Manifestatie

Probeer in Amsterdam maar eens 10% van de bevolking op de been te krijgen voor een manifestatie...

Bij ons in Molkom lukte dat gisteravond met gemak: ruim 350 mensen om op ons mooie plein voor de Konsum hun steun te betuigen aan de vluchtelingen. 

Zelfs de bisschop kwam spreken, en noemde een aantal zaken die ik hier toch even kwijt wil: 

Dat het zo lastig is om over aantallen vluchtelingen te spreken,

omdat het zo moeilijk is om empathie te voelen met een groep, met getallen.

Dat het weliswaar vluchtelingen zijn, maar vooral: ménsen, médemensen. 

Dat vrijwel elke religie een regel heeft in de trant van: 

behandel je medemensen zoals je zelf graag behandeld wilt worden.

Dat de vluchtelingenstroom de grootste is sinds WO2.

Dat zijn vrienden in het Midden Oosten hem zeggen dat volgens hun WO3 is begonnen.

Dat hij niet weet of ze gelijk hebben, maar hoopt dat dat niet zo is.

Zweden heeft voor zijn houding tijdens WO2 veel kritiek gekregen (weigerde o.a. heel wat Joden op te nemen die op de vlucht waren), en hij vroeg zich op een gegeven moment af wat onze kinderen en kleinkinderen van óns zouden zeggen, later. We kunnen onmogelijk terugvallen op ¨Wir haben es nicht gewusst...¨

In politiek, pers en publieke opinie zijn de meningen erg verdeeld, ik neem aan dat dat overal wel zo is, maar dat we hier in Molkom goed bezig zijn, wilde hij toch ook wel kwijt.

Zoals te doen gebruikelijk werd de manifestatie opgeluisterd door muziek en zang. En een collecte van het Rode Kruis. Om de sfeer nog wat extra bijzonder te maken, floepte opeens de verlichting van het plein aan - dat is dan werkelijk op zijn mooist. 

De organisator had de avond eigenlijk al afgesloten, en mensen begonnen aanstalten te maken om naar huis te gaan, toen er een stem van het podium klonk: Please wait! Bij de microfoon één van de mannen die sinds kort op Graninge zijn ondergebracht:

I want to say ¨tack!¨

In gebrekkig Engels, en met tranen die hoog zaten, wilde hij zijn dank uitspreken voor de ontvangst in Molkom. Hij was niet in staat zijn praatje te doen, vanwege de emoties en de beperkte woordenschat, maar lichaamstaal begreep duidelijk iedereen.

Hartverwarmend applaus.