijn niet arm, ook niet zielig, en wel erg gelukkig.

Op dezelfde manier werkt het ook met alle hulp hier in Molkom aan de vluchtelingen. Wanneer je dan bedenkt dat er dit jaar minimaal 100.000 vluchtelingen naar Zweden komen, en in 2016 vermoedelijk nog eens, dan kun je alleen maar hopen dat er op alle plaatsen waar die terechtkomen dezelfde initiatieven worden genomen als hier. Stel dat je dat nu zou uitbreiden wereldwijd - dan is het probleem toch opgelost? Nou ja, afgezien dan van het feit dat er dan geen vluchtelingen meer zouden zijn. 

Vreemd, dat dát dan opeens niet meer zou getuigen van realiteitszin.

Je hoeft niet groot te denken.

Integendeel, het lijkt haast veel beter te werken als je klein denkt.

KLEIN, met hoofdletters, dus!

Zou dat het geheim van Moeder Theresa geweest zijn?

Eland op de barbecue, schoonbroer!

Al sinds we onze verhuisplannen richting Zweden kenbaar maakten, heeft onze zwager het over die eland, die op de barbecue moet. Daarom schrijf ik vandaag speciaal voor hem.

Gisterochtend kwam het verlossende schot, na een periode met heel druk blaffende honden. Onze eigen honden waarom er niet zo gerust op, tijdens de grote ochtendwandeling: zeer, zeer waakzaam, veel gesnuffel met de neusjes hoog in de lucht, en als we ergens stil bleven staan liepen ze daarna meteen richting huis - wat niet mijn bedoeling was, dus het werd een stukje met wat extra gehoorzaamheidstraining en ¨naast¨ lopen. Hun beproeving duurde gelukkig niet zo lang, want al voordat we beneden aan de heuvel waren werd er een keer geschoten, en niet veel later kwamen er achter ons een aantal auto's naar beneden rijden. Aan het eind van onze ronde om het meertje liepen we langs een boerderij waar zich bij de schuur een voor ons dorp grote massa mensen had verzameld, velen met knaloranje helm of muts.

Later op de dag sprak Richard de buurman, en die vertelde inderdaad dat ze een elandkalf hadden geschoten. Buurman was een beetje teleurgesteld: ze waren twee dagen lang met 22 mensen op pad geweest. Er mag ook nog een volwassen dier geschoten worden in onze regio, dus vandaag en morgen gaan ze weer een nieuw gebied uitkammen.

Nu zit ik me dus al de hele tijd af te vragen, hóe mijn zwager die eland van hem op de barbecue wil krijgen, want kijk nu zelf, bovenstaand dier is nog maar een jonkie (ze kunnen 25 jaar worden), dat kalf van gisteren was iets kleiner, rond 150 kilo. Een volwassen dier kan 550 kilo wegen, met een schofthoogte van 2 meter. Stel je daarbovenop nog de enorme kop plus kolossaal gewei voor, en je begrijpt waarom de wildvang (hekken) langs de snelwegen zo hoog zijn: een eland springt met gemak over een hek van 2 meter heen, en neemt gewoonlijk niet de moeite uit te kijken. 

Bijnaam: de Koning van het bos.

De stier Ferdinand?

Het was een drukke ochtendspits rond de torp: tussen half zeven en zeven uur kwamen er minstens 10 tot 12, misschien wel 15 auto's langs, en allemaal naar boven. Dat was duidelijk geen woon-werkverkeer, dat leek wel weer een dagje elandjacht te worden. Zoveel auto's komen er vaak niet eens op een hele dag langs, zelfs niet als we de bosbouwauto's meerekenen...

Marina en ik vertrokken vanochtend bijtijds naar Molkom, en ik had me heilig voorgenomen nog rustiger te rijden dan gisteren, vanwege de jacht. Ik had nog een beetje de schrik in de benen van die hond van gisteren, en toen we wegreden zei ik tegen Marina: Ik ben benieuwd wat vandaag ons pad gaat kruisen...

Gewoonlijk is dat wel een eekhoorntje, konijn of haas, soms een ree, maar hier:

hadden we toch écht niet op gerekend, de kans een eland te zien leek vandaag toch werkelijk groter te zijn. Deze éénjarige stier stond midden op de weg, meteen toen we onderaan onze heuvel linksaf sloegen naar Molkom. Hij deed een paar stappen opzij, maar net toen ik dacht er precies, en uiterst langzaam, langs te rijden besloot hij toch wat verderop te gaan kijken. Dat herhaalde zich een paar keer, dus Marina kon in álle rust deze foto maken als bewijs. Het arme beest kon ook niet zoveel kanten uit, want we reden tussen twee omheinde weilanden door. In één ervan kwamen alle koeien kijken hoe het af zou lopen, en uiteindelijk sloeg Ferdinand, zoals we hem inmiddels genoemd hadden (jullie kennen dat verhaaltje toch?) rechtsaf, een weitje in waar geen omheining meer stond.

Had ik geweten wie de eigenaar is, had ik gebeld, maar er staan aardig wat huizen in de buurt, dus we gaan ervan uit dat iemand dat alsnog gedaan heeft. Hopelijk is die eigenaar niet ver weg en buiten bereik van de mobiele telefoon op elandjacht...

De rest van het traject verliep zonder problemen, geen hond te zien, zelfs geen jagers, dus over die fietstocht van Marina van vanmiddag maak ik me niet zoveel zorgen meer. Ik neem tenminste aan dat Ferdinand dan geen roet in het eten kan komen gooien, en veilig terug is in zijn eigen weitje!

Hond met zendertje

Vanmorgen ben ik me rot geschrokken: ik reed op mijn gemak van de torp naar de winkel, genietend van de zon en de herfstkleuren en de rust, toen er plotseling vanuit het bos een retriever-achtige hond pál voor de auto de weg op wandelde. Ik stond op de rem, de hond keek even op, en verdween al snuffelend aan de overkant weer in het bos. Hij had een zendertje op de halsband:

Voorbij de eerstvolgende bocht kwam me een auto langzaam tegemoet rijden met een mobiel telefonerende meneer erin. Daarna stond er een aantal kilometers lang op vrijwel iedere parkeerbare plaats een auto langs de kant van de weg. De elandjacht is weer begonnen deze week, en jammer genoeg voor de elanden is het strálend mooi weer, dus zijn er veel mensen (en honden) op de been. Gisteren zag ik langs hetzelfde traject al heel wat heren met geweer en felgekleurde muts ieder bij een boom of in een weiland staan. Blijkbaar hadden ze toen hun quotum nog niet geschoten.

Zelfs een van mijn garenleveranciers heeft zich op het jachtthema gestort, met een klein breiboekje. Daarin onder andere speciale geweerwanten:

   

Nu zit ik me alleen even af te vragen, of het wel zo'n goed/veilig plan is van Marina, om morgenmiddag na de lunch op de mountainbike van Molkom naar de torp te fietsen... Op zich is het een prachtige tocht, en het hoogteverschil van 140 meter zal ze best kunnen overbruggen, maar die elandjacht zit me toch wel een beetje dwars. Eerst maar eens kijken of er in Molkom nog een reflexievest in de kast ligt. En dan maar hopen dat ze geen opgejaagde eland (of, erger nog, een aangeschoten, in de zin van gewonde) tegenkomt, want ik denk niet dat die weten dat reflexievesten voor de veiligheid zijn. 

Ach, moeders ook altijd!

Pianostemmer.

Dat de wereld maar klein is en toeval (wederom) niet bestaat, bleek maar weer toen de pianostemmer vanochtend op de torp arriveerde. Het is een andere stemmer dan die een paar keer in Molkom is geweest (waren we niet super tevreden over, en hij had toch al anderhalf jaar niks meer van zich laten horen), en al kwam hij ¨helemaal¨ uit Munkfors, hij wist zonder problemen de torp te vinden. Sterker nog, toen ik gisteravond via de telefoon beschreef dat hij bovenaan de heuvel rechtsaf moest en dat het dan het eerste huis was aan de rechterkant, precies in de bocht, vroeg hij zelfs: is dat daar waar de weg even naar beneden gaat?

Ik wist al wel vanuit de mailwisseling n.a.v. de pianoverhuizing dat hij familie had gehad in de buurt, maar hoe goed weet ik nu de weg in, bijvoorbeeld, Zutphen of Boxtel? In ieder geval kwam hij klokslag negen uur het erf oprijden. Dat van die familie, dat wilde ik toch wel graag even weten, en zijn beschrijving was al even duidelijk voor ons als mijn beschrijving voor hem: als je de heuvel afkomt, en je slaat linksaf, is het het eerste huis aan de linkerkant. Dat witte? Ja, dat witte! 

De ouders van zijn moeder woonden daar, en hadden een winkel aan huis, tot 1940. Er was ook een winkel aan de overkant van de straat, en wanneer hij vroeger bij zijn grootouders logeerde was hij daar vaak aan het meehelpen. Het was namelijk zo leuk dat die een brommer hadden, en dan mocht hij de boodschappen rondbrengen op die brommer. Zonder helm, natuurlijk. Dus hij had ook ¨bij ons¨ meerdere malen een bestelling afgeleverd. 

Zijn stemwerk wordt vandaag in ieder geval grondig getest en beoordeeld: Marina is afgelopen weekend voor een weekje herfstvakantie uit Kopenhagen gekomen. Aangezien ze in november op 4 of 5 verschillende concerten speelt, wil ze véél piano studeren, en is dus op de torp aangewezen. Gisteravond verzuchtte ze al dat het zo fijn studeren is daar: geen afleiding van facebook of televisie. Hopelijk houdt ze de handen een beetje warm deze week: voor de komende nacht wordt 4 graden nachtvorst voorspeld. Ik heb de electrische radiator maar uit het gastenhuisje gehaald en in het keukentje gezet, want de afgelopen nacht ging de binnentemperatuur (zónder nachtvorst) al van 20 naar 15 graden. 

Een piano houdt ook niet van extreme temperatuurschommelingen, het is wel de bedoeling dat een stemming een tijdje houdt!