Zo héél af en toe neus ik wat rond op de Zweedse MSN nieuws pagina, wanneer ik mijn postvak verlaat, en daar had ik gelezen dat Italië een grote concurrent van Zweden zou zijn, samen met Australië. Daar las ik zopas ook, dat, op een ándere manier gerekend, Italië ook de meeste publieksstemmen zou hebben gehad. Daarna Rusland. En dan pas Zweden. Het zal wel aan mijn klassieke opleiding liggen, dat ikzelf de Italiaanse bijdrage ook een eerste plaats had toegedacht, want wat kunnen ze zingen!
Wat Rusland betreft, had ik sterk het gevoel dat dat meiske zó hárd zong, dat ze over vijf jaar volgens mij haar stem helemaal kapot heeft gezongen. A little bit overdone, zullen we maar zeggen. Het boe-geroep tijdens de uitslag was wel overdreven, géén politiek in de kunst graag. (Wat doen we dan met karikaturisten in de tekenkunst?) Jammer genoeg heb ik ook zo'n gevoel van : ja maar... Geen woorden, maar daden. Toch? Was dat niet het lijflied van Feyenoord? Hand in hand, kameraden... Het liedje zou wel heel geschikt zijn om een volksopstand tegen al die oorlogen in gang te zetten. Zou dat lukken, in Rusland?
Al met al, om op mijn klassieke opleiding terug te komen: ik vond het niveau van de meeste artiesten wel okay, dus ik kon de avond, samen met Yuri, prima doorkomen. Richard niet. Die kreeg door Yuri en mij een studeerverbod opgelegd voor de avond - anders konden we niks horen. En hij mocht ook al geen kommentaar geven - láát ons nou maar. Hij kwam nog een tijdje met de laptop op schoot in de kamer zitten, maar verdween toch op een gegeven moment naar de slaapkamer. Nu kan ik wel als reden opgeven dat hij al wéken verkouden is, en vréselijk aan het hoesten, elke ochtend de stem kwijt, maar desondanks, wát is er met míj gebeurd, dat ik sinds we verhuisd zijn nog niet één keer het Songfestival heb gemist, waar ik het vroeger totaal waardeloos vond... Was het niet juist Richard die ooit basgitaar speelde?
Vermoedelijk ligt het aan alle voorrondes die we hier in Zweden in het voorjaar hebben. Toen we net hier kwamen werd ons verteld dat het een grote traditie is in Zweden, ook al omdat ABBA´s zegentocht over de wereld met het songfestival begon. Nu zitten we zes zaterdagavonden aan de buis gekluisterd: vier rondes, waaruit twee kandidaten direkt naar de landelijke finale gaan, en twee kandidaten een tweede kans krijgen in avond nummer vijf. De reklamefolders van de supermarkten staan in die periode vol met aanbieidngen voor chips, fris, en gebak, die van de witwarenhuizen met televisies...
In elk geval had Yuri na het allereerste optreden van Måns al gezegd dat hij zou winnen. De Zweedse finale in elk geval, maar waarschijnlijk ook de internationale. Dat werd dus de zesde Zweedse zegen in 60 jaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten