Bij de koop van de torp hoorde een houtvoorraad voor het eerste jaar. Een deel ervan lag in een ongeordende berg in het schuurtje, en we hadden géén idee hoeveel het eigenlijk was. Maar duidelijk was wel, dat hout wat nog zou komen er alleen maar bovenop gedumpd kon worden. En dan zou het droogste hout dus onderop liggen. We begonnen eerst maar eens de ongeordende zooi een beetje hanteerbaar tegen de linker zijwand te stapelen. De wespen die ergens midden in de berg hun intrek hadden genomen vonden dat geen goed plan, maar zolang we het onderkomen zelf maar niet ¨aanvielen¨ vlogen ze alleen maar een beetje heen en weer. Een paar dagen later waren ze vertrokken.
Voor Richard was het eigenlijk niet te doen, dat stapelen: hij is toch zeker 20 cm langer dan ik, en ik kan net rechtop staan onder het hoogste punt. De vorige bewoners hadden voor de zekerheid een kleine bel aan een dwarsbalk gehangen om te voorkomen dat je je telkens keihard zou stoten. Richard taaide af, en ging het onkruid in het frambozenveldje te lijf. Twee bulten op mijn hoofd (je gaat natuurlijk ook weleens náást die bel rechtop staan...) waren de totale schade van de eerste uren stapelen.
Zo'n klusje klaar je niet op één dag, dus toen we de week erop weer terug op de torp kwamen waren we zowel prettig als onaangenaam verrast bij de aanblik van drie enorme pallets met brandhout bij de schuur: de buurman had de rest ook maar vast gebracht. Hij dook al gauw op: er werd nogal wat regen voorspeld, en het hout moest eigenlijk snel naar binnen. Maar hij had nog wel een ¨presenning¨ voor ons te leen, anders. Ik wierp een benauwde blik op Richard: wát is een presenning? Het klonk als een kadootje, maar een houtblokkenstapelrobot kon het echt niet zijn. Richard had ook géén idee, dus we knikten dankbaar ¨ja, graag, want dit lukt niet in twee dagen¨. Buurman kwam terug met een gigantisch zeil (tóch een soort kadoverpakking dus) om over de pallets heen te leggen. Gelukkig maar, want ik kwam niet verder dan het stapelen van één pallet brandhout tegen de rechter zijwand:
Daarna kwam de regen die de weg wegspoelde, zoals ik al eerder schreef.
Maar de presenning heeft de rest van het hout mooi droog gehouden:
Inmiddels ligt ook dát hout in de schuur. Netjes gestapeld lijkt het opeens helemaal niet zo veel. Soms werp ik er een blik op, en vraag me af of het wel genoeg is. Géén idee... We zijn wel blij dat we in ieder geval het eerste jaar verzekerd zijn van warme voeten en een warm huis. Voor de buurman hoop ik, dat het geen 4 maanden lang minus 20 wordt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten