Nog meer geld?

Het was eigenlijk wel lekker rustig, zo zonder mobiele telefoon...

Zoals de buurvrouw van nummer 6 me al vertelde: wanneer je twee huizen hebt, liggen de spullen die je nodig hebt altijd in het verkeerde huis, oftewel in dát huis waar je op dat moment níet bent. Aanvankelijk leek ze gelijk te hebben, want ik kon de oplader van mijn mobieltje niet vinden, in Molkom. In ieder geval niet op de plaatsen waar ik dan altijd zoek. Ook niet in de keuken van de winkel. Ik zocht dan ook niet lang, en liep een paar dagen later op de torp meteen naar de keukentafel. Geen oplader. Op de hele torp geen oplader. Weer een paar dagen later in Molkom nog maar eens écht gezocht. Geen oplader. Een week later nog steeds niet. Ik mocht de oplader van de buurman van nummer 6 wel even lenen, maar die lag, zoals jullie zullen begrijpen, in hun andere huis. Weer een paar dagen later kon ik daarmee in ieder geval wel mijn mobieltje opladen, zodat ik een aantal dagen voor klanten en vertegenwoordigers tijdens de openingstijden van de winkel in ieder geval bereikbaar was.

En afgelopen vrijdag, toen we in de stad waren voor het koopcontract, dacht ik bij Telia, waar ik mijn mobieltje vier-en-een-half jaar geleden had gekocht, een nieuwe oplader te gaan kopen.
- Nee mevrouw, die hebben we niet meer.
Richard kon er ook al niet geholpen worden. Die wilde van de dure papieren facturen af, maar dan moest hij de klantenservice bellen. Ik dacht nog even, dat is zonder oplader wel lastig, maar toen waren we al onderweg naar Phone House.
- Nee mevrouw, daar kan ik u niet aan helpen, maar probeert u het eens bij Clas Ohlsson. Daar heb ik laatst geloof ik nog wat oudere standaardmodellen gezien.
Dát klonk al heel wat beter. En ja hoor, ik heb nu weer permanent een keurig opgeladen mobieltje.

Dus nu is het weer gedaan met de rust.

Nog dezelfde dag kreeg ik een telefoontje van iemand die op zoek was naar mij. Er was een hele hoop gebliep en gepiep op de achtergrond, en zodra ik mijn naam had bevestigd werd ik blijkbaar doorgeschakeld. Dat gesprek heb ik verder maar weggeklikt.

Vanmorgen was het overigens wel komisch:
Wanneer ik de telefoon aanneem, zeg ik altijd: - Margareta Lazar!?
Zo ook deze keer, en zoals gewoonlijk kon ik niet verstaan wie er belde. In ieder geval was het iemand die op zoek was naar mij (Had ik dat niet net gezegd, toen ik de telefoon aannam?), en heel erg dapper probeerde mijn naam goed uit te spreken (Dat had ik toch juist gedaan?). Ik heb het haar maar in stilte vergeven, en bromde maar wat ter bevestiging. Vervolgens bleek ik iemand van Krediet Garantie aan de lijn te hebben. Aha, dacht ik, de buitenwereld heeft in de gaten dat wij een huis verkocht en gekocht hebben, en probeert ons nu een krediet aan te smeren voor een verbouwing.

Dat was veel te logisch gedacht. De mevrouw wilde graag weten of ik persoonlijke kredieten of leningen had. Daarop kon ik tot mijn grote tevredenheid kort en bondig "Nee" antwoorden. Vervolgens bleef het zó lang stil aan de andere kant van de lijn, dat ik maar eens vriendelijk "Hallo?" zei. De vraag werd herhaald, dus ik heb maar verteld dat we alleen een hypotheek hebben. Wederom een verbijsterde stilte aan de andere kant van de lijn. Ik wachtte even af, en ja, daar was ze weer: - Ik hoor uw stem even niet.
Antwoord: ja, dat kan, we zijn in ons vakantiehuis en daar is de ontvangst nogal slecht, maar ik zal me even verplaatsen. Ze bleek me toch wel gehoord te hebben, en vroeg nog maar eens hoopvol
- Hebt u, behalve een hypotheek, nog persoonlijke leningen of kredieten?
Ik weer: Nee, ik geloof niet dat ik u daarmee kan helpen.

Ze heeft me nog wel bedankt voor het gesprek.
Toch jammer dat ik er niet meer aan toe kwam om haar te vragen of ze van handwerken houdt, en of ik haar misschien een leuk garenpakket voor een mooie prijs kon aanbieden...

Maar mensen, zijn wij nou echt zo uitzonderlijk, zonder leningen of kredieten?

Verkocht.

Waarom dat nu zo is, weet ik niet, maar op de één of andere manier lijken wij altijd alles anders te doen dan wat gangbaar of standaard is. Hadden we eerst te maken met banken die geen kleine hypotheek voor onze torp leken te willen geven omdat het andere huis nog niet meteen verkocht werd, nu hadden dezelfde banken er de grootste moeite mee dat de kopers van ons huis er pas over een half jaar de beschikking over krijgen... Uiteraard hebben wij dat veroorzaakt, onder andere omdat we Yuri nog een laatste schooljaar vanaf de thuisbasis in Molkom wilden gunnen, en hem niet hals over kop een kamer in Karlstad te laten zoeken, of hem gedwongen te laten meeverhuizen naar de internetloze torp, want er zijn geen kamers te huur in Karlstad.

Ja, de villa is verkocht! Onze buren mogen zich in de handjes wrijven: ze krijgen per 1 maart een heel lief en rustig jong echtpaar in de straat, met een schattig meisje van een jaar of twee, en een babyjongetje. 

Gisterochtend waren we bij de makelaar op kantoor om het voorlopig koopcontract te ondertekenen. De laatste paar weken waren er twee speculanten die tegen elkaar aan het opbieden waren - dat is inderdaad in Zweden een heel ander systeem. (Daarom woonden we de laatste jaren ook niet in Deje, maar in Molkom) Soms kan dat bieden op heel maffe bedragen uitkomen, en een huis waarvan de vraagprijs 800.000 kronen was, werd onlangs verkocht voor ruim anderhalf miljoen... Dat was niet ons huis, trouwens, maar we zijn zeer tevreden met de prijs.

Wanneer we bereid waren geweest om het pand al rond de jaarwisseling te verlaten, was het misschien nog wel een heel andere prijs geworden, want beide bieders wilden dat eigenlijk. De huidige kopers konden leven met de overdracht op 1 maart. Wij ook, waar we aanvankelijk meer richting juni hadden gedacht. Vanwege Yuri dus. En vanwege de winter.

Nu ben ik weer eens afgedwaald, want ik wilde het eigenlijk nog een keer over de banken hebben. De arme kopers kregen geen toestemming van hun bank, omdat de overdracht niet binnen drie maanden zou zijn...Ik heb altijd gedacht dat banken graag geld wilden uitlenen, tegen liefst zo hoog mogelijke rente? Of zijn de banken bang voor plotseling werkloze klanten? Maar dan ligt het risico toch bij de klant, volgens mij, want bij het tekenen van het voorlopig koopcontract moet men gemiddeld 10% van de koopsom kontant aanbetalen, en zou de koop niet door gaan, worden daar de kosten van betaald en is de koper zijn geld kwijt. Of de verkoper. Ik snap er niets van. 

Maar goed, op het allerlaatste moment vonden ze een andere bank, maar de roemruchte aanbetaling kon vrijdag niet eens meer gedaan worden, omdat het pas donderdagavond laat geregeld was voor ze. Die komt maandag, als het goed is. Daar merken wij verder niets van, het wordt hier door de makelaar beheerd, tot alles in kannen en kruiken is. Een notaris komt er in Zweden op de huizenmarkt niet aan te pas, dit soort dingen valt onder de bevoegdheden van de makelaar.

Het deed me trouwens goed om te merken dat deze rasechte Zweden óók niet wisten wat pantbrev (=pandbrieven) zijn. Bij onze aankoop van de villa waren er pandbrieven aanwezig voor een bedrag wat hoger was dan de hypotheek die we kregen. Bij de torp waren er géén pandbrieven, dus die moesten we kopen. Dat kost 2%. Tsja. Dus blijkbaar worden onze villa-pandbrieven bij de overdracht aan de nieuwe eigenaars overgedragen. Niet dat we nu weten wat het inhoudt, maar het lijkt geld waard te zijn in het geval je je hypotheek niet afbetaald. Daarmee heeft de bank, geloof ik, een soort zekerheid. Evengoed wordt je huis dan alsnog verkocht. Dat is in Nederland toch ook zo? Conclusie: ik snap het verschijnsel pandbrief nog steeds niet.

Aardappeloogst

Het afgelopen voorjaar kocht ik een leuk pakket met 4 verschillende soorten pootaardappels, een kilo van elke soort. De vroegste soort kon al de grond in terwijl we nog af en toe nachtvorsten hadden, en terwijl de late soort nog bloeide

kon ik zeker zes weken geleden de eerste al oogsten. Elke aardappel leverde ongeveer een kilo op...

Het is zo leuk om soorten te proeven die niet standaard in de levensmiddelenwinkel te vinden zijn. Sommige piepklein, anderen wegen wel een pond per stuk.

Inmiddels heb ik de laatste twee soorten ook opgegraven, met een even indrukwekkende opbrengst. Alleen de officiële ekologische aarappels die ik óók nog had gepoot verdroegen de door de torp veroorzaakte verwaarlozing niet zo goed. Ze zijn dan wel weer het lekkerst...

Nu zijn we niet zulke enorm grote aardappeleters, dus nu komt de eerste test van de aardkelder op de torp. Daar moet je de piepers bijna de hele winter kunnen bewaren.

De temperatuur moet er, als het een goede is, het hele jaar tussen 4 en 7 graden Celsius liggen. De luchtvochtigheid hoort 90 tot 96% te zijn, en dat laatste is nu juist wat me wat twijfels bezorgd, want je moet aardappels toch droog bewaren? Volgens de verpakkingen in de winkels tenminste. 

We zullen zien.

Stapelen

Bij de koop van de torp hoorde een houtvoorraad voor het eerste jaar. Een deel ervan lag in een ongeordende berg in het schuurtje, en we hadden géén idee hoeveel het eigenlijk was. Maar duidelijk was wel, dat hout wat nog zou komen er alleen maar bovenop gedumpd kon worden. En dan zou het droogste hout dus onderop liggen. We begonnen eerst maar eens de ongeordende zooi een beetje hanteerbaar tegen de linker zijwand te stapelen. De wespen die ergens midden in de berg hun intrek hadden genomen vonden dat geen goed plan, maar zolang we het onderkomen zelf maar niet ¨aanvielen¨ vlogen ze alleen maar een beetje heen en weer. Een paar dagen later waren ze vertrokken.

Voor Richard was het eigenlijk niet te doen, dat stapelen: hij is toch zeker 20 cm langer dan ik, en ik kan net rechtop staan onder het hoogste punt. De vorige bewoners hadden voor de zekerheid een kleine bel aan een dwarsbalk gehangen om te voorkomen dat je je telkens keihard zou stoten. Richard taaide af, en ging het onkruid in het frambozenveldje te lijf. Twee bulten op mijn hoofd (je gaat natuurlijk ook weleens náást die bel rechtop staan...) waren de totale schade van de eerste uren stapelen.

Zo'n klusje klaar je niet op één dag, dus toen we de week erop weer terug op de torp kwamen waren we zowel prettig als onaangenaam verrast bij de aanblik van drie enorme pallets met brandhout bij de schuur: de buurman had de rest ook maar vast gebracht. Hij dook al gauw op: er werd nogal wat regen voorspeld, en het hout moest eigenlijk snel naar binnen. Maar hij had nog wel een ¨presenning¨ voor ons te leen, anders. Ik wierp een benauwde blik op Richard: wát is een presenning? Het klonk als een kadootje, maar een houtblokkenstapelrobot kon het echt niet zijn. Richard had ook géén idee, dus we knikten dankbaar ¨ja, graag, want dit lukt niet in twee dagen¨. Buurman kwam terug met een gigantisch zeil (tóch een soort kadoverpakking dus) om over de pallets heen te leggen. Gelukkig maar, want ik kwam niet verder dan het stapelen van één pallet brandhout tegen de rechter zijwand:

Daarna kwam de regen die de weg wegspoelde, zoals ik al eerder schreef.

Maar de presenning heeft de rest van het hout mooi droog gehouden:

Inmiddels ligt ook dát hout in de schuur. Netjes gestapeld lijkt het opeens helemaal niet zo veel. Soms werp ik er een blik op, en vraag me af of het wel genoeg is. Géén idee... We zijn wel blij dat we in ieder geval het eerste jaar verzekerd zijn van warme voeten en een warm huis. Voor de buurman hoop ik, dat het geen 4 maanden lang minus 20 wordt...

30 seconden...

Buurman Kurt heeft een nieuwe auto. De vorige was al tien jaar oud, en hoewel hij er niet zo uitzonderlijk veel kilometers mee heeft gereden (hij is al ruim 20 jaar met pensioen) zouden er nu toch wel wat bijzonder kostbare reparaties gedaan moeten worden. Aangezien de buurman alles behalve ¨oud¨ in de zin van ¨krakkemikkig¨ (vergeef me de uitdrukking, maar jullie snappen waarschijnlijk onmiddellijk wat ik bedoel) is, besloot hij zich de luxe van een gloednieuwe peugeot station te gunnen. Glanzend wit, echt práchtig. Hij kreeg er een boekwerk van over de 400 pagina´s bij, waarin alle snufjes en weetjes betreffende dashboard en scherm staan uitgelegd. Plus een gigantische bos bloemen, die hij de volgende dag bij het graf van zijn vrouw heeft gelegd.

Waar hij erg blij mee was, was de 30-seconden-regel: Wanneer je de auto met de afstandsbediening openmaakt, en er gebeurt 30 seconden niets, dan gaat de auto automatisch weer op slot. Zelfs de spiegels worden weer ingeklapt. Dus stel, je staat even te praten voor je je huis binnen loopt, loop je niet het risico dat de auto onafgesloten achterblijft. Voor mij, als niet-auto-geïnteresseerde, was nieuw, dat je zelfs geen sleutel meer nodig hebt om te kunnen starten. Sterker nog, er ís niet eens een sleutel of sleutelgat, dus dat sleutelgat kan in de winter ook niet dichtvriezen. handig toch?

Nog geen week later werd me duidelijk, dat dat handige ook héél grote en lévensgevaarlijke nadelen kan hebben: 

Er stonden twee jonge vrouwen op hun gemak garen uit te zoeken voor een babydekentje, sokken, en nog zo een paar dingen, toen er opeens een jongeman in grote haast binnen kwam, mobieltje aan zijn oor, en duidelijk heel ongerust. Wat bleek? Hij had de vriendinnen naar de winkel gereden, de auto op de parkeerplaats gezet, en terwijl hij omliep om de baby uit het zitje te halen ging de mobiel. Toen hij had opgenomen zag hij de sleutels op de stoelzitting liggen, liep snel terug, maar de auto had zichzelf al afgesloten... 

Hoe snel loopt de temperatuur op in een afgesloten auto die bij 24 graden in de volle zon staat? Dus iedereen stoof naar buiten, en godzijdank hebben ze de auto binnen 5 minuten open kunnen krijgen... 

(Mochten we ooit een andere auto nodig hebben... Doe mij maar eentje met een gewoon sleuteltje, ik stop voor de winter wel antivries in mijn tas. Nu ik dit schrijf, zit ik me trouwens ook nog af te vragen hoe inbraakbestendig de auto´s dan zijn, als je er binnen 5 minuten in komt zonder speciaal gereedschap? Ik dacht toch echt dat de tijd waarin je met een paperclip elke auto wel open kreeg wel voorbij was.)

Fiber/glasvezel - 38000 kronen per huishouden?

Nu we het toch over telecommunicatie hadden: 

Het is de bedoeling dat het platteland meer toegankelijk wordt voor en door allerlei voorzieningen.

Wanneer wij op de torp zijn, zijn we vrijwel onbereikbaar, omdat het mobiele netwerk daar vrijwel geen dekking heeft. Een sms versturen wil met wat geluk meestal wel lukken, een sms lezen ook. Bellen gaat enkele tientallen seconden goed, maar daarna valt de verbinding weg. Nu is internet via een vaste telefoonverbinding weliswaar niet snel, maar het kón wel, alsmede televisie kijken via een vaste lijn.

Het probleem is alleen, dat Telia op 31 juli de vaste kabels die die dienst moeten leveren, heeft afgesloten en doorgeknipt, met als opgegeven reden dat het netwerk te oud is, dat de onderdelen om het te onderhouden ontbreken en dat het te duur is om ze te maken. 

In Molkom wordt momenteel volop gegraven om bij wie dat wil, een aansluiting te maken voor glasvezelkabels. Men trekt dan de kabels tot aan je perceelgrens, de rest moet je zelf graven of laten graven. Wie zich direct in het begin van die kampagne daarvoor aanmeldde, is het goedkoopst uit, en betaalt daarvoor 19000 kronen, pakweg 2000 euro. Inmiddels is die prijs gestegen tot 23000, dus ongeveer 2500 euro. In ¨de stad¨ was het allemaal wat goedkoper, de afstanden zijn daar natuurlijk niet zo groot.

Maar stel je de ontzetting voor van de torpbewoners, samen met de andere 70 bewoners van het dorp in het dal, toen de beraamde kosten per huishouden voor dát traject op 45000 kronen per huishouden

(zeg maar, 5000 euro) zouden komen te liggen. Bedenk daarbij, dat er voor het merendeel agrarische bedrijven en kleine ondernemers wonen - die kunnen dat niet ophoesten. De verontwaardiging was misschien nog wel groter dan de ontzetting, want de buitengebieden zouden toch gestimuleerd worden, om leegloop van het platteland te voorkomen?

Er werd een fiberförening, een glasvezelvereniging, opgericht, en men zoekt naar wegen om pakweg 20 tot 25 duizend kronen van die prijs af te krijgen. Zo is er een subsidie-aanvraag bij een van de Europese instanties ter ontsluiting van het platteland, en in september wordt uitsluitsel gegeven. Nu is het ook nog zo, dat ¨we¨ (hoor mij!) heel veel zelf kunnen doen, zoals in een dorp in de buurt, waarover vorige maand een artikeltje in de krant stond:

http://nwt.se/forshaga/2015/07/20/driftiga-fiberidealister-gravde

-We hebben Luciacafé, en we hebben zomerfeest. Van Olsäter naar Ransäter is het ongeveer 5 km (een halve Zweedse mijl), maar iedereen die daar woont doet mee, dat is echt fantastisch.

De offerte van de gemeente kwam neer op 38000 kronen per huishouden, dus daarmee konden we de glasvezelkabel wel schudden, vertelde de leider van het hele projekt. Hij maakte eigen berekeningen, en wanneer iedereen mee zou doen met financiering en graafwerk, zou het bedrag omlaag kunnen tot 16000 kronen per huishouden..

De benodigde machines en gereedschappen konden ofwel geleend ofwel gebouwd worden, een aantal mensen zouden gaan leren wat er aan kennis voor de installatie nodig was, en aan graafmachines en tractoren geen gebrek.

24 kilometer kabel was er nodig, die moest natuurlijk aangeschaft worden, evenals materiaal om zaken te bouwen die niet geleend of gehuurd konden worden.

Inmiddels is alles geïnstalleerd én in bedrijf genomen.

Men kan alle andere kleinere gemeenschappen aanraden om het ook zo te doen. Bovendien hebben de mensen in Rud inmiddels de kennis en ervaring om te hulp te schieten waar dat nodig is.-

(Vrij vertaald en naverteld.)

Hoe het er op dit moment exact voorstaat op de torp en in het dal weet ik niet, maar er lijkt hoop te zijn voor onze bereikbaarheid daarboven...

Mieren vs mobieltje

De relatieve warmte zorgde voor een bijzondere situatie:

De mobiele telefonie klanten van Telia in de omgeving van Rångedala bij Borås hebben meerdere dagen geen gebruik kunnen maken van hun telefoons. De aanleiding? Mieren verlieten het bos, zagen kans binnen te komen in de ruimte waar de technische apparatuur van de tele-operateur was geplaatst, en bouwden daar een nest...

Dat stoorde de zendmast in die mate, dat het niet alleen invloed had op het mobiele netwerk, maar ook op het 3G- en 4G-net. Hoe lang het zou duren voordat de inwoners van Rångedala hun mobieltjes weer voor iets anders dan noodoproepen zouden kunnen begruiken, was op het moment van verschijnen van dit krantenartikel nog niet bekend: een gespecialiseerd bedrijf in vocht- en ongediertebestrijding etc, Anticimex, was te hulp geroepen om de mieren te verwijderen.

Miscommunicatie

Hier heb ik vannacht toch werkelijk een paar uur van wakker gelegen, dat had een foutje in de communicatie kunnen zijn met wel héél verstrekkende gevolgen...

Afgelopen vrijdag had ik in Molkom bij buurman Kurt onze post opgehaald na een kleine week op de torp te zijn geweest. Vanwege het mooie weer ging ik direct bij de buren aan de andere kant rode bessen plukken, en legde de post met plastic tasje en al in de buffetkast, om er later naar te kijken. dat kwam er niet van, zoals jullie al begrijpen, want al die bessen (die buren lusten ze niet, en ik mag plukken, zoveel als ik maar wil, in ruil voor een paar potten jam) moesten meteen van de steeltje af, en de vriezer of de pan in. 10 Liter, om mee te beginnen.

Zaterdag was het nog steeds mooi weer, dus na winkeltijd snel weer terug naar de torp. Dinsdagochtend weer werken, en pas in de avond weer aan de post gedacht. Een brief van de bank voor Richard. Typisch dat mijn naam daar niet bij staat, dacht ik nog: We zouden mijn rekening bij die bank gaan delen, hadden we gevraagd, toen we bij die bank de hypotheek voor de torp gingen regelen. Richard komt vrijdag weer thuis uit Tsjechië, dus die envelop even bovenop de stapel gelegd.

Gisteren, woensdag, was er wéér een brief van de bank voor Richard. Gelukkig vond ik dat vreemd genoeg om even te kijken.

Het bleek een aanmaning te zijn: hij zou de juli-termijn van de rente en aflossing (de eerste die niet bij de overdracht was geregeld) niet hebben betaald. Als er niet direct werd betaald zou de bank ertoe over kunnen gaan om de hypotheek op te heffen, MIDDELS ONMIDDELLIJKE GEDWONGEN VERKOOP VAN HET PAND. Die brief van vorige week bleek een betalingsherinnering te zijn geweest, die we dus door de vakantie compleet gemist hadden.

Bij mij reden voor onmiddellijke paniek!!!!

Meteen ingelogd bij mijn bankrekening, en inderdaad, geen afschrijving.
Zoiets heb je dus in vakantietijd, dan kijk je geen twee keer per week je afschriften na, zeker niet die van een rekening waarvandaan je zowat nooit betaalt, en als je in de veronderstelling verkeert dat de hypotheek automatisch wordt geïncasseerd, en je er van overtuigd bent dat er een meer dan voldoende saldo is.

Wat nu te doen?
Direct overschrijven dan maar. Maar dan moet je een factuurnummer hebben, en die stond niet op de aanmaning of waar dan ook. Logisch, want het zou automatisch afgeschreven worden. Nog een keer goed kijken, bleek het hele rekeningnummer niet te kloppen...

Fraude?
Nee, de kn.....s van de bank hebben een heel nieuwe rekening op Richard's naam geopend, en ja, ik weet dat ik alle nummers altijd zes keer moet checken (per slot van rekening zijn we ooit uit Nederland naar Zweden verhuisd, en heb ik mijn vaders zaken moeten regelen vanuit het buitenland, na zijn overlijden), maar we vertrouwden zo op de deskundigheid van het bankpersoneel, en er waren zoveel formulieren te ondertekenen geweest, dat dat dus niet was gebeurd. Dat gaat dan ook meteen mis.

Aangezien het al na etenstijd was, was de bank niet meer telefonisch te bereiken, en op hoop van zegen heb ik geld overgemaakt naar die nieuwe rekening. Maar ja, wanneer we een betaling inplannen vanaf de gewone betaalrekeningen, en bij de derde poging niet geïnd kan worden, wordt de hele betaling automatisch stopgezet. Hoe is dat bij hypotheken? Dan had ik toch gewoon moeten kunnen overschrijven? Of zie ik dat verkeerd? En hoe komen we er nu achter of het dan nu wél afgeschreven wordt, want Richard heeft niet eens een pas, laat staan inlogcode voor internet-bankieren gekregen... Die hadden we ook niet aangevraagd, want de al bestaande rekening beheerde ik al.

Vanmorgen uiteindelijk na de gebruikelijke wachttijd aan de telefoon iemand kunnen spreken. Die hoorde mijn verhaal aan, en zei vervolgens heel lakoniek: ¨Ja, dat komt wel vaker voor, maar als U nu geld naar die rekening heeft overgeboekt is het nu opgelost.¨

Aaaaaarghhhhh! Ik háát bankzaken!

Hondenwol

Het is nu dan toch eindelijk zomer geworden in Zweden, beter laat dat nooit! 

Laat me eerlijk zijn: we hébben wel zomerse dagen gehad, warme dagen ook wel, en soms zelfs een heel aantal achter elkaar, maar nu is het al twee weken zomer, op een enkele dag na. Voor mij de ideale zomer, met temperaturen rond de 20 graden, zonnetje erbij, en af en toe een beetje regen, zodat je ook niet meteen uren en uren met de tuinsproeier aan de gang hoeft.

Asso en Gaia hebben er geluk mee gehad, met die late zomer, want die konden eerst op hun gemak verharen. Het mogen dan relatief kleine honden zijn, ze hebben wel een enorm dichte wintervacht, dus er werd geborsteld,

      

en geborsteld,

meteen maar even nagels geknipt, en dan weer geborsteld,

en nog meer geborsteld. 

Alle wol bewaren we in een grote plastic zak. We hebben namelijk gehoord dan hondenwol bij de warmste soorten wol hoort. Dat kunnen we ons goed voorstellen, als we eraan denken hoe onze viervoeters het zelfs bij 20 graden onder nul nog niet koud hebben. 

Een tijdje geleden kreeg ik een klant in de winkel die breinaalden nodig had voor zelfgesponnen wol. Hondenwol, inderdaad. Hun beide honden hebben een nóg dikkere vacht dan de onze, en toen ze eenmaal had leren spinnen was het voor de hand liggend dat ze de hondenwol ook ging testen. Ze had een bolletje bij zich, en ik kon het niet laten haar te vragen of ze bereid was onze hondenwol te proberen te spinnen. Ik kreeg haar telefoonnummer, dus ik trek binnenkort de stoute schoenen aan om te vragen of we al genoeg hebben verzameld. 't Zou leuk zijn om polswarmers van Asso en Gaia te krijgen!

 

Bertil komt terug.

Gisteravond hoorde ik dat Bertil terugkomt.

Bertil is een jonge telg van een oud Zweeds varkensras, en heeft zijn wei en stal een 200 meter voorbij onze torp. Daar heeft de buurman (we zijn niet met zovelen, daarboven, slechts 5 vrijwel permanent bewoonde huizen, dan nog een vakantieverblijf, en een leegstaand huisje, dus iedereen is buurman of buurvrouw) een mooie omheining gemaakt op de plaats waar hij zich zijn toekomstige moestuin had gedacht, en Bertil ploegde het terrein vol overgave om. Ik heb al gevraagd of we hem voor dat doel een keer een tijdje mogen lenen, maar volgens de buurman is Bertil niet zo gedisciplineerd: al mag hij af en toe mee het bos in, hij zou zonder omheining met groot enthousiasme onze hele tuin ploegen. Dus daar moeten we wat anders op verzinnen.

Ons keukenafval, mits van ¨onbespoten gedrag¨ zouden we in ieder geval aan Bertil mogen doneren. Daar kwam aanvankelijk niets van: een paar dagen later was er een hoop gedoe en geroep op het erf van de buurman: ze waren aan het proberen het varken in een paardentransportauto te krijgen (manege in het dorp beneden). Even was ik bang dat arme Bertil, al was hij nog niet eens een jaar oud, naar de slachtbank ging, maar dat was gelukkig niet zo. Integendeel!

Ook in Zweden stijgt de belangstelling voor oude inheemse rassen enorm, of het nu gaat om varkens, koeien, kippen, planten of fruit. Het lijkt wel zo te zijn dat hoe meer de EU (en de rest van de wereld) zich bemoeit met regelgeving en voorschriften, hoe meer lokale initiatieven er ontstaan om dat wat er vanouds geweest is, en misschien in het vergeetboek is geraakt, nieuw leven in te blazen. Zo vergaat het dus ook het Linderöd-varken. 

Na een inventarisatie in 1992/93 bleken er nog maar 8 raszuivere dieren te zijn in heel Zweden... Momenteel zijn dat er inmiddels zo'n 300, en dáár ligt nu precies de aanleiding tot het vertrek: een boer op niet ál te grote afstand (belangrijk, die afstand, want varkens zijn niet bijster stressbestendig, en niemand wilde dat Bertil een hartstilstand zou krijgen!) bleek namelijk 4 zeugen te hebben. Dus hij ging een tjdje uit logeren bij de dames. Gratis kost en inwoning.

Daar moest wel een bepaalde activiteit tegenover staan, want KI bij die oude rassen slaat, als ik het zo maar zeggen, natuurlijk ¨als een tang op een varken¨. Dat was voor Bertil geen enkel probleem, maar als jonge kerel heeft hij zich wat ál te ijverig van zijn taak gekweten: de vee-arts heeft hem een cortison-injectie moeten geven tegen ontstekingsverschijnselen in zijn achterpoten, en hij moet het een tijdje rustig aan doen. Waar kan dat nu beter dan in zijn eigen weitje? 

Dus binnenkort komt Bertil weer terug.

We hebben hem gemist.