Mag ik nu even een beetje instorten?
Om vier uur is het donker, als het geen zonnige dag is. Volgens het weerbericht zou het gaan sneeuwen, maar tot nu toe is dat niet gebeurd, en eerlijk gezegd verwachtte ik dat ook niet, want ik had mijn roemruchte sneeuwhoofdpijn niet. Een beetje sneeuw kunnen we nu wel gebruiken, dan is het niet zo'n dichte duisternis na zonsondergang, we hebben momenteel 8 uur daglicht. Nog een paar weken te gaan tot de kortste dag.
Ik snap best dat in Zweden Kerst het grootste feest van het jaar is. Dat begint ook echt rond de 1e advent, en dat hier geen Sinterklaas wortd gevierd zal daar zeker aan bijdragen. Dus nu wordt Molkom elke dag een beetje lichter, als het donker is: iedereen hangt lichtjes buiten in bomen en struiken, en boven de ramen zitten speciale stopcontacten voor de Kerstverlichting. Vanmorgen heb ik ook al een paar sterren gevonden en in de vensterbank gezet, morgen nog even de vliering op voor de rest, en de kerstboom.
En opeens stort ik een beetje in... Morgen is Richard jarig, en ik weet niet eens of het lukt om te bellen, met 10 uur tijdsverschil. Nog vijf dagen, dan komt hij weer thuis, en wat ben ik blij dat ik veel te doen heb tot die tijd. De hele periode ging het prima (mede mogelijk gemaakt door Asso en Gaia), maar nu heb ik het echt helemaal gehad.
Voor vandaag geef ik het op, verder. Ik ga breien aan een Kerstkadootje voor tante Gré, muziekje erbij via Spotify (van Frans chansons tot Samische Joik, verassend als je je hele bibliotheek op alfabet afspeelt). We eten wel restjes, en voor vanavond maak ik een groot glas warme glögg.
Gelieve me verder even niet te storen, ik ben zielig.
Morgen nieuwe kansen.
vrijdag 29 november 2013
donderdag 28 november 2013
Interessant dagje.
De klussers hadden de steiger al bijna klaar, tegen de voorgevel, voor ik er erg in had. Ze hadden mazzel met het weer in elk geval, want we kregen weliswaar windkracht 8 vandaag, maar het waaide precies vanuit de andere kant. De plannen waren erg ambitieus, want behalve de daklijsten vervangen, wilden ze ook nog even het raam van de veranda er in zetten, en de nieuwe vlonders oftewel bordesjes bij de voordeur en de muziekkamer in elkaar schroeven. Dat is dus niet helemaal gelukt, ik zie ze morgen wel weer, maar we hebben toch mooie nieuwe witte daklijsten! En ik ben zo blij, want pas toen ze de oude eraf haalden bleek, hoe vreselijk verrot die waren...
Van 11 tot 17 in de winkel, de hondjes waren mee, die hebben heerlijk liggen slapen in het keukentje. Maar één keer geblaft tegen een klant, toen die tegen ze begon te praten terwijl ze net een nieuw botje van me hadden gekregen. Tsja, op het hekje hangt wél een briefje: a.u.b. niet tegen de honden praten.
Allereerst met grote spoed een order doorgebeld. Ik vond het al zo gek, dat het meer dan twee weken duurde en ik nog steeds niets van de leverancier had gehoord. Er zaten bestellingen bij voor twee klanten, en nu bleek, dat de bestelling nog steeds in mijn postvak bij de concepten zat... Domweg niet verzonden, ik schaam me dood. Maarrr, het is pas de eerste keer sinds ik op de kop af een jaar geleden de winkel over heb genomen, dat me zoiets gebeurt. En hopelijk ook de laatste keer!
Na de lunch met Mathilda, mijn ''stagiaire'', een mooie Kerst-etalage gemaakt, en een bestelling voor een Kerstloper van Ekelund genoteerd. De klant had die in Stockholm gezien, en daar was die niet meer in de winkel. Vervolgens keken we in de katalogus, en bleek ik ook nog eens een lagere prijs te hanteren. In Stockholm is de winkelhuur waarschijnlijk vele malen hoger dan wat ik in Molkom betaal, dat moet natuurlijk érgens vandaan komen.
Daarna twee balorige tieners in winkel, trappenhuis en invalidenlift. Deed me denken aan hoe wij kleinkinderen vroeger bij opa en oma door het flatgebouw renden, en trappenhuis en lift onveilig maakten. Tot we zo hard renden en lachten dat we door de directrice (vanwege haar omvang wel ''dikke tries'' genoemd) terug naar het flatje werden gestuurd. Tegen de tijd dat ik de plingplong van de winkelbel beu was, kwam de tandarts van boven om ze te verjagen. Even later zag ik ze met een stompje kaars uit het lantaarntje dat ik altijd in de donkere tijd bij de buitendeur heb staan, in de bus naar Hagfors stappen. Nieuwe kaars erin, ook de eerste keer dat er iets minder leuks voorvalt in dat hele jaar.
Even later kwam er een jonge vrouw de winkel binnen, die me vertelde dat ze in opdracht van de ziektekostenverzekering een plek moet zoeken om te kijken wát voor werk ze (nog) kan doen. Ze is langdurig in de ziektewet geweest met een bindweefselziekte waardoor haar gewrichten en dus ook de ruggewervels hun functie geleidelijk aan niet meer uitvoeren. Haar oude baan wordt niks meer, men dacht aan licht werk, misschien te beginnen met drie dagen in de week twee uur. Ze ging nu zo'n beetje overal langs om te vragen of iemand een plek voor haar heeft. Jammer genoeg kan ze niet breien of haken, maar al pratend bedacht ik al heel wat, waar we zeker een aantal maanden mee vooruit zouden kunnen. Volgende week komt ze terug, dan kunnen we allebei nog even denken. Haar moeder blijkt de kiosk in Lindfors te hebben gehad, die de ouders van een klasgenootje van Yuri (die kwamen drie weken na ons vanuit Nederland hier terecht) hebben overgenomen.
Tegen sluitingstijd kwam er een jongeman, die een aantal weken geleden samen met zijn moeder breigaren kwam uitzoeken. Hij wilde zo graag een sjaal met rode en zwarte strepen, en iemand wilde die wel voor hem breien, en het moest wel warm zijn. Zowel zijn moeder als hijzelf wisten echt hélemaal níets van breien, dus daar heb ik toen eens even uitgebreid de tijd voor genomen. De keus was héél erg moeilijk voor hem, maar het kwam goed. Vaak vraag ik, of mensen het resultaat komen laten zien (ik word altijd zo nieuwsgierig naar hoe het eruit gaat zien), en dat deed hij dus vandaag. En morgenochtend om 6 uur vertrekken ze naar Stockholm, waar de dame woont die dat voor hem gemaakt heeft, en nu wilde hij een kleinigheid voor haar kopen waar ''bedankt'' op staat. Dus daar heb ik wederom uitgebreid de tijd voor genomen. Ik vond het heel dapper dat hij alleen durfde komen, en het ís vóór sluitingstijd gelukt met de keuze. Was trots op hem én op mij!
Bij thuiskomst nog een verassing bij de post: nieuwsbrief en voorjaarsaanbiedingen van een van mijn leveranciers. De verassing zat 'm in het adres, dat was namelijk Stationsgatan 16, waar ik de winkel heb. maar de post was gewoon bij ons thuis bezorgd. Hoezo ''dorp''?!
Van 11 tot 17 in de winkel, de hondjes waren mee, die hebben heerlijk liggen slapen in het keukentje. Maar één keer geblaft tegen een klant, toen die tegen ze begon te praten terwijl ze net een nieuw botje van me hadden gekregen. Tsja, op het hekje hangt wél een briefje: a.u.b. niet tegen de honden praten.
Allereerst met grote spoed een order doorgebeld. Ik vond het al zo gek, dat het meer dan twee weken duurde en ik nog steeds niets van de leverancier had gehoord. Er zaten bestellingen bij voor twee klanten, en nu bleek, dat de bestelling nog steeds in mijn postvak bij de concepten zat... Domweg niet verzonden, ik schaam me dood. Maarrr, het is pas de eerste keer sinds ik op de kop af een jaar geleden de winkel over heb genomen, dat me zoiets gebeurt. En hopelijk ook de laatste keer!
Na de lunch met Mathilda, mijn ''stagiaire'', een mooie Kerst-etalage gemaakt, en een bestelling voor een Kerstloper van Ekelund genoteerd. De klant had die in Stockholm gezien, en daar was die niet meer in de winkel. Vervolgens keken we in de katalogus, en bleek ik ook nog eens een lagere prijs te hanteren. In Stockholm is de winkelhuur waarschijnlijk vele malen hoger dan wat ik in Molkom betaal, dat moet natuurlijk érgens vandaan komen.
Daarna twee balorige tieners in winkel, trappenhuis en invalidenlift. Deed me denken aan hoe wij kleinkinderen vroeger bij opa en oma door het flatgebouw renden, en trappenhuis en lift onveilig maakten. Tot we zo hard renden en lachten dat we door de directrice (vanwege haar omvang wel ''dikke tries'' genoemd) terug naar het flatje werden gestuurd. Tegen de tijd dat ik de plingplong van de winkelbel beu was, kwam de tandarts van boven om ze te verjagen. Even later zag ik ze met een stompje kaars uit het lantaarntje dat ik altijd in de donkere tijd bij de buitendeur heb staan, in de bus naar Hagfors stappen. Nieuwe kaars erin, ook de eerste keer dat er iets minder leuks voorvalt in dat hele jaar.
Even later kwam er een jonge vrouw de winkel binnen, die me vertelde dat ze in opdracht van de ziektekostenverzekering een plek moet zoeken om te kijken wát voor werk ze (nog) kan doen. Ze is langdurig in de ziektewet geweest met een bindweefselziekte waardoor haar gewrichten en dus ook de ruggewervels hun functie geleidelijk aan niet meer uitvoeren. Haar oude baan wordt niks meer, men dacht aan licht werk, misschien te beginnen met drie dagen in de week twee uur. Ze ging nu zo'n beetje overal langs om te vragen of iemand een plek voor haar heeft. Jammer genoeg kan ze niet breien of haken, maar al pratend bedacht ik al heel wat, waar we zeker een aantal maanden mee vooruit zouden kunnen. Volgende week komt ze terug, dan kunnen we allebei nog even denken. Haar moeder blijkt de kiosk in Lindfors te hebben gehad, die de ouders van een klasgenootje van Yuri (die kwamen drie weken na ons vanuit Nederland hier terecht) hebben overgenomen.
Tegen sluitingstijd kwam er een jongeman, die een aantal weken geleden samen met zijn moeder breigaren kwam uitzoeken. Hij wilde zo graag een sjaal met rode en zwarte strepen, en iemand wilde die wel voor hem breien, en het moest wel warm zijn. Zowel zijn moeder als hijzelf wisten echt hélemaal níets van breien, dus daar heb ik toen eens even uitgebreid de tijd voor genomen. De keus was héél erg moeilijk voor hem, maar het kwam goed. Vaak vraag ik, of mensen het resultaat komen laten zien (ik word altijd zo nieuwsgierig naar hoe het eruit gaat zien), en dat deed hij dus vandaag. En morgenochtend om 6 uur vertrekken ze naar Stockholm, waar de dame woont die dat voor hem gemaakt heeft, en nu wilde hij een kleinigheid voor haar kopen waar ''bedankt'' op staat. Dus daar heb ik wederom uitgebreid de tijd voor genomen. Ik vond het heel dapper dat hij alleen durfde komen, en het ís vóór sluitingstijd gelukt met de keuze. Was trots op hem én op mij!
Bij thuiskomst nog een verassing bij de post: nieuwsbrief en voorjaarsaanbiedingen van een van mijn leveranciers. De verassing zat 'm in het adres, dat was namelijk Stationsgatan 16, waar ik de winkel heb. maar de post was gewoon bij ons thuis bezorgd. Hoezo ''dorp''?!
woensdag 27 november 2013
Ajax-Barcelona via Viasat.
Tegenwoordig hebben we een royaal aanbod aan televisieprogramma's - we hebben Telia verwisseld voor Viasat, omdat die de mogelijkheid bieden om programma's terug te kijken zónder reclame. En aangezien we graag naar documentaires en wat ander cultureels kijken, en ''dat soort programma's'' meestal op voor ons beroerde tijden uitgezonden worden, bleek Viasat de ideale oplossing. Daar komt bij, dat de grote voetbal- en basketbalwedstrijden waar Yuri graag naar kijkt, bij Telia vaak bijzonder slecht te ontvangen waren. Overbelast netwerk. Zeker als er ook nog iemand aan het computeren was. Maar daar schreef ik al eerder over.
Om kort te gaan, Yuri keek naar Ajax-Barcelona. En ik ook. Maar in welke taal het commentaar was? Het was absoluut geen Zweeds, dat verstaan we inmiddels prima. Het klonk heel erg Duits, maar dat zouden we toch ook moeten verstaan? Heel gek, dat je mensen hoort praten, en niet weet wat ze zeggen, terwijl je de klanken wel kent. Zo moet een klein kind zich voelen. De naam van de zender bracht ook al geen soelaas, dus op een bepaald moment dachten we aan Luxemburgs-Duits. Maar daar zou meer Frans doorheen moeten zitten. En we herkenden regelmatig Zweeds-achtige woorden.
Noors kon het niet zijn, dat verstaan we ook heel redelijk - die taal kregen we zo'n beetje bij het Zweeds kado toen we hierheen verhuisden. Toen Noorwegen zich van Zweden losmaakte, vond men, dat er een eigen taal moest komen, en toen is het Noors gecreëerd. Vervolgens ontwikkelde het Noors zich normaal, Jostein Gaarder is denk ik wel de in Nederland meest bekende Noorse schrijver. Maar nog steeds lijkt Noors enorm op het Zweeds.
Tijdens de rust was het taalraadsel opgelost: na een grote reclame voor Norwegian Airlines, hadden alle spots daarna een www.iets.dk.
Mensen, we keken naar de wedstrijd Ajax-Barcelona vanuit de Amsterdamse Arena, met Deens commentaar!
Om kort te gaan, Yuri keek naar Ajax-Barcelona. En ik ook. Maar in welke taal het commentaar was? Het was absoluut geen Zweeds, dat verstaan we inmiddels prima. Het klonk heel erg Duits, maar dat zouden we toch ook moeten verstaan? Heel gek, dat je mensen hoort praten, en niet weet wat ze zeggen, terwijl je de klanken wel kent. Zo moet een klein kind zich voelen. De naam van de zender bracht ook al geen soelaas, dus op een bepaald moment dachten we aan Luxemburgs-Duits. Maar daar zou meer Frans doorheen moeten zitten. En we herkenden regelmatig Zweeds-achtige woorden.
Noors kon het niet zijn, dat verstaan we ook heel redelijk - die taal kregen we zo'n beetje bij het Zweeds kado toen we hierheen verhuisden. Toen Noorwegen zich van Zweden losmaakte, vond men, dat er een eigen taal moest komen, en toen is het Noors gecreëerd. Vervolgens ontwikkelde het Noors zich normaal, Jostein Gaarder is denk ik wel de in Nederland meest bekende Noorse schrijver. Maar nog steeds lijkt Noors enorm op het Zweeds.
Tijdens de rust was het taalraadsel opgelost: na een grote reclame voor Norwegian Airlines, hadden alle spots daarna een www.iets.dk.
Mensen, we keken naar de wedstrijd Ajax-Barcelona vanuit de Amsterdamse Arena, met Deens commentaar!
maandag 25 november 2013
Tweede poging: winterbanden.
Voor Richard's verjaardag, a.s. zaterdag, wordt er dan weer wel, en dan weer geen sneeuwval voorspeld. Vanochtend was de voorspelling dat er zaterdag pakweg 10 cm sneeuw, en vervolgens natte sneeuw valt. Momenteel is dat bijgesteld tot een voorzichtige centimeter. Wat er ook gebeurt, we rijden veilig, de winterbanden liggen er om. Na een telefoontje naar de garage vanmorgen, was alles snel voor elkaar. Ik kon half twee terecht, ging lekker koffie drinken en de krant lezen, en na een half uurtje weer op huis aan, genietend van het práchtige licht onderweg. Alsof de hele wereld verguld is. De zomerbanden lagen weer netjes in de achterbak, maar die mogen we niet meer gebruiken, ook niet als het weer zomerbandentijd is. Beetje ál te erg versleten. Dus ik ga maar eens op zoek naar biologisch verantwoorde verf voor oude autobanden, dan kan ik iets leuks doen met de banden en de aardbeienplanten, volgend voorjaar.
In die krant las ik trouwens, dat de nieuwe wereldkampioen schaak uit Noorwegen komt. Dat de wedstrijden daar op tv zijn uitgezonden, scholen de lessen ervoor lieten schieten, en dat de werknemers van de Noorse bank een mailtje kregen dat ze op het werk niet via internet naar de wedstrijd moesten kijken: de website van de bank werd te traag...
Momenteel schaakt Yuri online. Vroeger heeft hij wel geschaakt, en met opa Karst regelmatig een potje gespeeld. Toen opa Karst hier op bezoek was, schaakten ze elke dag een partij, en tijdens de herfstvakantie speelden Yuri en ik vrijwel elke avond. Ik win niet meer zo vaak als ik gewend was... Opa trouwens ook al niet. Onlangs hebben we maar eens batterijen gekocht voor de schaakcomputer van opa Karst, die nu Yuri´s eigendom is. Maar online wedstrijden bekijken en spelen is natuurlijk ook wel heel erg leuk!
Minder fijn nieuws bracht de buurman, die ik bij de brievenbus tegenkwam. Van zaterdag op zondag, toen hij bij zijn vrouw in het ziekenhuis op bezoek was (we wachtten op bericht wanneer ze naar huis zou mogen, na de rest van de onderzoeken en het bijstellen van de medicatie), kreeg ze een hartstilstand, en is daaraan overleden. Hij heeft nog zelf geprobeerd te reanimeren, kreeg binnen twee minuten hulp van artsen en verpleegkundigen, maar alles tevergeefs. Asso was ongewoon braaf toen we stonden te praten, en Gaia ging direct pal naast buurman zitten. Hoe gevoelig zijn honden?
zondag 24 november 2013
Ontbijt met croissantjes.
Croissantjes bij het zondagse ontbijt zijn in Zweden helemaal niet zo gebruikelijk. Heel af en toe zie je bij de grootste Coop van die blikjes met croissantjes die je zelf nog moet oprollen en afbakken. Voor de rest zijn er wel wat afbakbroodjes te krijgen, ofwel vers afgebakken broodjes, maar voor de beste croissantjes gaan we naar de Lidl. Het voordeel van een organisatorische blunder van mijn kant was dit weekend, dat we vandaag croissantjes bij het ontbijt hadden.
Ik had nog wel zo´n mooi draaiboek, gisteren: Yuri gemobiliseerd om de banden in de achterbak te helpen leggen (past precies, allevier rechtop naast elkaar), met de auto naar m´n winkel van 11 tot 14. Klokslag twee uur sluiten, en een goed halfuur naar de stad, naar de garage rijden. Bandenwisseldag was van 10 tot 15. Dacht ik. Maar alles was er donker en op slot. Gek. Heel gek. Geen idee wat er mis was gegaan - eenmaal thuis even op internet gekeken, en ik moet dat van die bandenwisseldag serieus gedroomd hebben, want er wás helemaal geen bandenwisseldag. Althans niet gisteren. Wél op 26 oktober. En toen had Richard twee concerten, moest de volgende dag op reis naar Amsterdam, nu weet ik ook wel waarom we toen niet bij de garage zijn geweest... Morgen de garage maar even bellen dus, voor een afspraak. Want vanaf 1 decmber mag er met zomerbanden niet meer gereden worden, als je auto tenminste niet minimaal 30 jaar oud is.
Gelukkig is er een Lidl tegenover de garage, en die was wél open.
Zodoende hadden we vanmorgen een berg croissantjes bij het ontbijt.
zaterdag 23 november 2013
Vrije vrijdag.
De vrijdagen probeer ik tot vrije dag te benoemen, maar uiteindelijk ben ik toch veel te vaak allerlei kleine klusjes aan het opknappen. Deze vrijdag lukte het aardig, er moet blijkbaar ook voor de vrije tijd een soort planning zijn. En prioriteiten.
In ieder geval stond om half negen Åsa, een trouwe bezoekster van het breicafé, voor de deur, en vertrokken we naar Örebro. Nee, geen beurs deze keer, en ja, we reden deze keer wel weer verkeerd. Niet dat we daar iets aan konden doen, het was gewoon de schuld van Google Maps: we moesten midden in het centrum van de stad zijn, en Google Maps wilde ons laten opstijgen als een helikopter, want na drie rondjes rijden bleek, dat we onder een weg doorreden, waar we linksaf hadden moeten slaan. De afrit was een heel eind eerder...Uiteindelijk een parkeerplek gevonden zónder een parkeergarage in te hoeven (ik heb een bloedhekel aan parkeergarages), en er zelfs nog aan gedacht een parkeerkaartje te kopen. Ondertussen vroeg Åsa een voorbijganger naar de straat waar we moesten zijn: ¨Kijk daar, 30 meter verderop naar links¨. Dát zat in ieder geval mee.
Aanleiding tot ons bezoek aan Örebro was het feit, dat ik regelmatig vraag krijg naar Drops garens. Het probleem bij Drops is alleen, dat ze niet op beurzen staan, geen vertegenwoordigers hebben, en dat je bij de eerste bestelling minimaal 100 kilo garen moet aanschaffen en vooruit betalen. Vervolgens ben je verplicht om minimaal eens per 3 maanden 12 kilo garen te kopen, mee te doen aan de acties die zij bedenken, en alle boeken en accessoires in je assortiment te hebben, anders wordt je weer van de verkopers-lijst geschrapt. Voor NeNNis Garn in Molkom dus een hopeloze onderneming. Ondertussen staan er wel vele duizenden gratis patronen op internet. In eerste instantie wilde ik alleen gaan kijken hoe al die garens er nu eigenlijk uit zien (in Örebro is dus een zgn Drops superstore, die alles heeft), en wat voor vervangende adviezen ik dan kan geven. Maar opeens kreeg ik de ingeving om van elke kwaliteit 1 bolletje te kopen (kleur off white), en dan in al die kwaliteiten met steeds weer andere technieken, een enorme plaid/deken te breien. Gevoel voor materiaal en textuur kweken.
Dus nu heb ik 31 bolletjes Drops garens liggen, die me heel uitnodigend aankijken. En mijn ogen uitgekeken op alle andere garens die daar in de vakken lagen. Rowan, een Engels merk. Ook niks voor Molkom, véél te duur, maar zó mooi. Dat wordt, wie weet, een tweede plaid. Ooit.
Vroeg genoeg in de middag thuis om nog een zonnige wandeling met de honden te maken. Daarna werd het snel donker, en begon ik dapper toch eerst maar andere projecten af te werken: een vest en een trui bijna klaar, dat zijn demonstratie-modellen, maar wel in mijn maat, en een warme trui voor Yuri. Er liggen ook nog 581 gehaakte vierkantjes in de kast, dat wordt een beddesprei voor Marina, een uit-de-hand-gelopen restverwerkingsactie...
En er was, eindelijk, een mailtje van Richard. Uit Perth. Maar ik geloof dat ze vandaag (zaterdag) alweer onderweg zijn naar Brisbane. Tijdsverschil 9 uur. Dat betekent dat ze daar al bijna zijn, dat het hier kwart voor tien, en daar kwart voor zeven is. En dat ik nu de winterbanden van de auto in de achterbak ga kiepen, terwijl zijn kollega's aan het strand zijn verbrand. Vanochtend hadden we minus negen graden Celsius. En voorlopig komt de temperatuur niet meer boven nul. Wanneer zouden ze beginnen het schaatsbaantje bij de sportvelden onder te laten lopen? En waar zijn eigenlijk mijn schaatsen?
In ieder geval stond om half negen Åsa, een trouwe bezoekster van het breicafé, voor de deur, en vertrokken we naar Örebro. Nee, geen beurs deze keer, en ja, we reden deze keer wel weer verkeerd. Niet dat we daar iets aan konden doen, het was gewoon de schuld van Google Maps: we moesten midden in het centrum van de stad zijn, en Google Maps wilde ons laten opstijgen als een helikopter, want na drie rondjes rijden bleek, dat we onder een weg doorreden, waar we linksaf hadden moeten slaan. De afrit was een heel eind eerder...Uiteindelijk een parkeerplek gevonden zónder een parkeergarage in te hoeven (ik heb een bloedhekel aan parkeergarages), en er zelfs nog aan gedacht een parkeerkaartje te kopen. Ondertussen vroeg Åsa een voorbijganger naar de straat waar we moesten zijn: ¨Kijk daar, 30 meter verderop naar links¨. Dát zat in ieder geval mee.
Aanleiding tot ons bezoek aan Örebro was het feit, dat ik regelmatig vraag krijg naar Drops garens. Het probleem bij Drops is alleen, dat ze niet op beurzen staan, geen vertegenwoordigers hebben, en dat je bij de eerste bestelling minimaal 100 kilo garen moet aanschaffen en vooruit betalen. Vervolgens ben je verplicht om minimaal eens per 3 maanden 12 kilo garen te kopen, mee te doen aan de acties die zij bedenken, en alle boeken en accessoires in je assortiment te hebben, anders wordt je weer van de verkopers-lijst geschrapt. Voor NeNNis Garn in Molkom dus een hopeloze onderneming. Ondertussen staan er wel vele duizenden gratis patronen op internet. In eerste instantie wilde ik alleen gaan kijken hoe al die garens er nu eigenlijk uit zien (in Örebro is dus een zgn Drops superstore, die alles heeft), en wat voor vervangende adviezen ik dan kan geven. Maar opeens kreeg ik de ingeving om van elke kwaliteit 1 bolletje te kopen (kleur off white), en dan in al die kwaliteiten met steeds weer andere technieken, een enorme plaid/deken te breien. Gevoel voor materiaal en textuur kweken.
Dus nu heb ik 31 bolletjes Drops garens liggen, die me heel uitnodigend aankijken. En mijn ogen uitgekeken op alle andere garens die daar in de vakken lagen. Rowan, een Engels merk. Ook niks voor Molkom, véél te duur, maar zó mooi. Dat wordt, wie weet, een tweede plaid. Ooit.
Vroeg genoeg in de middag thuis om nog een zonnige wandeling met de honden te maken. Daarna werd het snel donker, en begon ik dapper toch eerst maar andere projecten af te werken: een vest en een trui bijna klaar, dat zijn demonstratie-modellen, maar wel in mijn maat, en een warme trui voor Yuri. Er liggen ook nog 581 gehaakte vierkantjes in de kast, dat wordt een beddesprei voor Marina, een uit-de-hand-gelopen restverwerkingsactie...
En er was, eindelijk, een mailtje van Richard. Uit Perth. Maar ik geloof dat ze vandaag (zaterdag) alweer onderweg zijn naar Brisbane. Tijdsverschil 9 uur. Dat betekent dat ze daar al bijna zijn, dat het hier kwart voor tien, en daar kwart voor zeven is. En dat ik nu de winterbanden van de auto in de achterbak ga kiepen, terwijl zijn kollega's aan het strand zijn verbrand. Vanochtend hadden we minus negen graden Celsius. En voorlopig komt de temperatuur niet meer boven nul. Wanneer zouden ze beginnen het schaatsbaantje bij de sportvelden onder te laten lopen? En waar zijn eigenlijk mijn schaatsen?
donderdag 21 november 2013
Er zijn van die dagen...
Gisteren een superdrukke woensdagmiddag in de winkel, met 14 dames die naar het breicafé kwamen en een hoop ''gewone'' klanten. Supergezellig, superveel gelachen, superveel verkocht, er ging bijna 3 liter koffie door. De laatste klant ging een kwartier na sluitingstijd de deur uit. En dus bleven de 8 dozen met spullen voor de kadootjesafdeling netjes opgestapeld onder en rond de tafel daar staan. Die dozen waren dinsdagmiddag vlak na sluitingstijd nog even afgeleverd - de meneer van de pakketdienst was zo aardig om om half vijf op te bellen, dat hij uit Karlstad vertrok, maar dat hij niet wist of hij het nog zou halen voor vijf uur. Diezelfde ochtend had een andere pakketdienst nog een grote doos hier thuis afgeleverd, omdat ik op die tijd niet in de winkel was, en hij wist dat ik vlakbij woonde. Fijn om op een dorp te wonen!
Goed, vanmorgen begon ik dus op mijn gemak aan die acht dozen, in de wetenschap dat het pas zondag over een week skyltsöndag is (daarover later meer). En ik zag al helemaal voor me hoe ik vanmiddag gezellig samen met Mathilda aan de grote tafel allerlei kleine Kerstprullaria zou zitten prijzen, met een kan limonade en koekjes er bij. NEE DUS.
WANT bij de eerste de beste doos ging het al mis: Het doosje hoorde niet te rammelen, maar het rammelde wél! Een heel leuk lantaarntje met glazen ruitjes, had vier kapotte ruitjes. Helemaal stuk. Aan gruzels. Normaal gesproken pak ik dozen uit met de paklijst ernaast, maak hier en daar iets open, wat ik meteen in de winkel wil neerzetten, en gaat de rest netjes gelabeld naar de kelder, het magazijn in. Maar nu moest alles toch maar even open... Lantaarntje twee was heel. Toen kwam ik een ander doosje tegen met waxinelichtjeshouders in de vorm van kerstboompjes. Drie van de acht beschadigd. Het derde lantaarntje was stuk, het vierde nog veel stukker, en van nummer vijf en zes was ook geen ruit meer heel... Toen was ik nijdig, had de hele zending nota bene vooruit moeten betalen, omdat het mijn eerste bestelling bij dat bedrijf was. En ik wist dat er nog veel meer bij die zending moest zitten wat stuk kon.
Dus heb ik me, ´s middags dapper bijgestaan door Mathilda (die haar oma naar de winkel heeft weten te lokken en haar drie kadootjes wist te verkopen :) ), door alle acht dozen heengeworsteld. Verder gelukkig geen schades meer, maar wel leuke kerstspulletjes die er NIET waren, en bovendien kwamen de bestelnummers over het algemeen genomen niet overeen met de nummers die op de verpakkingen van de artikelen stonden. En 6 glazen windlichten die over 4 dozen verspreid waren ingepakt. Veel zoekwerk dus.
Van mijn voornemen om de schade meteen vanavond per email te melden komt ook al niks terecht, want ik kwam bij het uitpakken van mijn tas tot de ontdekking dat de lijsten nog in de winkel op de keukentafel moeten ligggen.
Gelukkig zijn er niet veel van dit soort dagen. Of ik ooit weer wat bij die firma bestel weet ik niet. Ze hebben wel érg leuke dingen... Maar dat ik na thuiskomst zelfs geen zin meer had in handwerken, dat gebeurt niet vaak! Maar goed dat ik morgen naar Örebro ga...
-wordt vervolgd-
Goed, vanmorgen begon ik dus op mijn gemak aan die acht dozen, in de wetenschap dat het pas zondag over een week skyltsöndag is (daarover later meer). En ik zag al helemaal voor me hoe ik vanmiddag gezellig samen met Mathilda aan de grote tafel allerlei kleine Kerstprullaria zou zitten prijzen, met een kan limonade en koekjes er bij. NEE DUS.
WANT bij de eerste de beste doos ging het al mis: Het doosje hoorde niet te rammelen, maar het rammelde wél! Een heel leuk lantaarntje met glazen ruitjes, had vier kapotte ruitjes. Helemaal stuk. Aan gruzels. Normaal gesproken pak ik dozen uit met de paklijst ernaast, maak hier en daar iets open, wat ik meteen in de winkel wil neerzetten, en gaat de rest netjes gelabeld naar de kelder, het magazijn in. Maar nu moest alles toch maar even open... Lantaarntje twee was heel. Toen kwam ik een ander doosje tegen met waxinelichtjeshouders in de vorm van kerstboompjes. Drie van de acht beschadigd. Het derde lantaarntje was stuk, het vierde nog veel stukker, en van nummer vijf en zes was ook geen ruit meer heel... Toen was ik nijdig, had de hele zending nota bene vooruit moeten betalen, omdat het mijn eerste bestelling bij dat bedrijf was. En ik wist dat er nog veel meer bij die zending moest zitten wat stuk kon.
Dus heb ik me, ´s middags dapper bijgestaan door Mathilda (die haar oma naar de winkel heeft weten te lokken en haar drie kadootjes wist te verkopen :) ), door alle acht dozen heengeworsteld. Verder gelukkig geen schades meer, maar wel leuke kerstspulletjes die er NIET waren, en bovendien kwamen de bestelnummers over het algemeen genomen niet overeen met de nummers die op de verpakkingen van de artikelen stonden. En 6 glazen windlichten die over 4 dozen verspreid waren ingepakt. Veel zoekwerk dus.
Van mijn voornemen om de schade meteen vanavond per email te melden komt ook al niks terecht, want ik kwam bij het uitpakken van mijn tas tot de ontdekking dat de lijsten nog in de winkel op de keukentafel moeten ligggen.
Gelukkig zijn er niet veel van dit soort dagen. Of ik ooit weer wat bij die firma bestel weet ik niet. Ze hebben wel érg leuke dingen... Maar dat ik na thuiskomst zelfs geen zin meer had in handwerken, dat gebeurt niet vaak! Maar goed dat ik morgen naar Örebro ga...
-wordt vervolgd-
Warme kamer
Dat was gek: de muziekkamer binnenlopen om iets in de kast te leggen, en merken dat het er lekker warm is... Bij de overdracht van het huis hebben de vorige bewoners ons een electrische radiator ''kado'' gedaan, omdat de verwarming op die kamer het niet deed. Zelf hadden ze die kamer nooit gebruikt (misschien wel daarom, dachten we later), maar ja, het kon eigenlijk niet. Dus als we er wilden studeren, moesten we er aan denken om de radiator aan te zetten, en daarna de radiator weer uit te zetten, en dan op de juiste stand achterlaten om de kamer vorstvrij te houden. Ja, moet je net ons hebben, dat ging dus heel vaak mis. Véél te warm om half acht ´s ochtends, of juist ijzig koud als je tegen negenen ´s avonds nog éven wilde spelen.
Het lijkt er dus op, dat onze klusser ook dáár bezig is geweest. Ons slaapkamerraam trok ik zojuist in elk geval met een enórme knal dicht, eraan gewend zijnd dat die niet goed sluit. Nu dus wel. Het andere raam op de slaapkamer ook. Volgende week komt hij terug, gaat nu e.e.a. voorbereiden: tegen de dakrand aan moeten er twee balken vervangen worden, en die willen we graag wit hebben. Dus gaat hij thuis in zijn verwarmde garage (horen jullie mijn lichtelijk afgunstige ondertoon?) de balken op maat maken en wit schilderen, dan hoeven we de winter niet in met twee verrotte balken. En de veranda krijgt dan ook plexiglas (of zoiets) ramen (i.p.v. plastic) met niet-verrotte kozijnen. Misschien zelfs een nieuw ''bordes'' bij de voordeur - die er nu ligt is veel te klein en dus eigenlijk gevaarlijk.
Blij met de klussers!
En blij met de Zweedse belastingdienst: die neemt bij groot huis-en-tuin-onderhoud de helft van het arbeidsloon voor zijn rekening. De belastingen mogen dan hoog zijn, met al die houten huizen en grote percelen is dit soort steun bij iedereen meer dan welkom. Aan de andere kant is er maar zeer beperkte hypotheekrenteaftrek, maar ik heb begrepen dat die in Nederland ook steeds weer zwaar onder druk staat. En ach, zó duur zijn huizen en grond nu ook weer niet, als je tenminste niet midden in een grotere stad wilt wonen. Anders hadden we hier niet gewoond, mensen!
Het lijkt er dus op, dat onze klusser ook dáár bezig is geweest. Ons slaapkamerraam trok ik zojuist in elk geval met een enórme knal dicht, eraan gewend zijnd dat die niet goed sluit. Nu dus wel. Het andere raam op de slaapkamer ook. Volgende week komt hij terug, gaat nu e.e.a. voorbereiden: tegen de dakrand aan moeten er twee balken vervangen worden, en die willen we graag wit hebben. Dus gaat hij thuis in zijn verwarmde garage (horen jullie mijn lichtelijk afgunstige ondertoon?) de balken op maat maken en wit schilderen, dan hoeven we de winter niet in met twee verrotte balken. En de veranda krijgt dan ook plexiglas (of zoiets) ramen (i.p.v. plastic) met niet-verrotte kozijnen. Misschien zelfs een nieuw ''bordes'' bij de voordeur - die er nu ligt is veel te klein en dus eigenlijk gevaarlijk.
Blij met de klussers!
En blij met de Zweedse belastingdienst: die neemt bij groot huis-en-tuin-onderhoud de helft van het arbeidsloon voor zijn rekening. De belastingen mogen dan hoog zijn, met al die houten huizen en grote percelen is dit soort steun bij iedereen meer dan welkom. Aan de andere kant is er maar zeer beperkte hypotheekrenteaftrek, maar ik heb begrepen dat die in Nederland ook steeds weer zwaar onder druk staat. En ach, zó duur zijn huizen en grond nu ook weer niet, als je tenminste niet midden in een grotere stad wilt wonen. Anders hadden we hier niet gewoond, mensen!
dinsdag 19 november 2013
Telefoon uit Australië en weer een klusser.
Zo, het geklus is van buitenshuis nu naar binnenshuis gegaan: onze andere klusser meldde zich gisteravond, dat hij van plan was om vandaag aan onze slaapkamerramen te beginnen. Het hout eromheen bleek behoorlijk verrot te zijn, en één raam sloot niet echt goed meer - koud dus, bij 15 graden vorst in de winter. Er zit maar een héél klein electrisch radiatortje onder... En dan is stoken duur! Nu krijgen we aluminium-plated ramen, 3-dubbel glas uiteraard.
We hadden ons al afgevraagd hoe hij in zijn eentje ramen op de eerste verdieping wilde vervangen, maar hij had zijn zoon meegenomen. Zoonlief reageerde niet, toen ik iets tegen hem zei. Reactie van zijn pa: als hij niet ziet dat je tegen hem praat, reageert hij niet, want hij is doof. En hij is ook electriciën. Althans, hij moet nog een groot aantal uren praktijkervaring opdoen, maar geen bedrijf wil hem een plek geven. Dom van die bedrijven, denk ik, want als je uit Nederland komt, doof bent, en dan toch een Zweedse middelbare school doet, ben je én pienter, én gemotiveerd. Toch? Of zie ik dat verkeerd? In elk geval hebben wij er geluk mee, want terwijl zijn vader géén hulp nodig had, keek zoonlief alle stopcontacten en schakelaars na. Zodat echt overal stroom op staat, en alle stekkerdozen er op de juiste manier (en niet gedraaid...) op zitten... Ja, nog even, dan kan ik met Richard (naar Ikea?) lampen gaan kopen. Nog vijf weken tot Kerst en de kortste dagen, dus dat komt goed uit.
Verder vandaag twee nieuwsen van Richard: een kaart uit Moskou, en een telefoontje vanuit Perth, Australië. De mobieltjes deden het niet in China en Japan, dus ik was wel erg blij met het belletje! Lang leve de techniek; even vanaf de andere wereld elkaars stem kunnen horen! In Perth was het toen trouwens al woensdag, 7 uur tijdsverschil, ze waren net een half uurtje in het hotel, na een lange, lange reis. Behalve het tijdsverschil ook een seizoensverschil: in Australië is het lente, bijna zomer. Dat krijg je, als je aan de andere kant van de evenaar terecht komt. En hier thuis kregen we een kaartje van onze garage, dat het aankomende zaterdag weer wielwisseldag is: per 1 december verplicht winterbanden in Zweden..
Met de buurvrouw gaat het weer wat beter, ze begint weer beter te praten, vertelde buurman. Maar men wil toch nog even wat onderzoekjes doen. In ieder geval heeft ze vandaag twee zakken bloed gekregen vanwege de lage bloedwaardes, en daar knapte ze zienderogen van op, kreeg weer wat kleur op de wangen. Fijn!
We hadden ons al afgevraagd hoe hij in zijn eentje ramen op de eerste verdieping wilde vervangen, maar hij had zijn zoon meegenomen. Zoonlief reageerde niet, toen ik iets tegen hem zei. Reactie van zijn pa: als hij niet ziet dat je tegen hem praat, reageert hij niet, want hij is doof. En hij is ook electriciën. Althans, hij moet nog een groot aantal uren praktijkervaring opdoen, maar geen bedrijf wil hem een plek geven. Dom van die bedrijven, denk ik, want als je uit Nederland komt, doof bent, en dan toch een Zweedse middelbare school doet, ben je én pienter, én gemotiveerd. Toch? Of zie ik dat verkeerd? In elk geval hebben wij er geluk mee, want terwijl zijn vader géén hulp nodig had, keek zoonlief alle stopcontacten en schakelaars na. Zodat echt overal stroom op staat, en alle stekkerdozen er op de juiste manier (en niet gedraaid...) op zitten... Ja, nog even, dan kan ik met Richard (naar Ikea?) lampen gaan kopen. Nog vijf weken tot Kerst en de kortste dagen, dus dat komt goed uit.
Verder vandaag twee nieuwsen van Richard: een kaart uit Moskou, en een telefoontje vanuit Perth, Australië. De mobieltjes deden het niet in China en Japan, dus ik was wel erg blij met het belletje! Lang leve de techniek; even vanaf de andere wereld elkaars stem kunnen horen! In Perth was het toen trouwens al woensdag, 7 uur tijdsverschil, ze waren net een half uurtje in het hotel, na een lange, lange reis. Behalve het tijdsverschil ook een seizoensverschil: in Australië is het lente, bijna zomer. Dat krijg je, als je aan de andere kant van de evenaar terecht komt. En hier thuis kregen we een kaartje van onze garage, dat het aankomende zaterdag weer wielwisseldag is: per 1 december verplicht winterbanden in Zweden..
Met de buurvrouw gaat het weer wat beter, ze begint weer beter te praten, vertelde buurman. Maar men wil toch nog even wat onderzoekjes doen. In ieder geval heeft ze vandaag twee zakken bloed gekregen vanwege de lage bloedwaardes, en daar knapte ze zienderogen van op, kreeg weer wat kleur op de wangen. Fijn!
zaterdag 16 november 2013
Ambulance bij de buren
Het eerste wat ik deed, toen ik vanmiddag thuis kwam vanuit de winkel, was even naar de buren op nummer 5. Vanmorgen zag ik daar een ambulance vertrekken, net toen ik met de honden op pad ging. En precies toen ik de voordeur uitkwam, kwam de buurman aanrijden. Net terug uit het ziekenhuis. Ik ben gelijk koffie gaan zetten, en toen hij de boodschappen had opgeborgen, kwam hij even binnen voor de fika.
Zijn vrouw kreeg een stroke. Terwijl ze de afgelopen week juist zo fit was. Momenteel wordt uitgezocht wat de schade is, en als het enigszins kan, gaat ze zo snel mogelijk naar huis. Ze heeft geen verlammingsverschijnselen, alleen grote moeite met praten, maar soms spreekt ze opeens weer wel heel helder. En ze heeft problemen met de fijne motoriek, kan geen dopje van de tafel pakken bijvoorbeeld. Op die leeftijd moet je niet meer teveel afwijken van de situatie en de plaats waar je aan gewend bent.
Op die leeftijd. Dan hebben we het over twee mensen van tegen de 90, buurman is van dezelfde jaargang als mijn vader was, 1925. (Ze konden ook prima met elkaar overweg, toen papa een paar weken hier was.) De buurvrouw heeft me ook geleerd, de eerste zomer, hoe ik appelbomen moet snoeien. Zij durfde wel op de ladder, ik aanvankelijk niet, wilde me niet laten kennen, en durf het nu ook. Buurvrouw heeft in februari een zware operatie ondergaan, moest een flink stuk darm missen, waar darmkanker was geconstateerd. De dokter had daarna gezegd, dat de appelbomen vandezomer een keer niet gesnoeid hoefden te worden. Maar wie schetst mijn verbazing en ontzag, toen ik haar toch weer lekker in de tuin bezig zag?! Heel erg langzaam, maar toch elke dag een tijdje. Een paar maanden geleden kreeg ze last van hartritmestoornis, en men vermoedt, dat de medicatie daartegen, de stroke heeft veroorzaakt.
Maar wat moet je anders?
Ze zijn heel erg gelukkig dat ze nog steeds samen zelfstandig in hun huis kunnen wonen. Buurman zie ik elke zaterdagmorgen om kwart voor acht wegrijden om boodschappen te gaan doen. Hij is altijd de eerste klant op zaterdag (want dan hebben ze versgebakken brood uit de stad voor bij de ochtendfika, vertelde hij). Dus toen hij vandaag ná het ziekenhuis daar de boodschappen ging doen, kwam er meteen iemand naar hem toe: waar was u vanmorgen, is er iets gebeurd, we waren al ongerust!
Fijn dat we op een dorp wonen - ik zag een andere buur ook al stoppen en een praatje met hem maken.
Zijn vrouw kreeg een stroke. Terwijl ze de afgelopen week juist zo fit was. Momenteel wordt uitgezocht wat de schade is, en als het enigszins kan, gaat ze zo snel mogelijk naar huis. Ze heeft geen verlammingsverschijnselen, alleen grote moeite met praten, maar soms spreekt ze opeens weer wel heel helder. En ze heeft problemen met de fijne motoriek, kan geen dopje van de tafel pakken bijvoorbeeld. Op die leeftijd moet je niet meer teveel afwijken van de situatie en de plaats waar je aan gewend bent.
Op die leeftijd. Dan hebben we het over twee mensen van tegen de 90, buurman is van dezelfde jaargang als mijn vader was, 1925. (Ze konden ook prima met elkaar overweg, toen papa een paar weken hier was.) De buurvrouw heeft me ook geleerd, de eerste zomer, hoe ik appelbomen moet snoeien. Zij durfde wel op de ladder, ik aanvankelijk niet, wilde me niet laten kennen, en durf het nu ook. Buurvrouw heeft in februari een zware operatie ondergaan, moest een flink stuk darm missen, waar darmkanker was geconstateerd. De dokter had daarna gezegd, dat de appelbomen vandezomer een keer niet gesnoeid hoefden te worden. Maar wie schetst mijn verbazing en ontzag, toen ik haar toch weer lekker in de tuin bezig zag?! Heel erg langzaam, maar toch elke dag een tijdje. Een paar maanden geleden kreeg ze last van hartritmestoornis, en men vermoedt, dat de medicatie daartegen, de stroke heeft veroorzaakt.
Maar wat moet je anders?
Ze zijn heel erg gelukkig dat ze nog steeds samen zelfstandig in hun huis kunnen wonen. Buurman zie ik elke zaterdagmorgen om kwart voor acht wegrijden om boodschappen te gaan doen. Hij is altijd de eerste klant op zaterdag (want dan hebben ze versgebakken brood uit de stad voor bij de ochtendfika, vertelde hij). Dus toen hij vandaag ná het ziekenhuis daar de boodschappen ging doen, kwam er meteen iemand naar hem toe: waar was u vanmorgen, is er iets gebeurd, we waren al ongerust!
Fijn dat we op een dorp wonen - ik zag een andere buur ook al stoppen en een praatje met hem maken.
vrijdag 15 november 2013
Wereldtournee
Vandaag een verborgen bericht, via een link.
Zoals jullie misschien/waarschijnlijk wel weten, is Richard met het Koninklijk Concertgebouworkest op pad, ter gelegenheid van het 125-jarig jubileum.
En natuurlijk komen daar (beeld-) verslagen van op de website en facebook te staan. Voor de geïnteresseerden hier een willekeurige link, dan kom je vanzelf wel verder!
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.625666007474505.1073741877.137712142936563&type=3
Zoals jullie misschien/waarschijnlijk wel weten, is Richard met het Koninklijk Concertgebouworkest op pad, ter gelegenheid van het 125-jarig jubileum.
En natuurlijk komen daar (beeld-) verslagen van op de website en facebook te staan. Voor de geïnteresseerden hier een willekeurige link, dan kom je vanzelf wel verder!
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.625666007474505.1073741877.137712142936563&type=3
donderdag 14 november 2013
Frambozen en een voederhuisje.
Na een donkergrijze zondag met veel druilregen (en dito humeur van mijn kant, Richard reist nu steeds verder van huis af, en na Eva's verjaardag vertrokken de gezellige gasten ook weer één voor één) klaarden zowel het weer als mijn humeur tegen de avond weer op. Maandagochtend begon met prachtig weer, en vijf graden vorst. Ondanks de vorst zag ik toch de tuinman weer langs het keukenraam komen, met een kruiwagen vol verteerde paardenmest. Voor de moestuin. Ook het afgevallen blad van dit jaar en de vrijwel helemaal verteerde graszoden (van de rare bult onder de grote boom, vermoedelijk van toen de vorige bewoners het labyrint aanlegden) werden onder-gefreest. ``-en hij freeste met een grote frees``
-Wilde je nog frambozen hebben? Ik moest er laatst ergens rooien, heb ze op mijn compost staan. Dan moet je straks even meerijden, graven we ze gelijk uit.
Dus tegen vieren 8 minuten gereden naar S. Rådom, waar hij en zijn vrouw vijf jaar geleden een te restaureren huis met bijgebouwen op 2 ha grond hebben gekocht. ``De Zweden`` willen zoiets niet kopen, veel te veel werk, dus zodoende krijgen ``De Hollanders`` hier de naam dat ze daar gaan wonen waar geen normaal mens wil wonen, en dan heel hard werken om een bouwval op te knappen.
Goed, ik dwaal af. Al snel de hele achterbak van de auto vol frambozenstruikjes met kluit, en of ik nog aardbeien wou? Ze waren vijf jaar geleden begonnen met zes plantjes, en hebben er nu misschien zeshonderd... Aangezien ik nog niet weet waar en hoe ik die ga huisvesten, stellen we dat maar tot komend voorjaar uit. Ik moest nog wel even een voederhuisje meenemen. (Hij maakt die dingen van alle mogelijke restanten bouwmateriaal, er gaat bij hun jaarlijks minimaal 125 kilo zonnepitten doorheen.)Vervolgens even naar binnen voor een kop hete thee, een rondleiding door het huis (de bijgebouwen had ik inmiddels al gezien), een goed gesprek, en precies op tijd weer thuis om eten te koken.
Dinsdag regen, en gisterochtend strálend weer. Na de eerste ronde met de honden met de spade de moestuin in, een geul van een meter of zes gegraven en de frambozen geplant. Tjonge, wat kunt je het warm hebben bij een graadje vorst zonder jas en zonder das! De officiele moestuin is nu pakweg 60 m2 groot. Valt een beetje in het niet bij de rest van het erf. In Arnhem hadden we een achtertuin van 6,5 bij 13m. En dat is voor velen een grote tuin. Op ons huidige erf kunnen we het hele Arnhemse blok met tuinen 2 keer kwijt, hebben we een keer zitten uitrekenen. 1200 m2. Misschien went het wel nooit...
-Wilde je nog frambozen hebben? Ik moest er laatst ergens rooien, heb ze op mijn compost staan. Dan moet je straks even meerijden, graven we ze gelijk uit.
Dus tegen vieren 8 minuten gereden naar S. Rådom, waar hij en zijn vrouw vijf jaar geleden een te restaureren huis met bijgebouwen op 2 ha grond hebben gekocht. ``De Zweden`` willen zoiets niet kopen, veel te veel werk, dus zodoende krijgen ``De Hollanders`` hier de naam dat ze daar gaan wonen waar geen normaal mens wil wonen, en dan heel hard werken om een bouwval op te knappen.
Goed, ik dwaal af. Al snel de hele achterbak van de auto vol frambozenstruikjes met kluit, en of ik nog aardbeien wou? Ze waren vijf jaar geleden begonnen met zes plantjes, en hebben er nu misschien zeshonderd... Aangezien ik nog niet weet waar en hoe ik die ga huisvesten, stellen we dat maar tot komend voorjaar uit. Ik moest nog wel even een voederhuisje meenemen. (Hij maakt die dingen van alle mogelijke restanten bouwmateriaal, er gaat bij hun jaarlijks minimaal 125 kilo zonnepitten doorheen.)Vervolgens even naar binnen voor een kop hete thee, een rondleiding door het huis (de bijgebouwen had ik inmiddels al gezien), een goed gesprek, en precies op tijd weer thuis om eten te koken.
Dinsdag regen, en gisterochtend strálend weer. Na de eerste ronde met de honden met de spade de moestuin in, een geul van een meter of zes gegraven en de frambozen geplant. Tjonge, wat kunt je het warm hebben bij een graadje vorst zonder jas en zonder das! De officiele moestuin is nu pakweg 60 m2 groot. Valt een beetje in het niet bij de rest van het erf. In Arnhem hadden we een achtertuin van 6,5 bij 13m. En dat is voor velen een grote tuin. Op ons huidige erf kunnen we het hele Arnhemse blok met tuinen 2 keer kwijt, hebben we een keer zitten uitrekenen. 1200 m2. Misschien went het wel nooit...
zondag 10 november 2013
Verjaardag en andere zaken
Het was een beetje vreemd, gisteren, om een verjaardag te vieren zonder verjaardagsontbijttafel met warme broodjes, vers (af-)gebakken croissantjes, en kadootjes. En het was nog wel Eva's 18e verjaardag... Maar daarentegen hadden we een heel gezellige avondmaaltijd, met Chris als nieuwkomer in de groep. Aangezien Chris een deel van de tijd in Karlstad woont (het andere deel van de tijd in de buurt van luchthaven Gardermoen (Oslo), waar hij werkt), was Eva de afgelopen twee weken hoofdzakelijk in Karlstad te vinden.
De keukentafel vol tapas, en de woonkamervloer vol versnipperd kadopapier (Asso vooral neemt bij dit soort gelegenheden zijn rol als papierversnipperaar zeer serieus, Gaia is tevreden met een klein stukje), hoewel je als je 18 bent in Zweden nog geen Prosecco mag bestellen, hadden we voor de thuissituatie maar even een uitzondering gemaakt. En dat ik de glazen kan met espresso voor de tiramisu in de gootsteen stuk had laten vallen, de avond ervoor, heeft niet mogen verhinderen dat de tiramisu met de 2e lading espresso heel goed gelukt was, dit keer de mascarpone niet vergeten - we hadden zelfs nog 18 kaarsjes gevonden en ja, die zijn zónder smokkelen in één keer uitgeblazen.
Ja, 18 jaar worden is in Zweden een relatief neutraal gebeuren. Je bent officieel verantwoordelijk voor je eigen zaken, dus ik kreeg meteen ´s ochtends al een mailtje van school, dat ik niet meer geregistreerd ben als verantwoordelijke ouder. En verder komt de studiesteun maandelijks niet meer op mijn maar op Eva´s bankrekening. Veel handiger, scheelt mij weer een overboeking iedere maand. En in supermarkten mag je bier kopen. Dan gaat het om licht bier, max 3,5 %. Voor het sterkere spul, wat bij de Systembolaget in de schappen ligt, moet je 20 zijn. Wanneer je met een groepje daar binnen gaat, telt de leeftijd van de jongste, en er wordt behoorlijk systematisch gecontroleerd. Verder hoorden we gisteren dat je van de Zweedse Kerk pas op je 23e mag trouwen. Daar keken we wel even van op, is dat in Nederland niet bij 16 jaar voor meisjes, en 18 voor jongens, of is dat inmiddels verouderde informatie? Ooit lag die grens in elk geval bij 14 jaar. Heftig!
Richard's bijdrage aan de verjaardag bestond grotendeels uit sms-jes. Dat hij geland was in Moskou (met Aeroflot - goed dat ik ´s ochtends niet op de reislijst had gekeken, de sketch van Najib Amhali zou me toch lichtelijk ongerust hebben gemaakt :) ), dat hij in het beroemde Moskouse Conservatorium was. En Poetin in de zaal...
De keukentafel vol tapas, en de woonkamervloer vol versnipperd kadopapier (Asso vooral neemt bij dit soort gelegenheden zijn rol als papierversnipperaar zeer serieus, Gaia is tevreden met een klein stukje), hoewel je als je 18 bent in Zweden nog geen Prosecco mag bestellen, hadden we voor de thuissituatie maar even een uitzondering gemaakt. En dat ik de glazen kan met espresso voor de tiramisu in de gootsteen stuk had laten vallen, de avond ervoor, heeft niet mogen verhinderen dat de tiramisu met de 2e lading espresso heel goed gelukt was, dit keer de mascarpone niet vergeten - we hadden zelfs nog 18 kaarsjes gevonden en ja, die zijn zónder smokkelen in één keer uitgeblazen.
Ja, 18 jaar worden is in Zweden een relatief neutraal gebeuren. Je bent officieel verantwoordelijk voor je eigen zaken, dus ik kreeg meteen ´s ochtends al een mailtje van school, dat ik niet meer geregistreerd ben als verantwoordelijke ouder. En verder komt de studiesteun maandelijks niet meer op mijn maar op Eva´s bankrekening. Veel handiger, scheelt mij weer een overboeking iedere maand. En in supermarkten mag je bier kopen. Dan gaat het om licht bier, max 3,5 %. Voor het sterkere spul, wat bij de Systembolaget in de schappen ligt, moet je 20 zijn. Wanneer je met een groepje daar binnen gaat, telt de leeftijd van de jongste, en er wordt behoorlijk systematisch gecontroleerd. Verder hoorden we gisteren dat je van de Zweedse Kerk pas op je 23e mag trouwen. Daar keken we wel even van op, is dat in Nederland niet bij 16 jaar voor meisjes, en 18 voor jongens, of is dat inmiddels verouderde informatie? Ooit lag die grens in elk geval bij 14 jaar. Heftig!
Richard's bijdrage aan de verjaardag bestond grotendeels uit sms-jes. Dat hij geland was in Moskou (met Aeroflot - goed dat ik ´s ochtends niet op de reislijst had gekeken, de sketch van Najib Amhali zou me toch lichtelijk ongerust hebben gemaakt :) ), dat hij in het beroemde Moskouse Conservatorium was. En Poetin in de zaal...
vrijdag 8 november 2013
Zwarte wolf?
Vannacht hadden we een graadje vorst. Dat betekende nu eens geen bewolking met of zonder regen, maar een uitnodigend heldere hemel toen ik zat te ontbijten. Even later zette ik koers richting winkel, waar ik (bij uitzondering op een eigenlijk ''vrije'' dag) een afspraak met een vertegenwoordigster had. Helaas was ik de wijk nog niet uit of het begon te betrekken en te motregenen, dus ik stelde de lange route door het bos en via de sportvelden maar uit tot later en nam een afzwaaier over de leemweg die aan de andere kant van het spoor alleen de bosrand neemt en vervolgens vlak bij de winkel weer terug het dorp in gaat.
Terwijl ik een beetje liep na te denken over hoe ik precies twee jaar geleden in grote haast wat spullen in een tas gooide en trein-en vliegtickets boekte en printte omdat het met mijn vader opeens héél erg slecht ging en ik niet wist of ik nog op tijd zou komen, hoorde ik iets, even links van mij, tussen de bomen. Riep de hondjes bij me, omdat ik het niet nodig vind dat ze een paar nietsvemoedende reeën de stuipen op het lijf jagen, en schrok me vervolgens zelf haast een hartverzakking toen ik iets groots en zwarts in gestrekte draf, een meter of vijftien naast de weg, een wildspoor zag volgen...
Ik schreef laatst al over de wolven in Värmland, en dat ze vlakbij de bewoonde wereld gezien worden. En vrij recent op een avond tegen tien uur, zetten de hondjes het op een vervaarlijk soort grommen wat ik nog nooit van ze had gehoord, terwijl ik niets zag dan twee lichtjes aan de andere kant van weg 63. Toen voelde ik werkelijk de haren op mijn rug overeind komen, nog nooit zo'n eng gevoel in mijn maag en ingewanden gehad...
Dit keer geen gegrom, maar Gaia voelde me schrikken, en schóót naar voren - als ze los had gelopen was ze regelrecht naar huis of winkel gesprint. Samen met Asso keek ik nog eens goed, zag dat er iemand achteraan kwam joggen, en herkende toen de hond... die woont vlakbij de winkel met zijn baasje op een flatje, en we komen ze regelmatig tegen als ik in de buurt van de Stationsgatan kom. Hij is dan, en werd ook nu meteen, aangelijnd. Wat word je onbewust dan toch beïnvloed door de verhalen die je hoort - ik bent echt niet bang aangelegd, ben ook niet heel erg bijgelovig, maar had uiteraard al wel, tijdens eerdere eenzame zwerftochten met Asso en Gaia door bos en veld, me lopen afvragen wát te doen als ik écht een keer een wolf zou tegenkomen. En wat de wolf zou doen. Nooit een echt antwoord bedacht, dus vandaag een mooie aanleiding om dat toch maar eens uit te werken - zou mijn vader gezegd hebben!
Even later bij een grote mok hete thee in het keukentje zitten uitbibberen en opdrogen...
Terwijl ik een beetje liep na te denken over hoe ik precies twee jaar geleden in grote haast wat spullen in een tas gooide en trein-en vliegtickets boekte en printte omdat het met mijn vader opeens héél erg slecht ging en ik niet wist of ik nog op tijd zou komen, hoorde ik iets, even links van mij, tussen de bomen. Riep de hondjes bij me, omdat ik het niet nodig vind dat ze een paar nietsvemoedende reeën de stuipen op het lijf jagen, en schrok me vervolgens zelf haast een hartverzakking toen ik iets groots en zwarts in gestrekte draf, een meter of vijftien naast de weg, een wildspoor zag volgen...
Ik schreef laatst al over de wolven in Värmland, en dat ze vlakbij de bewoonde wereld gezien worden. En vrij recent op een avond tegen tien uur, zetten de hondjes het op een vervaarlijk soort grommen wat ik nog nooit van ze had gehoord, terwijl ik niets zag dan twee lichtjes aan de andere kant van weg 63. Toen voelde ik werkelijk de haren op mijn rug overeind komen, nog nooit zo'n eng gevoel in mijn maag en ingewanden gehad...
Dit keer geen gegrom, maar Gaia voelde me schrikken, en schóót naar voren - als ze los had gelopen was ze regelrecht naar huis of winkel gesprint. Samen met Asso keek ik nog eens goed, zag dat er iemand achteraan kwam joggen, en herkende toen de hond... die woont vlakbij de winkel met zijn baasje op een flatje, en we komen ze regelmatig tegen als ik in de buurt van de Stationsgatan kom. Hij is dan, en werd ook nu meteen, aangelijnd. Wat word je onbewust dan toch beïnvloed door de verhalen die je hoort - ik bent echt niet bang aangelegd, ben ook niet heel erg bijgelovig, maar had uiteraard al wel, tijdens eerdere eenzame zwerftochten met Asso en Gaia door bos en veld, me lopen afvragen wát te doen als ik écht een keer een wolf zou tegenkomen. En wat de wolf zou doen. Nooit een echt antwoord bedacht, dus vandaag een mooie aanleiding om dat toch maar eens uit te werken - zou mijn vader gezegd hebben!
Even later bij een grote mok hete thee in het keukentje zitten uitbibberen en opdrogen...
donderdag 7 november 2013
Mathilda
Mathilda verdient een eigen stukje.
Nee, geen storm, alfabetisch gezien klopt dat ook niet, dus dat hadden jullie kunnen weten!
Mathilda is een leerlinge uit het 7e leerjaar, brugklasleeftijd zeg maar. In de eerste week van de zomervakantie kwam ze de winkel binnen om te vragen of ik een zomerbaantje voor haar had. Helaas is het slappe tijd tijdens de zomer, dus ik kon haar niet helpen. De volgende dag kwam ze weer binnen: of ze na de zomer ''prao'' bij me mocht doen. Vraag me niet wat prao betekent, maar het komt eropneer, dat alle leerlingen in het 7e, 8e en 9e leerjaar van de grundskola, de basisschool, een snuffelstage op een werkplek moeten lopen, en die het liefst ook zelf regelen.
Voor haar betekent dat nu elke donderdagmiddag een kleine anderhalf uur bij NeNNis. We doen van alles, en ze vindt alles prima om te doen:
- een goede uitverkoopprijs verzinnen en op de wikkels van de garens schrijven die ik kwijt wil
- een etalage leeghalen en nieuw maken
- leren hoe je een klant netjes helpt bij de kassa
- lege doosjes inpakken voor een herfstetalage
- prijsjes plakken op kaarsen en zeep
- kijken of de binnengekomen bestelling compleet en heel is
- plaats maken in de kasten, en vervolgens nieuwe garens netjes op kleurnummer ordenen en in de kasten leggen
- nadenken over de reden waarom ik opeens een koopjesaanbieding van garens kreeg, recht uit Engeland zei de brief, met een email-adres dat ik niet ken. En over wat je in zo'n geval doet.
Een paar weken geleden kwam ze opeens, samen met haar moeder, op een zaterdagochtend binnen: of er iets was waar ze mee kon helpen. Ja hoor, in de herfst en winter altijd. Haar moeder wilde heel zeker weten of ze me niet in de weg zat. Nee hoor. Dat was de keer dat we samen een nieuwe kast in elkaar hebben gezet.
Ik vroeg haar die zaterdag of ze het echt zo leuk vindt in mijn winkel. Jaha. En of ze zich thuis verveelt. Jaha. Maar wat doe je dan thuis het hele weekend? Computerspelletjes spelen? Neehee, daar vindt ze niet veel aan. Films kijken dan? Nee, daar houdt ze ook niet zo van. Ze houdt wel van voetbaltraining, maar dat is maar even en het weekend is lang. Ze wil later ook een eigen bedrijfje, zei ze. Maar wiskunde en rekenen vind ze wel erg moeilijk.
Binnenkort gaan we dingen verplaatsen in het magazijn, het is er nu een beetje een rommeltje geworden, en ik moet er nog even niet aan denken rond de jaarwisseling een inventaris te moeten maken...
Nee, geen storm, alfabetisch gezien klopt dat ook niet, dus dat hadden jullie kunnen weten!
Mathilda is een leerlinge uit het 7e leerjaar, brugklasleeftijd zeg maar. In de eerste week van de zomervakantie kwam ze de winkel binnen om te vragen of ik een zomerbaantje voor haar had. Helaas is het slappe tijd tijdens de zomer, dus ik kon haar niet helpen. De volgende dag kwam ze weer binnen: of ze na de zomer ''prao'' bij me mocht doen. Vraag me niet wat prao betekent, maar het komt eropneer, dat alle leerlingen in het 7e, 8e en 9e leerjaar van de grundskola, de basisschool, een snuffelstage op een werkplek moeten lopen, en die het liefst ook zelf regelen.
Voor haar betekent dat nu elke donderdagmiddag een kleine anderhalf uur bij NeNNis. We doen van alles, en ze vindt alles prima om te doen:
- een goede uitverkoopprijs verzinnen en op de wikkels van de garens schrijven die ik kwijt wil
- een etalage leeghalen en nieuw maken
- leren hoe je een klant netjes helpt bij de kassa
- lege doosjes inpakken voor een herfstetalage
- prijsjes plakken op kaarsen en zeep
- kijken of de binnengekomen bestelling compleet en heel is
- plaats maken in de kasten, en vervolgens nieuwe garens netjes op kleurnummer ordenen en in de kasten leggen
- nadenken over de reden waarom ik opeens een koopjesaanbieding van garens kreeg, recht uit Engeland zei de brief, met een email-adres dat ik niet ken. En over wat je in zo'n geval doet.
Een paar weken geleden kwam ze opeens, samen met haar moeder, op een zaterdagochtend binnen: of er iets was waar ze mee kon helpen. Ja hoor, in de herfst en winter altijd. Haar moeder wilde heel zeker weten of ze me niet in de weg zat. Nee hoor. Dat was de keer dat we samen een nieuwe kast in elkaar hebben gezet.
Ik vroeg haar die zaterdag of ze het echt zo leuk vindt in mijn winkel. Jaha. En of ze zich thuis verveelt. Jaha. Maar wat doe je dan thuis het hele weekend? Computerspelletjes spelen? Neehee, daar vindt ze niet veel aan. Films kijken dan? Nee, daar houdt ze ook niet zo van. Ze houdt wel van voetbaltraining, maar dat is maar even en het weekend is lang. Ze wil later ook een eigen bedrijfje, zei ze. Maar wiskunde en rekenen vind ze wel erg moeilijk.
Binnenkort gaan we dingen verplaatsen in het magazijn, het is er nu een beetje een rommeltje geworden, en ik moet er nog even niet aan denken rond de jaarwisseling een inventaris te moeten maken...
woensdag 6 november 2013
Daad bij het woord voegen
Dat vind ik nu een mooie uitdrukking, en dat het in de praktijk nog bestaat blijkt vandaag maar weer: het zal vanochtend misschien kwart over negen geweest zijn, toen Asso enorm tekeer ging. Niemand aan de bel, geen kat in de tuin, dus ik dacht dat hij tegen het door de straat rijdende postautootje aan het "schelden" was. Dus snel schoenen aan, en naar buiten om te kijken of er wat leuks bij de post was. Ik hoorde toen iets achter het huis, en zag een bekend autootje met aanhanger staan: Jan was al lekker aan het spitten, en had in die paar minuten bijna het hele onkruiddoek onder het voormalig labyrint uitgehaald. Hij had vanmiddag nog een klusje een paar straten verderop, dus hij was maar vast begonnen...
Dat was toch maandagmiddag, dat ze waren komen kijken? Heerlijk, dat er van dat soort mensen bestaan.
Op een gegeven moment ging de bel: Jan aan de deur: Er loopt een slang door de tuin, naar het huis, wat moet ik daarmee doen? Ik dacht meteen aan de adder die we tegenkwamen toen we een keer wilden zien wat er eigenlijk op die bult onder dat groene zeil onder de grote boom in die uithoek van de tuin lag. Dus ik reageerde meteen : "vermoorden als je hem te pakken krijgt". Waarop Jan me een beetje wazig aankeek... Wat bleek? Onder het voormalig labyrint had hij een doodgewone tuinslang gevonden, vrij ondiep, en vroeg zich af of dat naar een ons (on-)bekend tappunt liep, en of hij die moest weghalen of omleiden... Als het even kan omleiden dus, anders spitten we er geheid een keer doorheen. Nog een geluk dat hij hem niet stukgefreesd heeft! Dan zouden we komende zomer een mooi moerasje krijgen daar!
En er was trouwens ook nog wat leuks bij de post: Eva's schoolfoto's en klassefoto van dit jaar. De klassefoto is meesterlijk, maar ik zal toch eerst even toestemming vragen aan haar, voor publicatie.
Een ander punt is nu die adder. Zou die er nog zitten?
Dat was toch maandagmiddag, dat ze waren komen kijken? Heerlijk, dat er van dat soort mensen bestaan.
Op een gegeven moment ging de bel: Jan aan de deur: Er loopt een slang door de tuin, naar het huis, wat moet ik daarmee doen? Ik dacht meteen aan de adder die we tegenkwamen toen we een keer wilden zien wat er eigenlijk op die bult onder dat groene zeil onder de grote boom in die uithoek van de tuin lag. Dus ik reageerde meteen : "vermoorden als je hem te pakken krijgt". Waarop Jan me een beetje wazig aankeek... Wat bleek? Onder het voormalig labyrint had hij een doodgewone tuinslang gevonden, vrij ondiep, en vroeg zich af of dat naar een ons (on-)bekend tappunt liep, en of hij die moest weghalen of omleiden... Als het even kan omleiden dus, anders spitten we er geheid een keer doorheen. Nog een geluk dat hij hem niet stukgefreesd heeft! Dan zouden we komende zomer een mooi moerasje krijgen daar!
En er was trouwens ook nog wat leuks bij de post: Eva's schoolfoto's en klassefoto van dit jaar. De klassefoto is meesterlijk, maar ik zal toch eerst even toestemming vragen aan haar, voor publicatie.
Een ander punt is nu die adder. Zou die er nog zitten?
maandag 4 november 2013
Nog meer emi-immi-granten...
Hoe noemen wij Nederlanders de andere Nederlanders eigenlijk in Zweden? In onze ogen zijn het mede-emigranten, die naar Zweden zijn verhuisd. Maar hier zijn we immigranten. En opeens helpen we elkaar een handje, om het hoofd boven water te houden, en om nog een paar andere Zweedse dromen te verwezenlijken.
Om kort te gaan: binnenkort gaan hier twee mede-Nederlandse-Zweden aan de slag. Hoe dat zo gekomen is?
Nou, de eerste Nederlander kwam ik tegen toen ik net de winkel had overgenomen, en met de kassa naar de kassa-meneer was gereden omdat allerlei gegevens moesten worden aangepast. Die meneer vertelde mij, dat hij een Nederlandse buurman had die alles kan. Vervolgens dook die Nederlandse buurman op, en maakten we een afspraak dat hij hier een keer zou komen kijken naar verrotte ramen, stopcontacten die het niet doen (begint in deze tijd van het jaar weer hinderlijk te worden) en dergelijke. Die Nederlandse buurman bleek na het maken van een offerte uiteindelijk steeds geen tijd te hebben, en stuurde een kennis op ons af, ook een Nederlander, die dezelfde offerte gaat aanhouden, en nog deze maand aan de slag gaat.
En van de tweede Nederlander kwam de vrouw vorige week in de winkel om te vragen of ik een een bepaald patroon van een kleine Noorse wolfabrikant kon opsporen en bestellen. Opsporen is gelukt, bestellen deed ze uiteindelijk zelf via een webwinkel, dat kan ik (nog) niet, daar. Maar goed, dan ga je natuurlijk even staan kletsen, en ze bleek bijna om de hoek te wonen (S. Rådom, 20 minuten max met de auto), en met haar man samen privé-tuinen te onderhouden. Dat klonk mij als muziek in de oren, en nadat ik haar vertelde wat ik eigenlijk met onze moestuin (plus basketbalstukje voor Yuri) wil, en hoe het er nu bij ligt, concludeerde ze: dat klinkt als frezen. Dus vanmiddag zijn ze even komen kijken. Dat betekent dat nog voor de winter twee zieke appelbomen gerooid worden, een stomme haag eruit gaat, de oude plantbedden die door de vorige bewoners verprutst zijn afgevoerd worden, alsmede een berg skräp, rotzooi dus, die in een hoek van de tuin ligt. En dan wordt er flink gefreesd, gaat er verteerde paardenmest door het moestuingedeelte, en kan ik komend voorjaar dus zodra de vorst uit de grond is, aan de wederopbouw beginnen. Eindelijk!!! Het was gewoon teveel te zwaar werk voor een stel muzikanten, heerlijk om dat te kunnen uitbesteden!
Ik heb dat allemaal in een sms naar Richard gestuurd, dus die heb ik ook meteen weer even aan de telefoon gehad! Op zijn logeeradres ging trouwens vanmiddag de koolmonoxidemeter af. Ja, die moet je even buiten leggen, dat die doet raar... Toch even een andere koolmonoxidemeter in de woonkamer gelegd, en waarempel, die ging na een uur óók af... Zou er met de kachel misschien iets niet in orde zijn???
Om kort te gaan: binnenkort gaan hier twee mede-Nederlandse-Zweden aan de slag. Hoe dat zo gekomen is?
Nou, de eerste Nederlander kwam ik tegen toen ik net de winkel had overgenomen, en met de kassa naar de kassa-meneer was gereden omdat allerlei gegevens moesten worden aangepast. Die meneer vertelde mij, dat hij een Nederlandse buurman had die alles kan. Vervolgens dook die Nederlandse buurman op, en maakten we een afspraak dat hij hier een keer zou komen kijken naar verrotte ramen, stopcontacten die het niet doen (begint in deze tijd van het jaar weer hinderlijk te worden) en dergelijke. Die Nederlandse buurman bleek na het maken van een offerte uiteindelijk steeds geen tijd te hebben, en stuurde een kennis op ons af, ook een Nederlander, die dezelfde offerte gaat aanhouden, en nog deze maand aan de slag gaat.
En van de tweede Nederlander kwam de vrouw vorige week in de winkel om te vragen of ik een een bepaald patroon van een kleine Noorse wolfabrikant kon opsporen en bestellen. Opsporen is gelukt, bestellen deed ze uiteindelijk zelf via een webwinkel, dat kan ik (nog) niet, daar. Maar goed, dan ga je natuurlijk even staan kletsen, en ze bleek bijna om de hoek te wonen (S. Rådom, 20 minuten max met de auto), en met haar man samen privé-tuinen te onderhouden. Dat klonk mij als muziek in de oren, en nadat ik haar vertelde wat ik eigenlijk met onze moestuin (plus basketbalstukje voor Yuri) wil, en hoe het er nu bij ligt, concludeerde ze: dat klinkt als frezen. Dus vanmiddag zijn ze even komen kijken. Dat betekent dat nog voor de winter twee zieke appelbomen gerooid worden, een stomme haag eruit gaat, de oude plantbedden die door de vorige bewoners verprutst zijn afgevoerd worden, alsmede een berg skräp, rotzooi dus, die in een hoek van de tuin ligt. En dan wordt er flink gefreesd, gaat er verteerde paardenmest door het moestuingedeelte, en kan ik komend voorjaar dus zodra de vorst uit de grond is, aan de wederopbouw beginnen. Eindelijk!!! Het was gewoon teveel te zwaar werk voor een stel muzikanten, heerlijk om dat te kunnen uitbesteden!
Ik heb dat allemaal in een sms naar Richard gestuurd, dus die heb ik ook meteen weer even aan de telefoon gehad! Op zijn logeeradres ging trouwens vanmiddag de koolmonoxidemeter af. Ja, die moet je even buiten leggen, dat die doet raar... Toch even een andere koolmonoxidemeter in de woonkamer gelegd, en waarempel, die ging na een uur óók af... Zou er met de kachel misschien iets niet in orde zijn???
zondag 3 november 2013
Dubbel jubileum!!
Lieve mensen, ik hoop dat jullie dit allemaal op tijd lezen, want vanmiddag is het jubileumconcert van het Koninklijk Concertgebouw Orkest live op televisie. 125 Jaar is toch een hele leeftijd. Dat vonden ze bij het KCO ook, vandaar de wereldtournee, die alles bij elkaar zo'n twee jaar in beslag neemt. En Richard pikt daar nu dus een deel van mee. Het is alweer een week geleden dat hij voor repetities naar Amsterdam vertrok, en na een aantal concerten daar gaat de grote reis verder. Ik houd jullie op de hoogte. Het KCO heeft vast een blog of zo met reisverslagen, ik zal het binnenkort eens opzoeken.
Dat er in de novembermaand een grote tournee is, hebben we heel wat jaren meegemaakt, toen Richard er nog een vaste aanstelling had. Heel sneu voor Eva, want meestal viel dat samen met haar verjaardag. Dit jaar ook weer, de 18e verjaardag notabene. Die dag vliegt het orkest van St Petersburg naar Moskou, en hebben daar dezelfde avond nog een concert. Richard mist ook zijn eigen verjaardag, we hebben al ooit eens allerlei tekeningen en verjaardagskaarten in een grote envelop gedaan en ruim op tijd naar het betreffende hotel in Japan gestuurd. Dit jaar viert hij zijn verjaardag met een concert in Sydney.
En vandaag viert hij onze 20e trouwdag dus met een concert in Amsterdam. Toch leuk, dat koning Willem Alexander en koningin Maxima op onze trouwdag komen :) ! Als Richard weer terug is, gaan we toch eindelijk maar eens een huwelijksreisje maken, dat is er nog nooit van gekomen. Nu moeten we alleen nog bepalen of dat Barcelona, Londen, Stockholm of Oslo wordt...
Dat er in de novembermaand een grote tournee is, hebben we heel wat jaren meegemaakt, toen Richard er nog een vaste aanstelling had. Heel sneu voor Eva, want meestal viel dat samen met haar verjaardag. Dit jaar ook weer, de 18e verjaardag notabene. Die dag vliegt het orkest van St Petersburg naar Moskou, en hebben daar dezelfde avond nog een concert. Richard mist ook zijn eigen verjaardag, we hebben al ooit eens allerlei tekeningen en verjaardagskaarten in een grote envelop gedaan en ruim op tijd naar het betreffende hotel in Japan gestuurd. Dit jaar viert hij zijn verjaardag met een concert in Sydney.
En vandaag viert hij onze 20e trouwdag dus met een concert in Amsterdam. Toch leuk, dat koning Willem Alexander en koningin Maxima op onze trouwdag komen :) ! Als Richard weer terug is, gaan we toch eindelijk maar eens een huwelijksreisje maken, dat is er nog nooit van gekomen. Nu moeten we alleen nog bepalen of dat Barcelona, Londen, Stockholm of Oslo wordt...
zaterdag 2 november 2013
Allerzielen - alla helgons dag
Toch vind ik het niet logisch:
Julafton is de middag/avond voor Kerst
Påskafton is de middag/avond voor Pasen
Midsommarafton is de middag/avond voor Midzomer
Dan zou je toch denken dat Halloween, anders genoemd Alla helgons afton, de middag/avond voor allerzielen is. Halloween viel op 31 oktober dit jaar, dus ik vond dat het gisteren Allerzielen was. Was dus helemaal verbaasd, dat Marina zei dat ze vandaag op het werk dubbel betaald zou worden, omdat het een zogenaamde rode dag was, alla helgons dag dus. En dan is alles dicht. (De supermarkten en de pinautomaten doen het overigens wel gewoon - per slot van rekening moet de economie blijven draaien, stel je voor, zeg!)
Maar goed... Zoals jullie weten was ik twee weken geleden naar de garenbeurs, en dus kwamen er de afgelopen week weer veel dozen wol, bijna allemaal tegelijk. Zodat ik vandaag toch maar een paar uurtjes naar mijn winkeltje trok, etalage veranderen, beetje plaats maken voor al het nieuws uit de dozen. En in alle rust stofzuigen. Deur lekker open voor de frisse lucht, kaarsje aan voor de gezelligheid, en ik was nog niet eens binnen toen er al iemand kwam: ga je open vandaag, o wat fijn, ik wil een muts met oorflappen maken. Tsja, dus toch maar geld in de kassa gedaan en een kaarsje buiten en mijn winkelbord buiten.
Het bleef niet bij die ene klant.
En inmiddels ben ik er achter dat alla helgons dag de eerste zaterdag van november is.
Dat er dus soms bijna een week zit tussen de middag daarvóór, en de dag zelf, dat vind ik nog steeds heel gek!
En is het niet zo dat Halloween altijd gewoon op 31 oktober is? Of heb ik dat ook al verkeerd begrepen?
In ieder geval ging donderdagavond om zeven uur de voordeurbel, en stonden er zes buurtkinderen op de stoep, verkleed als spookje, vampier, of gewoon in de kinderwagen als zichzelf, maar wél met een snoepzakje. Ik was blij, dat ik net wat lekkers had gehaald voor het weekend. Dat is nu op, maar gelukkig moet ik vanavond Marina nog oppikken bij het theater, om negen uur, dan kan ik van tevoren mooi even de weekboodschappen halen in mijn favoriete super-supermarkt. AH5 is er niks bij.
Is het morgen dan wel een gewone zondag?
Julafton is de middag/avond voor Kerst
Påskafton is de middag/avond voor Pasen
Midsommarafton is de middag/avond voor Midzomer
Dan zou je toch denken dat Halloween, anders genoemd Alla helgons afton, de middag/avond voor allerzielen is. Halloween viel op 31 oktober dit jaar, dus ik vond dat het gisteren Allerzielen was. Was dus helemaal verbaasd, dat Marina zei dat ze vandaag op het werk dubbel betaald zou worden, omdat het een zogenaamde rode dag was, alla helgons dag dus. En dan is alles dicht. (De supermarkten en de pinautomaten doen het overigens wel gewoon - per slot van rekening moet de economie blijven draaien, stel je voor, zeg!)
Maar goed... Zoals jullie weten was ik twee weken geleden naar de garenbeurs, en dus kwamen er de afgelopen week weer veel dozen wol, bijna allemaal tegelijk. Zodat ik vandaag toch maar een paar uurtjes naar mijn winkeltje trok, etalage veranderen, beetje plaats maken voor al het nieuws uit de dozen. En in alle rust stofzuigen. Deur lekker open voor de frisse lucht, kaarsje aan voor de gezelligheid, en ik was nog niet eens binnen toen er al iemand kwam: ga je open vandaag, o wat fijn, ik wil een muts met oorflappen maken. Tsja, dus toch maar geld in de kassa gedaan en een kaarsje buiten en mijn winkelbord buiten.
Het bleef niet bij die ene klant.
En inmiddels ben ik er achter dat alla helgons dag de eerste zaterdag van november is.
Dat er dus soms bijna een week zit tussen de middag daarvóór, en de dag zelf, dat vind ik nog steeds heel gek!
En is het niet zo dat Halloween altijd gewoon op 31 oktober is? Of heb ik dat ook al verkeerd begrepen?
In ieder geval ging donderdagavond om zeven uur de voordeurbel, en stonden er zes buurtkinderen op de stoep, verkleed als spookje, vampier, of gewoon in de kinderwagen als zichzelf, maar wél met een snoepzakje. Ik was blij, dat ik net wat lekkers had gehaald voor het weekend. Dat is nu op, maar gelukkig moet ik vanavond Marina nog oppikken bij het theater, om negen uur, dan kan ik van tevoren mooi even de weekboodschappen halen in mijn favoriete super-supermarkt. AH5 is er niks bij.
Is het morgen dan wel een gewone zondag?
Abonneren op:
Posts (Atom)