Nee, het houdt echt niet op! Toen Richard de post uit de brievenbus haalde, zat er een pakketje uit Australië bij voor me. Wat kwam er uit? Een paar zelfgebreide soksloffen, twee eierwamers, ook zelfgebreid, én een heel oud knipsel met beschrijvingen van mini-poppetjes om te breien. Dat knipsel was, dat kan nu al haast geen verrassing meer zijn, uit de Libelle... En wat heeft het Nederlands dan veel uitdrukkingen.
Dat is toeval.
Toeval bestaat niet.
Alsof de duvel ermee speelt.
Als je het over de duvel hebt, trap je hem op zijn staart.
Dat gebeurt alleen in sprookjes.
Toevallige samenloop van omstandigheden.
En wat drastischer zaken als voodoo en telepathie.
Die post uit Australië is ook al zo'n geval:
Mijn moeder heeft in haar goede dagen op de serviceflat een aantal tekenlessen gehad van een zekere Riek Ten Tuynte, die ooit aan de Rietveld Academie les gaf, en op latere leeftijd in dezelfde flat kwam wonen. Deze Riek bleek de tante te zijn van een jeugdvriendin van mijn moeder. Die jeugdvriendin had een veel jonger zusje, en dat zusje is in 1956 met haar man naar Australië geëmigreerd. Het contact werd uiteraard al snel hernieuwd (de jeugdvriendin zelf was toen allang overleden), en toen mama overleed, was papa's vraag of ik Guusje's condoleancebrief wilde beantwoorden. Hij had haar nooit ontmoet, en ik schreef zoveel makkelijker dan hij.
Zoals jullie merken, is dat een (wat onregelmatige) briefwisseling geworden, dit was haar reactie op het feit dat ik wat over mijn winkeltje had geschreven. Guusje heeft vroeger zowel haar lerares- als handwerkdiploma gehaald (in 1956 zaten álle vrouwen in de trein te breien), en was spontaan eierwarmers gaan maken, zodat ik kon zien hoe ze dat gedaan had, en mijn breicafédames daarmee laten zien wat je met restjes garen kunt doen. Want, zo schreef ze, het is alwel bijna Pasen, maar je hebt er zomaar 30 af! Net als die kleine poppetjes.
Met dank aan Libelle!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten