Aangezien ik woensdagmiddag nog steeds geen reactie had gehad op mijn mail over het inleveren van de sleutels, ging ik zelf maar eens kijken of ik een adres kon vinden waar ze ingeleverd konden worden. Het eerste adres dat ik vond, bestond volgens Google Maps niet. Daarna vond ik nog drie of vier andere adressen in Karlstad. Ik wilde niet riskeren dat behalve mijn opzegging ook nog de sleutels zouden zoekraken, en stuurde mijn mail door naar het meest algemene informatieadres van de gemeente.
Voordat ik gisteren naar de stad reed om al het papierwerk van de winkel bij de accountant in te leveren had ik uiteraard nog geen reactie in mijn postvak, maar bij thuiskomst maar liefst twee. Niet van instantie nummer één, maar van instantie nummer twee. De eerste was verstuurd om één minuut over elf; mijn mail was doorgestuurd naar mevrouw Fr.W. met telefoonnummer zus-en-zo, en óók naar een andere mevrouw, die ik zou kunnen proberen te bellen op weer een ander nummer. Dat was uiteindelijk al niet meer nodig, want een mail van 11.05 berichtte mij, dat ik de sleutels in een enveloppe kon doen, waar ik de naam van mevrouw Fr.W. op moest schrijven, en dan afgeven op een adres wat verdacht veel leek op het eerste adres wat volgens Google niet zou bestaan. Gelukkig was het adres dit keer anders gespeld, en kon ik het zonder problemen vinden - op de website stond een spelfout...
Weinig hoopgevend vond ik het echter, dat ik de sleutelbos ter attentie van mevrouw Fr.W. moest afgeven. Zij is namelijk degene die van geen opzegging wist. Dus ik besloot om in ieder geval een verklaring van ontvangst te vragen. De meneer bij de balie was daartoe niet bevoegd, zei hij, maar hij zou Fr. wel even bellen. Zo gezegd zo gedaan, en aangezien er in de hal ook nog een stoer uitziende meneer rondliep, alsof hij van de beveiligingsdienst zou kunnen zijn, was ik van mening dat ik wel genoeg getuigen had voor het geval de sleutels alsnog zouden zoekraken (ik heb echt héél rare verhalen over deze mevrouw gehoord, vandaar mijn scepsis). Mijn parkeerbonnetje bewaar ik wel een poos, dan kan ik in elk geval bewijzen waar ik vandaag om die tijd was.
Dat parkeerbonnetje, ja, dat is nog weer een ander verhaal. Bij de meeste parkeerautomaten is het niet meer mogelijk om met muntgeld te betalen, dus om een bonnetje te kopen voor 5 kronen (halve euro) moest ik mijn betaalpas invoeren. Na verloop van tijd kwam het parkeerbonnetje. Geen pas, die zat muurvast. Om een kwitantie te krijgen moest ik op de groene knop drukken. Geen kwintantie. Ook geen pas. Nog een keer op de groene knop drukken hielp niet. Er was ook nog een grijze knop, voor het geval je de transactie zou willen annuleren. Uiteindelijk, ik had mijn parkeerbonnetje immers toch al, daar maar eens op gedrukt, en na wat gepiep en geknipper kon ik zowaar mijn pas uit de automaat peuteren.
Waarom heb ik nu het rare gevoel dat dit niet het laatste stukje is wat ik over de sleutels schrijf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten