Het gaat goed met de pianostudie van Marina! Na twee jaar studie op Ingesund Musikhögskolan in Arvika werd het tijd om de grenzen te verleggen en heeft ze, zoals de trouwe lezers onder jullie al weten, toelatingsexamen gedaan in Örebro, Oslo, en Kopenhagen.
Inmiddels is Örebro al afgevallen, niet zozeer omdat ze er niet aangenomen zou zijn, want dat is ze wél, maar omdat ze al weet dat ze óók in Kopenhagen terecht kan, en alleen nog maar een bevestiging hoeft te sturen en een voorkeursleraar te kiezen. Dat ze dat nog niet heeft gedaan, ligt alleen maar aan het feit, dat ze nóg liever naar Oslo zou gaan, maar daar op de reservelijst staat. Wat op zich al een hele prestatie is, omdat er daar van de 33 pianisten maar 4 zijn aangenomen... Stél nu, dat één van die jongens bij nader inzien liever ergens anders zou studeren, dan heeft ze het maar voor het kiezen.
Nu nog proberen een vakantiebaan te vinden, want wonen is duur, in zowel Oslo als Kopenhagen. De chef van de Coop Konsum hier in Molkom zou haar de afgelopen week terug bellen, maar heeft dat nog niet gedaan. Van Åsbacka, het verpleeghuis/bejaardentehuis heeft ze nog niets gehoord, en het tuincentrum Åstorpsgård heeft niemand nodig. Haar baan bij het theater is zo ongeveer klaar, er zijn tot aan de zomer niet zoveel activiteiten meer, en bovendien wil ze liever nog zoveel mogelijk met de hele vriendenkring in Arvika optrekken, voordat iedereen zich over heel Scandinaviê verspreidt. Logeeradressen genoeg, de komende jaren!
In Arvika sluit ze de volgende maand nog af met een ¨knaller¨: Elk jaar mogen er een paar studenten met het schoolorkest spelen, en dit jaar is de eer onder andere aan Marina. Het wordt het eerste deel van het pianoconcert van Edvard Grieg, één van mijn lievelingsconcerten, en nee, het was niet mijn idee. Er was nog een pianostudent die uitgerekend dát concert óók wilde spelen, zodat ze gisteren moesten voorspelen voor de commissie. We kregen een dolblije Marina aan de telefoon, we kunnen kaartjes bestellen! Het leukste is nog wel, dat precies in die week Richard´s moeder en broer hier logeren. Nou ja, hélemaal toevallig is dat uiteraard niet, want als trotse ouders en oma gingen we er toch wel een beetje vanuit, dat ze wel zou spelen, dus daar hadden we met de planning al wel rekening mee gehouden...
maandag 14 april 2014
donderdag 10 april 2014
Wat een stank...
Gelukkig worden de radiatoren weer warm. We hadden geluk met het weer, tijdens de vier dagen dat dat niet zo was, maar woensdag was het regenachtig, en het waaide bij een temperatuur van net even boven nul. April doet wat hij wil, óók in Molkom. In de loop van de middag was het weer in orde, maar wat duurt het lang voordat zo´n hele ketel met water is opgewarmd... tegen de avond stond de watertemperatuur op 33 graden. Dat krijg je, als warm water voor het douchen vóórgaat voor de verwarming.
In de tussentijd vorderen de werkzaamheden aan de badkamer. Dat wil zeggen: eergisteren kwamen de gecertificeerde mensen voor het egaliseren van de badkamervloer, en het regelen van het juiste, door de verzekeringen goedgekeurde afvoerputje. Dat duurde een uurtje, en daarna moest de badkamerdeur openblijven omdat het moest drogen. Dus moesten we barricades opwerpen voor de ingang, omdat Asso nu eenmaal een heel nieuwsgierig hondje is en graag overal zijn neusje insteekt. Zijn speelgoed lag inderdaad na niet al te lange tijd tussen de wasmanden voor de badkamer.
Gisterochtend kwamen ¨ze¨ om de vloer te plakken. Dat duurde twee uurtjes, en vandaag volgt de muurbekleding en het dicht¨lassen¨ van de naden. Geen tegeltjes, volgens mij zou de tussenmuur naar de muziekkamer dat niet eens houden, die lijkt zo fragiel. Afwasbaar behang en dito vloerbedekking. We houden niet van poetsen en naden schoonpeuteren en antialgenbehandelingen.
Maar wat een stank! Die lijm... vréselijk! Ik was blij dat ik gisteren naar de winkel kon, en Rich naar de repetitie. Tegen de avond was het weggetrokken, maar nu beginnen ze weer. En dat gaat heel wat langer duren, het is nu pas kwart voor acht.... Tsja, voor een mooie badkamer moet je wat over hebben. Richard en ik zijn de hele dag vrij, het is maar goed dat het niet meer regent, en de buitentemperatuur weer omhoog gaat, dan kunnen we ons uitleven in de tuin.
Onze tuinklusser dook namelijk ook gisteren op, precies toen de badkamerklussers vertrokken. En deze tuinklusser heeft een schitterend hekwerk rond de nieuwe moestuin gemaakt, zodat Asso (ja, hij weer) daar de boel niet meer overhoop kan graven. Vanmiddag komt hij (de tuinklusser) terug om een hekje te maken, en dan neemt hij ook de mosmaaimachine mee. Ik weet niet hoe zo'n ding eigenlijk heet, maar het ziet er uit als een grasmaaier, alleen met een soort hark eronder, waarmee je het mos uit het gras lostrekt. Ik hoop wel dat we nog wat gras overhouden, want na deze slappe winter is het erger dan ooit. Met het mos. Verder bracht hij een halve kruiwagen vol aarnbeienplanten mee - of ik daar genoeg aan had, want hij had er nog meer.
En dan hadden we ook nog gisteren een mede-immigrant uit Nederland op bezoek, die Richard via facebook kent, sinds twee jaar in Skåne woont, en deze week in het orkest meespeelt. Op deze manier is een bijkomend voordeel van alle activiteit, dat de honden wat minder ¨eenkennig¨ worden, en niet meer totaal flippen als er aangebeld wordt, of wanneer er een relatief onbekende plotseling door het huis gaat lopen...
In de tussentijd vorderen de werkzaamheden aan de badkamer. Dat wil zeggen: eergisteren kwamen de gecertificeerde mensen voor het egaliseren van de badkamervloer, en het regelen van het juiste, door de verzekeringen goedgekeurde afvoerputje. Dat duurde een uurtje, en daarna moest de badkamerdeur openblijven omdat het moest drogen. Dus moesten we barricades opwerpen voor de ingang, omdat Asso nu eenmaal een heel nieuwsgierig hondje is en graag overal zijn neusje insteekt. Zijn speelgoed lag inderdaad na niet al te lange tijd tussen de wasmanden voor de badkamer.
Gisterochtend kwamen ¨ze¨ om de vloer te plakken. Dat duurde twee uurtjes, en vandaag volgt de muurbekleding en het dicht¨lassen¨ van de naden. Geen tegeltjes, volgens mij zou de tussenmuur naar de muziekkamer dat niet eens houden, die lijkt zo fragiel. Afwasbaar behang en dito vloerbedekking. We houden niet van poetsen en naden schoonpeuteren en antialgenbehandelingen.
Maar wat een stank! Die lijm... vréselijk! Ik was blij dat ik gisteren naar de winkel kon, en Rich naar de repetitie. Tegen de avond was het weggetrokken, maar nu beginnen ze weer. En dat gaat heel wat langer duren, het is nu pas kwart voor acht.... Tsja, voor een mooie badkamer moet je wat over hebben. Richard en ik zijn de hele dag vrij, het is maar goed dat het niet meer regent, en de buitentemperatuur weer omhoog gaat, dan kunnen we ons uitleven in de tuin.
Onze tuinklusser dook namelijk ook gisteren op, precies toen de badkamerklussers vertrokken. En deze tuinklusser heeft een schitterend hekwerk rond de nieuwe moestuin gemaakt, zodat Asso (ja, hij weer) daar de boel niet meer overhoop kan graven. Vanmiddag komt hij (de tuinklusser) terug om een hekje te maken, en dan neemt hij ook de mosmaaimachine mee. Ik weet niet hoe zo'n ding eigenlijk heet, maar het ziet er uit als een grasmaaier, alleen met een soort hark eronder, waarmee je het mos uit het gras lostrekt. Ik hoop wel dat we nog wat gras overhouden, want na deze slappe winter is het erger dan ooit. Met het mos. Verder bracht hij een halve kruiwagen vol aarnbeienplanten mee - of ik daar genoeg aan had, want hij had er nog meer.
En dan hadden we ook nog gisteren een mede-immigrant uit Nederland op bezoek, die Richard via facebook kent, sinds twee jaar in Skåne woont, en deze week in het orkest meespeelt. Op deze manier is een bijkomend voordeel van alle activiteit, dat de honden wat minder ¨eenkennig¨ worden, en niet meer totaal flippen als er aangebeld wordt, of wanneer er een relatief onbekende plotseling door het huis gaat lopen...
zondag 6 april 2014
Luchtbel in de verwarming.
We hebben een luchtbel in de verwarming, en die wil er niet uit.
Zoiets gebeurt uiteraard op vrijdagmiddag om half vier.
Om de verwarming in de badkamer van de muur te kunnen halen, moest natuurlijk al het water uit de ketel. De zon scheen heerlijk, en Richard had ruim voldoende kannen met koud en pannen met warm water afgetapt, dus het dagelijks leven functioneerde nagenoeg normaal. Tegen half vier waren alle nieuwe leidingen voorbereid, en was de combiketel bijgevuld en op temperatuur. Onze klusser had in afwachting van de juiste temperatuur zelfs opgeruimd en stofgezogen, het gereedschap ingepakt, en hij probeerde voor alle zekerheid nog even de verwarming, hoewel het hartstikke warm was in huis.
Uiteindelijk is hij tot tegen acht uur 's avonds bezig geweest, heeft ettelijke telefoontjes gepleegd voor hulp, maar de luchtbel was niet te traceren, en bleef lekker zitten waar hij zat. Zelfs de installatiegegevens van de ketel brachten geen uitkomst, want naast de tekening stond dan wel dat nummertje 104 het ontluchtingsventiel was, maar nummertje 104 was op de tekening zelf nérgens te vinden. Bij een kennis met dezelfde katel stond nummertje 104 zelfs niet eens meer naast de tekening, dus blijkbaar hebben ze de drukfout op die manier opgelost. Hoe je zo'n ketel dan moet ontluchten was en bleef een groot raadsel.
Gelukkig hebben we wél warm water.
En gelukkig hebben we geen nachtvorst.
Alleen is het zo jammer dat dat ontbreken van nachtvorst gepaard gaat met bewolking, en dat we er nu niks aan hebben dat we zo fijn de woonkamer op het zuiden hebben.
Maar goed, we vinden het toch wel een beetje onzin om de goede man helemaal vanuit Säffle hierheen te laten rijden in zijn vrije weekend om weer verder te prutsen aan die ketel, terwijl een eventuele servicedesk ook zwaar onderbezet is tijdens het weekend. Dus we zijn de uitdaging aangegaan om het niet al te koud te krijgen. Lang leve het driedubbele glas in de ramen! In de woonkamer staat nu een electrische radiator, en in de keuken is het heerlijk warm. Gisteren heeft Marina muffins gebakken, en ik heb daarna nog een cake en een ovenschotel gemaakt. Nu is het zondagochtend, en na de afwas van de beslagkom kan ik er weer tegenaan met een boterkoek, een brood, en een ovenschotel.
Een weekendje zonder verwarming heeft toch ook zijn voordelen, want we eten fantastisch, het ruikt heerlijk in huis, en het is reuze gezellig!
Zoiets gebeurt uiteraard op vrijdagmiddag om half vier.
Om de verwarming in de badkamer van de muur te kunnen halen, moest natuurlijk al het water uit de ketel. De zon scheen heerlijk, en Richard had ruim voldoende kannen met koud en pannen met warm water afgetapt, dus het dagelijks leven functioneerde nagenoeg normaal. Tegen half vier waren alle nieuwe leidingen voorbereid, en was de combiketel bijgevuld en op temperatuur. Onze klusser had in afwachting van de juiste temperatuur zelfs opgeruimd en stofgezogen, het gereedschap ingepakt, en hij probeerde voor alle zekerheid nog even de verwarming, hoewel het hartstikke warm was in huis.
Uiteindelijk is hij tot tegen acht uur 's avonds bezig geweest, heeft ettelijke telefoontjes gepleegd voor hulp, maar de luchtbel was niet te traceren, en bleef lekker zitten waar hij zat. Zelfs de installatiegegevens van de ketel brachten geen uitkomst, want naast de tekening stond dan wel dat nummertje 104 het ontluchtingsventiel was, maar nummertje 104 was op de tekening zelf nérgens te vinden. Bij een kennis met dezelfde katel stond nummertje 104 zelfs niet eens meer naast de tekening, dus blijkbaar hebben ze de drukfout op die manier opgelost. Hoe je zo'n ketel dan moet ontluchten was en bleef een groot raadsel.
Gelukkig hebben we wél warm water.
En gelukkig hebben we geen nachtvorst.
Alleen is het zo jammer dat dat ontbreken van nachtvorst gepaard gaat met bewolking, en dat we er nu niks aan hebben dat we zo fijn de woonkamer op het zuiden hebben.
Maar goed, we vinden het toch wel een beetje onzin om de goede man helemaal vanuit Säffle hierheen te laten rijden in zijn vrije weekend om weer verder te prutsen aan die ketel, terwijl een eventuele servicedesk ook zwaar onderbezet is tijdens het weekend. Dus we zijn de uitdaging aangegaan om het niet al te koud te krijgen. Lang leve het driedubbele glas in de ramen! In de woonkamer staat nu een electrische radiator, en in de keuken is het heerlijk warm. Gisteren heeft Marina muffins gebakken, en ik heb daarna nog een cake en een ovenschotel gemaakt. Nu is het zondagochtend, en na de afwas van de beslagkom kan ik er weer tegenaan met een boterkoek, een brood, en een ovenschotel.
Een weekendje zonder verwarming heeft toch ook zijn voordelen, want we eten fantastisch, het ruikt heerlijk in huis, en het is reuze gezellig!
woensdag 2 april 2014
Delegatie van het openluchtmuseum.
Het is nu woensdagavond half acht, de badkamer is, op de verwarming en de lampen na, helemaal leeg en kaal. En klein. Veel kleiner dan toen alles er nog in stond, ik dacht nog wel dat het groter zou lijken. Nu snap ik waarom we problemen kregen met het inpassen van de rolstoel...
De hondenwandeling zit er weer op, 28 honden dit keer, en de lievelingsbuurvrouw van Asso en Gaia liep vandaag voor het eerst ook mee, met hond Otto.
Maar wat er vanmiddag tijdens het breicafé gebeurde, dát had ik nóóit verwacht: er kwamen drie klanten binnen, waarvan de twee dames meteen doorliepen richting wolafdeling, en de meneer weten wilde waarom de buitendeur van het gebouw zo verduveld zwaar was. Ik heb hem de knop gewezen (die onlangs defect was, zoals jullie weten) die de deur moet openen, en dat er precies zoéén aan de buitenkant zat. Dát had hij nog nooit gezien, hij had zich al afgevraagd hoe oudere mensen en kinderen binnen moesten komen...
Toen naar de twee dames. Eén van hen begon te vertellen dat ze lid zijn van een vrouwenvereniging, een soort politieke vereniging, in Molkom, en dat ze jaarvergadering hadden gehad op het openluchtmuseum. Ik zette me schrap en wachtte op het verzoek om een bijdrage voor of deelname aan een activiteit voor dit of een volgend seizoen. Maar wat er kwam was héél iets anders: Op die jaarvergadering was uiteraard ook het financieel jaaroverzicht aan de orde geweest, en zoals te doen gebruikelijk was er wat geld overgebleven. De dames zochten daar gewoonlijk een bestemming voor, en nu hadden ze in de krant gelezen over het brei-en-haak-project voor Europa´s straatkinderen. Ze vonden het een fantastisch initiatief dat ze graag zouden steunen, maar ze konden niet met garens bijdragen. De vraag was, of ze mochten bijdragen met een geldbedrag voor garens. Vervolgens werd me een envelop met inhoud overhandigd...
Dat betekent, dat er voorlopig niemand meer met lege handen naar huis hoeft te gaan, die bij me komt voor garens voor dekentjes, mutsen, wanten, sokken of truien voor het projekt!!! Onlangs was ik helemaal door de ingeleverde garens heen, en kon een oude dame niet aan de slag. Gelukkig kreeg ik een week later weer wat, dus zij is inmiddels aan het breien, maar het was een naar gevoel, en er was alweer niet veel meer... Ik ben super, superblij!
De hondenwandeling zit er weer op, 28 honden dit keer, en de lievelingsbuurvrouw van Asso en Gaia liep vandaag voor het eerst ook mee, met hond Otto.
Maar wat er vanmiddag tijdens het breicafé gebeurde, dát had ik nóóit verwacht: er kwamen drie klanten binnen, waarvan de twee dames meteen doorliepen richting wolafdeling, en de meneer weten wilde waarom de buitendeur van het gebouw zo verduveld zwaar was. Ik heb hem de knop gewezen (die onlangs defect was, zoals jullie weten) die de deur moet openen, en dat er precies zoéén aan de buitenkant zat. Dát had hij nog nooit gezien, hij had zich al afgevraagd hoe oudere mensen en kinderen binnen moesten komen...
Toen naar de twee dames. Eén van hen begon te vertellen dat ze lid zijn van een vrouwenvereniging, een soort politieke vereniging, in Molkom, en dat ze jaarvergadering hadden gehad op het openluchtmuseum. Ik zette me schrap en wachtte op het verzoek om een bijdrage voor of deelname aan een activiteit voor dit of een volgend seizoen. Maar wat er kwam was héél iets anders: Op die jaarvergadering was uiteraard ook het financieel jaaroverzicht aan de orde geweest, en zoals te doen gebruikelijk was er wat geld overgebleven. De dames zochten daar gewoonlijk een bestemming voor, en nu hadden ze in de krant gelezen over het brei-en-haak-project voor Europa´s straatkinderen. Ze vonden het een fantastisch initiatief dat ze graag zouden steunen, maar ze konden niet met garens bijdragen. De vraag was, of ze mochten bijdragen met een geldbedrag voor garens. Vervolgens werd me een envelop met inhoud overhandigd...
Dat betekent, dat er voorlopig niemand meer met lege handen naar huis hoeft te gaan, die bij me komt voor garens voor dekentjes, mutsen, wanten, sokken of truien voor het projekt!!! Onlangs was ik helemaal door de ingeleverde garens heen, en kon een oude dame niet aan de slag. Gelukkig kreeg ik een week later weer wat, dus zij is inmiddels aan het breien, maar het was een naar gevoel, en er was alweer niet veel meer... Ik ben super, superblij!
dinsdag 1 april 2014
Morgen begint de sloop. Denk aan de rolstoel!
Morgenochtend is het dan eindelijk zover: de sloop van de badkamer beneden kan beginnen!
Al zolang we hier wonen had de badkamer beneden op ons zo'n effect van ¨mwoah, tsja...¨ Er staat een bad in, ja, een los bad op voetjes, en de plaat aan de zijkant valt er steeds met donderend geraas af, en water op de juiste temperatuur krijgen is een groot avontuur, gewoonlijk kom je er ofwel als een gekookte kreeft uit, ofwel totaal verkleumd. Eigenlijk gaan alleen de hondjes nog af en toe in bad, zoals gisteren, toen ze in de het bos weer eens héérlijk ergens in hadden liggen rollen. Geen idee wat het was, maar het stónk... De wastafel was wel in orde, maar sinds de laatste keer dat Richard de zwanenhals heeft schoongemaakt bleef de afvoer lekken, en een afvoer in die maat lijkt niet meer leverbaar te zijn. De wc spoelde gewoon door, tot een half jaar geleden, dus sinds die tijd werken we met emmers water. Dat water tappen we af uit de afvoer van de wasmachine. Zuinig, dat wel, maar je wil soms toch weleens gewóón kunnen schoonmaken en doorspoelen.
Dat we er al die tijd niks aan deden lag simpelweg aan het feit dat er boven ook nog een wastafel, douche en toilet zijn, een heel stuk moderner. Maar ja... Als de volgende winter wél streng is, zouden we toch een probleem hebben, want het toilet boven geeft er bij minus 15 graden (buiten, dat wel) ook de brui aan, dus we hadden deze winter gewoon mazzel.
Dus morgen gaat het zaakje op de schop. Niet dat het een luxe badkamer wordt, maar gewoon basaal in orde. Met een wc die je door kunt spoelen, een wastafel om je tanden bij te poetsen, en een douche met een scherm. O ja, ook nog een echte nep-design handdoekdroger in plaats van het huidige radiatortje. Daarvan wordt de thermostaatknop trouwens overgeplaatst naar de radiator op de muziekkamer, want die doet het al niet sinds we hier wonen. We kregen er zelfs een gratis electrisch kacheltje bij, bij de overdracht, drie jaar geleden.
Armoe troef dus hier, of niet dan? Nee, gewoon laks, het interesseert ons allemaal niet zo, zolang het werkt, en daarná komen we pas met grote vertraging in actie. De nieuwe wc bijvoorbeeld, moeten we nog uitzoeken...
De Zweedse regelgeving verrast ons toch ook nu weer. De badkamer dateert namelijk uit de 70er jaren. Dat betekent dat er een gecertificeerd iemand moet komen om het afvoerputje te vervangen, en om het afwasbaar behang en de afwasbare vloerbedekking te plakken. Op zich wel begrijpelijk, met houten huizen wil je echt geen verborgen lekkages hebben, dan is je huisje in minder dan geen tijd weggerot. Dus de verzekeringen eisen een bepaald putje en bepaalde afwerking van de wand.en vloerbedekking. Wordt het toch nog duur ja, want zo'n certificaat is duur (onze eigen klusser heeft dat niet, dus huurt hij weer iemand anders in), en de klant betaalt uiteraard. Inclusief 25 % moms. BTW is dat. Uiteindelijk komt er ook bij ons een goedgekeurd putje, zodat eventuele kopers in de toekomst dáár ook geen zorgen over hoeven te hebben.
Verder viel het ons een beetje tegen, dat we niet konden volstaan met een douchewand met douchegordijn. Je moet namelijk overal een minimum aantal centimeters doorgang hebben, vanwege de rolstoel. Rolstoel? Jawel, de rolstoel. Overal waar je gaat verbouwen, dat is een relatief nieuwe regel, moet je met de rolstoel kunnen komen. Met schrik hebben we toen onze deuropening naar de badkamer opgemeten, maar die was precies groot genoeg. De simpele rechte douchwand die we naast de wastafel wilden hebben moest dus vervangen worden door iets anders. En toen zat de wastafel in de weg. Of de wc paste er niet in (of je kon er met de rolstoe niet bij). We dachten een redelijk grote badkamer te hebben, maar door die ellendige rolstoel kunnen we er vrijwel niks mee. Het ergste is nu haast nog wel, dat we niet eens een rolstoel hébben...
Al zolang we hier wonen had de badkamer beneden op ons zo'n effect van ¨mwoah, tsja...¨ Er staat een bad in, ja, een los bad op voetjes, en de plaat aan de zijkant valt er steeds met donderend geraas af, en water op de juiste temperatuur krijgen is een groot avontuur, gewoonlijk kom je er ofwel als een gekookte kreeft uit, ofwel totaal verkleumd. Eigenlijk gaan alleen de hondjes nog af en toe in bad, zoals gisteren, toen ze in de het bos weer eens héérlijk ergens in hadden liggen rollen. Geen idee wat het was, maar het stónk... De wastafel was wel in orde, maar sinds de laatste keer dat Richard de zwanenhals heeft schoongemaakt bleef de afvoer lekken, en een afvoer in die maat lijkt niet meer leverbaar te zijn. De wc spoelde gewoon door, tot een half jaar geleden, dus sinds die tijd werken we met emmers water. Dat water tappen we af uit de afvoer van de wasmachine. Zuinig, dat wel, maar je wil soms toch weleens gewóón kunnen schoonmaken en doorspoelen.
Dat we er al die tijd niks aan deden lag simpelweg aan het feit dat er boven ook nog een wastafel, douche en toilet zijn, een heel stuk moderner. Maar ja... Als de volgende winter wél streng is, zouden we toch een probleem hebben, want het toilet boven geeft er bij minus 15 graden (buiten, dat wel) ook de brui aan, dus we hadden deze winter gewoon mazzel.
Dus morgen gaat het zaakje op de schop. Niet dat het een luxe badkamer wordt, maar gewoon basaal in orde. Met een wc die je door kunt spoelen, een wastafel om je tanden bij te poetsen, en een douche met een scherm. O ja, ook nog een echte nep-design handdoekdroger in plaats van het huidige radiatortje. Daarvan wordt de thermostaatknop trouwens overgeplaatst naar de radiator op de muziekkamer, want die doet het al niet sinds we hier wonen. We kregen er zelfs een gratis electrisch kacheltje bij, bij de overdracht, drie jaar geleden.
Armoe troef dus hier, of niet dan? Nee, gewoon laks, het interesseert ons allemaal niet zo, zolang het werkt, en daarná komen we pas met grote vertraging in actie. De nieuwe wc bijvoorbeeld, moeten we nog uitzoeken...
De Zweedse regelgeving verrast ons toch ook nu weer. De badkamer dateert namelijk uit de 70er jaren. Dat betekent dat er een gecertificeerd iemand moet komen om het afvoerputje te vervangen, en om het afwasbaar behang en de afwasbare vloerbedekking te plakken. Op zich wel begrijpelijk, met houten huizen wil je echt geen verborgen lekkages hebben, dan is je huisje in minder dan geen tijd weggerot. Dus de verzekeringen eisen een bepaald putje en bepaalde afwerking van de wand.en vloerbedekking. Wordt het toch nog duur ja, want zo'n certificaat is duur (onze eigen klusser heeft dat niet, dus huurt hij weer iemand anders in), en de klant betaalt uiteraard. Inclusief 25 % moms. BTW is dat. Uiteindelijk komt er ook bij ons een goedgekeurd putje, zodat eventuele kopers in de toekomst dáár ook geen zorgen over hoeven te hebben.
Verder viel het ons een beetje tegen, dat we niet konden volstaan met een douchewand met douchegordijn. Je moet namelijk overal een minimum aantal centimeters doorgang hebben, vanwege de rolstoel. Rolstoel? Jawel, de rolstoel. Overal waar je gaat verbouwen, dat is een relatief nieuwe regel, moet je met de rolstoel kunnen komen. Met schrik hebben we toen onze deuropening naar de badkamer opgemeten, maar die was precies groot genoeg. De simpele rechte douchwand die we naast de wastafel wilden hebben moest dus vervangen worden door iets anders. En toen zat de wastafel in de weg. Of de wc paste er niet in (of je kon er met de rolstoe niet bij). We dachten een redelijk grote badkamer te hebben, maar door die ellendige rolstoel kunnen we er vrijwel niks mee. Het ergste is nu haast nog wel, dat we niet eens een rolstoel hébben...
Abonneren op:
Posts (Atom)