Mijn piano heeft al heel wat van de wereld gezien, en daarbij vele avonturen beleefd...
Het begon al direct na aankoop, bij Bender in Breda was dat. De piano zou gratis thuisbezorgd worden, en daar had ik geluk mee, want het bleek dat de Yamaha U3 te groot was voor het trapgat van het huis in Berkel Enschot, waar ik een kamer had gehuurd op de eerste verdieping. Er moest een kleine kraanwagen aan te pas komen om het instrument over de rand van het balkon te takelen, en door de balkondeur naar binnen te laten zakken.
Op dezelfde manier vertrok de piano daar een paar jaar later weer, om in Sint-Michielsgestel terecht te komen, op twee achtereenvolgende adressen zelfs, waar ik een lespraktijk opbouwde, en in 1995 in Arnhem. Vanuit Arnhem ging de reis naar Zweden, naar Molkom, en sinds die tijd hebben de piano en ik een verhuisangst opgebouwd. Dat kwam zo:
We verhuisden op 1 februari 2011, tijdens de strengste winter die Zweden sinds vele jaren meemaakte. De temperaturen zonken 's nachts soms tot 26 graden onder nul, en er vielen grote hoeveelheden sneeuw. Nu viel het met de hoeveelheid sneeuw op de dag van de verhuizing wel mee, maar glad was het wel op straat. Bovendien zijn er in Molkom niet veel straten die mooi plat zijn, en ook onze straat vormt daar geen uitzondering op. De verhuiswagen kwam, en er bleek alleen maar één chauffeur te zijn, dus we moesten zelf aan de bak om de piano over het pad via de loopplank het trappetje op de kamer in te duwen. Al op straat ging de piano schuiven natuurlijk, en probeer maar eens 350 kilo onder controle te krijgen. Daarbij kwam nog dat Richard met een eigenaardige uitslag op zijn voeten kampte, waardoor hij bijna niet kon lopen...
Het kwam allemaal goed, maar ik was nu behoorlijk zenuwachtig, ondanks het feit dat ik had gehoord dat de firma die deze keer de klus zou klaren gespecialiseerd was in piano en vleugel transporten. In ieder geval moest ik foto's van beide huizen sturen, zodat ze daar konden zien wat de beste manier van laden en lossen was. Dat klonk heel professioneel. En inderdaad werd de piano in wel 10 dekens ingepakt, en waren er twee sterke mannen die het bakbeest verplaatsten. Op de torp waren ze wat weifelend, toen ik zei dat ze rustig het erf op konden rijden - ze zagen dat gedeelte als tuin. Stadsmensen.... Maar toen ik zei dat er ook met een tractor werd gereden als het brandhout gebracht werd, waagden ze het erop. Het trappetje naar binnen leverde toch weer wat aarzeling op, al had de buurman een mooi stuk uit het metalen hekje gezaagd, zodat de piano in ieder geval niet met een bocht naar binnen hoefde, want dát zou niet lukken, daarvoor was hij te groot. Maar het was zo steil... Een grensgeval noemden ze het, en als ze nu met z'n drieën waren geweest....
Zodoende kon Richard wederom zijn ruime 90 kilo in de strijd gooien, gelukkig zonder zere voeten dit keer, de piano is dan ook níet zijdelings van de loopplank gekanteld, en staat nu veilig en wel op zijn plaats.
Een paar uur later kwam de andere buurman de oude Korg van mijn vader ophalen, die we de hele zomer op de torp hadden,
en werd ons niet veel later verteld dat hij al heerlijk zat te spelen. Zo heerlijk, dat de vertelster bang was dat hij zou vergeten het varken (Bertil, ja die) eten te geven... En we hadden nog wel groente en fruit afval voor hem bewaard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten