De klussers hadden de steiger al bijna klaar, tegen de voorgevel, voor ik er erg in had. Ze hadden mazzel met het weer in elk geval, want we kregen weliswaar windkracht 8 vandaag, maar het waaide precies vanuit de andere kant. De plannen waren erg ambitieus, want behalve de daklijsten vervangen, wilden ze ook nog even het raam van de veranda er in zetten, en de nieuwe vlonders oftewel bordesjes bij de voordeur en de muziekkamer in elkaar schroeven. Dat is dus niet helemaal gelukt, ik zie ze morgen wel weer, maar we hebben toch mooie nieuwe witte daklijsten! En ik ben zo blij, want pas toen ze de oude eraf haalden bleek, hoe vreselijk verrot die waren...
Van 11 tot 17 in de winkel, de hondjes waren mee, die hebben heerlijk liggen slapen in het keukentje. Maar één keer geblaft tegen een klant, toen die tegen ze begon te praten terwijl ze net een nieuw botje van me hadden gekregen. Tsja, op het hekje hangt wél een briefje: a.u.b. niet tegen de honden praten.
Allereerst met grote spoed een order doorgebeld. Ik vond het al zo gek, dat het meer dan twee weken duurde en ik nog steeds niets van de leverancier had gehoord. Er zaten bestellingen bij voor twee klanten, en nu bleek, dat de bestelling nog steeds in mijn postvak bij de concepten zat... Domweg niet verzonden, ik schaam me dood. Maarrr, het is pas de eerste keer sinds ik op de kop af een jaar geleden de winkel over heb genomen, dat me zoiets gebeurt. En hopelijk ook de laatste keer!
Na de lunch met Mathilda, mijn ''stagiaire'', een mooie Kerst-etalage gemaakt, en een bestelling voor een Kerstloper van Ekelund genoteerd. De klant had die in Stockholm gezien, en daar was die niet meer in de winkel. Vervolgens keken we in de katalogus, en bleek ik ook nog eens een lagere prijs te hanteren. In Stockholm is de winkelhuur waarschijnlijk vele malen hoger dan wat ik in Molkom betaal, dat moet natuurlijk érgens vandaan komen.
Daarna twee balorige tieners in winkel, trappenhuis en invalidenlift. Deed me denken aan hoe wij kleinkinderen vroeger bij opa en oma door het flatgebouw renden, en trappenhuis en lift onveilig maakten. Tot we zo hard renden en lachten dat we door de directrice (vanwege haar omvang wel ''dikke tries'' genoemd) terug naar het flatje werden gestuurd. Tegen de tijd dat ik de plingplong van de winkelbel beu was, kwam de tandarts van boven om ze te verjagen. Even later zag ik ze met een stompje kaars uit het lantaarntje dat ik altijd in de donkere tijd bij de buitendeur heb staan, in de bus naar Hagfors stappen. Nieuwe kaars erin, ook de eerste keer dat er iets minder leuks voorvalt in dat hele jaar.
Even later kwam er een jonge vrouw de winkel binnen, die me vertelde dat ze in opdracht van de ziektekostenverzekering een plek moet zoeken om te kijken wát voor werk ze (nog) kan doen. Ze is langdurig in de ziektewet geweest met een bindweefselziekte waardoor haar gewrichten en dus ook de ruggewervels hun functie geleidelijk aan niet meer uitvoeren. Haar oude baan wordt niks meer, men dacht aan licht werk, misschien te beginnen met drie dagen in de week twee uur. Ze ging nu zo'n beetje overal langs om te vragen of iemand een plek voor haar heeft. Jammer genoeg kan ze niet breien of haken, maar al pratend bedacht ik al heel wat, waar we zeker een aantal maanden mee vooruit zouden kunnen. Volgende week komt ze terug, dan kunnen we allebei nog even denken. Haar moeder blijkt de kiosk in Lindfors te hebben gehad, die de ouders van een klasgenootje van Yuri (die kwamen drie weken na ons vanuit Nederland hier terecht) hebben overgenomen.
Tegen sluitingstijd kwam er een jongeman, die een aantal weken geleden samen met zijn moeder breigaren kwam uitzoeken. Hij wilde zo graag een sjaal met rode en zwarte strepen, en iemand wilde die wel voor hem breien, en het moest wel warm zijn. Zowel zijn moeder als hijzelf wisten echt hélemaal níets van breien, dus daar heb ik toen eens even uitgebreid de tijd voor genomen. De keus was héél erg moeilijk voor hem, maar het kwam goed. Vaak vraag ik, of mensen het resultaat komen laten zien (ik word altijd zo nieuwsgierig naar hoe het eruit gaat zien), en dat deed hij dus vandaag. En morgenochtend om 6 uur vertrekken ze naar Stockholm, waar de dame woont die dat voor hem gemaakt heeft, en nu wilde hij een kleinigheid voor haar kopen waar ''bedankt'' op staat. Dus daar heb ik wederom uitgebreid de tijd voor genomen. Ik vond het heel dapper dat hij alleen durfde komen, en het ís vóór sluitingstijd gelukt met de keuze. Was trots op hem én op mij!
Bij thuiskomst nog een verassing bij de post: nieuwsbrief en voorjaarsaanbiedingen van een van mijn leveranciers. De verassing zat 'm in het adres, dat was namelijk Stationsgatan 16, waar ik de winkel heb. maar de post was gewoon bij ons thuis bezorgd. Hoezo ''dorp''?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten