Paracetamol en een gekko.

Nooit, nooit, nooit vraag ik ze meer om een grote doos paracetamol mee te nemen uit Nederland, omdat het hier zo idioot duur is... Twee weken geleden kregen we gasten voor een week, en we hadden ze op het hart gedrukt géén kadootjes mee te nemen. Liever wat stroopwafels. En paracetamol. Nou, dat hebben we geweten. Zes pakken stroopwafels, en voor vijf jaar paracetamol - zó vaak komt het nu ook weer niet voor dat ik hoofdpijn heb. Of ziek word.

Behalve nu dan. Eerst heeft Richard drie weken gehoest en geproest, en de afgelopen week begon ik dapper mee te doen. Dus het gaat alsnog heel hard met de paracetamol. Er is na een week nog voor pakweg vier jaar over.

Het was vreselijk gezellig met de logees. Ze hadden een huisje gehuurd even ten noorden van Molkom, boven Lindfors, onder Brattfors. Midden in het bos, twee en een halve kilometer van de weg af, waar het zandpad ophoudt. Net als je denkt dat je helemaal verkeerd zit, ben je er. Ik ben er die week een keer op bezoek geweest, en mijn nichtje dacht uitgebreid te koken. Maar wanneer alle vier kookplaten vol aan stonden, viel de electriciteit uit... Zo hebben ze een heel doosje stoppen verbruikt in een week tijd.

De beide dames hebben een hele dag bij me in de winkel zitten handwerken, brachten allerlei boeken en patronen mee, waar garen bij gezocht moest worden. Lunch gehaald bij Sussis Cafe         
terwijl de heren de keuken van Road 63 in Lindfors gingen testen, een wegrestaurantje waar kennissen van ons de scepter zwaaien, en waar ze successen boeken met Hollandse kroketten en kaassouflés.

Eén van de zoons was mee, en we hebben uitgerekend dat hij die week ongeveer 7 mil heeft gelopen.Vergeet niet, dat de Zweedse mijl overeenkomt met 10 kilometer. Gelukkig heeft hij, al viel het weer nogal tegen, het geleende regenpak niet vaak nodig gehad. Natte voeten haalde hij wel. Elke dag. Gelukkig waren de schoenen de volgende ochtend altijd net voldoende opgedroogd om de volgende tocht te beginnen.

Voor ze afreisden kreeg ik een gehaakte gekko overhandigd. Made in Molkom. Die gekko ligt nu op de handwerktafel in de winkel, en herinnert me telkens aan een superleuke week!

Italië

Eigenlijk dacht ik, dat Italië de Eurovision Song Contest zou winnen...

Zo héél af en toe neus ik wat rond op de Zweedse MSN nieuws pagina, wanneer ik mijn postvak verlaat, en daar had ik gelezen dat Italië een grote concurrent van Zweden zou zijn, samen met Australië. Daar las ik zopas ook, dat, op een ándere manier gerekend, Italië ook de meeste publieksstemmen zou hebben gehad. Daarna Rusland. En dan pas Zweden. Het zal wel aan mijn klassieke opleiding liggen, dat ikzelf de Italiaanse bijdrage ook een eerste plaats had toegedacht, want wat kunnen ze zingen!

Wat Rusland betreft, had ik sterk het gevoel dat dat meiske zó hárd zong, dat ze over vijf jaar volgens mij haar stem helemaal kapot heeft gezongen. A little bit overdone, zullen we maar zeggen. Het boe-geroep tijdens de uitslag was wel overdreven, géén politiek in de kunst graag. (Wat doen we dan met karikaturisten in de tekenkunst?) Jammer genoeg heb ik ook zo'n gevoel van : ja maar... Geen woorden, maar daden. Toch? Was dat niet het lijflied van Feyenoord? Hand in hand, kameraden... Het liedje zou wel heel geschikt zijn om een volksopstand tegen al die oorlogen in gang te zetten. Zou dat lukken, in Rusland?

Al met al, om op mijn klassieke opleiding terug te komen: ik vond het niveau van de meeste artiesten wel okay, dus ik kon de avond, samen met Yuri, prima doorkomen. Richard niet. Die kreeg door Yuri en mij een studeerverbod opgelegd voor de avond - anders konden we niks horen. En hij mocht ook al geen kommentaar geven - láát ons nou maar. Hij kwam nog een tijdje met de laptop op schoot in de kamer zitten, maar verdween toch op een gegeven moment naar de slaapkamer. Nu kan ik wel als reden opgeven dat hij al wéken verkouden is, en vréselijk aan het hoesten, elke ochtend de stem kwijt, maar desondanks, wát is er met míj gebeurd, dat ik sinds we verhuisd zijn nog niet één keer het Songfestival heb gemist, waar ik het vroeger totaal waardeloos vond... Was het niet juist Richard die ooit basgitaar speelde?

Vermoedelijk ligt het aan alle voorrondes die we hier in Zweden in het voorjaar hebben. Toen we net hier kwamen werd ons verteld dat het een grote traditie is in Zweden, ook al omdat ABBA´s zegentocht over de wereld met het songfestival begon. Nu zitten we zes zaterdagavonden aan de buis gekluisterd: vier rondes, waaruit twee kandidaten direkt naar de landelijke finale gaan, en twee kandidaten een tweede kans krijgen in avond nummer vijf. De reklamefolders van de supermarkten staan in die periode vol met aanbieidngen voor chips, fris, en gebak, die van de witwarenhuizen met televisies...

In elk geval had Yuri na het allereerste optreden van Måns al gezegd dat hij zou winnen. De Zweedse finale in elk geval, maar waarschijnlijk ook de internationale. Dat werd dus de zesde Zweedse zegen in 60 jaar...

https://www.youtube.com/watch?v=YyPQuWErAgs

website

Hoofdpijn kreeg ik ervan, en vierkante ogen, de eerste dagen dat ik met mijn website aan het sleutelen was. Maar zo langzamerhand begin ik een beetje door te krijgen hoe het werkt. En dan te bedenken dat ik één van de állersimpelste websites heb...

De website zelf bestaat al bijna een jaar, iemand heeft het ontwerp gemaakt voor me, en de eerste foto's geplaatst. Daarna werd ik geacht er zelf mee verder te gaan, en dát heeft een hele tijd op zich laten wachten. Dat heeft zelfs zólang op zich laten wachten, dat ik compleet vergeten was hoe ik moest inloggen, het wachtwoord was ik óók al vergeten, laat staan dat ik wist hoe ik tekst moest toevoegen, weghalen of anderszins veranderen. Om van links en foto's nog maar niet te spreken.

Inmiddels ruim twee weken geleden gingen Richard (hij is ook met een website bezig) en ik daarom samen naar Karlstad, om hulp bij al die problemen te krijgen. Het was een bijzonder leerzame ochtend, en in de loop van de middag wilde ik even testen of ik alles nog wist. Niet dus. Maar de dag erna ging het al wat beter, al kostte de nieuwe toevoeging me een paar uur: werkelijk álle beginnersfouten heb ik gemaakt, wijzigingen opslaan vergeten als eerste, maar de zaken kwamen op de gekste plaatsen tevoorschijn, of in drievoud, foto's verdwenen, links werkten niet, er viel en valt nog heel wat te leren.

Het leuke is wel, dat ik de geleerde zaken nu ook begin toe te passen op de facebookpagina die de winkel al wat langer heeft. Foto-album in een post zetten bijvoorbeeld. Dat lukte me laatst opeens, maar vraag me niet hoe ik dat gedaan heb!

Nog steeds sta ik op voet van oorlog met computertechniek. Om over internet nog maar niet te spreken. Neem nu dit stukje: terwijl ik zit te schrijven krijg ik steeds een melding dat er een fout is opgetreden bij het opslaan of publiceren van dit bericht. Ten eerste héb ik helemaal nog niet geprobeerd om dit bericht op te slaan of te publiceren, En ten tweede zie ik nu dat het internet in de winkel is uitgevallen. dat betekent dat de pinautomaat ook niet werkt.

Zucht...

Mobiel internet plus router. Nu probeer ik het zaakje opnieuw op te starten, en ik heb geen idee of ik dit nu voor niks zit te typen. Tsja, op het verschijnsel ''internet'' kom ik graag binnenkort een keer terug.

Voor wie geïnteresseerd is in de website: www.nennis.se

Als internet het doet, tenminste...

- een uurtje later -
Internet deed het om sluitingstijd nog steeds niet, en nu ik de laptop in de winkel heb dichtgeklapt, en hem zojuist thuis weer opende, ben ik met stomheid geslagen (en dat gebeurt niet gauw): het hele stukje staat er gewoon nog! Hoe is dat mogelijk? Nu snel publiceren dan maar!

Monsieur Pirouette et Madame Tutt-e-belle

Je bent een rashond, of je bent het niet. Al bén je een rashond, dan nóg kun je opgezadeld worden met een enorme lijst bijnamen. Bovenstaande bijnamen bevallen me wel.

Monsieur Pirouette, dat is uiteraard Asso. Wanneer we bijna klaar zijn met het avondeten, komt hij al verwachtingsvol in mijn buurt liggen, en zodra de vaatwasser is ingeruimd en ik mijn schort afdoe, sprint Gaia naar de deur van de muziekkamer, want dáár ligt het speelgoed voor dat moment van de dag. Asso draait bijna letterlijk door van opwinding, en draait rondjes, steeds rechtsom. Tussen de vaatwasser en de muziekkamer werden dat er onlnags maar liefst zeven. Vandaar de naam.

Gaia is Madame Tutt-e-belle, omdat ze zo'n vréselijke hekel aan regen heeft. Dan gaan de oortjes plat, en wordt er met de oogjes geknipperd. Elke zoveel meter uitschudden natuurlijk. Het is natuurlijk ook Gaia, bij wie Asso op de neus plast, omdat ze niet snel genoeg doorliep bij een mooie pol gras. Een blik van afgrijzen op dat snuitje! Thuis moest er een nat washandje aan te pas komen, want ze kon er zelf net niet bij...

Na een borstelbeurt heten ze anders: Tante Pluus (Pluche) en ome Pluis. Laatstgenoemde is gewoonlijk binnen twee minuten alweer omgedoopt naar Polletje Piekhaar.

Gaia luistert ook naar Gajieska, (of Jies, als ze snél moet komen)
Asso luistert soms naar Soetje, Soetebroer, Toetie, of Toeterbeest.

Ze hebben nog niet door dat ik ze inmiddels ook wel Lady en de Vagebond begin te noemen. Geen twijfel mogelijk over wie de Vagebond dan is, zeker na afgelopen zaterdag, toen Asso een wit voetje heeft gehaald bij Richard. En dan moeten jullie dat witte voetje heel letterlijk nemen... We hebben namelijk een nieuw hekje rondom de veranda, omdat het oude aardig begon te verrotten, zodat onze Houdini's (weer zo'n naam) met enige regelmaat aan de verkeerde kant van dat hekje liepen. De latjes voor dat hekje hadden Marina en Richard al netjes wit geschilderd, maar toen het klaar was ontdekten we natuurlijk toch wat vergeten stukjes. Dus Richard zat lekker te verven op de veranda, had net héél even het bakje verf op de grond gezet, toen ik thuiskwam van een wandeling met ons ongedierte (nog een).

Uiteráárd was het Asso die heel blij in dat bakje verf ging staan, en daarna weer heel blij terugrende naar mij - ik was nog bij de voordeur. Vervolgens hebben we de noodtoestand uitgeroepen: Ik greep Asso, en spoelde de verf van zijn poot, Yuri nam de vloer binnen onderhanden, en Richard de houten vloer van de veranda. Gelukkig was het verf op waterbasis... Jammer genoeg geen foto's, dan zou de verf al droog geweest zijn!

goggomobieltje

Serieus, ik geloofde mijn ogen niet, maar ze bestaan nog!

En ze ríjden!

Toen ik vanmorgen op de fiets naar de winkel zou, en weg 63 moest oversteken, kwam er net eentje aangetuft. Heerlijk, lekker zonnetje, geen wind (met tegenwind gaan ze niet zo hard, zegt men...), en weer eens wat anders dan de EPA's, waar de jeugd hier nogal eens in rijdt:

Een EPA kan van alles zijn, maar wat ze gemeen hebben, is de maximum snelheid van een brommer - een niet opgevoerde brommer, wel te verstaan, én de verplichte gevarendriehoek achterop:

Rijd je achter zoiets op een smalle weg, dan moet je er rekening mee houden dat het nog wel even kan gaan duren. En oordoppen kunnen gewoonlijk ook geen kwaad...

Moest wel weer even denken aan het oude grapje:

Wat is het verschil tussen een goggomobiel en een pausmobiel....

De B.A.N.K. ...

Het is gebruikelijk om een lening af te sluiten wanneer je een huis wilt kopen. Voor een tweede huisje geldt dat al helemaal. Voor ons wel, tenminste. Maar wij lijken alles wel op een manier te doen die ¨men¨ niet snapt. De B.A.N.K. al helemaal niet, zo is ons gebleken.

De meeste banken hebben op hun website een link naar een rekenvoorbeeld, voor het geval je onverhoopt bij hun iets zou willen lenen. Daar vul je in hoeveel je verdient, uit hoeveel personen het huishouden bestaat, hoe ver je van je werk woont, of je verder nog leningen hebt, of hypotheken die afgelost moeten worden, en nog veel en veel meer. Vervolgens komt daar een eventueel leenbaar bedrag uit rollen, en neemt de bank, als je geluk hebt, contact met je op.

Maar ons huidige huis staat helemaal niet te koop, en eigenlijk waren we ook niet van plan om dat op korte termijn te verkopen: We belden de makelaar via wie we het huis in Molkom hadden gekocht, en vroegen naar de verkoopbaarheid ervan. Hij vertelde ons, dat het een tijdje niet zo lekker liep met villa's, maar dat het momenteel weer beter begon te gaan. Maar met twee tot drie maanden moesten we zéker wel rekenen...

Twee tot drie máánden? Maar dát was de bedoeling niet... Per slot van rekening zullen we er aardig aan moeten wennen om op het land te wonen, en we hadden ons zo voorgesteld, gezien de afstand tot Richard's werk en Yuri's school (waar hij toch het hele volgende schooljaar nog dagelijks heen moet), om een tijdje twéé huizen te hebben, en dan, te zijner tijd, ja, dán zetten we Molkom wel een keer op de huizenwebsite. Om die reden hadden we ook héél goed uitgerekend hoeveel extra maandelijkse kosten we denken op te kunnen hoesten, zónder de extra inkomsten van Richard zijn extra klusjes mee te rekenen.

En dan heb ik de winkel ook nog, waar ik dan wel geen salaris uit haal, maar waar wel een verkoopbaar kapitaaltje aan kadootjes en wol ligt.

Deze situatie bleek voor vrijwel alle B.A.N.K.en totáál onbegrijpelijk te zijn...

Uiteraard vroegen we eerst een lening aan bij onze huidige B.A.N.K. Daar werd ons voorgerekend dat we zo-en-zoveel geld aan sport, kleding, eten, auto, vrije tijd en sparen werden geacht te besteden. Daarna lanceerden ze een driemaal-zo-hoge rente op beide hypotheken als die we nu betalen. Dat we onze huidige hypotheek voor de huidige rente willen laten doorlopen bleek niet in hun rekenmodel te passen. Dat we eventueel een jaatje van sparen en vakantie zouden willen afzien, paste ook niet. Dus besloot onze eigen B.A.N.K. dat we 0,0 kronen konden lenen. Toen ik het rekenvoorbeeld in de post kreeg, bleken we 500 kronen per maand tekort te komen, omgerekend ruim 50 euro.

Mail gestuurd naar de eigen B.A.N.K., die belde na een dag of tien zelfs terug, en zou nog een keer de zaak bekijken. Dat duurde bijna twee weken.

Ondertussen natuurlijk een ander B.A.N.K. gegoogeld, een nieuw rekenvoorbeeld ingevuld, met als resultaat, dat we tot 1,7 miljoen  in totaal zouden kunenn lenen. Tsja, zoveel hoeft nu ook weer niet. Maar goed, deze tweede B.A.N.K. belde al snel, en krabbelde een beetje terug. Nou ja, een beetje? ze hadden bedacht, dat ons nieuwe onderkomen een tórp is, en die zijn gewoonlijk wat minder luxueus. Tot 75% van het aankoopbedrag mogen we lenen. De rest, plus de kosten, plus de aankoop van pantbrieven, moesten we zelf aanleveren.

Toen werden we een beetje somber, want om nu je állerlaatste kroon spaargeld uit te geven...

Gelukkig was er nog B.A.N.K. nummer drie, die contact met ons opnam nadat de verkopenede makelaar er een telefoontje heen had gepleegd. Geen probleem, hoeveel willen jullie lenen? O, dat kan, maar dan moet meneer wel klant worden. Gelukkig was ik al klant, en kan Richard als mede-rekeninghouder geregistreerd worden.

Zouden de B.A.N.K.en een beetje bang zijn? Er is een tijdlang ook veel te doen geweest over nieuwe eisen omtrent een hogere eigen inleg bij het koop van een huis, en over het afschaffen van een aflossingsvrije hypotheek. (Het uiteindelijke rekenvoorbeeld bevatte ook een deel aflossing. Het komt er op neer dat het huisje is afbetaald als Richard 99 is...) Uiteindelijk blijkt dat volgens de wet helemaal niet te mogen, althans niet als eigen spontane actie van de gezamenlijke Zweedse B.A.N.K.en, en kunnen héél veel mensen opgelucht ademhalen. Vermoedelijk is het nu gewoon wachten op een wetswijziging, maar voorlopig kunnen we het weer gewoon over ¨de bank¨ hebben.

Had ik al gezegd dat op 29 mei de officiële overdracht is?

En, o ja, nadat we onlangs het voorlopig koopcontract hadden getekend, en op weg naar huis waren, belde onze eigen bank inderdaad terug. Maar toen was het al te laat...

7 kuub hout...

Eigenlijk is dit het gereedschapsschuurtje.

Maar omdat de huidige eigenaren hun gereedschap in de schuur bij hun eigen huis hebben, ligt hier momenteel de houtvoorraad. Eén van de deuren is er inmiddels uitgevallen (de foto's zijn van vorige zomer), en aangezien het hout in een metalen schuur niet zo best wil drogen, wordt dat één van de eerste projecten die we de komende zomer gaan uitvoeren: de bouw van een hout-opslagplaats. Want...

...een grote wens gaat in vervulling: de keuken bevat een houtkachel-plus-houtfornuis.

Hout voor het eerste jaar krijgen we bij de koop van de buurman, zei hij, en aangezien zij in dat huisje ongeveer 7 kuub per jaar nodig denken te hebben, staat die opslagruimte hoog in het prioriteitenlijstje.

De kachel zorgt ook voor het warme water voor de radiatoren in keuken, halletje, woonkamer, 1 slaapkamer en badkamer. (Het warme water uit de kraan komt uit een electrische boiler, en op de tweede slaapkamer is een electrische radiator.)

In de hoek van de keuken staat ook nog een electrisch fornuis met oven, maar we hebben besloten dat we die niet overnemen: in de winter moet je tóch stoken, dus dan kun je net zo goed meteen een paar pannen en een waterketel op het vuur zetten, en in de zomer is het hoe dan ook te heet om uitgebreid te koken. Dan wordt er buiten gegrilld. En we hadden tijdens de verbouwing van de Arnhemse keuken een tweepits electrisch kooktoestel gekocht, die zetten we dan wel ergens neer.

We willen een beetje bezuinigen op electrische apparaten, want electriciteit is duur, in Zweden. Te zijner tijd gaan we toch voor de zonnepanelen (het huisje ligt op het zuiden), en hout?

Hout hebben we zelf:

Links van het midden van bovenstaande foto zien jullie hoge bomen. verder naar achteren, waar de lagere bomen staan, houdt ons eigen stukje grond op. Eigen bosje voor de honden dus.

Dat bosje moet uitgedund worden, dus dat levert automatisch hout op. Geen idee hoe dat precies moet (nooit eerder eigen bos gehad...), en geschikt gereedschap hebben we al helemaal niet, maarrr, zei onze buurman, daar hebben jullie ons voor.

Zo gaat dat, op het land!