Vanmorgen ben ik me rot geschrokken: ik reed op mijn gemak van de torp naar de winkel, genietend van de zon en de herfstkleuren en de rust, toen er plotseling vanuit het bos een retriever-achtige hond pál voor de auto de weg op wandelde. Ik stond op de rem, de hond keek even op, en verdween al snuffelend aan de overkant weer in het bos. Hij had een zendertje op de halsband:
Voorbij de eerstvolgende bocht kwam me een auto langzaam tegemoet rijden met een mobiel telefonerende meneer erin. Daarna stond er een aantal kilometers lang op vrijwel iedere parkeerbare plaats een auto langs de kant van de weg. De elandjacht is weer begonnen deze week, en jammer genoeg voor de elanden is het strálend mooi weer, dus zijn er veel mensen (en honden) op de been. Gisteren zag ik langs hetzelfde traject al heel wat heren met geweer en felgekleurde muts ieder bij een boom of in een weiland staan. Blijkbaar hadden ze toen hun quotum nog niet geschoten.
Zelfs een van mijn garenleveranciers heeft zich op het jachtthema gestort, met een klein breiboekje. Daarin onder andere speciale geweerwanten:
Nu zit ik me alleen even af te vragen, of het wel zo'n goed/veilig plan is van Marina, om morgenmiddag na de lunch op de mountainbike van Molkom naar de torp te fietsen... Op zich is het een prachtige tocht, en het hoogteverschil van 140 meter zal ze best kunnen overbruggen, maar die elandjacht zit me toch wel een beetje dwars. Eerst maar eens kijken of er in Molkom nog een reflexievest in de kast ligt. En dan maar hopen dat ze geen opgejaagde eland (of, erger nog, een aangeschoten, in de zin van gewonde) tegenkomt, want ik denk niet dat die weten dat reflexievesten voor de veiligheid zijn.
Ach, moeders ook altijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten