Het viel nog niet mee, afgelopen zaterdag, om op de torp te komen...
Op vrijdagmiddag kwam er een telefoontje van buurvrouw Kristina: of we toevallig onderweg waren naar de torp, want dan moesten we heel erg voorzichtig zijn. Een dag of wat eerder was er een wolkbreuk geweest, die zo heftig was dat er hele stukken uit de weg naar boven waren geslagen. Zelf hadden ze wel kans gezien er voorbij te komen, maar het zou pas na het weekend gerepareerd worden.
Afgezien van de adder, ziet een "grusweg" er uit zoals op deze foto. Gruis en steentjes, en zand. Daarbij in ons geval de combinatie met een flinke helling, dus dat wil wel wegspoelen, bij een wolkbreuk. Er waren inderdaad enorme groeven in de weg, van boven naar beneden, van links naar rechts, waar we absoluut niet met één of meerdere wielen in terecht wilden komen, want de groeven waren diep. Zo diep, dat je er dan niet meer zelf, of zonder schade aan de carosserie, uit zou kunnen komen.
Het lukte, en Richard maakte meteen weer rechtsomkeert, om nog het laatste concert te spelen voor zijn vakantie begon. Ook dat ging goed:
Gisteravond, na nog een paar stortbuien ging het ook, en zélfs vanochtend weer naar beneden (een torp ligt nu eenmaal hoog...). Spannend was het elke keer wel. Centimeterwerk.
Gisteravond, na nog een paar stortbuien ging het ook, en zélfs vanochtend weer naar beneden (een torp ligt nu eenmaal hoog...). Spannend was het elke keer wel. Centimeterwerk.
We hadden wel verwacht voor problemen komen te staan (te komen staan?) met de weg, maar hadden dat meer naar de winter geprojecteerd: het mag dan een gemeentelijke weg zijn, als er ná ons huis nog maar 4 huizen staan, staat zo'n weggetje niet erg hoog op de prioriteitenlijst voor wat betreft het ruimen van sneeuw. Aan stortbuien hadden we even niet gedacht. Nu was deze wel uitzonderlijk: de betreffende buren wonen in een soort kom tusen de heuvels, voordat de weg helemaal naar beneden kronkelt, naar het dal, en daar hadden ze een complete overstroming gehad over de weg waaraan de schapenwei ligt. Gelukkig komt dat niet zo vaak voor, zeggen ze, maar de gemeente moet evengoed toch wel een paar keer per jaar de weg komen repareren.
In de tussentijd heb ik me beziggehouden met het plukken van cantharellen voor het avondeten,
en het bakken van brood van de laatste resten meel:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten