78 vluchtelingen.

Molkom in actie:

Eén van de gebouwen van de voormalige basisschool is met spoed volgezet met stapelbedden en kinderbedjes om een tijdelijk onderkomen te creëren voor de 78 Syrische vluchtelingen (waarvan 24 kinderen, de jongste is pas 4 maanden) die er in de nacht van maandag op dinsdag aankwamen, sommigen na een reis van vele maanden. 

Vele vrijwilligers zijn nog bezig provisorische kamers te maken, al is het maar met behulp van paneelgordijnen, zodat de gezinnen toch een beetje privacy hebben. Het keukentje van de voormalige eetzaal wordt wat aangepast - tot dat klaar is worden de maaltijden op Ängsbacka gekookt. Op facebook is een speciale groep, waar de laatste bijzonderheden en oproepen staan, met een continue update van de artikelen die het meest dringend nodig zijn. Een kledingstop is er al, maar momenteel worden er bijvoorbeeld 20 ongebruikte haarborstels gevraagd. De mensen hebben alleen dat wat ze aanhadden en konden dragen. 

Een gepensioneerd arts heeft direct na aankomst de ergste wonden  behandeld - je zult maar 1000 km lopen met een kind op de arm. Hulpverleners verlenen hulp in hun vrije tijd, maar het zijn helaas geen trauma-experts. Gelukkig zijn er voetballen en spelletjes geschonken. Na dit weekend gaat er een cursus Zweeds van start: op de volkshogeschool is een kamer beschikbaar gesteld waar 25 mensen in passen. De enige voorwaarde van degene die de cursus geeft is dat de mensen het Latijnse of Arabische alfabet beheersen.

Molkom Bus rijdt vanmiddag met de mensen naar Karlstad, waar ze ontvangen worden door landgenoten die hier al jaren wonen - uiteraard met eten. Zojuist een oproep via facebook voor één of meer functionerende fietsen. Afgelopen woensdag werd ik aangesproken door de mevrouw die het breiprojekt voor de Oostbloklanden in Väse coördineerd: ze had 680 strengetjes borduurzijde gekregen van een winkel die gaat sluiten. Of ik een idee had? Natuurlijk had ik een idee, ik had immers bij het opruimen van de flat van mijn ouders een tas borduurstramien gevonden waar ik tijdens mijn leven niet alles van kan opmaken. Die leg ik dus opzij, en dan hoeven we alleen nog maar wat borduurnaalden te zoeken, en kunnen de dames en kinderen iets doen om te tijd te doden. 

Die tijd is officieel 6 tot 8 weken. Daarna hoort er een definitief tijdelijk adres voor de mensen gevonden te zijn. Maar ja, iedereen weet hoe dat gaat... Bovendien zijn er inmiddels weer vele vrijwilligers op Ängsbacka aan de slag om de grote schuur daar bewoonbaar te maken:

Waarschijnlijk komen daar maandag 50 Syrische vluchtelingen aan voor een 10-daagse spoedopvang. 10 Dagen. Net lang genoeg om een beetje opgelapt te worden. En dan weer verder. 

Waarheen? 

Geen idee...

In ieder geval is er al genoeg kleding aanwezig:

Kortsluiting.

Zoals jullie al wel zullen hebben begrepen is het slachtseizoen begonnen. 

Het afgelopen weekend hebben de buren vier van hun lammeren geslacht, en gisteren belde de buurvrouw hoe we ons lam willen aangeleverd krijgen: losse koteletjes en de rest als gehakt, of liever lamsrack, en of het vlees aan het soepbeen moet blijven zitten, en of we ook de ingewanden willen hebben voor de honden? Per slot van rekening zijn het heuse ecologische lammeren. En de vacht, willen we die laten prepareren of willen we die niet? Want aankomende zondag krijgen ze daar hulp bij, en dan krijgen we een doos met 8 tot 14 kilo lamsvlees, dat wordt ter plekke gewogen, voor een mooie prijs.

Nu zijn we uitgerekend komende zondag niet thuis, omdat Wermland Opera Orkester dan een concert speelt in Jönköping, en vanwege de afstand wordt dat een hotelovernachting. Aangezien Eva daar nu studeert heb ik besloten maandag de winkel dicht te laten en mee te gaan. Levensmiddelpakket mee, lekker bijkletsen, samen naar het concert, en op maandagochtend even in Jönköping rondhangen en samen brunchen of zo, de colleges starten pas om 13 uur. Daarna rijden we op ons gemak terug, halen de honden bij de oppas, dan door naar de torp, vlees ophalen, (dat mag een dagje langer in de koeling liggen, is toch zó vers,) klaarmaken voor de vriezer en in de vriezer leggen.

Tot zover niets aan de hand. In onze schuur staat een heel oude vriezer, die niet afslaat als het buiten onder de 13 graden is. Dus ik dacht de vriezer vast aan te zetten, zodat we voor we vertrekken nog even de temperatuur kunnen controleren. Stekker in het stopcontact, en ja hoor, de motor begon met een hoop lawaai te draaien, om er vervolgens met een klap en een klein rookwolkje na een paar seconden weer mee op te houden. Het licht viel ook uit en, bleek bij nadere inspectie, ook de electriciteit op de hele benedenverdieping...

Ik dacht dat wel even op te lossen, wist warempel waar de stoppenkast zat, het ging volgens het lijstje om maar liefst vier groepen, maar kwam tot de ontdekking dat er geen 10A zekeringen in huis waren. Dat aantal vond ik toch wel merkwaardig hoog voor één simpele vriezer. Geen probleem, de buurvrouw gebeld (dat kan gewoon, om acht uur ´s morgens), en na het hele verhaal kreeg ik de buurman aan de lijn. Hij luisterde ook naar het hele verhaal, zou even kijken en zou dan wel even langskomen. Een paar minuten later was hij druk bezig om het electriciteitskastje wat we als dubbele beveiliging op het erf hebben, open te schroeven, omdat er hoogstwaarschijnlijk een hoofdzekering was doorgeslagen. Dat was juist gedacht, nieuwe zekering erin, electriciteit deed het weer, dus dan maar weer de vriezer aan. Uiteraard alles weer uit...

Bij nader onderzoek bleek dat het apparaat zó lang niet was gebruikt, dat er ratten of muizen hun intrek hadden genomen die zich tegoed hadden gedaan aan de bedrading. Exit vriezer dus. En de drie lades die we in de keuken hebben zitten vol bessen.

Ook dat was geen probleem: de buurman zei dat het vlees zolang wel bij Nils in de vriezer kon. Nu had ik geen idee wie Nils was, maar dat blijkt de vorige eigenaar van een oude boerderij te zijn geweest naast de schapenwei. Onze buren hebben die boerderij gekocht toen Nils overleed, omdat er verder niemand van diens familie interesse had. Ze verkopen ´m binnenkort wel weer, maar tot die tijd is de vrieskist gewoon te gebruiken. En anders die op de B&B waar ik eerder over schreef. Die waar de ooit laatste beer was geschoten.

Dat we op het land wonen zullen we weten!

Scharrelhaantjes

Op de torp hadden we tijdens de zomer een tijdelijke buurman uit Duitsland. Hij was daar week in week uit heerlijk aan het klussen: huis schilderen, carport voor de tractor opknappen, gras maaien, ga zo maar door. Het enige wat zijn plezier een beetje vergalde waren de haantjes van de andere buurman. Laatstgenoemde had negen kuikens gekocht, waarvan er zes haantjes bleken te zijn, en drie hennetjes. Aanvankelijk was dat niet zo'n groot probleem, maar kleine haantjes worden eens volwassen, en gaan dan oefenen met kraaien.

Wijzelf wonen daar op een redelijke afstand, en ik lachte me telkens kapot om de kraaipogingen, want in het begin leek het werkelijk nérgens naar. Maar de Duitse buurman woonde een heel stuk dichterbij. En woonde in Duitsland in de stad (lees: daar zijn ze niks gewend). Daarbij kwam nog de situatie dat het in juli in Zweden héél erg vroeg licht wordt, om niet te zeggen: bijna niet donker. Dus de haantjes begonnen rond een uur of drie ´s ochtends al te oefenen. Tot een uur of elf 's avonds.

Zodoende hoorde ik de baas van de kippen een keer zeggen: nu moet het afgelopen zijn daar buiten. Een paar uur later was er een barbecue-feestje, waar de Duitse buurmen weliswaar was uitgenodigd, maar niet kwam. Twee haantjes op de barbecue dus, eentje die nog steeds niet kraaide, eentje die heel erg goed kraaide, en twee die bleven oefenen bleven over. En de drie kippen natuurlijk. Deed me denken aan de 10 kleine negertjes. (Dat mag je natuurlijk niet meer zeggen, vanwege de discriminatie-ellende, maar hoe heet het verhaal nu dan?)

Onlangs is het hanen-bestand weer met twee gereduceerd, en toen ik vorige week een bak met groente-en-fruit-afval en oud brood ging brengen voor varken Bertil, (ik kreeg twee kakelverse, nog warme eieren in ruil) meende ik alleen nog maar drie kippen en één práchtige haan te zien. Zo gaat dat, op het land. 

Over Bertil gesproken: het begint herfst te worden, en ook Bertil is in de vriezer beland. Gelukkig zonder ellendig stresserend transport in een open auto, opeengepakt met veel te veel mede-varkens. Hij is op zijn eigen erf na wat laatste lekkere hapjes diervriendelijk geslacht. Maar we zullen hem wel missen.

Grote uitverkoop

Ja, mensen, kijk nog maar eens goed naar de foto's, want over zes weken is het gedaan met de kadootjesafdeling... Na de eerste uitverkoop tijdens de zomervakantie zijn de prijzen nog een keer verlaagd, binnenkort komt er een advertentie in twee lokale krantjes dat de kadootjesafdeling per 31 oktober gesloten wordt, dus hopelijk verdwijnt er nog een en ander in de boodschappentassen van de klanten. Dan is de eerstvolgende werkdag maandag 2 november, en ga ik alles wat er over is tellen (dan hoeft dat niet later nog voor de inventarisatie ten behoeve van de belastingdienst), inpakken, en afvoeren naar de schuur op de torp. Daarna kan ik me uitleven met de wol en aanverwante artikelen.

Het voelt als een prima beslissing. Het was weliswaar heel erg leuk met de kadootjes, maar in een plaats als Molkom is het bijna niet te doen, omdat er niet zo heel veel mensen wonen, en je bijna overal wel kadootjes kunt kopen. Een ander probleem is het feit, dat ik graag meerdere keren per jaar nieuwe dingen en frutsels en fratsels wil inkopen, maar dat het zo vreselijk moeilijk is gebleken om leveranciers te vinden waar je niet minstens 12 (of, erger nog, 24) exemplaren van hetzelfde artikel hoeft te bestellen. Daarbij komt, dat het minimum bestelbedrag al gauw minstens 6000 kronen is. En dat betekent dat er hier in dat geval 2 hoog opgeladen pallets met dozen binnenkomen waar ik zowat geen plaats voor heb. Reken daarbij nog eens de hoge vrachtkosten, de artikelen die de klanten per ongeluk ¨slopen¨ en die voor de verzekering altijd binnen het eigen risico bedrag vallen. Kortom, toen ik eenmaal had uitgerekend dat de omzet van een 50/50 verdeling op beide afdelingen naar 20/80 was gegaan, was de beslissing snel genomen. 

Afgelopen donderdag was ik zover, dat er in het magazijn in de kelder helemaal géén kado-artikelen meer stonden. Nu het buiten koeler wordt, en de zon niet meer zo lang naar binnen schijnt, had ik de dozen met kaarsen weer naar boven gehaald en van een neonrode sticker met prima prijs voorzien. Het enige wat beneden nog over is, zijn twee grote rollen kadopapier, plastic tasjes, en rollen voor de kassa en het pinapparaat. Onlangs bedacht ik, dat we thuis niet voor nog 50 jaar kadopapier nodig hebben, en begon rolletjes te maken om ook uit te verkopen. Vijf meter voor vijf kronen (een halve euro). Nu had ik wel verwacht dat ik daar wat van kwijt zou raken, maar een zó groot succes had ik ook weer niet verwacht. 

Zopas bleek ook maar weer eens hoe nodig het is om meer ruimte te creëren voor de wolwinkel (oftewel mijn wolhalla): vier dames in een kleine ruimte, dozen op tafel, en de modeltruien vielen spontaan van hun hangertjes. Af en toe een klant is niet zo´n ramp, maar als er meerdere zijn, kan niemand meer ergens bij... Oh, ik verheug me zo op de novembermaand!

Feest van de visclub.

Op het laatste nippertje zijn we lid geworden van de visclub.

Niet dat we ooit eerder hebben gevist, maar het is wel de bedoeling dat we dat gaan leren. Nu zal dat er dit seizoen wel niet meer van komen, want het seizoen sluit op 31 oktober, maar wanneer we begin maart definitief op de torp wonen begint net precies het nieuwe seizoen. 

Wanneer we op de torp zijn, lopen we graag met de honden de heuvel af, rondom het meertje, en weer terug omhoog. Goed voor een uur en drie kwartier, en de honden zijn dan vaak toch wel een beetje moe. Een stukje voorbij het meertje loopt één van de vele beekjes, en daar hebben een aantal actievelingen uit het dorp een aantal jaren geleden een dam gebouwd om een visvijver te maken.

Ze zijn daar uitstekend in geslaagd, de vijver is alweer een keer uitgebreid, en elk jaar wordt er öring uitgezet. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je er met een visnet gaat zitten, de uitdaging ligt 'm natuurlijk in de gewone, simpele hengel. Een dagkaart kun je ter plekke kopen voor 100 kronen (ruim 10 euro), je mag dan 2 vissen vangen. Dat ze groot kunnen worden zagen we op hun facebook pagina: daar werd melding gemaakt (met naam, datum en foto) van vissen van ruim 5 kilo. Dan begrijp ik wel dat er dit seizoen bijna 1000 dagkaarten zijn verkocht...

Voor een jaarkaart mag je maar liefst 200 kronen neertellen, maar dan kun je ook gebruik maken van deze mooie grillplaats, en krijg je een uitnodiging voor het jaarlijkse feest.

Vandaar ons lidmaatschap: het bleek een uitstekende gelegenheid om een flink aantal van onze nieuwe dorpsgenoten te leren kennen. Dat er geen vis op de grill lag, viel ons later pas op. Maar we hebben er heel wat uurtjes gezeten, lekker in de zon, heerlijk gegeten, lekker gekletst, en zelfs Asso en Gaia gedroegen zich over het algemeen voorbeeldig - alleen Asso vond het hoge gras even iets te interessant, en rook nadien nogal naar vis...

Piano op transport.

Mijn piano heeft al heel wat van de wereld gezien, en daarbij vele avonturen beleefd...

Het begon al direct na aankoop, bij Bender in Breda was dat. De piano zou gratis thuisbezorgd worden, en daar had ik geluk mee, want het bleek dat de Yamaha U3 te groot was voor het trapgat van het huis in Berkel Enschot, waar ik een kamer had gehuurd op de eerste verdieping. Er moest een kleine kraanwagen aan te pas komen om het instrument over de rand van het balkon te takelen, en door de balkondeur naar binnen te laten zakken.

Op dezelfde manier vertrok de piano daar een paar jaar later weer, om in Sint-Michielsgestel terecht te komen, op twee achtereenvolgende adressen zelfs, waar ik een lespraktijk opbouwde, en in 1995 in Arnhem. Vanuit Arnhem ging de reis naar Zweden, naar Molkom, en sinds die tijd hebben de piano en ik een verhuisangst opgebouwd. Dat kwam zo:

We verhuisden op 1 februari 2011, tijdens de strengste winter die Zweden sinds vele jaren meemaakte. De temperaturen zonken 's nachts soms tot 26 graden onder nul, en er vielen grote hoeveelheden sneeuw. Nu viel het met de hoeveelheid sneeuw op de dag van de verhuizing wel mee, maar glad was het wel op straat. Bovendien zijn er in Molkom niet veel straten die mooi plat zijn, en ook onze straat vormt daar geen uitzondering op. De verhuiswagen kwam, en er bleek alleen maar één chauffeur te zijn, dus we moesten zelf aan de bak om de piano over het pad via de loopplank het trappetje op de kamer in te duwen. Al op straat ging de piano schuiven natuurlijk, en probeer maar eens 350 kilo onder controle te krijgen. Daarbij kwam nog dat Richard met een eigenaardige uitslag op zijn voeten kampte, waardoor hij bijna niet kon lopen...

Het kwam allemaal goed, maar ik was nu behoorlijk zenuwachtig, ondanks het feit dat ik had gehoord dat de firma die deze keer de klus zou klaren gespecialiseerd was in piano en vleugel transporten. In ieder geval moest ik foto's van beide huizen sturen, zodat ze daar konden zien wat de beste manier van laden en lossen was. Dat klonk heel professioneel. En inderdaad werd de piano in wel 10 dekens ingepakt, en waren er twee sterke mannen die het bakbeest verplaatsten. Op de torp waren ze wat weifelend, toen ik zei dat ze rustig het erf op konden rijden - ze zagen dat gedeelte als tuin. Stadsmensen.... Maar toen ik zei dat er ook met een tractor werd gereden als het brandhout gebracht werd, waagden ze het erop. Het trappetje naar binnen leverde toch weer wat aarzeling op, al had de buurman een mooi stuk uit het metalen hekje gezaagd, zodat de piano in ieder geval niet met een bocht naar binnen hoefde, want dát zou niet lukken, daarvoor was hij te groot. Maar het was zo steil... Een grensgeval noemden ze het, en als ze nu met z'n drieën waren geweest....

Zodoende kon Richard wederom zijn ruime 90 kilo in de strijd gooien, gelukkig zonder zere voeten dit keer,  de piano is dan ook níet zijdelings van de loopplank gekanteld, en staat nu veilig en wel op zijn plaats. 

Een paar uur later kwam de andere buurman de oude Korg van mijn vader ophalen, die we de hele zomer op de torp hadden,

en werd ons niet veel later verteld dat hij al heerlijk zat te spelen. Zo heerlijk, dat de vertelster bang was dat hij zou vergeten het varken (Bertil, ja die) eten te geven... En we hadden nog wel groente en fruit afval voor hem bewaard!