Het was eigenlijk wel lekker rustig, zo zonder mobiele telefoon...
Zoals de buurvrouw van nummer 6 me al vertelde: wanneer je twee huizen hebt, liggen de spullen die je nodig hebt altijd in het verkeerde huis, oftewel in dát huis waar je op dat moment níet bent. Aanvankelijk leek ze gelijk te hebben, want ik kon de oplader van mijn mobieltje niet vinden, in Molkom. In ieder geval niet op de plaatsen waar ik dan altijd zoek. Ook niet in de keuken van de winkel. Ik zocht dan ook niet lang, en liep een paar dagen later op de torp meteen naar de keukentafel. Geen oplader. Op de hele torp geen oplader. Weer een paar dagen later in Molkom nog maar eens écht gezocht. Geen oplader. Een week later nog steeds niet. Ik mocht de oplader van de buurman van nummer 6 wel even lenen, maar die lag, zoals jullie zullen begrijpen, in hun andere huis. Weer een paar dagen later kon ik daarmee in ieder geval wel mijn mobieltje opladen, zodat ik een aantal dagen voor klanten en vertegenwoordigers tijdens de openingstijden van de winkel in ieder geval bereikbaar was.
En afgelopen vrijdag, toen we in de stad waren voor het koopcontract, dacht ik bij Telia, waar ik mijn mobieltje vier-en-een-half jaar geleden had gekocht, een nieuwe oplader te gaan kopen.
- Nee mevrouw, die hebben we niet meer.
Richard kon er ook al niet geholpen worden. Die wilde van de dure papieren facturen af, maar dan moest hij de klantenservice bellen. Ik dacht nog even, dat is zonder oplader wel lastig, maar toen waren we al onderweg naar Phone House.
- Nee mevrouw, daar kan ik u niet aan helpen, maar probeert u het eens bij Clas Ohlsson. Daar heb ik laatst geloof ik nog wat oudere standaardmodellen gezien.
Dát klonk al heel wat beter. En ja hoor, ik heb nu weer permanent een keurig opgeladen mobieltje.
Dus nu is het weer gedaan met de rust.
Nog dezelfde dag kreeg ik een telefoontje van iemand die op zoek was naar mij. Er was een hele hoop gebliep en gepiep op de achtergrond, en zodra ik mijn naam had bevestigd werd ik blijkbaar doorgeschakeld. Dat gesprek heb ik verder maar weggeklikt.
Vanmorgen was het overigens wel komisch:
Wanneer ik de telefoon aanneem, zeg ik altijd: - Margareta Lazar!?
Zo ook deze keer, en zoals gewoonlijk kon ik niet verstaan wie er belde. In ieder geval was het iemand die op zoek was naar mij (Had ik dat niet net gezegd, toen ik de telefoon aannam?), en heel erg dapper probeerde mijn naam goed uit te spreken (Dat had ik toch juist gedaan?). Ik heb het haar maar in stilte vergeven, en bromde maar wat ter bevestiging. Vervolgens bleek ik iemand van Krediet Garantie aan de lijn te hebben. Aha, dacht ik, de buitenwereld heeft in de gaten dat wij een huis verkocht en gekocht hebben, en probeert ons nu een krediet aan te smeren voor een verbouwing.
Dat was veel te logisch gedacht. De mevrouw wilde graag weten of ik persoonlijke kredieten of leningen had. Daarop kon ik tot mijn grote tevredenheid kort en bondig "Nee" antwoorden. Vervolgens bleef het zó lang stil aan de andere kant van de lijn, dat ik maar eens vriendelijk "Hallo?" zei. De vraag werd herhaald, dus ik heb maar verteld dat we alleen een hypotheek hebben. Wederom een verbijsterde stilte aan de andere kant van de lijn. Ik wachtte even af, en ja, daar was ze weer: - Ik hoor uw stem even niet.
Antwoord: ja, dat kan, we zijn in ons vakantiehuis en daar is de ontvangst nogal slecht, maar ik zal me even verplaatsen. Ze bleek me toch wel gehoord te hebben, en vroeg nog maar eens hoopvol
- Hebt u, behalve een hypotheek, nog persoonlijke leningen of kredieten?
Ik weer: Nee, ik geloof niet dat ik u daarmee kan helpen.
Ze heeft me nog wel bedankt voor het gesprek.
Toch jammer dat ik er niet meer aan toe kwam om haar te vragen of ze van handwerken houdt, en of ik haar misschien een leuk garenpakket voor een mooie prijs kon aanbieden...
Maar mensen, zijn wij nou echt zo uitzonderlijk, zonder leningen of kredieten?
En afgelopen vrijdag, toen we in de stad waren voor het koopcontract, dacht ik bij Telia, waar ik mijn mobieltje vier-en-een-half jaar geleden had gekocht, een nieuwe oplader te gaan kopen.
- Nee mevrouw, die hebben we niet meer.
Richard kon er ook al niet geholpen worden. Die wilde van de dure papieren facturen af, maar dan moest hij de klantenservice bellen. Ik dacht nog even, dat is zonder oplader wel lastig, maar toen waren we al onderweg naar Phone House.
- Nee mevrouw, daar kan ik u niet aan helpen, maar probeert u het eens bij Clas Ohlsson. Daar heb ik laatst geloof ik nog wat oudere standaardmodellen gezien.
Dát klonk al heel wat beter. En ja hoor, ik heb nu weer permanent een keurig opgeladen mobieltje.
Dus nu is het weer gedaan met de rust.
Nog dezelfde dag kreeg ik een telefoontje van iemand die op zoek was naar mij. Er was een hele hoop gebliep en gepiep op de achtergrond, en zodra ik mijn naam had bevestigd werd ik blijkbaar doorgeschakeld. Dat gesprek heb ik verder maar weggeklikt.
Vanmorgen was het overigens wel komisch:
Wanneer ik de telefoon aanneem, zeg ik altijd: - Margareta Lazar!?
Zo ook deze keer, en zoals gewoonlijk kon ik niet verstaan wie er belde. In ieder geval was het iemand die op zoek was naar mij (Had ik dat niet net gezegd, toen ik de telefoon aannam?), en heel erg dapper probeerde mijn naam goed uit te spreken (Dat had ik toch juist gedaan?). Ik heb het haar maar in stilte vergeven, en bromde maar wat ter bevestiging. Vervolgens bleek ik iemand van Krediet Garantie aan de lijn te hebben. Aha, dacht ik, de buitenwereld heeft in de gaten dat wij een huis verkocht en gekocht hebben, en probeert ons nu een krediet aan te smeren voor een verbouwing.
Dat was veel te logisch gedacht. De mevrouw wilde graag weten of ik persoonlijke kredieten of leningen had. Daarop kon ik tot mijn grote tevredenheid kort en bondig "Nee" antwoorden. Vervolgens bleef het zó lang stil aan de andere kant van de lijn, dat ik maar eens vriendelijk "Hallo?" zei. De vraag werd herhaald, dus ik heb maar verteld dat we alleen een hypotheek hebben. Wederom een verbijsterde stilte aan de andere kant van de lijn. Ik wachtte even af, en ja, daar was ze weer: - Ik hoor uw stem even niet.
Antwoord: ja, dat kan, we zijn in ons vakantiehuis en daar is de ontvangst nogal slecht, maar ik zal me even verplaatsen. Ze bleek me toch wel gehoord te hebben, en vroeg nog maar eens hoopvol
- Hebt u, behalve een hypotheek, nog persoonlijke leningen of kredieten?
Ik weer: Nee, ik geloof niet dat ik u daarmee kan helpen.
Ze heeft me nog wel bedankt voor het gesprek.
Toch jammer dat ik er niet meer aan toe kwam om haar te vragen of ze van handwerken houdt, en of ik haar misschien een leuk garenpakket voor een mooie prijs kon aanbieden...
Maar mensen, zijn wij nou echt zo uitzonderlijk, zonder leningen of kredieten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten