Tjejkväll - Dames avond

Vandaag verzet ik geen stap meer...

Vandaag ga ik breien...

Heb natuurlijk al wel anderhalf uur met de honden door het bos gebanjerd en de was opgehangen en zo, maar daar wordt een mens niet zo moe van. Nee, vandaag zie je me in ieder geval geen dozen slepen en uitpakken en Kerst-/Advent- artikelen uit de kelder naar boven halen. Vanmiddag is het weer breicafé, en dan hoop ik gezellig mee te kunnen breien en kletsen.

Gisteravond een damesavondje gehad in de Stationsgatan. Er stond al wéken geleden een kleine advertentie in het plaatselijke blaadje, maar ja, dat was wéken geleden -wie zet dat nu op de kalender? Dus ik had een week of twee geleden toch maar wat plakkaatjes in de winkel gehangen met de aankondiging. Blijkbaar dachten mijn mede-winkeliers er ook zo over, want het was druk! De apotheek aan het begin van de straat deed mee met handverzorging, de enige modewinkel van Molkom deed mee, de bloemenwinkel, de wollendekenszaak, het cafeetje, de pedicure, de masseuse, de kapper, en ik. Van zes tot acht uur ´s avonds. De laatste 10 minuten waren klantloos, de laatste klant kwam nog na achten binnenscheuren, maar die kende ik, dus dat was gezellig.

Dat betekende voor mij een hele dag op mijn benen, vanaf half elf (beetje eerder zodat Yuri mee kon rijden naar de kapper), om precies te zijn. En aangezien er twee weken geleden al mensen naar Adventartikelen kwamen vragen, ben ik de restanten van vorig jaar uit de kelder gaan halen. En precies toen ik daar mee klaar was, kwam Johan, van DHL, de pakketdienst, met 5 enorme dozen met wol die ik vorig weekend op de beurs had besteld. In één van die dozen een Limited Edition, daar was ik heel erg blij mee: om vier uur had ik ze uitgepakt, 100 gróte bollen sokkenwol, en toen ik naar huis ging waren er al 10 verkocht. En dat in Klein-Molkom. Veel wol verkocht. Heel veel wol. Maar goed ook, want er staan nog twee dozen te wachten om uitgepakt te worden. Doe ik morgen wel, ik weet in ieder geval wat er in zit, voor het geval er iemand naar vraagt...

Vandaag verzet ik (bijna) geen stap meer.

Vandaag ga ik breien...

Simone - code rood

De storm die Nederland teisterde gaat nu in Zuid-Zweden tekeer. Het hele gebied ten zuiden en oosten van Vänern heeft code rood gekregen, na maar liefst 594 stormvrije dagen...

Om goed vijf uur vanmiddag kwam Eva naar beneden scheuren: mama, mijn trein gaat niet! Ze zou een paar dagen in Oslo gaan logeren, en om 18.21 vanaf Karlstad vertrekken, sms-kaartje, retourtje voor Sek 190, ruim 20 euro (waar zit het euro-teken op een Zweeds toetsenbord?). Dat was dan ook meteen de laatste trein die vandaag nog naar Oslo zou rijden. Vanuit Göteborg, en ze had een sms gekregen dat die trein vanwege de storm niet zou rijden. Gelukkig rijden hier niet zoveel treinen, al klinkt dat gek, maar het voordeel is wel, dat je elke trein op zijn nummer kan volgen via internet. Lange lijsten met uitgevallen treinen, tot 24 uur vannacht rijdt er in de driehoek Göteborg-Malmö-Stockholm vrijwel niets meer. Maar ergens veel noordelijker op de route begon er opeens wel een tijdschema voor de SJ55. Zonder vertraging zelfs!

Toch maar de rit naar Karlstad begonnen, en inderdaad, na een paar minuten rijden kwam er weer een sms, dat de voorgaande info was vervallen. Hoe dichter bij Karlstad, hoe slechter het weer, maatje wolkbreuk, de ruitenwissers op de hoogste stand leverde maar heel matig zicht op. Een uurtje later terug in Molkom was er weinig aan de hand. 20 km hemelsbreed, is de afstand.

Al met al houd ik er niet zo van, zoveel mensen weg of onderweg.

Wintertijd

Vanmorgen om 9.05 vertrok de trein naar Oslo uit Kil, en in wagon 1 was Richard de enige passagier. In wagon 2 zaten al acht mensen... Dat was dus bijtijds op, op zondagmorgen, gelukkig was de klok verzet naar wintertijd. Hoe je met één woord en twee betekenissen de mist in kunt gaan las ik trouwens op facebook (de klok = klockan = de tijd. Klockorna = de klokken.):




Ik zal het proberen te vertalen:

Komend weekend wordt het wintertijd, de klokken worden verzet.
Vond dat ik bijtijds moest beginnen...
Heb de klok van de slaapkamer al naar de woonkamer verplaatst en die van de woonkamer naar de badkamer.
Het lastigst was de klok van de magnetron.
Nu staat de hele magnetron in de slaapkamer en is moeilijk te gebruiken...
Ik heb het in elk geval een uur volgehouden - je moest de klokken toch een uur verzetten??! Ben helemaal kapot!
Het voelt op de een of andere manier zo onnodig... Ieder jaar hetzelfde en nu moet ik heel de winter wachten tot ik de magnetron weer terug naar de keuken kan doen.
Nu werd ik een beetje ongerust toen ik in de krant las dat sommige klokken en computers vanzelf gaan...Vraag me af waar ik die dan terugvind als ik komende zondagmorgen wakker word?!!
Denken jullie er vooral aan ook op tijd te beginnen

Even schrikken...

We krijgen niet zo vaak telefoon uit Nederland, en toen gisteren tijdens het avondeten mijn schoonzusje belde, dachten we alleen maar dat ze iets met Richard wilde afspreken, omdat hij morgen voor een repetitieperiode plus tournee met zijn oude orkest naar Nederland gaat. Maar Margit bleek ernstig ongerust onderweg te zijn naar Richard´s moeder...

Schoonmama heeft twee, drie keer per jaar een hartritmeprobleem, gaat dan zelf naar het ziekenhuis waar het m.b.v. een soort electroschock weer verholpen wordt, en dan is ze weer een hele tijd fit. Maar een week geleden was ze na afloop niet fit, en kreeg ´s nachts weer problemen. Zo'n behandeling mag maar niet zomaar gegeven worden, dus ze kreeg medicijnen mee die het gewenste effect niet hadden. Na een week weer een shockbehandeling, maar dat hielp maar matig. Schoonmama bleef er wat te lang mee lopen, kreeg het benauwd (in het ziekenhuis hadden ze al een klein piepje gehoord), maar volgens de artsen was ze aan het hyperventileren. Toen Margit haar weer aan de telefoon kreeg kon ze geen twee woorden meer zeggen zonder buiten adem te raken, dus Margit scheurde erheen, en nam oma Milu mee naar de Eerste Hulp. 

Dat werd een nachtje op de hartbewaking. Wat wij al vermoedden klopte wel: een enorme vochtophoping omdat het hart het steeds niet goed deed. Dus plaspillen, infuus, morfine, en vanmorgen kwam gelukkig een smsje van Margit dat oma nu gewoon op de afdeling ligt.

En nu maar hopen dat schoonmama wat eerder aan de bel trekt bij de behandelaars als er iets niet goed lijkt te gaan. Dit soort dingen hebben toch niet de gewoonte om vanzelf over te gaan, en 'even aankijken'  begint dan al snel op een kamikaze-actie te lijken...

Herfst

Het is duidelijk herfst, en die is iedere dag weer anders...

Na wekenlange kleurenexplosies van bladeren in de zon, hebben een paar koude nachten de zaak flink bespoedigd. En dan heb ik het over minus 5. Daarna werd het weer plus 13, en dat ging samen met enorm veel regen, en gisteren flink wat wind. Dus de bladerruimmachine is alweer door de straten geweest, de gazons voor het laatst gemaaid, de appeltjes geoogst en verwerkt, de lingon geplukt, paddestoelen zijn nog steeds populair, en als je zwanen en ganzen ziet vliegen, is dat altijd richting zuiden.

Vorige week begon de elandjacht, dus is de buurman van nummer 9 ook weer in zijn huis. Ik sprak hem een keer, toen hij aan het eind van de middag uit de auto stapte, in een indrukwekkend jagerstenue. Nee, hij had niks gezien die dag, laat staan geschoten. Het was die dag schitterend weer, maar na mijn vraag of hij wel had genoten, betrok hij helemaal: nee, hij vond er niks aan, want de zaterdag ervoor moest hij zijn hondje (een gladharige teckel) laten inslapen, die op 14-jarige leeftijd ongeneeslijk ziek was geworden. 'k Had met hem te doen, want in juni moest hij ook al afscheid nemen van zijn andere hond, die ging tot op hoge leeftijd mee jagen. De arme man was bijna in tranen.

En hoeveel wolven mogen er eigenlijk worden geschoten? Momenteel geeneen, in afwachting van een onderzoek dat door de Hoge Pieten in Stockholm wordt ingesteld, na lang getouwtrek met de natuurbeschermingsorganisaties. In Molkom en omgeving is men wat onrustig daarover, want er wordt met enige regelmaat een wolf gezien, gewoon op straat, en net even te dicht bij bebouwing. Uiteraard werd dat feit op het breicafé ook uitgebreid besproken. Een echte wilde wolf schuwt de mensen en de bebouwing, laat zich niet zien, trekt zich terug in het bos. Men vermoedt, dat deze wolven (er zijn er meer in het land) vanuit Rusland komen binnentrekken. Maar dan nog. Het houden van wolfhybrides is ook in Zweden verboden, maar wie zegt dat er niet hier en daar iemand illegaal toch eentje heeft? En die dan vervolgens, als het arme dier niet hanteerbaar blijkt op de lange duur, het beest buiten in het bos los laat?

Een paar weken geleden had Marina het idee dat ze misschien een wolf had gezien, toen ze in Arvika ´s avonds om half elf van een vriendin naar haar kamer terugfietste. Dat is inderdaad erg aan de uiterste bebouwingsgrens. Ze kon opeens heel snel fietsen zei ze.

Gelukkig komen we vaker reeën, elanden, vossen, kraanvogels, slangetjes en een keer een heuse levende das tegen. Dat mag van mij zo blijven.

Najaarsbeurs in Örebro

Dat was de eerste beurs voor de vakhandel, waar ik gisteren met een vriendin heen ben geweest...  In het slot van Örebro, anderhalf uur heen met de auto, 10 minuten korter op de terugweg, want toen reden we niet verkeerd.



Bij mijn twee favoriete leveranciers had ik een tijd geboekt, en ondanks mijn voorbereidingen en verlanglijstjes was een uur dan toch weer heel snel voorbij. Veel garens kunnen zien die ik alleen uit de catalogus ken, mooie orders geplaatst, let wel, voor de voorjaarscollectie! Na bijna een jaar in de winkel zit ik nu dus ongeveer op schema, steeds een seizoen vooruit, terwijl de laatste nieuwigheden voor de winter nog moeten binnenkomen. Het is even wennen.

Klein probleempje bij de lunch: er was een storing in de kassa, dus we konden niet betalen. Dus kregen we de borden mee, konden we na het eten terugkomen. Toen was de kassa, na 40 minuten, open. Pinnen ging nog steeds niet, maar kontant betalen tegen een handgeschreven kwitantie kon wel. Conclusie: alles komt goed, al weet je aanvankelijk niet wanneer en hoe...

Daarna nog heerlijk door alle lokalen gezworven en veel nieuwe merken bekeken. Als ik een keer in Stockholm kom, zoek ik het adres waar ze garen verkopen van Heaven's Hand, ik wil niet weten wat dat kost, het is zeker niks waarvoor men in klein Molkom storm loopt, maar wat fabelachtig mooi! Gewoon iets moois maken voor mezelf. Zo zie je maar, het is niet alleen mijn (part-time) werk, maar ook een grote hobby.

Groeten uit Molkom!

Dit is een heel vers blog, een vervolg op onzezweedsedroom.blogspot.com. 

Zo langzamerhand is het bijhouden daarvan totaal verwaterd, en aangezien de droom nu werkelijkheid is geworden, vond ik het de hoogste tijd om de geïnteresseerde familie en vrienden de gelegenheid te geven ons leven in een Zweeds dorp een beetje te volgen. Hoe we hier verzeild zijn geraakt, is na te lezen op ons oude blog, hierboven genoemd, de anderhalf jaar tussen de beide blogs heeft Eva in haar laatste bijdrage op de vorige blog zeer doeltreffend weergegeven...

De komende tijd zal ik happen en snappen uit ons dagelijks leven hier plaatsen, lief en leed, regen en zonneschijn, kortom, de dagdagelijkse dingen waar we al dan niet van genieten. Daarnaast uiteraard het laatste nieuws uit ons Molkom, en mochten daarbij links worden geplaatst naar Zweedstalige teksten: Google vertalen voor de betere vertalingen, en Bling voor wie eens lekker wil lachen. Voorbeeldje Bling?

Dat slaat helemaal nergens op= That smashes totally nowhere on.

Lieve mensen, verwacht geen hoogstaande literatuur! Ik zal in ieder geval proberen zo goed mogelijk Nederlands te schrijven...