Vannacht hadden we een graadje vorst. Dat betekende nu eens geen bewolking met of zonder regen, maar een uitnodigend heldere hemel toen ik zat te ontbijten. Even later zette ik koers richting winkel, waar ik (bij uitzondering op een eigenlijk ''vrije'' dag) een afspraak met een vertegenwoordigster had. Helaas was ik de wijk nog niet uit of het begon te betrekken en te motregenen, dus ik stelde de lange route door het bos en via de sportvelden maar uit tot later en nam een afzwaaier over de leemweg die aan de andere kant van het spoor alleen de bosrand neemt en vervolgens vlak bij de winkel weer terug het dorp in gaat.
Terwijl ik een beetje liep na te denken over hoe ik precies twee jaar geleden in grote haast wat spullen in een tas gooide en trein-en vliegtickets boekte en printte omdat het met mijn vader opeens héél erg slecht ging en ik niet wist of ik nog op tijd zou komen, hoorde ik iets, even links van mij, tussen de bomen. Riep de hondjes bij me, omdat ik het niet nodig vind dat ze een paar nietsvemoedende reeën de stuipen op het lijf jagen, en schrok me vervolgens zelf haast een hartverzakking toen ik iets groots en zwarts in gestrekte draf, een meter of vijftien naast de weg, een wildspoor zag volgen...
Ik schreef laatst al over de wolven in Värmland, en dat ze vlakbij de bewoonde wereld gezien worden. En vrij recent op een avond tegen tien uur, zetten de hondjes het op een vervaarlijk soort grommen wat ik nog nooit van ze had gehoord, terwijl ik niets zag dan twee lichtjes aan de andere kant van weg 63. Toen voelde ik werkelijk de haren op mijn rug overeind komen, nog nooit zo'n eng gevoel in mijn maag en ingewanden gehad...
Dit keer geen gegrom, maar Gaia voelde me schrikken, en schóót naar voren - als ze los had gelopen was ze regelrecht naar huis of winkel gesprint. Samen met Asso keek ik nog eens goed, zag dat er iemand achteraan kwam joggen, en herkende toen de hond... die woont vlakbij de winkel met zijn baasje op een flatje, en we komen ze regelmatig tegen als ik in de buurt van de Stationsgatan kom. Hij is dan, en werd ook nu meteen, aangelijnd. Wat word je onbewust dan toch beïnvloed door de verhalen die je hoort - ik bent echt niet bang aangelegd, ben ook niet heel erg bijgelovig, maar had uiteraard al wel, tijdens eerdere eenzame zwerftochten met Asso en Gaia door bos en veld, me lopen afvragen wát te doen als ik écht een keer een wolf zou tegenkomen. En wat de wolf zou doen. Nooit een echt antwoord bedacht, dus vandaag een mooie aanleiding om dat toch maar eens uit te werken - zou mijn vader gezegd hebben!
Even later bij een grote mok hete thee in het keukentje zitten uitbibberen en opdrogen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten