De deur naar het magazijn komt steeds voller te hangen. Ruim een jaar geleden begon dat met een A4tje plus een miniatuurversie van een granny square (gehaakt vierkantje), van iemand die restgarens inzamelt en daar met een aantal dames babydekentjes en kinderkleertjes van breit. Die worden vervolgens met een eigen vrachtwagen naar een kindertehuis en een ziekenhuis in Kiev, Oekraïne, gereden en uitgedeeld. Mijn regelmatig terugkerende klanten vertelde ik erover, en dat resulteerde al gauw in een gestage stroom restgarens voor haar.
Een paar weken geleden stond er een artikeltje in de krant over een breicafé ergens anders, waar men breipaketten had gekregen van een Noorse garenleverancier, om er babydekens van te breien. Die leverancier heeft in totaal 2500 paketten uitgedeeld, en later weer ingezameld, volgende week gaat er een vlucht naar Etiopië. Daar zijn ze nodig. Dat artikeltje hangt nu ook op de deur, gezellig naast een gelijksoortig artikeltje van een andere krant over een ander breicafé dat daaraan meedeed.
Omdat er in de winkel geen garens van die leverancier lagen, toen ik het overnam, had ik deze actie tot mijn grote spijt helemaal gemist. Maar, dacht ik, zoiets kunnen we wel zelf opstarten. Ik zette hoog in, en stuurde in mijn beste Zweeds mailtjes naar de mij bekende leveranciers, en naar de Zweedse Kerk, om te kijken of men geïnteresseerd was in een soort landelijk projekt. Op het breicafé had men nog wat ideeën, en natuurlijk vertelde ik meteen een paar klanten over de plannen. Van de Kerk nog geen bericht, ambtelijke molens draaien daar ook erg langzaam, vermoed ik, en van één van de leveranciers (die waar ik toch al niet zo blij van wordt qua service) heb ik ook na vier weken nog niks gehoord.
Mijn beste leverancier reageerde ook hier weer het snelst, met een aanbod voor een bepaald garen tegen een superlage inkoopsprijs. Met de vertegenwoordigers die vorige week kwamen heb ik er ook over gepraat, wat resulteerde in een aanbieding van één van de andere leveranciers, met 54 kilo van een bepaald garen wat uit de collectie gaat, tegen een spotprijsje. Mijn klanten reageerden weer snel, er staan nu twee grote dozen met garens in het magazijn, en drie van de breicafédames zijn al begonnen. Zodat we, als er een paar van die dekentjes (of grote sjaals voor de moeders) klaar zijn, bij de grote supermarkten iets kunnen laten zien als we komen vragen wat er gebeurt met de garens die na een actie overblijven. En of men zich misschien kan voorstellen die te schenken aan het goede doel.
In Karlstad is een officiële instelling waar men afgedankte maar nog goede van-alles-en-nog-wat kan brengen. De spullen worden verkocht, van dat geld worden de ritten naar Oekraïne, en nu ook Bulgarije, gefinancierd. Onze sjaals en dekens nemen ze héél graag mee. Je kunt namelijk ook bepalen dat iets niet verkocht mag worden, maar direct met een transport meegaat, zo werd me verteld.
Het nadeel van het aanbod van de eerste twee leveranciers is, dat we nog geen geld hebben kunnen inzamelen voor de aanschaf van goedkope garens, en dat we nog niet met zo veel mensen zijn. En waar laat ik bovendien 54 kilo extra garens? Het magazijntje is al zo vol... De vertegenwoordigster van de derde leverancier heeft me wel héél lang laten vertellen. Wat bleek? Ze waren al bezig geweest met een vergelijkbaar projekt, maar de Noren waren sneller met de uitvoering van de plannen. In maart wordt er in ieder geval weer vergaderd, ook hierover, en ze neemt mijn ideeën mee. Op de volgende beurs, in april, hoor ik er waarschijnlijk meer over.
Kijk, dáár wilde ik naartoe. Gróót denken. Maar tot die tijd gaan we alvast aan de slag. Om te beginnen komt vermoedelijk morgen het lokale Molkomse krantje naar het breicafé voor een reportage. En dat krantje wordt héél goed gelezen. Mooi toch?
-wordt vervolgd-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten