Sleutelbos. Deel 2...

Aangezien ik woensdagmiddag nog steeds geen reactie had gehad op mijn mail over het inleveren van de sleutels, ging ik zelf maar eens kijken of ik een adres kon vinden waar ze ingeleverd konden worden. Het eerste adres dat ik vond, bestond volgens Google Maps niet. Daarna vond ik nog drie of vier andere adressen in Karlstad. Ik wilde niet riskeren dat behalve mijn opzegging ook nog de sleutels zouden zoekraken, en stuurde mijn mail door naar het meest algemene informatieadres van de gemeente.

Voordat ik gisteren naar de stad reed om al het papierwerk van de winkel bij de accountant in te leveren had ik uiteraard nog geen reactie in mijn postvak, maar bij thuiskomst maar liefst twee. Niet van instantie nummer één, maar van instantie nummer twee. De eerste was verstuurd om één minuut over elf; mijn mail was doorgestuurd naar mevrouw Fr.W. met telefoonnummer zus-en-zo, en óók naar een andere mevrouw, die ik zou kunnen proberen te bellen op weer een ander nummer. Dat was uiteindelijk al niet meer nodig, want een mail van 11.05 berichtte mij, dat ik de sleutels in een enveloppe kon doen, waar ik de naam van mevrouw Fr.W. op moest schrijven, en dan afgeven op een adres wat verdacht veel leek op het eerste adres wat volgens Google niet zou bestaan. Gelukkig was het adres dit keer anders gespeld, en kon ik het zonder problemen vinden - op de website stond een spelfout...

Weinig hoopgevend vond ik het echter, dat ik de sleutelbos ter attentie van mevrouw Fr.W. moest afgeven. Zij is namelijk degene die van geen opzegging wist. Dus ik besloot om in ieder geval een verklaring van ontvangst te vragen. De meneer bij de balie was daartoe niet bevoegd, zei hij, maar hij zou Fr. wel even bellen. Zo gezegd zo gedaan, en aangezien er in de hal ook nog een stoer uitziende meneer rondliep, alsof hij van de beveiligingsdienst zou kunnen zijn, was ik van mening dat ik wel genoeg getuigen had voor het geval de sleutels alsnog zouden zoekraken (ik heb echt héél rare verhalen over deze mevrouw gehoord, vandaar mijn scepsis). Mijn parkeerbonnetje bewaar ik wel een poos, dan kan ik in elk geval bewijzen waar ik vandaag om die tijd was.

Dat parkeerbonnetje, ja, dat is nog weer een ander verhaal. Bij de meeste parkeerautomaten is het niet meer mogelijk om met muntgeld te betalen, dus om een bonnetje te kopen voor 5 kronen (halve euro) moest ik mijn betaalpas invoeren. Na verloop van tijd kwam het parkeerbonnetje. Geen pas, die zat muurvast. Om een kwitantie te krijgen moest ik op de groene knop drukken. Geen kwintantie. Ook geen pas. Nog een keer op de groene knop drukken hielp niet. Er was ook nog een grijze knop, voor het geval je de transactie zou willen annuleren. Uiteindelijk, ik had mijn parkeerbonnetje immers toch al, daar maar eens op gedrukt, en na wat gepiep en geknipper kon ik zowaar mijn pas uit de automaat peuteren.

Waarom heb ik nu het rare gevoel dat dit niet het laatste stukje is wat ik over de sleutels schrijf?

Sleutelbos.

Zopas kreeg ik een sms-je van een kennisje van me. Dat ze naar de gemeente Karlstad had gebeld, omdat ze al een tijdje in de rij staat voor de winkelruimte die ik nu net leeg en schoon heb gemaakt. Ze was benieuwd hoe het ervoor stond, en of al bekend was of en zo ja wanneer ze gebruik van het lokaal zou kunnen maken. De mevrouw aan de telefoon beweerde heel stellig dat ze nooit een opzegging van mij hadden gekregen...

Dat vond ik wel apart, want ik heb me suf lopen zoeken naar de brief die ze me een tijdje geleden hadden gestuurd met adres en persoon waar de sleutels moeten worden ingeleverd. Aangezien ik die brief niet kon vinden had ik ze afgelopen vrijdag een mail gestuurd (let wel, met uitroepteken vanwege de hoge prioriteit) of ze me nog een keer kunnen laten weten waar, wanneer en bij wie, omdat we zelf ook naar een ander adres verhuizen. Op die mail heb ik nog geen reactie gekregen, wat ik nu wel verklaarbaar vind.

In ieder geval kreeg mijn kennisje te horen dat ze er de komende weken ook geen uitsluitsel over kunnen geven, omdat ze zo vreselijk veel te doen hebben. Naar ons idee is men daar nu heel druk naar de opzegging aan het zoeken.

Ook apart vond ik het feit dat er, toen ik de ruimte van de vorige eigenaresse overnam, door de gemeente geen enkele controle van de toestand van het pand is gedaan. Net zomin als het aantal sleutels is gecheckt, want die heb ik rechtstreeks van haar gekregen. Drie stuks maar liefst. Plus een sleutel voor een motoropwarmer op de parkeerplaats. Toen ik de auto daar vervolgens neerzette, kwam de assistente van de tandarts binnenwandelen, dat de gemeente haar die plaats had toegezegd. Dat maakte mij niet zoveel uit, maar de sleutel van dat apparaat heb ik nog steeds. Bovendien kwam ik door toeval/noodgeval tot de ontdekking dat mijn sleutels ook op de deuren van de tandartsenpraktijk pasten. Ik heb dat de tandarts nooit verteld - hoe minder mensen dat weten, hoe beter.

Inmiddels is er een nieuwe tandarts gekomen (dus ik kan het nu rustig vertellen), de gemeente is 4 maanden aan het renoveren geweest (er moest o.a. een invalidentoilet komen, wegens nieuwe wettelijke eisen). De tandarts baalde, want de renovering zou maar 1 maand duren. Zelfs de patiënten baalden, want die moesten nu allemaal helemaal naar Karlstad voor controle of behandeling, waar de nieuwe tandarts al praktijkruimte had. De gemeente zei wel verbaasd te zijn dat het zoveel langer duurde. Daarmee waren ze de enige verbaasde partij, want het gebouw dateert van de jaren 70, en er is sindsdien nooit meer iets aan gedaan... Zodoende ben ik ook wel blij dat ik me er tijdens een warme zomer niet meer aan kan ergeren dat er geen ramen open kunnen, en er ook geen airco is, terwijl je het in de winter vaak niet goed warm gestookt krijgt, en er hooguit lauw water uit de warmwaterkraan komt. Om maar een paar dingen te noemen.

Maar om op de sleutelbos terug te komen: de vorige eigenaresse gaf me ook een mini-sleuteltje, waarvan de gemeente volgens haar misschien niet eens wist dat zij die nog had. Met dat sleuteltje kun je het slot op de buitendeur (dus van het hele gebouw...) zo afstellen, dat het niet in slot valt. Normaal gesproken hoort de buitendeur vanaf een bepaalde tijd tot de volgende ochtend vroeg vergrendeld te zijn, maar er zijn weleens koopzondagen, cursussen tijdens de avonduren, en jaarmarkten. Daarom had ze een keer dat sleuteltje gekregen, en het is er nooit van gekomen het weer in te leveren. Er heeft ook niemand naar gevraagd.

Het lijkt erop dat de gemeente geen enkel overzicht heeft over wat er in hun gebouwen gaande is... Ze hebben geluk dat er alleen maar goedbedoelende en geen kwaadwillende huurders zijn geweest!

Frambozen, midden in de winter!

 Rich en ik hadden onszelf een vrije zondag beloofd: geen gesleep met dozen, maar lekker met de honden naar de torp, een feestelijke zondagse warme lunch, een lange wandeling (de buitentemperatuur is de laatste dagen ruim 20 graden gestegen, dus het kon weer), en na thuiskomst de houtkachel aan. Vervolgens met boek en handwerk op de bank, een mok hete koffie met een scheutje onvervalste Värmlandse room binnen handbereik, en wat later een schaaltje aardbeien uit de vriezer met Turkse yoghurt. Ook uit Värmland, die aardbeien, door mij afgelopen zomer ingevroren, voor zover ze niet meteen in onze magen of in de jam belandden. Maar toen ik het zakje uit de vriezer haalde leken de aardbeien toch wel erg klein. Het bleek de vondst van de dag: ik was compleet vergeten dat ik ook nog een zakje frambozen uit de Molkomse moestuin had. Nóg meer genieten, dus!

 

Kantoor in de keuken.

Nu staat het sein weer op veilig, en is de keuken vrijgegeven: volgende week kan ik met een gerust hart de inventarisatie én de papieren voor de belastingaangifte bij de accountant afgeven. Ik heb me er wekenlang op voorbereid, mappen en lijsten doorgeploegd, zodat ik vanmorgen de keukentafel plus aangrenzende stoelen en vensterbanken tot kantoor uitriep. Zowel de printer als de kopieerder/scanner werden op tafel geparkeerd, en de huisgenoten werden gewaarschuwd dat ik wel eens een erg slecht humeur kon hebben vandaag. Aangezien ze mijn aura met stekeltjes weleens eerder hebben meegemaakt werd de keuken daadwerkelijk zoveel mogelijk gemeden.

Dat werkte. 

Alles zat mee, zelfs de printerinkt was niet opeens op, er zat voldoende water in de espressomachine, een nieuw pak capsules ernaast, het kopieerpapier lag waar het hoorde te liggen, de nietjestang was vol, internet viel niet uit, en de honden waren superbraaf toen we na de lunch een partijtje gingen snelwandelen. Er bleek ook al iemand een grote thermoskan thee te hebben gezet.

Dan had ik nu ook eindelijk geduld en "puf" ("ork" op z'n Zweeds) om het Kankerfonds en Artsen zonder Grenzen te mailen. In de jaren na het overlijden van mijn vader zijn blijkbaar de automatische incasso's en machtigingen daarvoor door blijven lopen. En heeft zelfs de oude trouwe hulp uit Renkum (werkelijk, die is haar gewicht in goud waard!) die instanties over het hoofd gezien, toen ze een hele dag aan de computer en telefoon kwam zitten om zaken en dingen en abonnementen op te zeggen. Maar nu ik dacht dat ik alle zaken dienaangaande had geregeld, en de bankrekening op had laten heffen, kreeg ik toch nog een paar brieven van de bank dat ze opdrachten niet hadden kunnen uitvoeren.

Uiteindelijk heb ik niet alleen die zakelijke dingen gedaan, maar ook nog een hoop mailtjes verstuurd met adreswijziging en een korte update vanuit huize Lazar naar al diegenen die tot "de oude garde" behoren. Naaste vrienden van mijn ouders bijvoorbeeld, die altijd zo geïnteresseerd in en aardig voor mij waren en nog steeds zijn, al hebben we amper contact. Kortom, mensen die ik toch niet ongemerkt wil laten verdwijnen. Categorie "uw vrienden zijn mijn vrienden", maar zo is het niet eens alleen maar, ik weet niet goed hoe ik het zeggen moet. Ze zijn me dierbaar omdat ze zo enorm veel van mijn ouders hielden, en mijn ouders van hen. Gek genoeg zijn dat de mailtjes en briefjes waar ik de meeste moeite mee heb, niet omdat ik er geen zin in heb, integendeel, misschien meer omdat ik weet dat die berichtjes zo vreselijk belangrijk voor hen zijn? 

Dus nu ben ik tevreden, moe en voldaan. En opgelucht.

Ondertussen is Richard ook nog met een auto vol boekendozen naar de torp op en neer geweest, Yuri had een zelfstudiedag van school en heeft lekker op de bank zitten werken, Gaia lag gezellig te luieren, en alleen Asso vond het een waardeloze dag. Die kwam om de zoveel tijd bij me kijken of ik al zin had in een spelletje. Hij heeft daar tot ná het avondeten op moeten wachten...

Men lene een mixer...

Vanmorgen was het weer zo laat: ik had Yuri beloofd ¨iets met chocola¨ te bakken voor zijn verjaardag, dus ik had 250 gram bloem, suiker, boter, 5 eieren, een gróte schep cacao, snufje zout en een lepeltje bakpoeder in de beslagkom gedaan, de taartvorm ingevet, de oven aan om voor te verwarmen, dus alleen nog een paar minuten met de mixer erdoor. Dacht ik. Even vergeten dat ik in Molkom was, en de mixer op de torp... Gelukkig was de buurvrouw op nummer 6 thuis, én heb ik nu geleerd hoe je een electrische handmixer noemt in het Zweeds. Ik zal ze morgen even een stuk cake brengen... Lekker met vanilleijs en aardbeien uit de diepvries.

Straks nog even skypen met de zussen. Oma heeft al gebeld, en tante een foto gestuurd via facebook.

Verder houdt Yuri niet zo van verjaardagen. Niet vanwege het ouder worden (gróót, noemde je dat vroeger), maar vanwege het gedoe. Dus dat houden we zo beperkt mogelijk! 

Ikea: een triest verhaal

In de winkel zijn het nu de beruchte laatste loodjes. 

De overgebleven garens nemen nu een groot deel van het gastenhuisje van de torp in beslag, de dozen staan er hoog opgestapeld langs de muren, en onder en in het stapelbed. Maar alles is geloof ik geteld  - morgen de lijsten controleren voor ik ze kopieer en naar de accountant stuur: de inventarisatie en het jaaroverzicht durf ik zelf niet te op te geven voor de belastingdienst, de BTW ging prima, het afgelopen half jaar. Het pand is vrijwel leeg, en ik ben begonnen met de schoonmaak. Volgende week moeten de sleutels ingeleverd worden.

Richard heeft heel wat keren naar de stort gereden met de aftandse tafels, stoelen, rolgordijnen, en ik heb een hoop kastsystemen aan het vluchtelingencentrum gedoneerd voor de ¨gratis-winkel¨. Een aantal kasten lieten zich goed uit elkaar halen en op de loft van de torp leggen. Maar de kasten van Ikea? 

4x4 vakken voor bolletjes wol. daar hingen er drie van aan de muur, toen ik de zaak overnam, en nog eentje met 5x5 vakken. Ik heb er werkelijk niet één onbeschadigd uit elkaar kunnen halen, terwijl ik toch echt niet met een mokerhamer bezig was. Deze kasten waren er duidelijk niet voor bedoeld om verhuisd te worden. Maar kijk eens naar de nieuwprijs, we reden een kapitaaltje van bijna 500 euro naar de stort, je zult maar kamerbewoner wezen en na drie maanden verhuizen... Een partij geperste houtvezels met en flinterdun fineerlaagje. Om te huilen, wat een kwaliteit. 

Ook het dressoir waar de kassa op had gestaan heeft het begeven, en daar baalde ik verschrikkelijk van. Er zaten namelijk fantastische lades in, waarin ik alle breinaalden, stekenmarkeerders en dat soort klein spul in de schuur dacht te kunnen opslaan. Er bleken grote scheuren in de zijpanelen te zitten, nog een wonder dat het al die jaren niet in elkaar is gedonderd...

Vreselijk jammer. Nooit meer Ikea, wat mij betreft. Nou ja, die plastic opbergdozen dan, die lijken vooralsnog wel in orde te zijn. Maar nadat ik de meeste dozen dicht had getape-t en nog een paar dozen bij-kocht waren er plotseling van die klemmetjes te koop, waarmee je ze dicht kan klemmen. Die waren er de vorige keren niet, en ik heb toen ook geen briefjes zien hangen met ¨tijdelijk uitverkocht¨. En dan sta je daar en vraagt je af hoeveel dozen met welke inhoud je ook alweer had gekocht. Want die klemmetjes zijn natuurlijk allemaal anders....

Nee, ik houd niet van laatste loodjes!

Goed... Nu is het een minuut of tien na het pubiceren van het stukje, en wil het toch wel graag even bewerken. Ik zag namelijk op facebook een leuke post bij een kennisje van me, over een zgn nieuwe serie van Ikea, genaamd BANTA, en dat betekent: doe aan de lijn. Wil het jullie niet onthouden:


Dus, gelukkig, happy end voor dit stukje!

Draadje los... Bij wie eigenlijk?

Zijn er in Nederland nog werkloze tandartsen? 

Wanneer ze bereid zijn Zweeds te leren kunnen ze zó aan de slag.

Na bijna twéé jaar kon ik vanmorgen om 07.45 bij de mondhygiëniste terecht voor de jáárlijkse controle - de vorige was in mei 2014 geweest. Prompt moesten er weer röntgenfoto's gemaakt worden, er hielp geen protesteren tegen. De vorige keer zijn er wel acht foto's gemaakt, niet omdat ik zo'n rampzalig gebit heb, maar gewoon omdat de assistente het niet kon. En dat bij mij, die al regelmatig sta te kokhalsen als ik ook maar het minste beetje teveel tandpasta op de borstel heb... Gelukkig gaf deze dame me een soort ademhalingsoefening waar ik me zo op moest concentreren, dat de hele procedure vrijwel probleemloos verliep. Daarna een bescheiden hoeveelheid tandsteen verwijderen, en dankzij het feit dat we een soort overeenkomst hebben gesloten waarbij je maandelijks een klein bedragje betaalt, een soort verzekering dus, kon ik vervolgens zonder betalen de deur weer uit.

Nog even langs de administratie, want moest ik misschien alvast onze adreswijziging doorgeven?

Dat bleek niet nodig te zijn, want wanneer we dat aan de belastingdienst doorgeven, krijgen alle nationale instanties dat te weten. Daarvoor hebben we een persoonsnummer. 

Dus we hopen erop dat dat goed komt, hoewel we er wel aan twijfelen, en dat komt als volgt:

Tijdens Marina's laatste verblijf hier, liet tijdens het eten van een appel het draadje van haar beugel los, dat nog achter de tanden zat. Gelukkig kon ze dat meteen diezelfde dag nog laten lijmen. Ze vond het wel vreemd dat de assistente haar vroeg of ze al eens eerder was geweest, want de laatste keer was nog maar een goed jaar geleden, en ze liep zich eigenlijk al af te vragen wanneer de volgende oproep zou komen voor controle. Ze had, net als wij, zo´n financiële overeenkomst afgesloten en wilde, net als wij, graag waar voor haar geld. Logisch toch, voor een student?

Maar toen ook de tandarts haar vroeg of ze eerder was geweest vond ze dat toch wel heel raar. Toen bleek, bij navraag, dat in het systeem aangegeven stond dat ze dood was...

Hoewel ze in Denemarken studeert, heeft ze nog steeds een Zweeds persoonsnummer, en ook een Zweedse studietoelage, alsmede een Zweedse mobiele telefoon, een Zweedse id-kaart, zelfs een Zweeds bankrekeningnummer. Haar verhuizing naar de studentenflat in Kopenhagen heeft ze keurig aan de belastingdienst doorgegeven, ze heeft ook in Zweden belasting betaald en daar vervolgens weer een deel van teruggekregen. Dus wat er nu mis is gegaan? 

Tot overmaat van ramp bleek het lijmen van het draadje hoe dan ook niet vergoed te worden door de verzekering. Dus dood of niet, dat was dan 511 kronen, juffrouw Lazar...

Vogelvoer.

Met het nieuwe jaar kwam niet alleen meer sneeuw (we kregen er 20 cm bij in twee dagen), maar ook de kou. Onze max/min thermometer in Molkom, die tegen het huis hangt, geeft 0,4 graden aan als maximum voor buiten. Na een aantal nachten rond de minus 20 is het minimum blijven hangen op -22,4. de afgelopen dagen leek het weer wat op te warmen, tot -12, maar er is alweer een nieuw koufront op komst.

Onder de seringenboom waar al het vogelvoer in hangt heb ik nog geen sporen van eekhoorntjes of muizen gevonden. Alleen maar vogelpootjes in de sneeuw. Evengoed verdwijnt het voer razendsnel, met de huidige kou. Per week naar schatting

1 kilo pinda's
1 kilo zonnepitten met ander zaad gemengd
2 halve kokosnoten met een mengsel van vet en zaden
De vetbollen blijven hangen... ze zijn nu volgens mij zo hard bevroren dat zelfs de vlaamse gaaien er niets mee kunnen, want sinds ik ze heb opgehangen waren dat er al gauw drie per dag, dus nu test ik een ring van vet met zaden en noten erin.

Afgezien van de vlaamse gaaien komen er koolmezen, pimpelmezen, iets wat op groenlingen lijkt, een roodborstje heb ik gezien, en onlangs een stuk of zes van dit soort schoonheden:



Domherre heten ze hier. Zijn het goudvinken op z'n Nederlands?
De kleine bonte specht beproeft zijn geluk in de palen van de telefoondraden en de electriciteitsleidingen. En soms de muur van de torp - dat baart me wat zorgen: niet te hopen dat daar insecten inzitten...

Zelfs onze honden eten meer dan anders, terwijl ze toch aanzienlijk kortere wandelingen maken. Aanvankelijk vanwege de plaksneeuw, die aan buiken, poten en tussen de teentjes klonterde, maar nu vooral doordat ze last krijgen van koude pootjes. Koud hebben ze het niet, maar o wee als ze blijven stilstaan om te snuffelen: eerst wordt er één pootje opgetrokken, en daarna willen ze eigenlijk nóg een pootje los van de grond, maar ja, dat gaat natuurlijk niet, dus dan loop je met twee ongelukkige hondjes buiten. De ochtendwandelingen zijn het ergst, wanneer het -18 of kouder is, dan hebben ze amper tijd om ¨hun drol te draaien¨. Toch denk ik niet, dat schoentjes een optie zijn...Gelukkig waait het niet, dus zodra de zon schijnt, het een paar graden opwarmt, en mits je flink doorloopt gaat het weer prima. Want plakken doet de sneeuw niet bij deze temperaturen!

Wintervakantie 2015/2016

Onze bak-ster was bezig. In Zweden horen de peperkoekhuisjes bij Kerst, dús bakte Marina peperkoekhuisjes. Ze hebben lang genoeg overleefd om op de foto gezet te kunnen worden:

Eindelijk had onze echte nep-kerstboom het juiste formaat voor de kamer waar hij in stond:

Toen ik de boom net had neergezet lag er buiten nog geen sneeuw. Ik was alleen op de torp, en dacht een avondje lekker op de bank te zitten met een pot thee, een goed boek, én de lichtjes van de boom. Ik zat nog geen drie minuten, of álle lichten vielen uit... Zonder sneeuw en zonder straatverlichting, bij zwaar bewolkt weer zonder maneschijn is het dan in de torp net zo aardedonker als daarbuiten. Gelukkig had ik in de keuken nog een kaarsje aan, en hing er naast de voordeur een zaklantaarn. Toen ik had geconcludeerd dat het dit keer niet aan kortsluiting lag, en dat ik ook geen enkel bereik op de mobiel had, zocht ik nog wat extra kaarsen op, en installeerde me mét thee én boek aan de keukentafel. Bijna jammer dat na een kwartiertje het licht weer aansprong...

De dag na Kerst begon het te sneeuwen, en er lag al snel een flink pak. Lekker raggen in de tuin is dan een vermoeiende aangelegenheid voor de honden, en na wat wanhopige pogingen om sneeuwballen in de sneeuw terug te vinden waren ze erg blij dat we het lievelingsspeelgoed voor de dag haalden voor wat gooi en smijtwerk. Ook dat was af en toe maar moeilijk op te sporen, zodat de ongerepte sneeuw al gauw in een soort kraterlandschap veranderde.

Daarna lekker luieren bij Marina. Gaia althans. Asso heeft maar zelden tijd voor die ¨onzin¨...

Op 29 december zijn we nog heerlijk uit eten geweest in Karlstad. Die dag zou het de 60e trouwdag van mijn ouders geweest zijn, en als ze nog zouden hebben geleefd, zouden ze het zeker met ons en de ooms en tantes gevierd hebben. We vonden dat we die traditie moesten handhaven, en het lukte zelfs om én Marina, én Eva en Christoffer, én Yuri bij elkaar te krijgen. Zelfs Richard had een vrije beurt van de musical, dus mooier kon het niet. 

Opa Karst en oma Dini: Dat we nog maar vele jaren goede herinneringen aan jullie mogen hebben!!

Beetje druk...

Kort samengevat: het was druk, de afgelopen twee maanden: grote uitverkoop in de winkel, die nu officieel gesloten is. Nu ben ik de afgelopen 7 dagen druk doende geweest met de inventarisatie: elk bolletje garen moest geteld worden, dus ik pakte tegelijkertijd dozen in, om ze vervolgens met de auto naar de torp te rijden. Daar staan nu dozen onder het bed, in het gastenhuisje, een paar dozen staan bij een kennisje in Molkom in de kelder, en een groot deel staat nog steeds in de winkel. Aangezien mét het nieuwe jaar ook de winter is begonnen, was het vandaag niet mogelijk om te rijden: veel verse sneeuw, en een sneeuwbarricade onder aan de straat waar we de grotere weg op moeten, omdat de sneeuwschuivert nog niet alles had geschoven, en er dus een extra berg dwars over de hele breedte van de straat lag. Inmiddels is dat opgelost, en gaat er morgen weer een transport. Een week geleden lag de nieuwe stek er in ieder geval zo bij:

Bij Ikea ken ik inmiddels de snelste route naar de afdeling met grote plastic opbergdozen. Mijn bedoeling was namelijk de mooiste en kwetsbare garens goed afgesloten in een plastic doos met deksel muisvrij te bewaren. Maar ik kom er geleidelijk aan achter dat ik wel uitzonderlijk veel mooiste en kwetsbare garens heb. Zodoende ben ik inmiddels al een aantal keren bij Ikea terug geweest. Nu is het wachten op iemand zonder hoogtevrees die nog een paar keer de loft van de schuur op durft te klimmen om daar een deel van die plastic dozen neer te zetten. Een bijkomend probleem is, dat ik lid ben geworden van een aantal facebookgroepen waar garens verkocht en gekocht mogen worden, en dat de verkoop langs die weg wel goed lijkt te gaan. Maar dan moet ik dus beslissen welke garens ik op korte termijn wil aanbieden, en die moeten dus niet op de loft komen, want daar durf ik met mijn hoogtevrees niet op. En al helemaal niet met een grote doos onder de arm weer naar beneden te klauteren. Nee, het is allemaal niet zo eenvoudig als het lijkt...

Verder geloof ik wel dat we alles min of meer onder controle hebben. Zoals te doen gebruikelijk liggen nog steeds de spullen die we nodig hebben in het verkeerde huis, maar dat duurt niet lang meer: eind februari is de overdracht van onze villa aan de nieuwe bewoners, en gelukkig, gelukkig had de makelaar geadverteerd met het feit dat hij de eindschoonmaak betaalt, dus dáár kunnen we een bedrijf voor inhuren. Dat is hier heel gebruikelijk, en die mensen doen het over het algemeen grondig. Alleen al in Molkom zijn er twee van die bedrijven. Het enige waar ik me zorgen over maak is, dat we nog steeds niets geboekt hebben. Mooie klus voor de komende week. Net als het huren van een busje om de laatste, grotere dingen in de vervoeren. Hoogstwaarschijnlijk gaat dat busje vaker naar de stort dan naar de torp, want die staat inmiddels al aardig vol. Nee, niet alleen met mijn dozen met wol! Nu maar hopen dat we met dat busje niet in zo'n sneeuwbui terechtkomen als we vandaag hadden. Hoewel, in geval van nood is er vast wel een dorpsbewoner met een tractor met sneeuwploeg erop die we kunnen vragen voor de bus uit te ploegen. Tegen betaling, uiteraard. Wie weet kan ik wel in wol betalen...

Al met al lijk ik de winkelruimte op tijd leeg en schoon te krijgen, en dan zal het met de rest van de verhuizing ook wel loslopen. Tussendoor komt onze ouwe buuf uit Arnhem nog een klein weekje langs. Die wil graag helpen, met gordijnen of zo. Ze zal er van op kijken hoe goed we inmiddels met het fornuis kunnen omgaan. Maar daarover later meer...

Op zijn Zweeds wil ik jullie lezers nog van harte een "God fortsättning!" wensen, een goede voortzetting van de feestdagen, van het nieuwe jaar!