Twee weken geleden dacht ik na sluitingstijd toch werkelijk, dat ik met een klein zwart mopshondje thuis zou komen...
Op een gegeven moment kwam er een jonge vrouw binnen, die bij de sieraden ging kijken. Ze zei niet veel, en haar gedrag maakte op mij een indruk van zwaar-gedrogeerd-zijn. Op mijn groet reageerde ze amper, en stond het liefst met haar rug naar me toe. Een minuut of tien later kwam iemand vragen of dat hondje buiten misschien van iemand was, want die was losgekomen. Prompt schoot ze naar buiten, en ik dacht, bevooroordeeld als ik bleek te zijn, direct aan een slimme vorm van winkeldiefstal. Dus ik er achteraan: ¨U mag uw hondje wel mee nemen in de winkel, ik heb mijn honden niet bij me vandaag.¨ Het bleek een klein zwart, absoluut overenthousiast trekkend en blaffend mopshondje te zijn, zó schattig! Maar in de winkel was het geen succes, dus die werd weer terug aan het paaltje naast de voordeur gebonden.
De vrouw was wel een uur binnen, en wist een meesterlijk overzicht van mijn kadootjesassortiment te verzamelen, echt van alles wat. Ze betaalde met een Noorse bankpas, en op mijn vraag of ze hier op vakantie was antwoordde ze, dat ze tijdelijk op bezoek is, en de mensen kadootjes wil geven als dank. Vijf minuten voor sluitingstijd vertrok ze met twee tassen vol spulletjes, en ik begon zo geleidelijk aan op te ruimen. Toen ik de vlag en de lantaarn etc binnen ging halen, zat het hondje nog naast de paal te wachten, dolgelukkig me te zien. De jonge vrouw was in geen velden of wegen meer te bekennen... Was dit een manier om een hondje met misschien wat opvoed-problemen aan iemand over te doen?
Tsja, wat nu? Wie bel je dan, op zaterdagmiddag in Molkom? Geen dierenartspraktijk open om de chip te lezen, politie komt daar natuurlijk niet voor, zeker niet vanuit Karlstad. Ik besloot om eerst verder af te sluiten, de boekhouding te doen, en dan Richard even te bellen, zodat we eventueel het hondje een paar dagen bij ons thuis konden laten logeren. Maar tien minuten later zag ik haar met het hondje aan te overkant van de straat lopen.
Een paar dagen later, tijdens het breicafé, was ze er weer, en moest het hondje weer buiten wachten. Weer een uur. Weer twee tassen met spulletjes. Dit keer was ze wat beter benaderbaar, en kon ik een praatje met haar aanknopen. Dat ik dacht dat ze haar hondje was vergeten, die zaterdag. Ze bleek vrijwel om de hoek te wonen, dus ze was eerst de boodschappen thuis gaan brengen. Het huis waar ze logeert is zo vreselijk leeg, vond ze, en ze wilde graag iets voor die mensen doen, als dank. En ze komt uit een klein dorp in Noorwegen. Vlak voor sluitingstijd kwam ze nog een keer terug om iets te kopen wat ze aanvankelijk had besloten niet te nemen.
Eén van de brei-dames wist te vertellen (zo gaat dat op een dorp...) dat ze al van vóór Kerst in Molkom is, en dat ze haar ook al bij de supermarkt had gezien, en dat ze ook daar héél veel gekocht had. En dat het arme hondje ook daar buiten in de kou zat te wachten. Nu lijkt het hondje voldoende isolerend spek te hebben, maar toch... Is dit ziekelijk gedrag? Hoe heet dat, als iemand zoveel winkelt en koopt? Maar dan gaat er toch niet zoveel overleg en beraad mee gepaard? Want ze stond over iedere aankoop heel duidelijk na te denken, dingen werden opgepakt, teruggezet, weer gepakt, vergeleken, en uiteindelijk maakte ze haar keuze. Keer op keer.
Afgelopen donderdag had ik één van de etalages veranderd, het is nu eenmaal bijna Valentijnsdag, en prompt die middag kwam ze voor de derde keer. Nu kon er zelfs een lachje af. Eigenlijk zou ik net afsluiten, dus ik heb het even aangekeken, en na een minuut of tien gevraagd of er nog iets belangrijks was, wat ze wilde hebben, want dat ik de winkel helaas moest dichtdoen. Duizend excuses, en ze legde nog snel een armbandje bij de rest van de spulletjes, betaalde, en verdween, dit keer met maar één tas, dus het hondje mocht meteen mee.
Misschien is dat niet zakelijk gehandeld, maar ik vind het een naar idee, dat ik zou profiteren van iemand die zich misschien heel erg in de problemen aan het steken is. Of juist probeert om uit de problemen te komen. Ik weet werkelijk niet wat ik ervan moet denken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten