Mag ik nu even een beetje instorten?
Om vier uur is het donker, als het geen zonnige dag is. Volgens het weerbericht zou het gaan sneeuwen, maar tot nu toe is dat niet gebeurd, en eerlijk gezegd verwachtte ik dat ook niet, want ik had mijn roemruchte sneeuwhoofdpijn niet. Een beetje sneeuw kunnen we nu wel gebruiken, dan is het niet zo'n dichte duisternis na zonsondergang, we hebben momenteel 8 uur daglicht. Nog een paar weken te gaan tot de kortste dag.
Ik snap best dat in Zweden Kerst het grootste feest van het jaar is. Dat begint ook echt rond de 1e advent, en dat hier geen Sinterklaas wortd gevierd zal daar zeker aan bijdragen. Dus nu wordt Molkom elke dag een beetje lichter, als het donker is: iedereen hangt lichtjes buiten in bomen en struiken, en boven de ramen zitten speciale stopcontacten voor de Kerstverlichting. Vanmorgen heb ik ook al een paar sterren gevonden en in de vensterbank gezet, morgen nog even de vliering op voor de rest, en de kerstboom.
En opeens stort ik een beetje in... Morgen is Richard jarig, en ik weet niet eens of het lukt om te bellen, met 10 uur tijdsverschil. Nog vijf dagen, dan komt hij weer thuis, en wat ben ik blij dat ik veel te doen heb tot die tijd. De hele periode ging het prima (mede mogelijk gemaakt door Asso en Gaia), maar nu heb ik het echt helemaal gehad.
Voor vandaag geef ik het op, verder. Ik ga breien aan een Kerstkadootje voor tante Gré, muziekje erbij via Spotify (van Frans chansons tot Samische Joik, verassend als je je hele bibliotheek op alfabet afspeelt). We eten wel restjes, en voor vanavond maak ik een groot glas warme glögg.
Gelieve me verder even niet te storen, ik ben zielig.
Morgen nieuwe kansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten