Aanfluiting...

Ons huis in Molkom staat te koop.

De makelaar heeft zijn werk grondig gedaan, dus werkelijk vóórdat we er zelf erg in hadden stond het ook in een regionale huizenkrant vermeld. Dat ontdekten we pas toen we het krantje in de brievenbus kregen, en zoals te verwachten kregen we een aantal reacties in de trant van: wanneer gaan jullie verhuizen, gaan jullie weg? Erger nog: meneer of mevrouw zus en zo vroeg ons of jullie gaan verhuizen.

http://www.hemnet.se/bostad/villa-8rum-molkom-karlstads-kommun-gardsvagen-3-7491875

Zoals jullie, als trouwe lezers, weten, hebben we helemaal geen haast met de verkoop, omdat we het huis het liefst willen aanhouden tot Yuri klaar is met zijn eindexamen, volgend jaar. Bovendien vermoeden we er nog wel op terug te willen kunnen vallen bij hevige sneeuwval - zie de post van gisteren... Af en toe komen er kijkers, dus het huis is vrij continu behoorlijk goed opgeruimd. Alleen de oplader van de camera is natuurlijk inmiddels weer zoek. Minstens een maand geleden kwamen er mensen uit Molkom zelf kijken, die volgens de makelaar heel erg enthousiast waren, en met de bank gingen praten. We weten hoe dat gaat, dus het verbaasde ons niets, dat we niets meer hoorden.

In de tussentijd kwamen er nog twee gezinnen met kinderen kijken, en één van de dames drukte de makelaar op het hart: Niet aan iemand anders verkopen! Om vervolgens twee dagen later een mail te sturen dat ze er toch maar vanaf zien... 

Diezelfde dag kregen we bericht dat de enthousiaste mensen van destijds graag met een keuringsman langs wilden komen. Dát klonk serieus. Richard was thuis, dus ik zat vast op de torp, heb het verhaal dus tweedehands: Eerst kwam de makelaar, die het eigenlijk te druk had, maar wel even wachtte tot de potentiële koper was gearriveerd. Dat bleek een electriciën te zijn, en Richard had even tijd nodig om te bepalen wie nu eigenlijk de keuringsman was, en wie de koper. Even later kwam de vrouw van de koper, en nog even later kwam de broer van de koper. Of van de vrouw van de koper. De vrouw van de koper liep steeds overal op te wijzen: hoe hándig dit of dat wel niet was, en dat alle kinderen uit elk eerder huwelijk een eigen kamer zouden hebben, en zelfs de electriciën zelf was blij een eigen kamer te kunnen krijgen.

De bezichtigingsman vond het uiteindelijk een prima huis, al zat er een maf dak op met slechte pannen.

Vanmorgen kwam er een mailtje van de makelaar: ze hadden een bod gedaan wat zo belachelijk laag was, dat hij het al had afgewezen vóór het zelfs met ons te overleggen... Maar dan wisten we ervan. 
We hebben geen haast, dus we willen evt wel 1000 euro (omgerekend) van de prijs afdoen - dit alleen om aan te geven wat we van het bod vinden: 

een aanfluiting. 

De weg is weg...

Het viel nog niet mee, afgelopen zaterdag, om op de torp te komen... 

Op vrijdagmiddag kwam er een telefoontje van buurvrouw Kristina: of we toevallig onderweg waren naar de torp, want dan moesten we heel erg voorzichtig zijn. Een dag of wat eerder was er een wolkbreuk geweest, die zo heftig was dat er hele stukken uit de weg naar boven waren geslagen. Zelf hadden ze wel kans gezien er voorbij te komen, maar het zou pas na het weekend gerepareerd worden.

Afgezien van de adder, ziet een "grusweg" er uit zoals op deze foto. Gruis en steentjes, en zand. Daarbij in ons geval de combinatie met een flinke helling, dus dat wil wel wegspoelen, bij een wolkbreuk. Er waren inderdaad enorme groeven in de weg, van boven naar beneden, van links naar rechts, waar we absoluut niet met één of meerdere wielen in terecht wilden komen, want de groeven waren diep. Zo diep, dat je er dan niet meer zelf, of zonder schade aan de carosserie, uit zou kunnen komen. 

Het lukte, en Richard maakte meteen weer rechtsomkeert, om nog het laatste concert te spelen voor zijn vakantie begon. Ook dat ging goed:



 Gisteravond, na nog een paar stortbuien ging het ook, en zélfs vanochtend weer naar beneden (een torp ligt nu eenmaal hoog...). Spannend was het elke keer wel. Centimeterwerk. 

We hadden wel verwacht voor problemen komen te staan (te komen staan?) met de weg, maar hadden dat meer naar de winter geprojecteerd: het mag dan een gemeentelijke weg zijn, als er ná ons huis nog maar 4 huizen staan, staat zo'n weggetje niet erg hoog op de prioriteitenlijst voor wat betreft het ruimen van sneeuw. Aan stortbuien hadden we even niet gedacht. Nu was deze wel uitzonderlijk: de betreffende buren wonen in een soort kom tusen de heuvels, voordat de weg helemaal naar beneden kronkelt, naar het dal, en daar hadden ze een complete overstroming gehad over de weg waaraan de schapenwei ligt. Gelukkig komt dat niet zo vaak voor, zeggen ze, maar de gemeente moet evengoed toch wel een paar keer per jaar de weg komen repareren.

In de tussentijd heb ik me beziggehouden met het plukken van cantharellen voor het avondeten, 

en het bakken van brood van de laatste resten meel:

Overgewicht

Nu even heel iets anders, naar aanleiding van een post op facebook:

Er mogen dan verschillen zijn tussen Nederland en Zweden, maar één ding is hetzelfde: bijna de helft van de bevolking van 19 jaar en ouder heeft overgewicht. En er zijn maar weinig mensen die een dieet lang volhouden. Nog minder mensen zien kans om hun levensstijl en eetgewoontes blijvend te veranderen. Evengoed weet iedereen éigenlijk wel wat er gebeuren moet: Niet teveel, niet te vet, niet te zoet. Kortom alles waar ¨te¨ voor staat, deugt niet... Kun je eigenlijk teveel bewegen? Ik denk het wel, maar wie doet dat?

Nee, geen zedepreek, wees niet bang, ik heb alleen maar de bovengenoemde facebookpost vertaald - vond hem bíjna té leuk:

LCHF en GI. Deze diëten zijn nu helemaal uit!!! Nu is er iets totaals nieuws.

Heb je ALLES al geprobeerd - zonder resultaat? Probeer dit:

Verreweg de meeste 2-jarigen zijn dun. In samenwerking met kinderartsen, radiologen, diëtisten en oververmoeide ouders is dit geniale dieet ontwikkeld:

Ontbijt:

1 gekookt ei, 1 boterham met jam. Eet twee kleine hapjes van het ei en smeer de rest uit op de grond. Neem een hapje van de boterham, en masseer de jam stevig in in het gezicht en de kleren.

Lunch: 

4 kleurkrijtjes (kleur naar eigen keuze), een handjevol chips en drie slokjes uit een glas melk. (Giet de rest over de vloer)

Tussendoortje:

1 Koekje, 2 muntjes en een pluk stof die je onder de bank vindt. 

Avondeten: 

Maak een boeterham met kaas klaar en gooi die op de grond. Drink 4 grote slokken van je badwater.

Het dieet wordt nog effectiever met aangepaste lichaamsbeweging. Bijvoorbeeld:

- Ga op de grond liggen in een winkelcentrum en draai rondjes terwijl je uit volle borst gilt om de longcapaciteit te vergroten. Wanneer de heren van de veiligheidsdienst je naar buiten werken, lever je sterke tegenstand.

- Ren overal heen en spring tussendoor op en neer.

- Val vaak en regelmatig. Opstaan versterkt de spieren.

- Vergeet de longen niet, en schreeuw tijdens de oefeningen.

- Vraag iemand je te helpen met aankleden.Werk uit alle macht tegen tegen het aangekleed worden. Wees niet tevreden met éen keer, eis minstens drie keer te worden omgekleed.

Probeer het peuterdieet ook maar eens! Succes!

Trio

We kregen bezoek: twee collega's van Richard, en er werd in de woonkamer strijktrio gespeeld. Asso lag een hele tijd heerlijk in het hoekje naast de bank te luieren, de kleine hond houdt van muziek: hij ligt ook in Molkom vaak tegen de deur van de muziekkamer, als daar gestudeerd wordt. Gaia drentelde een beetje heen en weer tussen de spelers en de keuken, waar ik pannekoeken aan het bakken was.

Met spek, met gaargestoofde uien, met gesmolten  kaas, of met verse aardbeien en slagroom.

Na het eten nog meer muziek.

En een whisky-proeverij - Richard had wat meegenomen vanuit de Molkomse woning. (De cellist had overigens een tijd geleden een briljant idee: hij verhuurde zijn flat onder, en liet zich in flessen whisky uitbetalen.) Uiteraard bleven de muzikanten slapen, en de drie heren vertrokken de volgende ochtend gezamenlijk naar de repetitie van het orkest. Deze week staat er een ¨dataspelconcert¨op het programma. Twee concerten, want de eerste was al heel snel uitverkocht: Bewerkingen van muziekjes uit allerlei computerspelletjes, van Mario tot Zelda... (Is dit een allround orkest of niet?)

 Daarna is het vakantie.

Ontbijt met bubbels

We begonnen de 10e juli met een ontbijt met prosecco. Of een luxe appelcider zonder alcohol. Nog nooit heb ik op een verjaardag zulke uiteenlopende kadootjes gekregen: Een emmer aardbeien. Tien liter dus. 

Om onszelf buikpijn te eten. Om jam te maken. Om een milkshake te maken samen met banaan en avocado. En om in de vriezer te leggen voor smoothies als we daar in de winter opeens zin in hebben. Het waren eigenlijk twee emmers aardbeien, omdat ik ook al aardbeien had besteld... Natuurlijk was er een door Marina gemaakte aardbeientaart, vandaag. Met slagroom natuurlijk!

Van de drie kinderen samen een kaart met tekst. Niet alleen voor míjn verjaardag, maar ook voor die van Richard, dit jaar. Daarbij ook voor moederdagen, vaderdagen, trouwdag én Kerst. Dat we steeds beweren er gauw toch écht eens een paar dagen samen uit gaan, en dat de enige concrete actie in die richting van de laatste paar jaar er uit bestond dat we samen naar Nyköping gingen zodat ik naar de beurs kon en Richard een dagje golven, en dat we dan dus in een echt hotel sliepen en gezellig samen konden eten, dát vond Eva een dermate grote aanfluiting, dat ze gezamenlijk besloten een weekendje ergens in Frankrijk voor ons te gaan regelen. We hoeven alleen maar een lang, vrij weekend aan ze door te geven... Uiteindelijk zouden we aanvankelijk naar Frankrijk emigreren, toch? (Zie de vorige blog, getiteld http://onzezweedsedroom.blogspot.se/2010/11/maar-we-zouden-toch-naar-frankrijk.html ) Tsja, toen liepen mijn ogen toch echt over...

Steeds mooier weer werd het ook nog, die dag, en aangezien de oplader van de camera was teruggevonden, heb ik een beetje door de tuin gezworven voor een kleine reportage uit de tuin:

Gezellige verjaardag en meer goed nieuws.

Het begon al op 9 juli, mijn oudejaarsdag zou je kunnen zeggen:

Het officiële bericht kwam vanuit de universiteit van Jönköping dat Eva daar toegelaten is tot de studie International Economics. Dat betekent automatisch dat ze blijkbaar ook haar eindexamen heeft gehaald. En dan ook nog meteen maar even met vrijwel de maximale score die je in Zweden kunt krijgen!

Er waren nog niet eens 50 plaatsen voor die studie, en maar liefst 993 aanmeldingen, dus ze namen de besten...

Wie maakte zich ook alweer zorgen dat het examen misschien niet zo goed was gegaan?

Vader en moeder in ieder geval niet! Wij zijn die zorgen gewend, dat begon in Nederland al met de Cito-toets in groep acht. Eva kwam thuis, terwijl de tranen over haar wangen biggelden, want ze had het zooooo verpest. Uiteindelijk had ze maar drie fout. De totale score van de Cito noem ik hier maar niet eens meer. Denk nu niet dat het haar zomaar komt aanwaaien, want ze heeft er ook keihard voor gewerkt. We hebben haar wekenlang niet gezien, durfden niet eens een smsje of berichtje op faceboek te sturen, want dan kregen we een (weliswaar lief) berichtje terug, waaruit bleek dat we stoorden. Niet voor niets. Verder kwam er ook precies nu een brief van haar beste vriendin uit Nederland, dat die haar propedeuse cum laude heeft gehaald. Ja, hou ze in de gaten, die twee dames!

Omdat het orkest een openluchtconcert moest spelen in Kristinehamn en Richard de auto meenam om op de terugweg tijd te winnen, werden we donderdag in de namiddag door Christoffer en Eva opgehaald in Molkom. De laadbak was precies groot genoeg voor een slaapzak, een taartbodem, wat tassen met overnachtingsbenodigdheden en een tas boodschappen. Yuri, Marina en ik propten ons met de honden op de achterbank:

Op de torp was het een beetje koud, na al het slechte weer van de afgelopen week, maar een houtvuurtje doet wonderen, en na het eten bleek de keukentafel het perfecte formaat te hebben voor een partij Monopoly. Christoffer deed zijn uiterste best om de Kans- en Algemeen fonds-kaartjes duidelijk voor te lezen, én te begrijpen, Eva had de Kalverstraat en de Leidsestraat, maar heeft toch niet gewonnen, ik ben een rekord aantal keren in de gevangenis beland, en overleefde nog een tijdje dank zij hotels in Het Dorp. Yuri kwam erachter dat Het Dorp bij Arnhem ligt, Marina ging als eerste ten onder in het spel, maar toen was het dik na tienen, en besloten we de boel op te ruimen, de chocola was toch al op.

Nadat de honden door 4 mensen tegelijkertijd waren uitgelaten vertrokken Eva en Christoffer naar het gastenhuisje. Ik was in de veronderstelling dat daar een electrisch kacheltje stond, totdat ze op de ochtend van mijn verjaardag tot mijn grote verbazing als eersten voor mijn neus in de keuken stonden: helemaal verkleumd - er was alleen een kastje met de electriciteitsaansluiting, en twee lampjes geven nu eenmaal niet zoveel warmte... Gelukkig had ik de kachel al aan, want het was een extra koude nacht geweest. Was dat echt vorig weekend, dat het 28 graden was?

Ik verveel me

Ik verveel me...
Dat gebeurt niet zo vaak, uiterst zelden eigenlijk.
Bovendien is het helemaal niet nodig... Ik zit immers midden in mijn winkel, te midden van kasten vol met alle mogelijke garens en patronen in vrijwel alle denkbare kleuren, dus het is een kleine moeite om een bolletje van het een of ander te pakken en iets leuks of moois te gaan maken. En toch verveel ik me. In het magazijn heb ik al wat lopen opruimen, er zijn een paar klanten geweest voor kadootjes (nu 50% korting op alle kadootjes), tussen de middag heb ik lekker pannenkoeken gegeten (die lagen op de torp in de vriezer, echte op hout gebakken pannenkoeken met kaas), heb een kop koffie naast me, dus daar ligt het niet aan.

Maar ik verveel me gewoon.
Ik ben blij met de zomerse openingstijden die ik voor de maanden juli en augustus heb ingesteld: niet alleen de vrijdagen, maar ook de maandagen gesloten, en op dinsdag, woensdag en donderdag open ik een uurtje later. De zaterdagen als normaal, van 10 tot 14. Op die manier heb ik wat meer tijd om van een eventuele zonnige dag te genieten, en wat in de tuin te werken zonder steeds op de klok te hoeven kijken - of de wekker te zetten, want in de tuin vergeet ik de tijd nogal gauw. Tijdens de zomer wordt er nu eenmaal niet zoveel gehandwerkt, dus is het rustig in de winkel, dan zijn er meer, die graag de tuin in gaan!

Misschien was vandaag de overgang wat te groot: de laatste paar dagen waren we op de torp, en vanochtend vroeg moesten Richard en ik aardig opschieten om om goed acht uur in de auto te zitten. Hij moest om tien uur in de stad op de repetitie zijn, en de honden en de was en de grasmaaimachine en de viool moesten allemaal mee naar Molkom, waar ik de wasmachine direct aanzette (hebben we op de torp nog niet, hebben er geen twee nodig, vinden we), de computer opstartte om wat rekeningen te betalen (ook nog geen internet op de torp), het te hard vond waaien om onkruid uit te trekken of aardappels op te graven.

Dus verveel ik me. Volgens mij mis ik de torp. Gisteren was ik daar de hele dag alleen met de honden (Richard speelde een golfwedstrijd op de club), en ik heb me geen seconde verveeld, al was het buiten strómende regen, 30 mm kwam er naar beneden in een paar uur tijd. Ik vond het gezellig. De hondjes hebben bijna de hele dag liggen pitten, die waren doodmoe na een paar dagen rondzwerven over het erf in de warmte.

Na jaren heb ikde naaimachine uit de kast gehaald, en twee 2-persoons dekbedovertrekken omgetoverd tot drie 1-persoons. Komende donderdag hebben we namelijk 6 slaapplaatsen nodig daar, en aangezien we nog de meeste spullen in Molkom hebben staan was het tijd om te improviseren. Als ik er nu ook nog aan denk om de volgende keer een slaapzak mee te nemen, heeft iedereen daar een bed, en iets warms om onder te slapen. Echt zomer lijkt het niet te worden, de rest van deze week.

's Middags heb ik het fornuis aangemaakt en een grote pan tomaten-uien-soep gemaakt. En linzen gekookt, en pasta, voor als het een keer te warm is om te koken, of als er snel soep op tafel moet komen. En ik dacht een kokoskoek te bakken in de houtoven, maar dat ging mis. Dat lag niet aan de oven, maar aan mij: ik was in de veronderstelling dat ik kokosmeel kon gebruiken als gemalen kokos, maar dat was duidelijk niet het geval. Uiteindelijk was de smaak goed, maar droog, o, zo droog. Verkruimeld in de yoghurt met een grote schep lingonjam was het opeens heerlijk. Verder had ik voldoende moed verzameld om te proberen brood te bakken in die oven. Iemand zei een tijdje geleden dat brood bakken in die oven veel moeilijker is dan een grote stuk vlees stoven. Ik vond het erg meevallen, en het resultaat was overheerlijk!

Laten we het er maar op houden dat de overgang te groot was. Maar als het nu toch te hard waait om in de tuin te kunnen werken, en als ik hier nu toch geen houtfornuis heb om mee te experimenteren, dan kan ik net zo goed een beetje gaan handwerken... Er ligt een model van een poncho in dunne alpakka-wol te wachten om gebreid te worden - die kon ik weleens eerder nodig hebben dan ik hoopte. Morgen nog meer regen.

Het zal me toch niet gebeuren dat ik me dan weer denk te vervelen!

De laatste beer.

Dit is het hoogst gelegen pand in de gemeente Forshaga, met zijn 208 meter boven de zeespiegel. We wandelen er met de honden graag heen, en voorbij, nog verder omhoog. Het werd vermoedelijk al in het begin van de 18e eeuw gebruikt als onderkomen voor bosbouwers, en wordt, na een grote renovatie, nu verhuurd aan vakantiegangers. (De benedenwoning heeft plaats voor 4-5 personen, heeft een keuken, wc, douche, wasmachine. Als de benedenverdieping niet wordt verhuurd, kun je ook alleen een kamer huren boven, er is een wc en wastafel, en zeg nu zelf: 50 kronen per dag per persoon is toch geen geld? Buiten het seizoen althans.)

Of, in februari, aan bezoekers van de grote Sweden Rally. Of aan dorpsbewoners, wanneer er iemand ¨jämt¨ verjaard, een typisch Värmlandse uitdrukking voor een 30e-, 40e-, 50e-, etc, verjaardag.  In het dorp was het lange tijd gebruikelijk dat alle dorpelingen dan langs kwamen om te feliciteren. Ze werden dan natuurlijk ook van een hapje en een drankje voorzien. Ik zat dat zo eens uit te rekenen, en op een inwonersaantal van pakweg 70-80 mensen, betekende dat dus heel simpel dat je een paar keer per jaar iedereen weer eens zag en sprak. Geen rijtjeshuizen in dit dorp, dat moet in een auto-en-telefoonloos tijdperk toch wel redelijk eenzaam geweest zijn.

De bosbouwers komen nu elke dag met de auto: er wordt momenteel links van de foto (achter een beschermende strook met bos dat lijkt te blijven staan) een groot stuk bos gekapt door één van de grote bedrijven in de buurt. Die hebben het gebouwtje niet meer nodig, hebben hun eigen wc-gebouwtje op wielen bij zich. Wel heel erg jammer dat je dan opeens lege jerrycans van benzine en dergelijke langs het pad vindt... Het moet toch niet zo moeilijk zijn om die weer gewoon in de auto te zetten en mee terug te nemen? Soms zijn we niet zo blij met de beschaving. 

Aan de andere kant: dat op deze plek in 1868 de laatste beer van de omgeving is geschoten, is tijdens een wandeling toch wel een rustig idee: de dichtheid van de bossen in dit gebied gaat na een uur niemand tegengekomen te zijn toch wel tot je verbeelding spreken!

De mensen die wél graag een beer willen tegenkomen verwijs ik graag door naar het uiterste noorden van de provincie Värmland, hoewel ik ze weinig kans geef: beren vinden dat mensen stinken, ruiken ze al op 300 meter afstand, en zorgen meestal dat ze uit zicht en buiten schotafstand blijven. Maar vanaf Dalarna noordwaarts neemt hun aantal toe, en in Jämtland, waar we ooit op een huskyfarm vakantie hielden, schijnt men regelmatig een beer op de weg tegen te komen. Daar zijn ook berensafari's te boeken. Niet om ze te schieten, dat mag alleen volgens uiterst strenge regels, maar om ze te observeren en te fotograferen.

Sinterklaasliedjes...

Echt, ik kan er niks aan doen: ik heb de hele dag Sinterklaasliedjes in mijn hoofd.

Het is gewoon te warm buiten.

De temperatuur haalde vandaag bijna 28 graden buiten, en binnen is het 26. 

Dat valt allemaal dus reuze mee, zeker als je bedenkt dat mijn lieve schoonmoeder op haar balkon is gaan slapen, omdat het in haar flat 32 graden is, onder een plat dak. Dan wil het 's nachts ook niet meer afkoelen in huis. 

Hier hebben we geluk: de nacht was nog lekker fris, ik zag 15 graden op de thermometer staan, toen ik vanmorgen om half zeven beneden kwam. Dus ik zette meteen alles tegen elkaar open, en dacht er zelfs aan om stoelen en andere zware voorwerpen tegen de deuren te zetten, want het waaide. De wind waaide bovendien uit het zuiden. Dat wil zeggen dat die koelere lucht meebracht van het Molkomse meer.

Maar ja, toen ik de wind door de bomen zag waaien had ik natuurlijk meteen, als echte Nederlandse, in mijn hoofd:

Hoor de wind waait dohoor de boooomen,

hier in huis zelfs waait de wind.

Ik hoop wel dat ik die liedjes morgen weer kwijt ben, liefst nog eerder, als het kan.

In ieder geval kunnen jullie gerust zijn: ik heb geen zonnesteek!