Al sinds we onze verhuisplannen richting Zweden kenbaar maakten, heeft onze zwager het over die eland, die op de barbecue moet. Daarom schrijf ik vandaag speciaal voor hem.
Gisterochtend kwam het verlossende schot, na een periode met heel druk blaffende honden. Onze eigen honden waarom er niet zo gerust op, tijdens de grote ochtendwandeling: zeer, zeer waakzaam, veel gesnuffel met de neusjes hoog in de lucht, en als we ergens stil bleven staan liepen ze daarna meteen richting huis - wat niet mijn bedoeling was, dus het werd een stukje met wat extra gehoorzaamheidstraining en ¨naast¨ lopen. Hun beproeving duurde gelukkig niet zo lang, want al voordat we beneden aan de heuvel waren werd er een keer geschoten, en niet veel later kwamen er achter ons een aantal auto's naar beneden rijden. Aan het eind van onze ronde om het meertje liepen we langs een boerderij waar zich bij de schuur een voor ons dorp grote massa mensen had verzameld, velen met knaloranje helm of muts.
Later op de dag sprak Richard de buurman, en die vertelde inderdaad dat ze een elandkalf hadden geschoten. Buurman was een beetje teleurgesteld: ze waren twee dagen lang met 22 mensen op pad geweest. Er mag ook nog een volwassen dier geschoten worden in onze regio, dus vandaag en morgen gaan ze weer een nieuw gebied uitkammen.
Nu zit ik me dus al de hele tijd af te vragen, hóe mijn zwager die eland van hem op de barbecue wil krijgen, want kijk nu zelf, bovenstaand dier is nog maar een jonkie (ze kunnen 25 jaar worden), dat kalf van gisteren was iets kleiner, rond 150 kilo. Een volwassen dier kan 550 kilo wegen, met een schofthoogte van 2 meter. Stel je daarbovenop nog de enorme kop plus kolossaal gewei voor, en je begrijpt waarom de wildvang (hekken) langs de snelwegen zo hoog zijn: een eland springt met gemak over een hek van 2 meter heen, en neemt gewoonlijk niet de moeite uit te kijken.
Bijnaam: de Koning van het bos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten