Laatste blogje vanuit Molkom.

Het wás een beetje tegen wil en dank, maar wat kán Yuri sjouwen! Richard en ik waren net de eerste dingen in het busje aan het zetten toen Yuri alweer het huis binnen stapte. Hij bleek vanmorgen helemaal voor niets naar school te zijn gegaan, alles viel uit... Dus half acht de deur uit, half tien weer thuis. En dan wíl hij al eigenlijk helemaal niet naar de torp verhuizen, moet hij nog helpen sjouwen ook... Dankzij hem waren we wél om 13.15 alweer terug in Molkom, voor de lunch. Nu staat weliswaar het gastenhuisje propvol, de schuur redelijk vol, onze slaapkamer propvol, maar de rest van de torp ziet er eigenlijk best leefbaar uit.

Gisteravond vroeg ik me af wat er nog mis kon gaan... Welnu, de bus zelf... 

Toen Richard bij het verhuurbedrijf aankwam, wist de dame bij de balie van niets: Een ogenblikje meneer, het systeem doet raar - nee, ik kan niets terugvinden... Gelukkig wist Rich precies welk type we zouden krijgen, en ja, er stond er wel zo eentje, die kon hij dan wel nemen. Ja natuurlijk, dacht Rich, persoonlijk gereserveerd! Twee etmalen, ja, met een paar uur extra op zondagochtend, dat is dan ruim 3000 kronen, meneer. Dát dacht meneer toch niet; of hij misschien even zijn post mocht bekijken? Nu heeft hij geen smartphone, dus per gratie mocht dat op de computer van het bedrijf, en inderdaad, daar stond een veel beter aanbod. 

Zodoende duurde het ophalen van de bus bijna anderhalf uur. Maar dankzij Yuri is die tijd weer snel ingehaald. Nu maar hopen dat het internet op de torp geen eenmalig gebeuren was, want internet maakt de verhuizing voor Yuri een beetje draaglijker. Het is anders ook niet te doen om een profielwerkstuk te maken. En online proefwerken, zoals gisterochtend vanuit Molkom een proefwerk Latijn. Voor hem ook wel vervelend, dat er daar geen bushalte om de hoek is, en dat het hem zeker een half uur meer kost om op school te komen. De dichtstbijzijnde bushalte is niet eens te belopen: minstens 7 km, dus we moeten hem brengen en halen naar en van de bus. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat voor een 19-jarige niet fijn is!

Aanvankelijk hadden we een kamer in Karlstad als tweede optie, maar omdat hij nog niet weet waar en of en wat hij gaat studeren na de zomer, en er niet voor voelt om na een paar maanden dan wéér te moeten verhuizen, wordt het bij gebrek aan beter toch nog maar een tijdje ¨hotel-papa-en-mama¨. Dus het op orde krijgen van zijn kamer daar staat hoog op onze prioriteitenlijst. Door het zo snel verkopen van de villa, en nu al te verhuizen in plaats van tegen de zomer, hebben we wel wat goed te maken...

Dus morgen nemen we afscheid van Molkom, en gaan we verder met

http://levenopdetorp.blogspot.se/

Perfect verhuisweer

Arme buuf... Op de dag waarop ze weer terug naar huis zou begon het te sneeuwen. Ze hoefde pas na de lunch op pad, dus we liepen nog even met de honden een ommetje - gingen we toch allebei onderuit! Door die domme ene millimeter sneeuw zagen we de enige plek in heel Molkom waar ijs op het voetpad lag niet. Nu viel het bij mij allemaal wel mee, maar uitgerekend buuf viel lelijk op haar achterhoofd. We schrokken ons een ongeluk. Zopas, zes dagen later inmiddels, sprak ik haar nog even via facebook, en ze heeft nog steeds last van har hoofd. Zo sneu!

Het bleef die hele dag heel zachtjes sneeuwen, maar veel meer dan een witte wereld heeft het niet opgeleverd. Al bleven de temperaturen daarna onder nul, de zon ging wel schijnen, dus ik heb een paar keer even op de veranda in de zon gezeten. Heerlijk, die eerste tekenen van lente! Vandaag weer een centimetertje sneeuw, maar de rest gaat pas zondag vallen. Perfect verhuisweer dus.

De enige kamer waar wel wat is opgeruimd, maar nog maar twee dozen ingepakt, is de kamer van Yuri. Die dozen staan inmiddels al op de torp, en wat nog rest is wat klein spul wat makkelijk in een doos past, en de drie lades onder zijn bed. Die kunnen in hun geheel mee. In de rest van het huis staat alleen nog maar datgene in de kasten wat we echt nog tot het allerlaatst nodig hebben. Dat we steeds als we naar de torp gingen de auto hebben volgeladen met ¨alles wat al mee kon¨ resulteerde er weliswaar in dat we die dingen die we nodig hadden steeds in het verkeerde huis hadden staan, maar de feitelijke verhuizing lijkt een makkie te worden. Volgens draaiboek:

Morgenochtend om half acht een mini-vrachtautootje ophalen in Karlstad. 

Alle grote dingen behalve Yuri's bed inladen voor transport naar de torp. Daar zijn we gauw klaar mee: de bank, Marina's bed en kledingkast (al uit elkaar). Niet vergeten mee te nemen: twee fietsen uit de schuur, een handgrasmaaier, de tuinstoelen, golftassen, staande kapstok, restanten van het oude hek van de veranda (wil ik tot compostvat ombouwen), een bureaustoel, en de schilderijen.

Afleveren op de torp, en daarvandaan de oude bank en een oude stoel mee terug nemen, want die gaan zaterdagochtend in Molkom naar de stort, samen met ons bed (er staat een heerlijk oud, handbeschilderd bed op de torp, ik slaap nergens zo lekker...), de eettafel met stoelen, de tafel uit de kamer, en heel de rest van wat lekker niet meehoeft. Daarna hoeven alleen de matrassen, violen en gitaar, en de electronica nog maar mee. En de laatste resten serviesgoed plus inhoud van de koelkast. Het is gelukkig met die obscure menus erg meegevallen, en zaterdag halen we lekker kebab. Kebab en pizza is typisch Zweeds, trouwens... Echt Zweeds eten maakt men hoofdzekelijk thuis.

Niet vergeten om zondag vóór 10 uur het autootje weer in te leveren.

Je zou haast gaan geloven dat er niets meer fout kan gaan: zelfs het internet op de torp heeft Richard gisteren in minder dan geen tijd voor elkaar gekregen. Iets moet er mis gaan: het espressoapparaat geeft geen tekenen van leven meer, op een rood lampje en een pieptoon na. Het begon met een oranje lampje, en dat wilde zeggen dat er ontkalkt moest worden. mijn opdracht vandaag was dus ontkalkingsvloeistof te kopen. Richard keek in het boekje van het apparaat, en daar stond heel duidelijk: 200 ml vloeistof, bijvullen met koud water. Een paar deciliter later hield het apparaat er mee op. Voor de zekerheid keek ik op de gebruiksaanwijzing van het flesje: 500 ml water en 50 ml vloeistof... Ik weet niet of het apparaat ons nog een herkansing geeft. Gelukkig zag ik vandeweek (toeval bestaat nog steeds niet) een aanbieding voor een soortgelijk apparaat voor een prijs waar je geen reparatie van kunt betalen. Morgenochtend nog één keer proberen, en anders snel bestellen. Op het nieuwe adres uiteraard!

We kunnen weer wassen!

Afgelopen weekend is de Molkomse wasmachine inderdaad opgehaald en betaald. Nu is het donderdag, en volgens de witwarenketen zou de nieuwe was+droog machine vandaag tussen 9 en 17 op de torp afgeleverd, naar boven gedragen en aangesloten worden. Een half uur vantevoren zou ik gebeld worden. Terwijl we gisteren in Filipstad op een parkeerplaats stonden ging mijn telefoon: de chauffeur... 

Dan merk je hoeveel moeite je eigenlijk nog met de taal hebt, zeker in een telefoongesprek! Voor mij, als allochtoon, klinkt door de telefoon imorgon (=morgen) namelijk precies zo als i Molkom (in Molkom). Zodoende verstond ík, dat híj zei, dat er een wasmachine in Molkom geleverd moest worden, en begon een heel verhaal dat die niet naar Molkom moest maar naar de torp, en dat het bovendien morgen pas moest, en dat we nu op geen van beide adressen waren, dus dat er vermoedelijk een foutje op het formulier stond. Hij liet me rustig uitspreken, deed zíjn verhaal nog een keer in een wat rustiger tempo, en verstond ik het wel. 

Het kwam er op neer dat wij als eersten op de lijst stonden, dat ze vermoedelijk al tegen achten bij het magazijn wegreden, en aangezien hij dacht dat het 40 minuten rijden was, belde hij maar vast. Zo kon ik hem gelukkig waarschuwen dat hij niet op de GPS moest vertrouwen, maar gewoon op de kaart kijken, omdat hij anders kans liep ergens op een bosweg vast te lopen. En dat het vanwege de gruiswegen waarschijnlijk een uurtje rijden was.

Om kwart over negen waren ze er al, en nadat buuf en ik het schoenenkastje naast de voordeur hadden weggezet stond de wasmachine snel binnen. Met karretje en al de trap op ging niet.Uitpakken mocht niet zeiden ze, want dan moesten ze zelf voor eventuele schade opdraaien. Ik zag me al een heleboekenplank in het trapgat leeghalen en losschroeven... Gelukkig was dat niet nodig: zonder karretje ging het bij de tweede poging, en toen ze voor de badkamerdeur stonden te delibereren over hoe het geval dáár naar binnen moest (zijdelings, dacht ik, want het was minder diep dan breed) ging ik mijn legitimatie vast halen. Even later wilde ik even iets uit de kamer ernaast pakken en viel de hele badkamerdeur om - ik had niet gemerkt dat ze die los hadden gehaald en opzij gezet, dacht hem alleen maar even een stukje dichter te doen... Weer niks beschadigd. Scannen van de streepjescode ging natuurlijk niet vanwege de slechte internetontvangst daar, dus die hebben ze uitgeknipt en aan het ontvangstformulier geniet. Na een korte test waren ze niet zo tevreden over de waterdruk. Ons water komt op eigen kracht uit een bron ergens hoog op de heuvel, dus dat probleem kennen we van het douchen (zoals Eva zei: alsof er een kat op je hoofd piest). We moeten er dan rekening mee houden dat een wasprogramma daardoor iets langer kan duren. Als dat alles is! Ik ben allang blij dat we weer kunnen wassen.

Ondertussen deed de buuf een kleine vogelfotosafari in en vanuit de keuken.

Zwarte Piet komt uit Zweden!

Typisch Hollands weer deze week: wind, regen, temperaturen tussen plus twee en plus vijf graden, dus de buuf en wij hebben wat anders ondernomen dan het schaatsen op het meer, skiën, en spoorzoeken in de sneeuw waarvoor ze eigenlijk gekomen was. Zo reden we naar Filipstad, waar de Wasa-fabriek (waar ze tevens de Italiaanse Barilla-pasta voor Zweden produceren) een museum plus winkel zou hebben. Het stond niet op bordjes aangegeven, dus we zijn maar naar de fabriekshal gereden, die hoog boven de stad uittorende, en vlak bij de parkeerplaats zagen we inderdaad een klein bordje. Bij navraag aan de kassa of het museum open was, werden we met een royaal gebaar naar binnen gezwaaid, en zagen toen dit:

Tussen de schappen met alle verschillende soorten Wasa knäckebröd en Barilla-pasta stonden vitrines met deegrollers, info over hoe de fabriek ooit was ontstaan (in het hoge noorden bakte men direct na de oogst, dus moest het brood heel lang houdbaar zijn, en kleine gezinnen besteedden het bakken uit aan grote, die wél in het bezit van een bakhuisje waren, etc), oude reclames, oude verpakkingen, een recente foto van onze Zweedse koning, die een paar jaar geleden een bezoek aan de fabriek bracht, en ga zo maar door. Dat je met ál die soorten knäckebröd en pasta nog veel meer kan doen dan opeten bleek wel uit deze trein:

Dat er ooit een broodsmeermachine heeft bestaan hadden we nooit verwacht. Op zich wel logisch, aangezien op alle scholen een warme lunch wordt geserveerd, en het is gebruikelijk daar een stuk knäckebröd met boter bij te eten. Met die machine kon men, volgens de folder, 1200 broodjes per uur smeren, zodat de personeelskosten met 60-80% omlaag konden. Toen dus ook al...

 

Het is eigenlijk heel simpel: in het ene gedeelte van de machine past pakweg een kilo boter, in het andere gedeelte een gigantisch pak knäckebröd. Met een draai aan de hendel komt het brood er kant en klaar gesmeerd uit schuiven. Dat hadden we moeten hebben toen onze kinderen klein waren! In de ochtendspits drie kinderen aankleden én ontbijten én drie broodtrommeltjes vullen en dan ook nog iedereen in een regenpak met kaplaarzen hijsen en over de dijk met kleine fietsjes en een kind achterop om half negen op school in de binnenstad proberen te zijn ... oeffff!

Maar kijk nu zelf:

Dit is toch een echt Zwarte Pietenpak? Het stond gewoon in het museum, tussen alle oude reclames en is de outfit waarin iemand ooit als Koning Vasa (de v en de w gelden hier als één en dezelfde letter) is geportretteerd. De buuf en ik waren het er al snel over eens dat de geschiedschrijving in Nederland nog maar eens herzien moet worden, want het is wel duidelijk:

Zwarte. Piet. Komt. Uit. Zweden.

We zijn twee keer rondgeweest: eerst een keer voor het museum, en daarna nog een keer met een winkelwagentje...

Over de wasmachine en obscure maaltijden.

Over twee weken is het menens met de verhuizing. We hebben de auto dus weer volgeladen met allerlei zooi die morgen naar de stort kan, dozen klaarstaan voor transport dit weekend, de meeste instanties van adreswijzigingen voorzien en de wasmachine te koop gezet. Dat was vanochtend, en tussen de middag belde er al iemand, die morgen tussen de middag wil komen om het gevaarte op te halen. Dus de laatste was hang ik straks op. 

De kopers van ons huis zullen dat wel spijtig vinden...Háár moeder kwam kort na de voorlopige koop namelijk bij mij in de winkel, en toen ik haar vroeg of ze geïnteresseerd waren in onze wasmachine wist die te vertellen dat ze bij zo´n witwarenketen hadden gewerkt, en dus alles hebben. Toen ik de koopster later nog een keer sprak en er nog eens naar vroeg, bevestigde ze dat, dus, zei ik, dan verhuizen we het ding mee, en dat was ok. Ook nog toen ze laatst naar een paar andere losse spullen kwamen kijken om over te nemen (of gewoon te krijgen, dan hoeven wij er niet mee naar de stort). Maar een paar dagen later schreef ze opeens, dat hun wasmachine het leek te gaan begeven, dus dat we hem wel konden laten staan.

Inmiddels hadden we ontdekt dat hij wel erg groot is voor de kleine badkamer van de torp, dus we zijn op zoek gegaan naar een kleiner model, dat ook nog eens kan drogen als het nodig is. Dan hoeven we niet te stapelen, en past de wasmand er ook nog bovenop. Daarom schreven we terug dat we hem voor 1500 kronen te koop hadden, maar dat zij hem wel voor 1000 mochten hebben. Vervolgens kwam er een mailtje terug dat ze van haar moeder hadden begrepen dat we de wasmachine zouden meeverhuizen, en dat ze niet wilden betalen voor iets wat eigenlijk van hun was.

???

Dat vonden we wel een hele ommezwaai - wetend dat iets wat niet direct bij het huis hoort eigenlijk door de vorige eigenaar moet worden afgevoerd, óf officieel overgenomen door de kopers. Afijn, Rich schreef terug dat het feit dat verhuizing of verkoop geen verschil maakt voor wie de eigenlijke eigenaar is, dat we immers al afgesproken hadden dat we de machine mee konden nemen, maar dat het aanbod bleef staan tot we een eventuele andere koper zouden vinden.

Zucht.

Evengoed hadden we niet verwacht dat we de machine binnen een paar uur zouden verkopen via zo'n voor particulieren gratis regionale website. Dus voordat ik morgen de buuf van het station ga halen moet ik nog even naar de witwarenketen voor een kleine wasdroog-combinatie voor op de torp. 

Tot die geleverd wordt kan ik lekker niet wassen. Beetje vakantie vieren dan maar. 

En de vriezer leeg eten, want de vriezer in de schuur op de torp heeft het een maand of wat geleden begeven. Daar hebben we drie vrijwel volle lades met bosbessen en lamsvlees in de vriezer in de keuken, terwijl we in Molkom een compleet hoog model hebben. Dus we doen zo weinig mogelijk boodschappen, en proberen de vriezer en de keukenkastjes en de voorraadkast in Molkom leeg te eten. Yuri's reactie toen we dat vertelden: Dus we krijgen de komende tijd allerlei obscúre maaltijden?

Vanavond gebonden uiensoep met wentelteefjes. Morgen lasagne of lamsrack.

Voorlopig valt het nog wel mee, geloof ik.

Typisch iets voor de buuf...

Nadat de buurvrouw van nummer 6 uit Arnhem, bijgenaamd ´´buuf´´ ons afgelopen zomer is komen opzoeken was ze zo enthousiast, en we hebben het zo gezellig gehad, dat ze onlangs besloot ons in de carnavalsweek weer te bezoeken - in de hoop op sneeuw. 

Vandezomer vond ze het allemaal maar spannend, een internationale vliegreis in haar eentje. Maar het ging eigenlijk prima: vanaf Düsseldorf-Weeze naar Stockholm-Skavsta. Allebei zijn het kleine luchthavens, dus lekker overzichtelijk voor een beginnend wereldreizigster. En bovendien een klein prijsje voor een kleine beurs. Bij aankomst haalde ik haar op, zodat we na een hotelovernachting via een toeristische route al bezichtigend naar Molkom reden. Het enige wat mis ging was de treinreis terug: ik had haar om de reistijden met het vliegtuig gevraagd, en voor de terugreis blijkbaar de aankomsttijd op Weeze gekregen. Dus ik boekte treinkaartjes (2 keer overstappen ook nog, maar het was wel lekker goedkoop) waarmee ze veel te laat op Skavsta bleek aan te komen. Vlak vantevoren kwam ik erachter, omdat ik haar vluchtnummer had, en alles voor de zekerheid nog even nakeek. Dus moest er een nieuwe treinreis geboekt worden. 

Toen dat eenmaal allemaal klopte en de hele reis achter de rug was, was ze terecht trots dat ze dat in haar eentje had gedaan, in een land waarvan ze de taal niet spreekt. Inmiddels had ik ook al Indianenverhalen gehoord over onder meer een andere internationale reis van haar, van Basel terug naar Arnhem, met allerlei vertragingen, aansluitingen op treinen die al vertrokken waren en daardoor gemist werden, of helemaal niet reden. 

Na het succes van de vliegreis zou ze dus eenzelfde reis weer boeken, en al snel vond ze weer een supergoedkope vlucht, ik kreeg de juiste aankomst- en vertrektijden, alsmede de vluchtnummers, dus ik boekte de juiste treintickets, met ruime overstaptijden omdat je nu eenmaal niet weet wanneer de sneeuw valt en hoeveel er dan tegelijk komt. De reistijden keek ik even snel na via de vluchtnummers. Iedereen blij, en weer zo lekker voordelig.

Had ik maar wat beter naar die vluchtnummers gekeken!!! Gisteravond kreeg ik opeens een smsje: PANIEK! Ik vlieg niet naar Skavsta maar naar Arlanda!!

Dat is ook Stockholm, inderdaad, maar Stockholm heeft drie luchthavens, en Arlanda (de grootste) ligt pakweg 120 km bij Skavsta vandaan, dus de trein halen was er niet bij. En voor de terugreis het vliegtuig halen ook niet. De tijden klopten wel, dat wel.... Toen bleek ook nog eens dat Düsseldorf niet alleen maar Weeze als luchthaven heeft, en dat de luchthaven (de grootste, inderdaad) waar ze wél moet vertrekken en aankomen op anderhalf uur rijden van Arnhem ligt.

Stel je voor dat ze er pas achter was gekomen als ze al op het verkeerde vliegveld was...

Dus nu zijn er nieuwe treinkaartjes geboekt. En haar zoon kan haar midden in de nacht naar Düsseldorf rijden, én haar daar een paar dagen later weer midden in de nacht ophalen. Zo heel goedkoop is de reis dus inmiddels niet meer, want de goedkope treinkaartjes die ik aanvankelijk geboekt had kunnen niet teruggegeven of veranderd worden - daarom waren ze zo goedkoop, maar ja, ze zou immers toch niet annuleren...

Dan heb je het dus over leergeld betalen...

En dat je van je fouten moet leren.

Kortom, er zit maar één ding op: ze zal nóg een keer de reis moeten maken - driemaal is immers scheepsrecht?

Typisch iets voor buuf!

Nieuwe blog? Nieuwe blog!

Wanneer we eenmaal verhuisd zijn, kun je de blog eigenlijk niet meer met goed fatsoen ¨Groeten uit Molkom¨ noemen. We blijven niet eens in dezelfde gemeente, want van gemeente Karlstad gaan we naar gemeente Forshaga. Een groot deel van de posts gaat al over de torp, al schrijf ik ze nog vanuit Molkom, maar ook dat is straks verleden tijd. Daarom ben ik aan het knutselen geslagen met een nieuwe blog, met als titel 

¨Leven op de torp¨

Dus de komende paar weken komen er links naar twee verschillende blogs op facebook te staan.

Vanuit Molkom, waar ik toch nog maar even bij mijn voormalige winkelpand de post ging halen, nu een aantal uitspraken van kinderen, vrij vertaald uit het Noors. In de brievenbus vond ik namelijk twee nieuwe patroonboeken (de leveranciers houden me voorlopig op de hoogte van alle ontwikkelingen) met kindertruien. Blijkbaar werd er tijdens de fotosessies over van alles en nog wat gepraat, en de uitspraken die hier en daar afgedrukt waren trokken zo mijn aandacht, dat ik na de eerste keer bladeren eigenlijk geen idee had van wat er nu voor modellen afgebeeld waren...

                    

Goed, hier een paar voltreffers:

- Spieren zijn een soort halskoteletten die we in de armen hebben.
- Als ik volwassen ben zal ik 11 kinderen hebben, en pappa mag oppassen telkens als ik een vakantiereis maak.
- Het verschil tussen mensen en dieren is dat een varken opgegeten wordt als hij vet is.
-Ik ben bang dat ik niet zo oud word, want ik heb maar 10 vingers...

en dan nog deze:
-
- Een vibratie is een beweging die niet weet welke kant die op zal gaan.
- Het lichaam bestaat voor 90% uit water, 2% botten en vlees, en nagels naar behoefte.

en tenslotte:

- Wanneer God zijn belofte had gehouden, dat alle kinderen naar hem mochten komen, zou het niet zo vol zitten in de crèche...

Bambi...

Helemaal vergeten... Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat we naar Zweden verhuisden. En waaróm ik dat vergeten was? Ik was druk met de volgende verhuizing... Het komt dichter en dichterbij. Over twee-en-een-halve week de eindspurt: we hebben een busje gehuurd om de laatste, grote dingen te vervoeren, zowel naar de torp, als naar de stort. En de eerste grote dingen moeten zelfs alweer van de torp worden afgevoerd: een oud bankje wat er nu voorlopig nog staat, en twee bedden die we zolang in bruikleen hadden van de buren (vorige eigenaars).

Onder het vrolijk gerinkel van de belletjes van de tamboerijn die ergens in een doos lag, reed ik over een perfect schone en droge, maar nog steeds hobbelige gruisweg, terwijl ik me zat te bedenken dat de buurvrouw uit Arnhem wel erge pech lijkt te gaan hebben met haar bezoekje aan ons volgende week - ik had nog wel geroepen dat we altijd sneeuw hebben in februari. Nou, nu dus niet: de hele 25 cm is weggedooid. Behalve op het erf van de torp, daar houdt het nog even stand.

Maar toen ik na de lunch de hele vracht een plekje had gegeven en de lege dozen weer in de auto stonden, begon het te sneeuwen. Voor mij een reden om te besluiten even bij de torpse buurvrouw langs te gaan, boeken terugbrengen die ik had geleend. Of ik wat later terug kon komen? Want ze moest eigenlijk nog even... Dus ik liep door, de grote ronde om het tjärn, het meertje, en het ging harder en harder sneeuwen. Op een weiland een ree, en al snel kwam er nog een uit het struikgewas. Ze schrokken van me, en gingen ervandoor. Plotseling moest ik aan de film ¨Bambi¨ denken. Daar was het nooit een goed teken als De Mens in het woud was...

Als kind dacht ik een keer heerlijk naar Bambi te kijken, op tv, ik had alleen maar schattige plaatjes in kleurboeken gezien en gekleurd, maar o wee, o wee, toen tijdens een sneeuwstorm Bambi's moeder werd neergeschoten en hij vluchtte, en zoooo bang was.... Ik wist niet hoe snél ik de tv moest uitzetten, en heb er akelige dromen van gehad. Totdat we een keer zelf de film op video kregen, en we met de kinderen hebben zitten kijken - ik wilde onderhand wel eens weten hoe het afliep! Net zo hard zitten lachen en huilen en genieten als de kinderen. En opgelucht was ik, natuurlijk, bij de goede afloop.

Dus ik liep daar in de steeds harder vallende sneeuw. En genoot. Bij de buurvrouw kreeg ik koffie met saffraanbrood, en de jas en de das werden liefdevol over een stoel gehangen en voor de houtkachel geschoven.

Tijdens de rit naar Molkom sneeuwde het nog steeds hard.

Maar volgens het weerbericht blijft het niet lang liggen.

Jammer.

Sleutelbos. Deel 2...

Aangezien ik woensdagmiddag nog steeds geen reactie had gehad op mijn mail over het inleveren van de sleutels, ging ik zelf maar eens kijken of ik een adres kon vinden waar ze ingeleverd konden worden. Het eerste adres dat ik vond, bestond volgens Google Maps niet. Daarna vond ik nog drie of vier andere adressen in Karlstad. Ik wilde niet riskeren dat behalve mijn opzegging ook nog de sleutels zouden zoekraken, en stuurde mijn mail door naar het meest algemene informatieadres van de gemeente.

Voordat ik gisteren naar de stad reed om al het papierwerk van de winkel bij de accountant in te leveren had ik uiteraard nog geen reactie in mijn postvak, maar bij thuiskomst maar liefst twee. Niet van instantie nummer één, maar van instantie nummer twee. De eerste was verstuurd om één minuut over elf; mijn mail was doorgestuurd naar mevrouw Fr.W. met telefoonnummer zus-en-zo, en óók naar een andere mevrouw, die ik zou kunnen proberen te bellen op weer een ander nummer. Dat was uiteindelijk al niet meer nodig, want een mail van 11.05 berichtte mij, dat ik de sleutels in een enveloppe kon doen, waar ik de naam van mevrouw Fr.W. op moest schrijven, en dan afgeven op een adres wat verdacht veel leek op het eerste adres wat volgens Google niet zou bestaan. Gelukkig was het adres dit keer anders gespeld, en kon ik het zonder problemen vinden - op de website stond een spelfout...

Weinig hoopgevend vond ik het echter, dat ik de sleutelbos ter attentie van mevrouw Fr.W. moest afgeven. Zij is namelijk degene die van geen opzegging wist. Dus ik besloot om in ieder geval een verklaring van ontvangst te vragen. De meneer bij de balie was daartoe niet bevoegd, zei hij, maar hij zou Fr. wel even bellen. Zo gezegd zo gedaan, en aangezien er in de hal ook nog een stoer uitziende meneer rondliep, alsof hij van de beveiligingsdienst zou kunnen zijn, was ik van mening dat ik wel genoeg getuigen had voor het geval de sleutels alsnog zouden zoekraken (ik heb echt héél rare verhalen over deze mevrouw gehoord, vandaar mijn scepsis). Mijn parkeerbonnetje bewaar ik wel een poos, dan kan ik in elk geval bewijzen waar ik vandaag om die tijd was.

Dat parkeerbonnetje, ja, dat is nog weer een ander verhaal. Bij de meeste parkeerautomaten is het niet meer mogelijk om met muntgeld te betalen, dus om een bonnetje te kopen voor 5 kronen (halve euro) moest ik mijn betaalpas invoeren. Na verloop van tijd kwam het parkeerbonnetje. Geen pas, die zat muurvast. Om een kwitantie te krijgen moest ik op de groene knop drukken. Geen kwintantie. Ook geen pas. Nog een keer op de groene knop drukken hielp niet. Er was ook nog een grijze knop, voor het geval je de transactie zou willen annuleren. Uiteindelijk, ik had mijn parkeerbonnetje immers toch al, daar maar eens op gedrukt, en na wat gepiep en geknipper kon ik zowaar mijn pas uit de automaat peuteren.

Waarom heb ik nu het rare gevoel dat dit niet het laatste stukje is wat ik over de sleutels schrijf?

Sleutelbos.

Zopas kreeg ik een sms-je van een kennisje van me. Dat ze naar de gemeente Karlstad had gebeld, omdat ze al een tijdje in de rij staat voor de winkelruimte die ik nu net leeg en schoon heb gemaakt. Ze was benieuwd hoe het ervoor stond, en of al bekend was of en zo ja wanneer ze gebruik van het lokaal zou kunnen maken. De mevrouw aan de telefoon beweerde heel stellig dat ze nooit een opzegging van mij hadden gekregen...

Dat vond ik wel apart, want ik heb me suf lopen zoeken naar de brief die ze me een tijdje geleden hadden gestuurd met adres en persoon waar de sleutels moeten worden ingeleverd. Aangezien ik die brief niet kon vinden had ik ze afgelopen vrijdag een mail gestuurd (let wel, met uitroepteken vanwege de hoge prioriteit) of ze me nog een keer kunnen laten weten waar, wanneer en bij wie, omdat we zelf ook naar een ander adres verhuizen. Op die mail heb ik nog geen reactie gekregen, wat ik nu wel verklaarbaar vind.

In ieder geval kreeg mijn kennisje te horen dat ze er de komende weken ook geen uitsluitsel over kunnen geven, omdat ze zo vreselijk veel te doen hebben. Naar ons idee is men daar nu heel druk naar de opzegging aan het zoeken.

Ook apart vond ik het feit dat er, toen ik de ruimte van de vorige eigenaresse overnam, door de gemeente geen enkele controle van de toestand van het pand is gedaan. Net zomin als het aantal sleutels is gecheckt, want die heb ik rechtstreeks van haar gekregen. Drie stuks maar liefst. Plus een sleutel voor een motoropwarmer op de parkeerplaats. Toen ik de auto daar vervolgens neerzette, kwam de assistente van de tandarts binnenwandelen, dat de gemeente haar die plaats had toegezegd. Dat maakte mij niet zoveel uit, maar de sleutel van dat apparaat heb ik nog steeds. Bovendien kwam ik door toeval/noodgeval tot de ontdekking dat mijn sleutels ook op de deuren van de tandartsenpraktijk pasten. Ik heb dat de tandarts nooit verteld - hoe minder mensen dat weten, hoe beter.

Inmiddels is er een nieuwe tandarts gekomen (dus ik kan het nu rustig vertellen), de gemeente is 4 maanden aan het renoveren geweest (er moest o.a. een invalidentoilet komen, wegens nieuwe wettelijke eisen). De tandarts baalde, want de renovering zou maar 1 maand duren. Zelfs de patiënten baalden, want die moesten nu allemaal helemaal naar Karlstad voor controle of behandeling, waar de nieuwe tandarts al praktijkruimte had. De gemeente zei wel verbaasd te zijn dat het zoveel langer duurde. Daarmee waren ze de enige verbaasde partij, want het gebouw dateert van de jaren 70, en er is sindsdien nooit meer iets aan gedaan... Zodoende ben ik ook wel blij dat ik me er tijdens een warme zomer niet meer aan kan ergeren dat er geen ramen open kunnen, en er ook geen airco is, terwijl je het in de winter vaak niet goed warm gestookt krijgt, en er hooguit lauw water uit de warmwaterkraan komt. Om maar een paar dingen te noemen.

Maar om op de sleutelbos terug te komen: de vorige eigenaresse gaf me ook een mini-sleuteltje, waarvan de gemeente volgens haar misschien niet eens wist dat zij die nog had. Met dat sleuteltje kun je het slot op de buitendeur (dus van het hele gebouw...) zo afstellen, dat het niet in slot valt. Normaal gesproken hoort de buitendeur vanaf een bepaalde tijd tot de volgende ochtend vroeg vergrendeld te zijn, maar er zijn weleens koopzondagen, cursussen tijdens de avonduren, en jaarmarkten. Daarom had ze een keer dat sleuteltje gekregen, en het is er nooit van gekomen het weer in te leveren. Er heeft ook niemand naar gevraagd.

Het lijkt erop dat de gemeente geen enkel overzicht heeft over wat er in hun gebouwen gaande is... Ze hebben geluk dat er alleen maar goedbedoelende en geen kwaadwillende huurders zijn geweest!

Frambozen, midden in de winter!

 Rich en ik hadden onszelf een vrije zondag beloofd: geen gesleep met dozen, maar lekker met de honden naar de torp, een feestelijke zondagse warme lunch, een lange wandeling (de buitentemperatuur is de laatste dagen ruim 20 graden gestegen, dus het kon weer), en na thuiskomst de houtkachel aan. Vervolgens met boek en handwerk op de bank, een mok hete koffie met een scheutje onvervalste Värmlandse room binnen handbereik, en wat later een schaaltje aardbeien uit de vriezer met Turkse yoghurt. Ook uit Värmland, die aardbeien, door mij afgelopen zomer ingevroren, voor zover ze niet meteen in onze magen of in de jam belandden. Maar toen ik het zakje uit de vriezer haalde leken de aardbeien toch wel erg klein. Het bleek de vondst van de dag: ik was compleet vergeten dat ik ook nog een zakje frambozen uit de Molkomse moestuin had. Nóg meer genieten, dus!

 

Kantoor in de keuken.

Nu staat het sein weer op veilig, en is de keuken vrijgegeven: volgende week kan ik met een gerust hart de inventarisatie én de papieren voor de belastingaangifte bij de accountant afgeven. Ik heb me er wekenlang op voorbereid, mappen en lijsten doorgeploegd, zodat ik vanmorgen de keukentafel plus aangrenzende stoelen en vensterbanken tot kantoor uitriep. Zowel de printer als de kopieerder/scanner werden op tafel geparkeerd, en de huisgenoten werden gewaarschuwd dat ik wel eens een erg slecht humeur kon hebben vandaag. Aangezien ze mijn aura met stekeltjes weleens eerder hebben meegemaakt werd de keuken daadwerkelijk zoveel mogelijk gemeden.

Dat werkte. 

Alles zat mee, zelfs de printerinkt was niet opeens op, er zat voldoende water in de espressomachine, een nieuw pak capsules ernaast, het kopieerpapier lag waar het hoorde te liggen, de nietjestang was vol, internet viel niet uit, en de honden waren superbraaf toen we na de lunch een partijtje gingen snelwandelen. Er bleek ook al iemand een grote thermoskan thee te hebben gezet.

Dan had ik nu ook eindelijk geduld en "puf" ("ork" op z'n Zweeds) om het Kankerfonds en Artsen zonder Grenzen te mailen. In de jaren na het overlijden van mijn vader zijn blijkbaar de automatische incasso's en machtigingen daarvoor door blijven lopen. En heeft zelfs de oude trouwe hulp uit Renkum (werkelijk, die is haar gewicht in goud waard!) die instanties over het hoofd gezien, toen ze een hele dag aan de computer en telefoon kwam zitten om zaken en dingen en abonnementen op te zeggen. Maar nu ik dacht dat ik alle zaken dienaangaande had geregeld, en de bankrekening op had laten heffen, kreeg ik toch nog een paar brieven van de bank dat ze opdrachten niet hadden kunnen uitvoeren.

Uiteindelijk heb ik niet alleen die zakelijke dingen gedaan, maar ook nog een hoop mailtjes verstuurd met adreswijziging en een korte update vanuit huize Lazar naar al diegenen die tot "de oude garde" behoren. Naaste vrienden van mijn ouders bijvoorbeeld, die altijd zo geïnteresseerd in en aardig voor mij waren en nog steeds zijn, al hebben we amper contact. Kortom, mensen die ik toch niet ongemerkt wil laten verdwijnen. Categorie "uw vrienden zijn mijn vrienden", maar zo is het niet eens alleen maar, ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet. Ze zijn me dierbaar omdat ze zo enorm veel van mijn ouders hielden, en mijn ouders van hen. Gek genoeg zijn dat de mailtjes en briefjes waar ik de meeste moeite mee heb, niet omdat ik er geen zin in heb, integendeel, misschien meer omdat ik weet dat die berichtjes zo vreselijk belangrijk voor hen zijn? 

Dus nu ben ik tevreden, moe en voldaan. En opgelucht.

Ondertussen is Richard ook nog met een auto vol boekendozen naar de torp op en neer geweest, Yuri had een zelfstudiedag van school en heeft lekker op de bank zitten werken, Gaia lag gezellig te luieren, en alleen Asso vond het een waardeloze dag. Die kwam om de zoveel tijd bij me kijken of ik al zin had in een spelletje. Hij heeft daar tot ná het avondeten op moeten wachten...

Men lene een mixer...

Vanmorgen was het weer zo laat: ik had Yuri beloofd ¨iets met chocola¨ te bakken voor zijn verjaardag, dus ik had 250 gram bloem, suiker, boter, 5 eieren, een gróte schep cacao, snufje zout en een lepeltje bakpoeder in de beslagkom gedaan, de taartvorm ingevet, de oven aan om voor te verwarmen, dus alleen nog een paar minuten met de mixer erdoor. Dacht ik. Even vergeten dat ik in Molkom was, en de mixer op de torp... Gelukkig was de buurvrouw op nummer 6 thuis, én heb ik nu geleerd hoe je een electrische handmixer noemt in het Zweeds. Ik zal ze morgen even een stuk cake brengen... Lekker met vanilleijs en aardbeien uit de diepvries.

Straks nog even skypen met de zussen. Oma heeft al gebeld, en tante een foto gestuurd via facebook.

Verder houdt Yuri niet zo van verjaardagen. Niet vanwege het ouder worden (gróót, noemde je dat vroeger), maar vanwege het gedoe. Dus dat houden we zo beperkt mogelijk! 

Ikea: een triest verhaal

In de winkel zijn het nu de beruchte laatste loodjes. 

De overgebleven garens nemen nu een groot deel van het gastenhuisje van de torp in beslag, de dozen staan er hoog opgestapeld langs de muren, en onder en in het stapelbed. Maar alles is geloof ik geteld  - morgen de lijsten controleren voor ik ze kopieer en naar de accountant stuur: de inventarisatie en het jaaroverzicht durf ik zelf niet te op te geven voor de belastingdienst, de BTW ging prima, het afgelopen half jaar. Het pand is vrijwel leeg, en ik ben begonnen met de schoonmaak. Volgende week moeten de sleutels ingeleverd worden.

Richard heeft heel wat keren naar de stort gereden met de aftandse tafels, stoelen, rolgordijnen, en ik heb een hoop kastsystemen aan het vluchtelingencentrum gedoneerd voor de ¨gratis-winkel¨. Een aantal kasten lieten zich goed uit elkaar halen en op de loft van de torp leggen. Maar de kasten van Ikea? 

4x4 vakken voor bolletjes wol. daar hingen er drie van aan de muur, toen ik de zaak overnam, en nog eentje met 5x5 vakken. Ik heb er werkelijk niet één onbeschadigd uit elkaar kunnen halen, terwijl ik toch echt niet met een mokerhamer bezig was. Deze kasten waren er duidelijk niet voor bedoeld om verhuisd te worden. Maar kijk eens naar de nieuwprijs, we reden een kapitaaltje van bijna 500 euro naar de stort, je zult maar kamerbewoner wezen en na drie maanden verhuizen... Een partij geperste houtvezels met en flinterdun fineerlaagje. Om te huilen, wat een kwaliteit. 

Ook het dressoir waar de kassa op had gestaan heeft het begeven, en daar baalde ik verschrikkelijk van. Er zaten namelijk fantastische lades in, waarin ik alle breinaalden, stekenmarkeerders en dat soort klein spul in de schuur dacht te kunnen opslaan. Er bleken grote scheuren in de zijpanelen te zitten, nog een wonder dat het al die jaren niet in elkaar is gedonderd...

Vreselijk jammer. Nooit meer Ikea, wat mij betreft. Nou ja, die plastic opbergdozen dan, die lijken vooralsnog wel in orde te zijn. Maar nadat ik de meeste dozen dicht had getape-t en nog een paar dozen bij-kocht waren er plotseling van die klemmetjes te koop, waarmee je ze dicht kan klemmen. Die waren er de vorige keren niet, en ik heb toen ook geen briefjes zien hangen met ¨tijdelijk uitverkocht¨. En dan sta je daar en vraagt je af hoeveel dozen met welke inhoud je ook alweer had gekocht. Want die klemmetjes zijn natuurlijk allemaal anders....

Nee, ik houd niet van laatste loodjes!

Goed... Nu is het een minuut of tien na het pubiceren van het stukje, en wil het toch wel graag even bewerken. Ik zag namelijk op facebook een leuke post bij een kennisje van me, over een zgn nieuwe serie van Ikea, genaamd BANTA, en dat betekent: doe aan de lijn. Wil het jullie niet onthouden:


Dus, gelukkig, happy end voor dit stukje!

Draadje los... Bij wie eigenlijk?

Zijn er in Nederland nog werkloze tandartsen? 

Wanneer ze bereid zijn Zweeds te leren kunnen ze zó aan de slag.

Na bijna twéé jaar kon ik vanmorgen om 07.45 bij de mondhygiëniste terecht voor de jáárlijkse controle - de vorige was in mei 2014 geweest. Prompt moesten er weer röntgenfoto's gemaakt worden, er hielp geen protesteren tegen. De vorige keer zijn er wel acht foto's gemaakt, niet omdat ik zo'n rampzalig gebit heb, maar gewoon omdat de assistente het niet kon. En dat bij mij, die al regelmatig sta te kokhalsen als ik ook maar het minste beetje teveel tandpasta op de borstel heb... Gelukkig gaf deze dame me een soort ademhalingsoefening waar ik me zo op moest concentreren, dat de hele procedure vrijwel probleemloos verliep. Daarna een bescheiden hoeveelheid tandsteen verwijderen, en dankzij het feit dat we een soort overeenkomst hebben gesloten waarbij je maandelijks een klein bedragje betaalt, een soort verzekering dus, kon ik vervolgens zonder betalen de deur weer uit.

Nog even langs de administratie, want moest ik misschien alvast onze adreswijziging doorgeven?

Dat bleek niet nodig te zijn, want wanneer we dat aan de belastingdienst doorgeven, krijgen alle nationale instanties dat te weten. Daarvoor hebben we een persoonsnummer. 

Dus we hopen erop dat dat goed komt, hoewel we er wel aan twijfelen, en dat komt als volgt:

Tijdens Marina's laatste verblijf hier, liet tijdens het eten van een appel het draadje van haar beugel los, dat nog achter de tanden zat. Gelukkig kon ze dat meteen diezelfde dag nog laten lijmen. Ze vond het wel vreemd dat de assistente haar vroeg of ze al eens eerder was geweest, want de laatste keer was nog maar een goed jaar geleden, en ze liep zich eigenlijk al af te vragen wanneer de volgende oproep zou komen voor controle. Ze had, net als wij, zo´n financiële overeenkomst afgesloten en wilde, net als wij, graag waar voor haar geld. Logisch toch, voor een student?

Maar toen ook de tandarts haar vroeg of ze eerder was geweest vond ze dat toch wel heel raar. Toen bleek, bij navraag, dat in het systeem aangegeven stond dat ze dood was...

Hoewel ze in Denemarken studeert, heeft ze nog steeds een Zweeds persoonsnummer, en ook een Zweedse studietoelage, alsmede een Zweedse mobiele telefoon, een Zweedse id-kaart, zelfs een Zweeds bankrekeningnummer. Haar verhuizing naar de studentenflat in Kopenhagen heeft ze keurig aan de belastingdienst doorgegeven, ze heeft ook in Zweden belasting betaald en daar vervolgens weer een deel van teruggekregen. Dus wat er nu mis is gegaan? 

Tot overmaat van ramp bleek het lijmen van het draadje hoe dan ook niet vergoed te worden door de verzekering. Dus dood of niet, dat was dan 511 kronen, juffrouw Lazar...

Vogelvoer.

Met het nieuwe jaar kwam niet alleen meer sneeuw (we kregen er 20 cm bij in twee dagen), maar ook de kou. Onze max/min thermometer in Molkom, die tegen het huis hangt, geeft 0,4 graden aan als maximum voor buiten. Na een aantal nachten rond de minus 20 is het minimum blijven hangen op -22,4. de afgelopen dagen leek het weer wat op te warmen, tot -12, maar er is alweer een nieuw koufront op komst.

Onder de seringenboom waar al het vogelvoer in hangt heb ik nog geen sporen van eekhoorntjes of muizen gevonden. Alleen maar vogelpootjes in de sneeuw. Evengoed verdwijnt het voer razendsnel, met de huidige kou. Per week naar schatting

1 kilo pinda's
1 kilo zonnepitten met ander zaad gemengd
2 halve kokosnoten met een mengsel van vet en zaden
De vetbollen blijven hangen... ze zijn nu volgens mij zo hard bevroren dat zelfs de vlaamse gaaien er niets mee kunnen, want sinds ik ze heb opgehangen waren dat er al gauw drie per dag, dus nu test ik een ring van vet met zaden en noten erin.

Afgezien van de vlaamse gaaien komen er koolmezen, pimpelmezen, iets wat op groenlingen lijkt, een roodborstje heb ik gezien, en onlangs een stuk of zes van dit soort schoonheden:



Domherre heten ze hier. Zijn het goudvinken op z'n Nederlands?
De kleine bonte specht beproeft zijn geluk in de palen van de telefoondraden en de electriciteitsleidingen. En soms de muur van de torp - dat baart me wat zorgen: niet te hopen dat daar insecten inzitten...

Zelfs onze honden eten meer dan anders, terwijl ze toch aanzienlijk kortere wandelingen maken. Aanvankelijk vanwege de plaksneeuw, die aan buiken, poten en tussen de teentjes klonterde, maar nu vooral doordat ze last krijgen van koude pootjes. Koud hebben ze het niet, maar o wee als ze blijven stilstaan om te snuffelen: eerst wordt er één pootje opgetrokken, en daarna willen ze eigenlijk nóg een pootje los van de grond, maar ja, dat gaat natuurlijk niet, dus dan loop je met twee ongelukkige hondjes buiten. De ochtendwandelingen zijn het ergst, wanneer het -18 of kouder is, dan hebben ze amper tijd om ¨hun drol te draaien¨. Toch denk ik niet, dat schoentjes een optie zijn...Gelukkig waait het niet, dus zodra de zon schijnt, het een paar graden opwarmt, en mits je flink doorloopt gaat het weer prima. Want plakken doet de sneeuw niet bij deze temperaturen!

Wintervakantie 2015/2016

Onze bak-ster was bezig. In Zweden horen de peperkoekhuisjes bij Kerst, dús bakte Marina peperkoekhuisjes. Ze hebben lang genoeg overleefd om op de foto gezet te kunnen worden:

Eindelijk had onze echte nep-kerstboom het juiste formaat voor de kamer waar hij in stond:

Toen ik de boom net had neergezet lag er buiten nog geen sneeuw. Ik was alleen op de torp, en dacht een avondje lekker op de bank te zitten met een pot thee, een goed boek, én de lichtjes van de boom. Ik zat nog geen drie minuten, of álle lichten vielen uit... Zonder sneeuw en zonder straatverlichting, bij zwaar bewolkt weer zonder maneschijn is het dan in de torp net zo aardedonker als daarbuiten. Gelukkig had ik in de keuken nog een kaarsje aan, en hing er naast de voordeur een zaklantaarn. Toen ik had geconcludeerd dat het dit keer niet aan kortsluiting lag, en dat ik ook geen enkel bereik op de mobiel had, zocht ik nog wat extra kaarsen op, en installeerde me mét thee én boek aan de keukentafel. Bijna jammer dat na een kwartiertje het licht weer aansprong...

De dag na Kerst begon het te sneeuwen, en er lag al snel een flink pak. Lekker raggen in de tuin is dan een vermoeiende aangelegenheid voor de honden, en na wat wanhopige pogingen om sneeuwballen in de sneeuw terug te vinden waren ze erg blij dat we het lievelingsspeelgoed voor de dag haalden voor wat gooi en smijtwerk. Ook dat was af en toe maar moeilijk op te sporen, zodat de ongerepte sneeuw al gauw in een soort kraterlandschap veranderde.

Daarna lekker luieren bij Marina. Gaia althans. Asso heeft maar zelden tijd voor die ¨onzin¨...

Op 29 december zijn we nog heerlijk uit eten geweest in Karlstad. Die dag zou het de 60e trouwdag van mijn ouders geweest zijn, en als ze nog zouden hebben geleefd, zouden ze het zeker met ons en de ooms en tantes gevierd hebben. We vonden dat we die traditie moesten handhaven, en het lukte zelfs om én Marina, én Eva en Christoffer, én Yuri bij elkaar te krijgen. Zelfs Richard had een vrije beurt van de musical, dus mooier kon het niet. 

Opa Karst en oma Dini: Dat we nog maar vele jaren goede herinneringen aan jullie mogen hebben!!