Veel sneeuwscooters, geen bomen.

Wat jammer, dat Richard niet zo'n schrijver is, althans niet van blog-achtige stukjes. Zijn verblijf op Spitsbergen mag dan kort geweest zijn, maar daarom nog niet minder heftig! Nu moeten jullie het doen met een verslag uit de tweede hand... Ik doe mijn best:

Nadat ik hem op donderdagavond naar het station in Karlstad had gebracht, ging ik boodschappen doen in de super-supermarkt op Bergvik. Bij thuiskomst een sms van Rich: net vertrokken. De trein had 5 kwartier vertraging. Daarna ging alles prima, ook de vlucht naar Svalbard, op vrijdagochtend. Na aankomst meteen door naar de repetitieruimte, en repeteren van 16 tot 23... Zaterdagochtend uitslapen, daarna concert, zondag redelijk op tijd naar het vliegveld, 4 uur vliegen naar Oslo, waar Rich ging avondeten met Eva en Christoffer. 

Richard heeft uiteraard de vrije uren gebruikt om rond te kijken, van de sneeuw en de bergen te genieten, hij keek vanuit zijn kamer in het vandrarhem (soort jeugdherberg, maar dan voor iedereen) recht tegen een berghelling aan. Er waren wel auto´s, maar aangezien er op Svalbard niet bijzonder veel wegen zijn, waren het hoofdzakelijk sneeuwscooters die het wegbeeld bepaalden. Geen ijsberen, vermoedelijk was het nog te vroeg in het jaar, en waren ze nog aan hun winterslaap bezig. 

Wel bovengrondse leidingen. Men heeft daar een prima verwarmingssysteem: door de leidingen wordt stoom gepompt, die voor verwarming zorgen. En voor heet water, zoals hij ondervond, want er komt vrijwel kokend water uit de kraan. De leidingen lopen ook in de huizen een stukje boven de grond, om te voorkomen dat de permafrost smelt - een stukje verderop zijn een paar kleine russische dorpen waar de leidingen in de bodem liggen, met als resultaat dat die huizen verzakt zijn.

Na afloop van het concert werd er natuurlijk wat gedronken, en één van de aandenkens aan die avond was een drietal blaadjes papier, met daarop de tekst van Svalbardse (drink-)liederen. Tsja, met zoveel zangers en musici bij elkaar was dat toch onvermijdelijk. 

Hoe indrukwekkend het ook was om daar te zijn en rond te kijken, hij betwijfelt toch wel of hij daar zou kunnen wonen. Geen enkele boom te bekennen, het is er absoluut ten noorden van de boomgrens. En daarbij het feit dat je je niet onbeperkt over het gebied kunt begeven, vanwege de ijsberen o.a. In Tromsö was dat toch anders, daar waren bomen, en daar is de poolnacht niet zó lang. Van de zogenaamd korte dagen hier in Molkom hebben we niet zo´n last, hoewel we na een winter met véél en véél te weinig zon, weinig sneeuw, weinig vorst en behoorlijk van regen wel érg naar het voorjaar beginnen te verlangen. Maar op Svalbard? 

Sorry mensen, het verhaal is wel een heel slap aftreksel geworden van wat Richard als een topervaring beschrijft... Zoals men dan pleegt te zeggen: je zou het moeten meemaken!