Secundaire vliegangst.

Nog twee uur te gaan.

Vliegangst is één ding, daar heb ik gelukkig geen last van. Secundaire vliegangst is héél iets anders. Vertel me niet dat de term niet bestaat, want ik heb hem vandaag zelf uitgevonden. Ik heb er namelijk een vreselijke hekel aan wanneer gezinsleden in een vliegtuig boven de aardbol hangen.

Een aantal jaren geleden kwam dat uiterst zelden voor, want we vlogen om de paar jaar eens een keertje met ons allen, dat voelt heel anders. In de periode dat Richard bij het Concertgebouworkest werkte was het opeens een heel andere situatie, want er waren heel wat concertreisjes, en de jaarlijkse grote tournee. Vanwege de altijd uiterst strakke planning ging dat doorgaans met het vliegtuig.

Sinds we in Zweden wonen zijn het ook de kinderen, die elk op hun beurt het vliegtuig instapten voor een korter of langer verblijf bij familie en vrienden in Nederland. En de eerste maanden zelfs voor Marina om nog even in Nederland eindexamen te kunnen doen.Of Marina nu alleen maar van Stockholm naar Östersund vliegt voor een hondensledetocht, of Richard onderweg is van Oslo naar Tromsö, ik vind het allemaal maar helemaal niks. Dan loop ik door het huis te dolen, kijk om de andere minuut op de klok, heb last van mijn maag, etc.

Vandaag is het weer zover, Richard's vlucht van Oslo naar Svalbard duurt 4 uur.

Ik had me nog wel terdege voorbereid. Vandaag geen winkeldag, dus ik zou beginnen met een lánge wandeling met de honden in de versgevallen sneeuw. Daarna zou ik dingen gaan doen die mijn concentratie vergden. Die wandeling was snel klaar, want het dooide vanmorgen alweer flink, dus 5 cm prut overal, regen, natte sneeuw en een soort ijsregen. Dat betekent dat ik nu al een boterkoek uit de oven heb gehaald, alle rekeningen heb betaald, en dat nu de cake ook al staat af te koelen.

Nu is het zo langzamerhand tijd voor de lunch, waarna een nieuwe poging voor een lange wandeling. Eens kijken waar de sneeuwschuivers al zijn geweest. Mag het daarna alsjeblieft twee uur zijn?