Tóch een wolf?

Vanmorgen waren we verhoudingsgewijs vroeg op: Richard om tien voor zeven de deur uit om op het werk het ontbijt te helpen klaarzetten voor de orkestleden - leuke manier van vergaderen vóór de repetitie. Eva bofte, die kon meerijden, die hoefde niet heel stilletjes nog een half uur eerder op pad om de juiste bus naar school te halen.

Zodoende liep ik wat vroeger dan anders in het laatste restje schemering met de honden buiten, en genoot van de stilte. Gaia druk aan het snuffelen en hondesporen volgen, Asso ongebruikelijk timide aan mijn zijde. Op de besneeuwde velden zag ik in de verte iets lopen, en dacht aanvankelijk aan een vos. Maar de afstand was behoorlijk groot, en hoeveel groter dan onze honden wordt een flinke vos? Dat moest dan wel een abnormaal grote vos zijn, leek ook niet zo langgerekt als een vos, en was wel heel erg zwart, het was al nagenoeg helemaal licht, toen. Het dier liep in elk geval precies die kant op waar de honden vorige week absoluut NIET met Richard het pad in wilden, hij moest terug, van ze, dat gaven ze heel duidelijk aan.

Vanavond onder etenstijd vertelde ik het, waarop Eva meteen wist te melden dat iemand die ze kent, en vlakbij Molkom woont drie wolvenpootafdrukken in de tuin had gevonden vorige week, toen de sneeuw net gevallen was. 

Ik vond het jammer, dat ik nooit een kijker of fototoestel mee kan nemen als ik met twee honden buiten loop, en zeker nu niet, nu het hier en daar spekglad is: na twee dagen dooi is het nu weer rond het vriespunt. 

Wie weet was deze wel echt. Per slot van rekening is de wolf het ¨dier van Värmland¨. Dat ontstaat niet zomaar.