Helemaal vergeten... Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat we naar Zweden verhuisden. En waaróm ik dat vergeten was? Ik was druk met de volgende verhuizing... Het komt dichter en dichterbij. Over twee-en-een-halve week de eindspurt: we hebben een busje gehuurd om de laatste, grote dingen te vervoeren, zowel naar de torp, als naar de stort. En de eerste grote dingen moeten zelfs alweer van de torp worden afgevoerd: een oud bankje wat er nu voorlopig nog staat, en twee bedden die we zolang in bruikleen hadden van de buren (vorige eigenaars).
Onder het vrolijk gerinkel van de belletjes van de tamboerijn die ergens in een doos lag, reed ik over een perfect schone en droge, maar nog steeds hobbelige gruisweg, terwijl ik me zat te bedenken dat de buurvrouw uit Arnhem wel erge pech lijkt te gaan hebben met haar bezoekje aan ons volgende week - ik had nog wel geroepen dat we altijd sneeuw hebben in februari. Nou, nu dus niet: de hele 25 cm is weggedooid. Behalve op het erf van de torp, daar houdt het nog even stand.
Maar toen ik na de lunch de hele vracht een plekje had gegeven en de lege dozen weer in de auto stonden, begon het te sneeuwen. Voor mij een reden om te besluiten even bij de torpse buurvrouw langs te gaan, boeken terugbrengen die ik had geleend. Of ik wat later terug kon komen? Want ze moest eigenlijk nog even... Dus ik liep door, de grote ronde om het tjärn, het meertje, en het ging harder en harder sneeuwen. Op een weiland een ree, en al snel kwam er nog een uit het struikgewas. Ze schrokken van me, en gingen ervandoor. Plotseling moest ik aan de film ¨Bambi¨ denken. Daar was het nooit een goed teken als De Mens in het woud was...
Als kind dacht ik een keer heerlijk naar Bambi te kijken, op tv, ik had alleen maar schattige plaatjes in kleurboeken gezien en gekleurd, maar o wee, o wee, toen tijdens een sneeuwstorm Bambi's moeder werd neergeschoten en hij vluchtte, en zoooo bang was.... Ik wist niet hoe snél ik de tv moest uitzetten, en heb er akelige dromen van gehad. Totdat we een keer zelf de film op video kregen, en we met de kinderen hebben zitten kijken - ik wilde onderhand wel eens weten hoe het afliep! Net zo hard zitten lachen en huilen en genieten als de kinderen. En opgelucht was ik, natuurlijk, bij de goede afloop.
Dus ik liep daar in de steeds harder vallende sneeuw. En genoot. Bij de buurvrouw kreeg ik koffie met saffraanbrood, en de jas en de das werden liefdevol over een stoel gehangen en voor de houtkachel geschoven.
Tijdens de rit naar Molkom sneeuwde het nog steeds hard.
Maar volgens het weerbericht blijft het niet lang liggen.
Jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten