Veel sneeuwscooters, geen bomen.

Wat jammer, dat Richard niet zo'n schrijver is, althans niet van blog-achtige stukjes. Zijn verblijf op Spitsbergen mag dan kort geweest zijn, maar daarom nog niet minder heftig! Nu moeten jullie het doen met een verslag uit de tweede hand... Ik doe mijn best:

Nadat ik hem op donderdagavond naar het station in Karlstad had gebracht, ging ik boodschappen doen in de super-supermarkt op Bergvik. Bij thuiskomst een sms van Rich: net vertrokken. De trein had 5 kwartier vertraging. Daarna ging alles prima, ook de vlucht naar Svalbard, op vrijdagochtend. Na aankomst meteen door naar de repetitieruimte, en repeteren van 16 tot 23... Zaterdagochtend uitslapen, daarna concert, zondag redelijk op tijd naar het vliegveld, 4 uur vliegen naar Oslo, waar Rich ging avondeten met Eva en Christoffer. 

Richard heeft uiteraard de vrije uren gebruikt om rond te kijken, van de sneeuw en de bergen te genieten, hij keek vanuit zijn kamer in het vandrarhem (soort jeugdherberg, maar dan voor iedereen) recht tegen een berghelling aan. Er waren wel auto´s, maar aangezien er op Svalbard niet bijzonder veel wegen zijn, waren het hoofdzakelijk sneeuwscooters die het wegbeeld bepaalden. Geen ijsberen, vermoedelijk was het nog te vroeg in het jaar, en waren ze nog aan hun winterslaap bezig. 

Wel bovengrondse leidingen. Men heeft daar een prima verwarmingssysteem: door de leidingen wordt stoom gepompt, die voor verwarming zorgen. En voor heet water, zoals hij ondervond, want er komt vrijwel kokend water uit de kraan. De leidingen lopen ook in de huizen een stukje boven de grond, om te voorkomen dat de permafrost smelt - een stukje verderop zijn een paar kleine russische dorpen waar de leidingen in de bodem liggen, met als resultaat dat die huizen verzakt zijn.

Na afloop van het concert werd er natuurlijk wat gedronken, en één van de aandenkens aan die avond was een drietal blaadjes papier, met daarop de tekst van Svalbardse (drink-)liederen. Tsja, met zoveel zangers en musici bij elkaar was dat toch onvermijdelijk. 

Hoe indrukwekkend het ook was om daar te zijn en rond te kijken, hij betwijfelt toch wel of hij daar zou kunnen wonen. Geen enkele boom te bekennen, het is er absoluut ten noorden van de boomgrens. En daarbij het feit dat je je niet onbeperkt over het gebied kunt begeven, vanwege de ijsberen o.a. In Tromsö was dat toch anders, daar waren bomen, en daar is de poolnacht niet zó lang. Van de zogenaamd korte dagen hier in Molkom hebben we niet zo´n last, hoewel we na een winter met véél en véél te weinig zon, weinig sneeuw, weinig vorst en behoorlijk van regen wel érg naar het voorjaar beginnen te verlangen. Maar op Svalbard? 

Sorry mensen, het verhaal is wel een heel slap aftreksel geworden van wat Richard als een topervaring beschrijft... Zoals men dan pleegt te zeggen: je zou het moeten meemaken!

Toelatingsexamen.

Nu is het kwart voor negen 's ochtends, Marina en ik zijn al vier uur op. Vandaag en morgen moet ze in Örebro zijn, om toelatingsexamen te doen voor de kamermuziek-opleiding. Om zich daar om negen uur te kunnen melden, moest ze de trein van 10 voor zes uit Karlstad halen. Vanochtend speelt ze voor, en morgen is het theorie-examen. Gelukkig kwam ze nog op tijd tot de ontdekking, dat er ook een verplicht stuk op de website was gekomen - je maakt niet zo'n beste indruk als je zoiets van blad moet lezen...

Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat. In Kopenhagen had ze hóóg gescoord, dat geeft extra zelfvertrouwen. Ze heeft nooit zo'n last van zenuwen als haar moeder, en daarbij is ze een veel handiger op de piano, zodat ik er vanuit ga, dat ze het een stuk verder schopt dan ik. Waarschijnlijk was het voor mij toch wel een handicap, dat ik pas als tiener aan de piano begon, en pas laat aan de vakstudie. Neem daarbij een overdosis faalangst, dan weet je precies wat een worsteling Marina bespaard blijft!

Het liefst wil ze in Oslo gaan studeren, dus over twee weken gaat ze weer op pad. Oslo wordt lastig, want er zijn meerdere rondes te spelen, en bij het theorie-examen moet je minstens 84 van de 100 vragen goed hebben. Daarom heeft ze zich, samen met een aantal studiegenoten in Arvika, goed voorbereid: elke vrijdagavond houden ze een Disney-Theorie-Avond bij iemand thuis. Dat houdt in dat ze eerst gezamenlijk theorie oefenen, en daarna een Disney-film gaan kijken.

Zo, nu ga ik maar eens met de honden spelen, er probeert er eentje heel nadrukkelijk de aandacht te trekken. De lange wandeling zit er allang op, mijn tweede ontbijt ook, de vaatwasser is leeg, de was klaar, de vergeten mailtjes gestuurd... Misschien moet ik straks nog even een dutje doen, voor ik de winkel open doe. per slot van rekening ga ik vanavond om tien uur Richard nog ophalen uit het theater. Hij belde gisteravond vanaf luchthaven Gardermoen dat hij daar zat te eten met Eva en Christoffer (Chris werkt daar), dat Svalbard fascinerend was, dat hij vanochtend weliswaar vanuit Oslo met de trein terug komt, maar meteen door moet naar de repetities in het theater, omdat de generales begonnen zijn voor de opera Orfeo, die zaterdag in premiere gaat. En ik wil het hem niet aandoen, met koffer en viool en handbagage nog een uur op de bus naar Molkom te moeten wachten.

Dit wordt een lánge maandag!

Brand in Molkom.

De buurvrouw van nummer 6 kwam toch maar eens even in de winkel langs, vandaag, voor wol voor een paar wanten. En om te vragen of ik iets wist van die brand. Brand?? Nee, niets gezien, niets gehoord, niets geroken. Het zou op de Stationsgatan (gatan=straat) zijn, en het voormalige gemeentehuis met daarin NeNNis Garn ligt op nummer 16. Nu was ik met de auto gegaan, omdat het vandaag echt ...weer is, maar nee, helaas. Ook niet toen ik weer naar huis reed en extra goed oplette.

Zopas heb ik uiteraard uit nieuwsgierigheid de politieberichten opgezocht, en vond het volgende:

00.47 uur. Moordbrand, Stationsgatan Molkom
De eigenaar van de betreffende woning was niet thuis, een buur merkte dat de ruit in de buitendeur aan de achterkant van de woning stukgeslagen was, en vond dat het er erg rokerig uitzag. Hij ging naar binnen, ontdekte dat er twee platen van het fornuis kapotgeslagen waren, en dat er een vuurtje brandde in een bed. Er bestond gevaar voor verspreiding van het vuur, de woning is afgesloten, en er zal een technisch onderzoek worden gedaan.

Ongetwijfeld hoor ik er komende woensdag op het breicafé meer over.

Brand in Molkom.
Brand in Mokum? Dat was toch een liedje? Een canon zelfs, leert wikipedia mij. Ik voeg het even bij, en stel een kleine wijziging voor in de tekst (de laatste zin klopt hier al net zo min als in Mokum, want we hebben hier een compleet meer tot onze beschikking voor eventueel bluswerk...):

Songtekst
Brand in Mokum, brand in Mokum
Ziet eens ginder! Ziet eens ginder!
Brand, brand, brand, brand
En daar is geen water

Bladmuziek

Secundaire vliegangst.

Nog twee uur te gaan.

Vliegangst is één ding, daar heb ik gelukkig geen last van. Secundaire vliegangst is héél iets anders. Vertel me niet dat de term niet bestaat, want ik heb hem vandaag zelf uitgevonden. Ik heb er namelijk een vreselijke hekel aan wanneer gezinsleden in een vliegtuig boven de aardbol hangen.

Een aantal jaren geleden kwam dat uiterst zelden voor, want we vlogen om de paar jaar eens een keertje met ons allen, dat voelt heel anders. In de periode dat Richard bij het Concertgebouworkest werkte was het opeens een heel andere situatie, want er waren heel wat concertreisjes, en de jaarlijkse grote tournee. Vanwege de altijd uiterst strakke planning ging dat doorgaans met het vliegtuig.

Sinds we in Zweden wonen zijn het ook de kinderen, die elk op hun beurt het vliegtuig instapten voor een korter of langer verblijf bij familie en vrienden in Nederland. En de eerste maanden zelfs voor Marina om nog even in Nederland eindexamen te kunnen doen.Of Marina nu alleen maar van Stockholm naar Östersund vliegt voor een hondensledetocht, of Richard onderweg is van Oslo naar Tromsö, ik vind het allemaal maar helemaal niks. Dan loop ik door het huis te dolen, kijk om de andere minuut op de klok, heb last van mijn maag, etc.

Vandaag is het weer zover, Richard's vlucht van Oslo naar Svalbard duurt 4 uur.

Ik had me nog wel terdege voorbereid. Vandaag geen winkeldag, dus ik zou beginnen met een lánge wandeling met de honden in de versgevallen sneeuw. Daarna zou ik dingen gaan doen die mijn concentratie vergden. Die wandeling was snel klaar, want het dooide vanmorgen alweer flink, dus 5 cm prut overal, regen, natte sneeuw en een soort ijsregen. Dat betekent dat ik nu al een boterkoek uit de oven heb gehaald, alle rekeningen heb betaald, en dat nu de cake ook al staat af te koelen.

Nu is het zo langzamerhand tijd voor de lunch, waarna een nieuwe poging voor een lange wandeling. Eens kijken waar de sneeuwschuivers al zijn geweest. Mag het daarna alsjeblieft twee uur zijn?

Een nieuw projekt bij NeNNis.

De deur naar het magazijn komt steeds voller te hangen. Ruim een jaar geleden begon dat met een A4tje plus een miniatuurversie van een granny square (gehaakt vierkantje), van iemand die restgarens inzamelt en daar met een aantal dames babydekentjes en kinderkleertjes van breit. Die worden vervolgens met een eigen vrachtwagen naar een kindertehuis en een ziekenhuis in Kiev, Oekraïne, gereden en uitgedeeld. Mijn regelmatig terugkerende klanten vertelde ik erover, en dat resulteerde al gauw in een gestage stroom restgarens voor haar.

Een paar weken geleden stond er een artikeltje in de krant over een breicafé ergens anders, waar men breipaketten had gekregen van een Noorse garenleverancier, om er babydekens van te breien. Die leverancier heeft in totaal 2500 paketten uitgedeeld, en later weer ingezameld, volgende week gaat er een vlucht naar Etiopië. Daar zijn ze nodig. Dat artikeltje hangt nu ook op de deur, gezellig naast een gelijksoortig artikeltje van een andere krant over een ander breicafé dat daaraan meedeed.

Omdat er in de winkel geen garens van die leverancier lagen, toen ik het overnam, had ik deze actie tot mijn grote spijt helemaal gemist. Maar, dacht ik, zoiets kunnen we wel zelf opstarten. Ik zette hoog in, en stuurde in mijn beste Zweeds mailtjes naar de mij bekende leveranciers, en naar de Zweedse Kerk, om te kijken of men geïnteresseerd was in een soort landelijk projekt. Op het breicafé had men nog wat ideeën, en natuurlijk vertelde ik meteen een paar klanten over de plannen. Van de Kerk nog geen bericht, ambtelijke molens draaien daar ook erg langzaam, vermoed ik, en van één van de leveranciers (die waar ik toch al niet zo blij van wordt qua service) heb ik ook na vier weken nog niks gehoord.

Mijn beste leverancier reageerde ook hier weer het snelst, met een aanbod voor een bepaald garen tegen een superlage inkoopsprijs. Met de vertegenwoordigers die vorige week kwamen heb ik er ook over gepraat, wat resulteerde in een aanbieding van één van de andere leveranciers, met 54 kilo van een bepaald garen wat uit de collectie gaat, tegen een spotprijsje. Mijn klanten reageerden weer snel, er staan nu twee grote dozen met garens in het magazijn, en drie van de breicafédames zijn al begonnen. Zodat we, als er een paar van die dekentjes (of grote sjaals voor de moeders) klaar zijn, bij de grote supermarkten iets kunnen laten zien als we komen vragen wat er gebeurt met de garens die na een actie overblijven. En of men zich misschien kan voorstellen die te schenken aan het goede doel.

In Karlstad is een officiële instelling waar men afgedankte maar nog goede van-alles-en-nog-wat kan brengen. De spullen worden verkocht, van dat geld worden de ritten naar Oekraïne, en nu ook Bulgarije, gefinancierd. Onze sjaals en dekens nemen ze héél graag mee. Je kunt namelijk ook bepalen dat iets niet verkocht mag worden, maar direct met een transport meegaat, zo werd me verteld.

Het nadeel van het aanbod van de eerste twee leveranciers is, dat we nog geen geld hebben kunnen inzamelen voor de aanschaf van goedkope garens, en dat we nog niet met zo veel mensen zijn. En waar laat ik bovendien 54 kilo extra garens? Het magazijntje is al zo vol... De vertegenwoordigster van de derde leverancier heeft me wel héél lang laten vertellen. Wat bleek? Ze waren al bezig geweest met een vergelijkbaar projekt, maar de Noren waren sneller met de uitvoering van de plannen. In maart wordt er in ieder geval weer vergaderd, ook hierover, en ze neemt mijn ideeën mee. Op de volgende beurs, in april, hoor ik er waarschijnlijk meer over.

Kijk, dáár wilde ik naartoe. Gróót denken. Maar tot die tijd gaan we alvast aan de slag. Om te beginnen komt vermoedelijk morgen het lokale Molkomse krantje naar het breicafé voor een reportage. En dat krantje wordt héél goed gelezen. Mooi toch?

-wordt vervolgd-

Altijd koud en donker?

Toen we op 1 februari, drie jaar geleden, naar Zweden verhuisden, kregen we van veel mensen vragen over hoe donker en koud het nu eigenlijk was. Want Scandinavië, daar is het altijd donker en koud. Ook in de zomer; dus toen we mijn vader in juni van het vliegveld bij Oslo gingen halen had hij zijn winterjas aan, wollen sjaal om de nek, en hoed op. Die zomer was het een graad of 30, af en toe meer, de zon scheen vrijwel non-stop, en dan heb ik het over bijna 22 uur per dag. Nou ja, misschien iets minder vanwege de schemering, maar toch. Gelukkig had hij ook overhemden met korte mouwen ingepakt. Tsja, dan had ik maar niet moeten zeggen dat het 's avonds wel eens opeens wat fris kan zijn. Ik dacht daarbij meer aan een trui, niet aan een winterjas.

Koud? Ja, nou, die eerste februarimaand wel. En de twee winters daarna ook wel. Dit jaar niet. Deze winter hadden we weinig vorst, veel regen, erg veel regen, en vreselijk weinig zon.

De temperaturen kunnen dus flink verschillen, van jaar tot jaar, maar hoe is dat nu met het donker? Het is hier inderdaad erg donker in december, als er nog geen sneeuw ligt. Rond negen uur 's ochtends is het aardig licht, en om drie uur 's middags bijna donker. Maar momenteel zijn we met een enorme inhaalslag bezig. Ik ben de verschillende weerberichten eens gaan bekijken:

Morgen, 18 februari,
Arnhem, zon op 7.47, onder 17.55
Molkom, zon op 7.36, onder 17.00
Longyearbyen, zon op 11.05, onder 13.31

Volgende week woensdag, 26 februari,
Arnhem, zon op 7.32, onder 18.08, dat is +28 minuten.
Molkom, zon op 7.14, onder 17.20, dat is +42 minuten.
Longyearbyen, zon op 9.11, onder 15.16, dat is +219 minuten...

En dat confronteert me met het feit, dat ik op mijn beurt met de poolnacht aan het worstelen was, en in de veronderstelling verkeerde dat Richard komend weekend vermoedelijk niet veel te zien krijgt als hij naar Spitsbergen gaat. Maar in iets meer dan een week tijd, krijgen ze er daar pakweg 4 uur daglicht bij! Met rasse schreden op weg naar de middernachtzon, dus!

Sneeuwstorm. Een overpeinzing.

Vanochtend in een sneeuwstorm naar de winkel gelopen. De winter blijft het toch steeds proberen, maar ook vandaag is het na een vijftal centimeters mislukt. Ruim vier uur later waaide het bijna niet meer, en via sneeuw met natte sneeuw hebben we inmiddels regen met natte sneeuw. En een enorme laag blubber op alle wegen en paden.

Hoe is het weer nu in Nederland? We vingen iets op over een orkaan die over Engeland naar Polen zou trekken. Niet alleen het weer, maar het hele weerbericht leek wel van slag te zijn: ik las vannacht (Asso sloeg alarm om half twee, en ik kon toch al niet slapen, dus ik zat even beneden met warme melk) op het Zweedse weerbericht iets over windkracht 15 in Malmö. En windkracht 13 in Göteborg...

Laat ik nu altijd gedacht hebben dat de schaal van Beaufort maar tot 12 ging, dus vanmorgen bij het ontbijt ging ik verder zoeken. Inderdaad, de schaal van Beaufort gaat maar tot 12, en zoiets is ruim twee jaar geleden met Kerst over Noord-Zweden geraasd. Toen hebben grote gebieden dagenlang zonder stroom gezeten, omdat complete electriciteitsmasten omwaaiden of afbraken. Wat moet je je dan bij windkracht 15 voorstellen? Een omwaaiende Eiffeltoren misschien?

Vermoedelijk is het een enorme blunder geweest van iemand die de waardes moest invoeren, of een systeemfout in de computers die het weerbericht bijwerken op internet, voor de gewone man. Bij het ontbijt waren de verwachtingen in elk geval bijgesteld tot redelijk normale waardes. Jammer dat ik vannacht niet te tegenwoordigheid van geest had om het schema even te copiëren en op te slaan voor gebruik in dit stukje!

Eigenlijk is het wel merkwaardig dat we zo slecht op de hoogte zijn van wat er elders gaande is. Of is dat een ¨bijwerking¨ van het verhuizen naar een ander land, het leren van een nieuwe taal, het maken van nieuwe kennissen en vrienden, het opzetten van andere werkzaamheden, etcetera? We wonen hier nu drie jaar, en die zijn duidelijk in periodes op te delen. De eerste tijd hebben we aardig vaak blogs geschreven, foto´s gepost, etc. Alles was nieuw, alles was geweldig en interessant, de eerste zomer bijna drie maanden aan een stuk logées, en alles maakten we voor de eerste keer mee.

Daarna werd in Nederland mijn vader ziek, overleed, en dat bracht véél emoties mee, en véél om te regelen, dus er kwam bij mij enorm de klad in het bloggen. En een soort terugslag in de energie, we waren behoorlijk moe, en er bléven maar nieuwe dingen gebeuren, neem alleen al de Zweedse scholen waar onze kinderen waren, van basisschool naar middelbare naar studie. Zodoende hadden we wéér een periode waar we heel veel nieuws van buiten compleet aan ons voorbij lieten gaan.

Blijkbaar zijn we nu, na drie jaar, doorgegaan naar de volgende fase, waarin we wat verder kijken dan de grenzen van Molkom en het stukje Karlstad waar we met Richard´s werk en de scholen van Yuri en Eva mee te maken hebben. De provincie Värmland begint uit meer te bestaan dan Arvika, waar Marina studeert. Evengoed heb ik van Stockholm nog niet meer gezien dan het centraal station, en de trein daarvandaan naar vliegveld Arlanda.

Maar we zijn zo langzamerhand in Molkom al wereldberoemd. Vanwege de concertjes in de kerk, de twee Duitse Middelspitsen, en sinds een jaar mijn winkeltje NeNNis Garn och Hemdesign. Ik geloof dat we zo langzamerhand wel gewend zijn. Een voorbeeld? Het klinkt ons nu heel normaal in de oren als men vraagt of we in de zomer nog naar Europa gaan...

Vijf vertegenwoordigers in één week.

Zo, het Word-document met de nieuwe, ruimere openingstijden is klaar en geprint. Tot aan de zomer ga ik dat testen, en al dan niet ná de zomer definitief invoeren. Dat worden dan wintertijden, en wat beperktere zomertijden, want momenteel is er zoveel te doen, dat ik met de huidige tijden bij lange na niet uitkom. Aan even zitten tussendoor met een kop thee of koffie en een handwerkje kom ik al tijden niet meer toe. Straks in de zomer wordt het, denk ik, rustiger, en kan ik wat grotere projekten gaan afwerken.

Neem nou deze week: nu de grote beurzen achter de rug zijn lijkt het wel alsof alle vertegenwoordigers tegelijkertijd dezelfde route door de regio nemen. Dat betekende dat ik maandagmiddag met de honden naar de winkel wandelde voor een vertegenwoordigster in brei- en haak-garens. Onderweg ging mijn mobieltje, en bleek er een pakketdienst voor de deur te staan met drie grote dozen. De dozen mocht hij naast de winkeldeur achterlaten, ik zou er toch binnen 20 minuten zijn (dat kan op een dorp, en anders zet hij de dozen bij de kapper neer), maar nu is het vrijdag, en ik heb pas één doos leeg...

Dinsdag zou er een vertegenwoordiger in cadeau-artikelen komen om drie uur. Maar om half twee belde de vertegenwoordiger in garens, die eigenlijk op donderdagmiddag zou komen, dat hij in Karlstad al klaar was, en of ik misschien...? Er op gokkend dat de cadeautjesman net als de vorige keer een uur te laat zou komen, kwam de wolman meteen, gaf mij een map om alvast door te kijken, en ging gebakjes halen voor bij de koffie. Vlak erna belde, uiteraard, de cadeautjesman, dat hij een half uurtje vroeger kwam... Dus dat overlapte aardig, gelúkkig dankzij de regen niet zoveel klanten die dag, anders was de chaos compleet geweest.

Woensdagmiddag het gebruikelijke breicafé, en ook de garenvertegenwoordigster van leverancier nummer 3 kwam móói op tijd, zodat ik de dames eraan moest herinneren dat we weliswaar vaak lekker blijven zitten tot zes uur, maar dat het breicafé éigenlijk maar tot half zes is. Vervolgens tot half acht met deze vertegenwoordigster gesproken. Nu is twee uur wel wat lang, maar dat ligt aan het feit dat ik nog weer een ander projekt probeer op te zetten, daarover later in een ander stukje.

En donderdagmorgen was ik anderhalf uur eerder in de winkel, omdat er een vertegenwoordigster met sieraden zou komen, en we wilden proberen voor openingstijd klaar te zijn. Dat was maar goed ook, want de klanten kwamen alweer vroeg, dus arme Anna moest toch op het laatst nog een aantal keren wachten. En dan merk je hoe lang sommige mensen erover doen om een bepaald garen bij het patroon uit te kiezen...

Dus vandaag ben ik nog duffer dan het weer. Gelukkig kon ik vanmorgen even lekker in de stoel bij de kapper (ja, die waar de pakketten worden gebracht als ik niet in de winkel ben), en vanwege Valentijnsdag zijn Richard en ik heerlijk gaan lunchen bij eetcafé Lilla Huset. Misschien niet zo snugger om de winkel dicht te hebben op Valentijnsdag, maar het is nu eenmaal vrijdag, dan is de winkel altijd dicht, én ik ben moe. En voldaan.

Over een week: Longyearbyen

Over een week gaat Richard weer op pad. In Tromsö vond hij al, dat hij zo noordelijk zat, maar kreeg er prompt een telefoontje met de uitnodiging op Svalbard, Spitsbergen te komen spelen. Händel's Messiah. Het plaatselijke koor wordt versterkt door zowel zangers als musici van het vasteland. Vanaf dat vasteland is het vier uur vliegen, vanaf Oslo althans. Vanuit Oslo is het een uur en twintig minuten naar Amsterdam, dus Svalbard is ver. Heel ver.

Toen we een aantal jaren geleden met vrienden door Finland rondtoerden, tot royaal boven de poolcirkel kwamen, en bij Utsjoki het vrijwel noordelijkste punt van Finland bereikten, bedachten we, dat er nog een flink stuk Noorwegen ¨boven¨ons zat, want het was daarvandaan nog zo'n 400 á 450 km naar de Noordkaap. Dat valt totaal in het niet bij de ligging van Svalbard.

Wat weten we nu helemaal van Svalbard?
Longyearbyen is in ieder geval het noordelijkste permanent bewoonde dorp (by=dorp, in het Zweeds, en blijkbaar ook in het Noors).
Er zijn meer ijsberen dan dat er mensen wonen.
Op Spitsbergen vind je veel wetenschappers die van alles en nog wat bestuderen.
In de winter is het poolnacht, dus nooit licht.
Bij helder weer dus grote kans op aurora borealis, het noorderlicht.
In de zomer is het nooit donker.
En de periode daartussen heb je dus gewoon van alles wat.

Buiten de bebouwde kom mag je niet zomaar komen, en al helemaal niet als tourist. Je moet je aanmelden en, als ik het goed heb, een geweer meenemen, er uiteraard het liefst ook mee kunnen omgaan, want dit verkeersbord dien je absoluut serieus te nemen.




Het houdt ons erg bezig in elk geval, en spreekt enorm tot de verbeelding. Wat moet je daar verwachten, deze tijd van het jaar? De zon komt er nog niet op. De maan vandaag ook niet, zag ik op de Noorse weerwebsite. Maar zo te zien is het niet de hele dag stikdonker, we vonden een webcam, die ik jullie zeker niet wil onthouden. Bovendien staat er, als ik tenminste de juiste link heb geplaatst, op diezelfde website heel veel informatie over Svalbard. Voor wie het interesseert:

http://longyearbyen.livecam360.com/flash/main.php

(Oh, ik hoop toch zó, dat de links werken! Ik kan het aan een voorbeeldje niet zien, ga dus straks na plaatsing meteen zelf even kijken. Soms is het wel heel erg vervelend, dat ik een absolute ramp ben op computergebied...)

Microklimaat

We hebben dit jaar een soort ¨twijfelwinter¨, een paar weken wel, een paar weken niet. Het is nu alweer een tijdje aan het dooien, hier en daar komt het gras alweer tevoorschijn, en schaatsen of langlaufen op het meer kunnen we voor dit seizoen wel vergeten. Op school in Molkom wordt het traditionele wintersportdagje steeds uitgesteld, heel sneu voor iedereen. De tien graden vorst die recentelijk voor het komend weekend werden voorspeld, zijn al afgeslankt tot vijf graden vorst 's nachts, en plus drie overdag. Wel gaat het weer sneeuwen. Aldus het weerbericht.

Dan boffen we nog, dat we in Molkom wonen, want Karlstad, 30 km ¨zuidwaarts¨, ligt precies bovenaan binnenzee Vänern, en daar twijfelt de winter niet, daar kwakkelt de winter. We schijnen hier net boven een bepaalde lijn te liggen, waarboven een duidelijk ander klimaat heerst, compleet met een gedeeltelijk andere vegetatie.

En zelfs binnen het Molkomse zijn er verschillen: 500, hooguit 750 meter noordelijker wandelde Richard met de honden in het bos, en daar lag gewoon nog een flink pak sneeuw. Je loopt wel een tijdje een langzaam stijgend pad op, maar dat dat zoveel verschil zou maken, dat hadden we toch niet gedacht. Het sneeuwde er zelfs, terwijl we in onze straat uitkeken op motregen met wat natte sneeuw ertussen.

Onze honden trekken zich van welk microklimaat dan ook helemaal niets aan. Bos is bos, daar kun je lekker raggen, voor zover de 7 m lijnen dat toelaten (los kunnen ze niet, als ze iets interessants zien of horen doen de oortjes het opeens niet meer), en ik ben nu ook van de gedachte verlost dat ze in de sneeuw niet vies worden. Asso rook nogal raar, op zijn zachtst gezegd, toen Richard met ze thuis kwam vanmorgen, en bleek ergens in te hebben liggen rollen. Een paar dagen geleden waren ze nog in bad geweest, dus ik probeerde een tussenoplossing door alleen de getroffen plek in te zepen en uit te spoelen. Nu hij opdroogt, ruikt hij naar hondenshampoo, met een hint van stront. Na het werk dus een tweede poging.

Asso en Gaia zijn eigenlijk Duitse Middelspitsen, zeer naaste verwanten van de Keeshondjes. Vandaag deed Asso duidelijk een poging een nieuwe ondersoort te lanceren: de Smeerkeeshond...

Toeval, een aanvulling.

Nee, het houdt echt niet op! Toen Richard de post uit de brievenbus haalde, zat er een pakketje uit Australië bij voor me. Wat kwam er uit? Een paar zelfgebreide soksloffen, twee eierwamers, ook zelfgebreid, én een heel oud knipsel met beschrijvingen van mini-poppetjes om te breien. Dat knipsel was, dat kan nu al haast geen verrassing meer zijn, uit de Libelle... En wat heeft het Nederlands dan veel uitdrukkingen.

Dat is toeval.
Toeval bestaat niet.
Alsof de duvel ermee speelt.
Als je het over de duvel hebt, trap je hem op zijn staart.
Dat gebeurt alleen in sprookjes.
Toevallige samenloop van omstandigheden.
En wat drastischer zaken als voodoo en telepathie.

Die post uit Australië is ook al zo'n geval:

Mijn moeder heeft in haar goede dagen op de serviceflat een aantal tekenlessen gehad van een zekere Riek Ten Tuynte, die ooit aan de Rietveld Academie les gaf, en op latere leeftijd in dezelfde flat kwam wonen. Deze Riek bleek de tante te zijn van een jeugdvriendin van mijn moeder. Die jeugdvriendin had een veel jonger zusje, en dat zusje is in 1956 met haar man naar Australië geëmigreerd. Het contact werd uiteraard al snel hernieuwd (de jeugdvriendin zelf was toen allang overleden), en toen mama overleed, was papa's vraag of ik Guusje's condoleancebrief wilde beantwoorden. Hij had haar nooit ontmoet, en ik schreef zoveel makkelijker dan hij.

Zoals jullie merken, is dat een (wat onregelmatige) briefwisseling geworden, dit was haar reactie op het feit dat ik wat over mijn winkeltje had geschreven. Guusje heeft vroeger zowel haar lerares- als handwerkdiploma gehaald (in 1956 zaten álle vrouwen in de trein te breien), en was spontaan eierwarmers gaan maken, zodat ik kon zien hoe ze dat gedaan had, en mijn breicafédames daarmee laten zien wat je met restjes garen kunt doen. Want, zo schreef ze, het is alwel bijna Pasen, maar je hebt er zomaar 30 af! Net als die kleine poppetjes.

Met dank aan Libelle!!!

Thema: toeval?

Wat me nou toch weer gebeurde, dit weekend...

Al tijdens de emigratie-blog-periode (http://www.onzezweedsedroom.blogspot.se/) , en ook nu weer, kreeg ik met enige regelmaat het advies om ¨er een boek van te maken¨. Nu zijn er al een heel aantal van dat soort boeken verschenen, door ons met veel plezier gekocht op en gelezen en uitgeleend na de verschillende emigratiebeurzen. En ¨Ik vertrek¨ was natuurlijk giga-populair. Zelf gingen we met een grote boog om hun stand heen, bij elke beurs die we bezochten - liever geen filmploeg om ons heen, het was allemaal al hectisch genoeg. Ik overwoog nog even om een stel damesbladen en kranten aan te schrijven of ze misschien geïnteresseerd waren in een stel artikeltjes of columns, maar er wás toen al zoveel papierwerk te doen.

Dus dat werd niks.

Maar zoals jullie al merkten staken de schrijfkriebels de kop weer op, en begon  ik deze blog. Vond op school het opstellen schrijven altijd hartstikke leuk, haalde goede cijfers, en moest tot mijn gróte ontsteltenis een keer een opstel over ¨wat je later wilde worden en waarom¨ voor de klas voorlezen. Ik had daar een 10 voor gehaald. Toen wilde ik nog psychiater worden.

Ook dat werd niks.

Zoals gezegd, de rust is hier weergekeerd, voor zover dat bij ons überhaupt mogelijk is, en ik dacht weer aan die columns. Vrijdagmiddag trok ik de stoute schoenen aan, en stuurde een mailtje naar de Libelle, en stuurde de link naar de eerste post van de oude, en de meest recente post van de nieuwe blog mee. Of ze misschien waren geïnterresseerd in column over een gezin wat naar Zweden is geëmigreerd.

Wie schetst mijn verbazing toen ik na een kwartier een mailtje terugkreeg met een bericht in de trant van ¨dank voor uw inzending voor de blogwedstrijd. U hoort alleen iets van ons als uw blog wordt uitgekozen¨. Blogwedstrijd? Krijg nou wat! Ik zoeken op die website, niets gevonden, mailtje teruggestuurd, dat ik eigenlijk alleen een open sollicitatie had willen sturen voor de post van columniste, en of ze me misschien toch een link naar de wedstrijd wilde sturen. Toen bleek dat er in de Libelle nummer 6 van dit jaar (dat was dus precies vorige week) een oproep had gestaan.  En dat mijn sollicitatie is doorgestuurd, en dat men er op terug komt.

Wat zal ik nou? Link sturen? Proberen kan altijd? Maar wil ik nu bloggen voor een tijdschrift of voor familie en vrienden? Schrijf ik liever columns voor een tijdschrift? Ik heb nog deze week bedenktijd.

Misschien wordt ook dit niks.

Maar toevallig is het wel!

Een aparte klant.

Twee weken geleden dacht ik na sluitingstijd toch werkelijk, dat ik met een klein zwart mopshondje thuis zou komen...

Op een gegeven moment kwam er een jonge vrouw binnen, die bij de sieraden ging kijken. Ze zei niet veel, en haar gedrag maakte op mij een indruk van zwaar-gedrogeerd-zijn. Op mijn groet reageerde ze amper, en stond het liefst met haar rug naar me toe. Een minuut of tien later kwam iemand vragen of dat hondje buiten misschien van iemand was, want die was losgekomen. Prompt schoot ze naar buiten, en ik dacht, bevooroordeeld als ik bleek te zijn, direct aan een slimme vorm van winkeldiefstal. Dus ik er achteraan: ¨U mag uw hondje wel mee nemen in de winkel, ik heb mijn honden niet bij me vandaag.¨ Het bleek een klein zwart, absoluut overenthousiast trekkend en blaffend mopshondje te zijn, zó schattig! Maar in de winkel was het geen succes, dus die werd weer terug aan het paaltje naast de voordeur gebonden.

De vrouw was wel een uur binnen, en wist een meesterlijk overzicht van mijn kadootjesassortiment te verzamelen, echt van alles wat. Ze betaalde met een Noorse bankpas, en op mijn vraag of ze hier op vakantie was antwoordde ze, dat ze tijdelijk op bezoek is, en de mensen kadootjes wil geven als dank. Vijf minuten voor sluitingstijd vertrok ze met twee tassen vol spulletjes, en ik begon zo geleidelijk aan op te ruimen. Toen ik de vlag en de lantaarn etc binnen ging halen, zat het hondje nog naast de paal te wachten, dolgelukkig me te zien. De jonge vrouw was in geen velden of wegen meer te bekennen... Was dit een manier om een hondje met misschien wat opvoed-problemen aan iemand over te doen?

Tsja, wat nu? Wie bel je dan, op zaterdagmiddag in Molkom? Geen dierenartspraktijk open om de chip te lezen, politie komt daar natuurlijk niet voor, zeker niet vanuit Karlstad. Ik besloot om eerst verder af te sluiten, de boekhouding te doen, en dan Richard even te bellen, zodat we eventueel het hondje een paar dagen bij ons thuis konden laten logeren. Maar tien minuten later zag ik haar met het hondje aan te overkant van de straat lopen.

Een paar dagen later, tijdens het breicafé, was ze er weer, en moest het hondje weer buiten wachten. Weer een uur. Weer twee tassen met spulletjes. Dit keer was ze wat beter benaderbaar, en kon ik een praatje met haar aanknopen. Dat ik dacht dat ze haar hondje was vergeten, die zaterdag. Ze bleek vrijwel om de hoek te wonen, dus ze was eerst de boodschappen thuis gaan brengen. Het huis waar ze logeert is zo vreselijk leeg, vond ze, en ze wilde graag iets voor die mensen doen, als dank. En ze komt uit een klein dorp in Noorwegen. Vlak voor sluitingstijd kwam ze nog een keer terug om iets te kopen wat ze aanvankelijk had besloten niet te nemen.

Eén van de brei-dames wist te vertellen (zo gaat dat op een dorp...) dat ze al van vóór Kerst in Molkom is, en dat ze haar ook al bij de supermarkt had gezien, en dat ze ook daar héél veel gekocht had. En dat het arme hondje ook daar buiten in de kou zat te wachten. Nu lijkt het hondje voldoende isolerend spek te hebben, maar toch... Is dit ziekelijk gedrag? Hoe heet dat, als iemand zoveel winkelt en koopt? Maar dan gaat er toch niet zoveel overleg en beraad mee gepaard? Want ze stond over iedere aankoop heel duidelijk na te denken, dingen werden opgepakt, teruggezet, weer gepakt, vergeleken, en uiteindelijk maakte ze haar keuze. Keer op keer.

Afgelopen donderdag had ik één van de etalages veranderd, het is nu eenmaal bijna Valentijnsdag, en prompt die middag kwam ze voor de derde keer. Nu kon er zelfs een lachje af. Eigenlijk zou ik net afsluiten, dus ik heb het even aangekeken, en na een minuut of tien gevraagd of er nog iets belangrijks was, wat ze wilde hebben, want dat ik de winkel helaas moest dichtdoen. Duizend excuses, en ze legde nog snel een armbandje bij de rest van de spulletjes, betaalde, en verdween, dit keer met maar één tas, dus het hondje mocht meteen mee.

Misschien is dat niet zakelijk gehandeld, maar ik vind het een naar idee, dat ik zou profiteren van iemand die zich misschien heel erg in de problemen aan het steken is. Of juist probeert om uit de problemen te komen. Ik weet werkelijk niet wat ik ervan moet denken!

Sweden Rally 2014

Van afgelopen woensdag tot en met vandaag was het weer tijd voor de internationale Sweden Rally. 

Die vindt elk jaar plaats in de Värmlandse bossen, in de buurt van Hagfors. Karlstad is hoofdkwartier voor de rally-rijders en de pers, én een groot deel van de toeschouwers. Bij ons in Molkom merken we er niet zo heel veel van, behalve een grotere drukte op weg 63, die van Karlstad noordwaarts gaat - ten noorden van Molkom sla je linksaf, weg 240 op, en dan is het misschien 3 kwartier rijden. Kan niet missen.

Voor mij was het het leukste om de sfeer te voelen, toen ik met onze viervoeters langs de school liep, waar de jongetjes net pauze kregen en naar de weg stoven om de naar Hagfors onderweg zijnde coureurs aan te moedigen, toe te zwaaien of uit te fluiten, afhankelijk van het ¨rugnummer¨ van de betreffende auto. En dat er werd teruggezwaaid of teruggetoeterd. 

 Voor de derde keer was de Fin Jari-Matti Latvala de totaal-winnaar:

Je zal maar kaartlezer zijn! Ik heb wel respect voor die teams, alles gaat om timing en reactievermogen.

Poetseballen in Sotji.

Toen Marina twee jaar was, had ze een klein bezempje, waarmee ze ons graag hielp vegen, binnen en buiten. Zoals vrijwel iedere tweejarige hield ze ook erg van voetbal. Dus wat gebeurde er, toen ze zowel de bal als de bezem buiten had? Ze stootte de bal met de bezem voor zich uit, de hele tuin door, en noemde het ¨poetseballen¨.

Jaren later zapten we door de verschillende wintersportprogramma's heen, en kwamen we bij curling terecht, uiteraard met het Zwitserse team, die permanent ¨putse-putse-putse¨ riepen, als het ijs voor de curlingbal (of heet dat schijf of puck, dat weet ik niet eens, o schánde!) extra glad geveegd moest worden. Uiteraard heet curling bij ons sinds die dag ¨poetseballen¨.

Daar moest ik opeens weer aan denken, toen de X-tra bijlage van de Wermlandse krant in de brievenbus lag, en een pagina-groot artikel over het Zweedse team had, dat naar Sotji gaat, naar de Olympische Winterspelen. Het trainingskamp was de laatste weken in Våxnäs, een wijk van Karlstad. Het Zweedse team was vier jaar geleden op de vierde plaats geëindigd, en sindsdien hebbben ze extra veel en extra hard getraind. Dit jaar gaan ze voor een medaille, want, zo zeggen ze, het verschil tussen brons en een vierde plaats is gigantisch.

Ze verheugen zich erg op het wonen in het Olympisch dorp: je komt er in contact met zoveel mensen uit zoveel landen, die allemaal dezelfde interesse en focus hebben, waarmee je ideeën en ervaringen kunt uitwisselen, en waarmee je samen andere wedstrijden op tv volgt. En fika eet. Ja echt, dat laatste werd genoemd in het artikel. Zo zie je maar, hoe heilig de fika (koffiepauze met op z´n minst goed belegd brood, en vaak ook koekjes of gebak - denk maar aan de kanelbulle bij Ikea) in Zweden is!

Op de vraag naar de Russische politiek werd geantwoord, dat ze misschien als privépersonen kunnen protesteren tegen mensenrechten, het anti-gay-beleid, etc, maar dat ze in eerste instantie voor de sport gaan. Voor de politieke kwesties is er de rest van het jaar ruim genoeg tijd, het wil niet zeggen dat ze daar geen mening over hebben, laat staan alles goedkeuren.





Naar ik aanneem zijn er meer teams die extra hard en extra vaak getraind hebben, dus we zullen zien hoe het gaat!

Tóch een wolf?

Vanmorgen waren we verhoudingsgewijs vroeg op: Richard om tien voor zeven de deur uit om op het werk het ontbijt te helpen klaarzetten voor de orkestleden - leuke manier van vergaderen vóór de repetitie. Eva bofte, die kon meerijden, die hoefde niet heel stilletjes nog een half uur eerder op pad om de juiste bus naar school te halen.

Zodoende liep ik wat vroeger dan anders in het laatste restje schemering met de honden buiten, en genoot van de stilte. Gaia druk aan het snuffelen en hondesporen volgen, Asso ongebruikelijk timide aan mijn zijde. Op de besneeuwde velden zag ik in de verte iets lopen, en dacht aanvankelijk aan een vos. Maar de afstand was behoorlijk groot, en hoeveel groter dan onze honden wordt een flinke vos? Dat moest dan wel een abnormaal grote vos zijn, leek ook niet zo langgerekt als een vos, en was wel heel erg zwart, het was al nagenoeg helemaal licht, toen. Het dier liep in elk geval precies die kant op waar de honden vorige week absoluut NIET met Richard het pad in wilden, hij moest terug, van ze, dat gaven ze heel duidelijk aan.

Vanavond onder etenstijd vertelde ik het, waarop Eva meteen wist te melden dat iemand die ze kent, en vlakbij Molkom woont drie wolvenpootafdrukken in de tuin had gevonden vorige week, toen de sneeuw net gevallen was. 

Ik vond het jammer, dat ik nooit een kijker of fototoestel mee kan nemen als ik met twee honden buiten loop, en zeker nu niet, nu het hier en daar spekglad is: na twee dagen dooi is het nu weer rond het vriespunt. 

Wie weet was deze wel echt. Per slot van rekening is de wolf het ¨dier van Värmland¨. Dat ontstaat niet zomaar.

Hulptroepen.

Help! De winkel gaat goed!

Nadat ik ruim 14 maanden geleden redelijk hals-over-kop de lokale wol-en-kadootjes-winkel overnam (dankjewel lieve papa!) in de veronderstelling dat ik daar 24 uur per week rustig en ongestoord zou kunnen toeven met of zonder handwerk (grote hobby!), ben ik het assortiment aardig gaan uitbreiden. En ik ben gaan adverteren.

Dat de zomermaanden heel slecht liepen, en dat januari t/m maart ook niet geweldig waren, was me door de vorige eigenaresse wel verteld. En ik heb mijn doelstelling voor het eerste jaar heel rustig gehouden: elke dag dat de winkel open is 3 betalende klanten. Want ik had van Maud gehoord dat ze er hele dagen zat te breien en naar luisterboeken te luisteren. Daar kun je de huur niet van betalen, dus ik gokte op wat meer. En het werd meer. Veel meer.

Ten eerste waren de zomermaanden wel erg rustig, maar de omzet was niet veel minder dan daarvoor. En daarna ging het érg hard. Mijn doelstelling heb ik aardig aangepast, nu, en ik kom tot de ontdekking dat ik in de winkel ten eerste niet meer aan handwerken toekom, maar dat ik zo langzamerhand zoveel klanten heb, dat ik bijna geen tijd meer vind om vakken bij te vullen en binnenkomende leveranties te verwerken.

Maar net zo plotseling als de winkel te koop stond, komen er nu hulptroepen.

Ten eerste Lilian, die vanwege een nare bindweefselziekte al 2 1/2 jaar in de ziektewet is. Om een uitkering te kunnen behouden, moest ze voor 2 keer 2 uur per week iets zoeken om te doen, wat ze met haar aandoening aankan, en gelukkig voor mij én voor haar, kwam ze bij mij terecht. Ze heeft kassa-ervaring, kan niet breien, is ¨gewoon¨ Zweeds, en is lief en hartelijk. Terwijl ik met dozen sleep, zit zij rustig aan de tafel alle pakjes met breinaalden van prijsjes te voorzien, maakt naam-prijs-etiketten voor boven de vakken met garens, en pakt kadootjes in, terwijl ik dan weer met een andere klant op zoek ga naar het juiste patroon voor bij de wol, of omgekeerd. En ze denkt heel nuchter met me mee over op te starten projekten en kampanjes.

Ten tweede heb ik brei-hulp. Een mevrouw die héél veel breit, en haakt, en die allang klaar is voor zichzelf en de hele familie, en die al een paar maanden geleden eens binnen kwam om te vragen of ze misschien kon model-breien voor me. Het probleem was alleen, dat ze allergisch is voor wol, én dat ik haar geen uurloon kan uitbetalen. Maar vorige week kwam ze nog een keer langs, en nu zijn we er uit: Nu heb ik veel nieuwe garens in het assortiment zónder wol, dus katoen, linnen, akryl, en allerlei mixen daarvan, en nu is er dus wél veel te doen voor haar. Als tegenprestatie krijgt ze een grote korting op alle garens die ze voor zichzelf koopt. Afgelopen donderdag nam ze een kindertruitje mee (dunne breinaalden, echt waar), en vanmorgen kwam ze binnenwandelen, want het was al af, en het bijbehorende mutsje ook, en de restanten netjes in een zakje erbij.

Dus ze heeft twee nieuwe projecten meegekregen van me, ik had eindelijk gisteren wat tijd gehad om patronen uit te printen van een aantal garens die ik schitterend vind, maar die niet zo bekend zijn, en waarvoor de patronen van de website van de leverancier uitgeprint kunnen worden. Maar ja, de klanten willen zien hoe het wordt, en de patronen zijn niet los te bestellen. Nu heb ik op korte termijn veel modellen om te laten zien. De klanten zoeken dan zelf wel verder op internet. Leve de facebook-pagina waar binnenkort de eerste foto's van de nieuwe modellen verschijnen!

Verder heb ik gehoord, dat twee winkels met wol in de omgeving gaan sluiten: de eigenaars komen op leeftijd, één is zelfs al 70, en niemand wil de zaak overnemen... Dus dat wordt adverteren in de lokale blaadjes, Molkom is voor hun klanten dichterbij dan Karlstad, in Filipstad is al 3 of 4 jaar geen echte wolwinkel meer, en ik heb gratis parkeerplaatsen naast en achter het gebouw...

Als het op deze manier doorgaat, moet ik de openingstijden gaan uitbreiden. Dát had ik niet verwacht, na amper 1 jaar!

Voor wie facebook heeft even de link naar de facebookpagina van de winkel:
www.facebook.com/NennisGarnOchHemdesign

Het wordt tijd voor een website, jammer dat ik geen fatsoenlijke internetaansluiting in de winkel heb. T.z.t. toch een iPad of iPhone? Dát wordt een projekt op zich, ik laat op dat ding van Eva altijd al alles verdwijnen wat ze me wil laten zien, met mijn eigen mobiel kan ik nog nét omgaan...

Meer nieuws uit Tromsö

Zopas een smsje van Richard gekregen, met de volgende tekst:

Gister een geweldige show met het ballet
en het noorderlicht enigszins gezien na afloop,
vandaag de Hurtigruten binnen zien komen
en van dichtbij bekeken,
een arctische zonsondergang bij het fjord,
souvenirs gescoord,
dus erg tevreden.

En Svalbard is (op) Spitsbergen.

Dit laatste was naar aanleiding van een telefoontje van Anders, die hem ook aan deze schnabbel heeft geholpen. Zijn vader heeft verschillende festival-achtige dingen, waaronder dus iets op Svalbard in februari, en dan in maart of zo ook nog in Oslo, waar hij (die vader) concertmeester van het Oslo Filharmonic was tot aan zijn pensionering. En de vraag was, of Richard dan ook mee zou willen spelen. We zullen zien. In ieder geval heet het, dat er op Spitsbergen (nog steeds) meer ijsberen zijn dan mensen, dus ik ben erg benieuwd wat voor activiteit dat dan mag zijn!

Verder is het vandaag precies 3 jaar geleden dat we voor het eerst hier in Molkom in ons eigen huis sliepen in onze eigen bedden. Marina kwam een week later, die zat toen midden in de schoolexamens...

Nog even een link naar Hurtigruten, waarover we vorige week dus ook een documentaire hebben zitten bekijken in het weekend. Jullie hóeven het niet te geloven hoor, we vinden het toeval ook al te groot om geloofwaardig over te komen :)
http://www.hurtigruten.com/

Groeten uit Tromsö!

Uit de berichten die ik van Richard uit Tromsö krijg blijkt, dat hij het er erg naar zijn zin heeft. Leuke mensen, prachtige bergen, het orkest is ongeveer van hetzelfde niveau als ¨ons¨ orkest in Karlstad, Tromsö is ook ongeveer even groot als Karlstad. Het Bolshoi Ballet is geweldig, zegt hij, uiteraard zijn beide voorstellingen dit weekend al sinds lang uitverkocht.

In de stad zelf ligt er niet zo veel sneeuw (die ligt denk ik hier in Molkom), maar des te mooier is de sneeuw op de bergen. Hij heeft een wandeling van vier uur gemaakt en was helemaal enthousiast. Echt koud is het ook niet, en omdat het helder is, is nog lang na zonsondergang (14.32 vandaag) de reflectie van de zon op de sneeuw op de bergen te zien. De stad zelf is dan al donker, natuurlijk, maar ja, wie kijkt daar dan nog naar? Op die zon ben ik wel wat jaloers, die zien we in Molkom deze winter wel heel erg weinig. (Erger nog, het zou morgen gaan regenen en over een paar dagen weer vriezen.... glad glad glad wordt het dan!)

Vanmorgen was hij door de concertmeester(es) en haar man uitgenodigd voor een korte rit met de auto naar een nabijgelegen fjord. Met mooi weer en een gezellig restaurant. Verder spreekt hij deze week bijna alleen maar Tsjechisch, want de concertmeesteres is (zelf Japans) met een Slowaak getrouwd. En dan zegt men nog dat je overal Nederlanders tegenkomt... Weer een reden om aan het bestaan van toeval te twijfelen - of er juist in te geloven.

Verder zijn er de voorbereidingen aan de gang voor de Sami-week. In Tromsö heeft de universiteit een afdeling voor Samische Studies, en Tromsö is de hoofdstad van het Noorse deel van het Sami-volk. Dus voor wie van avontuur houdt: rendierraces, kampioenschappen lassowerpen, een markt, etc etc. Zie link:

http://www.msm.no/saami-week-in-tromsoe.41450.en.html