Ons huis in Molkom staat te koop.
De makelaar heeft zijn werk grondig gedaan, dus werkelijk vóórdat we er zelf erg in hadden stond het ook in een regionale huizenkrant vermeld. Dat ontdekten we pas toen we het krantje in de brievenbus kregen, en zoals te verwachten kregen we een aantal reacties in de trant van: wanneer gaan jullie verhuizen, gaan jullie weg? Erger nog: meneer of mevrouw zus en zo vroeg ons of jullie gaan verhuizen.
http://www.hemnet.se/bostad/villa-8rum-molkom-karlstads-kommun-gardsvagen-3-7491875
Zoals jullie, als trouwe lezers, weten, hebben we helemaal geen haast met de verkoop, omdat we het huis het liefst willen aanhouden tot Yuri klaar is met zijn eindexamen, volgend jaar. Bovendien vermoeden we er nog wel op terug te willen kunnen vallen bij hevige sneeuwval - zie de post van gisteren... Af en toe komen er kijkers, dus het huis is vrij continu behoorlijk goed opgeruimd. Alleen de oplader van de camera is natuurlijk inmiddels weer zoek. Minstens een maand geleden kwamen er mensen uit Molkom zelf kijken, die volgens de makelaar heel erg enthousiast waren, en met de bank gingen praten. We weten hoe dat gaat, dus het verbaasde ons niets, dat we niets meer hoorden.
In de tussentijd kwamen er nog twee gezinnen met kinderen kijken, en één van de dames drukte de makelaar op het hart: Niet aan iemand anders verkopen! Om vervolgens twee dagen later een mail te sturen dat ze er toch maar vanaf zien...
Diezelfde dag kregen we bericht dat de enthousiaste mensen van destijds graag met een keuringsman langs wilden komen. Dát klonk serieus. Richard was thuis, dus ik zat vast op de torp, heb het verhaal dus tweedehands: Eerst kwam de makelaar, die het eigenlijk te druk had, maar wel even wachtte tot de potentiële koper was gearriveerd. Dat bleek een electriciën te zijn, en Richard had even tijd nodig om te bepalen wie nu eigenlijk de keuringsman was, en wie de koper. Even later kwam de vrouw van de koper, en nog even later kwam de broer van de koper. Of van de vrouw van de koper. De vrouw van de koper liep steeds overal op te wijzen: hoe hándig dit of dat wel niet was, en dat alle kinderen uit elk eerder huwelijk een eigen kamer zouden hebben, en zelfs de electriciën zelf was blij een eigen kamer te kunnen krijgen.
De bezichtigingsman vond het uiteindelijk een prima huis, al zat er een maf dak op met slechte pannen.
Vanmorgen kwam er een mailtje van de makelaar: ze hadden een bod gedaan wat zo belachelijk laag was, dat hij het al had afgewezen vóór het zelfs met ons te overleggen... Maar dan wisten we ervan.
We hebben geen haast, dus we willen evt wel 1000 euro (omgerekend) van de prijs afdoen - dit alleen om aan te geven wat we van het bod vinden:
een aanfluiting.
http://www.hemnet.se/bostad/villa-8rum-molkom-karlstads-kommun-gardsvagen-3-7491875
Zoals jullie, als trouwe lezers, weten, hebben we helemaal geen haast met de verkoop, omdat we het huis het liefst willen aanhouden tot Yuri klaar is met zijn eindexamen, volgend jaar. Bovendien vermoeden we er nog wel op terug te willen kunnen vallen bij hevige sneeuwval - zie de post van gisteren... Af en toe komen er kijkers, dus het huis is vrij continu behoorlijk goed opgeruimd. Alleen de oplader van de camera is natuurlijk inmiddels weer zoek. Minstens een maand geleden kwamen er mensen uit Molkom zelf kijken, die volgens de makelaar heel erg enthousiast waren, en met de bank gingen praten. We weten hoe dat gaat, dus het verbaasde ons niets, dat we niets meer hoorden.
In de tussentijd kwamen er nog twee gezinnen met kinderen kijken, en één van de dames drukte de makelaar op het hart: Niet aan iemand anders verkopen! Om vervolgens twee dagen later een mail te sturen dat ze er toch maar vanaf zien...
Diezelfde dag kregen we bericht dat de enthousiaste mensen van destijds graag met een keuringsman langs wilden komen. Dát klonk serieus. Richard was thuis, dus ik zat vast op de torp, heb het verhaal dus tweedehands: Eerst kwam de makelaar, die het eigenlijk te druk had, maar wel even wachtte tot de potentiële koper was gearriveerd. Dat bleek een electriciën te zijn, en Richard had even tijd nodig om te bepalen wie nu eigenlijk de keuringsman was, en wie de koper. Even later kwam de vrouw van de koper, en nog even later kwam de broer van de koper. Of van de vrouw van de koper. De vrouw van de koper liep steeds overal op te wijzen: hoe hándig dit of dat wel niet was, en dat alle kinderen uit elk eerder huwelijk een eigen kamer zouden hebben, en zelfs de electriciën zelf was blij een eigen kamer te kunnen krijgen.
De bezichtigingsman vond het uiteindelijk een prima huis, al zat er een maf dak op met slechte pannen.
Vanmorgen kwam er een mailtje van de makelaar: ze hadden een bod gedaan wat zo belachelijk laag was, dat hij het al had afgewezen vóór het zelfs met ons te overleggen... Maar dan wisten we ervan.
We hebben geen haast, dus we willen evt wel 1000 euro (omgerekend) van de prijs afdoen - dit alleen om aan te geven wat we van het bod vinden:
een aanfluiting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten