Verkocht.

Waarom dat nu zo is, weet ik niet, maar op de één of andere manier lijken wij altijd alles anders te doen dan wat gangbaar of standaard is. Hadden we eerst te maken met banken die geen kleine hypotheek voor onze torp leken te willen geven omdat het andere huis nog niet meteen verkocht werd, nu hadden dezelfde banken er de grootste moeite mee dat de kopers van ons huis er pas over een half jaar de beschikking over krijgen... Uiteraard hebben wij dat veroorzaakt, onder andere omdat we Yuri nog een laatste schooljaar vanaf de thuisbasis in Molkom wilden gunnen, en hem niet hals over kop een kamer in Karlstad te laten zoeken, of hem gedwongen te laten meeverhuizen naar de internetloze torp, want er zijn geen kamers te huur in Karlstad.

Ja, de villa is verkocht! Onze buren mogen zich in de handjes wrijven: ze krijgen per 1 maart een heel lief en rustig jong echtpaar in de straat, met een schattig meisje van een jaar of twee, en een babyjongetje. 

Gisterochtend waren we bij de makelaar op kantoor om het voorlopig koopcontract te ondertekenen. De laatste paar weken waren er twee speculanten die tegen elkaar aan het opbieden waren - dat is inderdaad in Zweden een heel ander systeem. (Daarom woonden we de laatste jaren ook niet in Deje, maar in Molkom) Soms kan dat bieden op heel maffe bedragen uitkomen, en een huis waarvan de vraagprijs 800.000 kronen was, werd onlangs verkocht voor ruim anderhalf miljoen... Dat was niet ons huis, trouwens, maar we zijn zeer tevreden met de prijs.

Wanneer we bereid waren geweest om het pand al rond de jaarwisseling te verlaten, was het misschien nog wel een heel andere prijs geworden, want beide bieders wilden dat eigenlijk. De huidige kopers konden leven met de overdracht op 1 maart. Wij ook, waar we aanvankelijk meer richting juni hadden gedacht. Vanwege Yuri dus. En vanwege de winter.

Nu ben ik weer eens afgedwaald, want ik wilde het eigenlijk nog een keer over de banken hebben. De arme kopers kregen geen toestemming van hun bank, omdat de overdracht niet binnen drie maanden zou zijn...Ik heb altijd gedacht dat banken graag geld wilden uitlenen, tegen liefst zo hoog mogelijke rente? Of zijn de banken bang voor plotseling werkloze klanten? Maar dan ligt het risico toch bij de klant, volgens mij, want bij het tekenen van het voorlopig koopcontract moet men gemiddeld 10% van de koopsom kontant aanbetalen, en zou de koop niet door gaan, worden daar de kosten van betaald en is de koper zijn geld kwijt. Of de verkoper. Ik snap er niets van. 

Maar goed, op het allerlaatste moment vonden ze een andere bank, maar de roemruchte aanbetaling kon vrijdag niet eens meer gedaan worden, omdat het pas donderdagavond laat geregeld was voor ze. Die komt maandag, als het goed is. Daar merken wij verder niets van, het wordt hier door de makelaar beheerd, tot alles in kannen en kruiken is. Een notaris komt er in Zweden op de huizenmarkt niet aan te pas, dit soort dingen valt onder de bevoegdheden van de makelaar.

Het deed me trouwens goed om te merken dat deze rasechte Zweden óók niet wisten wat pantbrev (=pandbrieven) zijn. Bij onze aankoop van de villa waren er pandbrieven aanwezig voor een bedrag wat hoger was dan de hypotheek die we kregen. Bij de torp waren er géén pandbrieven, dus die moesten we kopen. Dat kost 2%. Tsja. Dus blijkbaar worden onze villa-pandbrieven bij de overdracht aan de nieuwe eigenaars overgedragen. Niet dat we nu weten wat het inhoudt, maar het lijkt geld waard te zijn in het geval je je hypotheek niet afbetaald. Daarmee heeft de bank, geloof ik, een soort zekerheid. Evengoed wordt je huis dan alsnog verkocht. Dat is in Nederland toch ook zo? Conclusie: ik snap het verschijnsel pandbrief nog steeds niet.