Even schrikken...

We krijgen niet zo vaak telefoon uit Nederland, en toen gisteren tijdens het avondeten mijn schoonzusje belde, dachten we alleen maar dat ze iets met Richard wilde afspreken, omdat hij morgen voor een repetitieperiode plus tournee met zijn oude orkest naar Nederland gaat. Maar Margit bleek ernstig ongerust onderweg te zijn naar Richard´s moeder...

Schoonmama heeft twee, drie keer per jaar een hartritmeprobleem, gaat dan zelf naar het ziekenhuis waar het m.b.v. een soort electroschock weer verholpen wordt, en dan is ze weer een hele tijd fit. Maar een week geleden was ze na afloop niet fit, en kreeg ´s nachts weer problemen. Zo'n behandeling mag maar niet zomaar gegeven worden, dus ze kreeg medicijnen mee die het gewenste effect niet hadden. Na een week weer een shockbehandeling, maar dat hielp maar matig. Schoonmama bleef er wat te lang mee lopen, kreeg het benauwd (in het ziekenhuis hadden ze al een klein piepje gehoord), maar volgens de artsen was ze aan het hyperventileren. Toen Margit haar weer aan de telefoon kreeg kon ze geen twee woorden meer zeggen zonder buiten adem te raken, dus Margit scheurde erheen, en nam oma Milu mee naar de Eerste Hulp. 

Dat werd een nachtje op de hartbewaking. Wat wij al vermoedden klopte wel: een enorme vochtophoping omdat het hart het steeds niet goed deed. Dus plaspillen, infuus, morfine, en vanmorgen kwam gelukkig een smsje van Margit dat oma nu gewoon op de afdeling ligt.

En nu maar hopen dat schoonmama wat eerder aan de bel trekt bij de behandelaars als er iets niet goed lijkt te gaan. Dit soort dingen hebben toch niet de gewoonte om vanzelf over te gaan, en 'even aankijken'  begint dan al snel op een kamikaze-actie te lijken...