Addertjes onder het gras?

We besloten om een tweede keer te gaan kijken. De makelaar was helaas verhinderd, maar, zei ze, ze had contact gehad met de verkopers, en we kregen hun telefoonnummer om een afspraak te maken. Deze keer was ik degene die bakte, en met koffie en verse boterkoek hebben we weer een hele tijd zitten praten. Daarbij bleek, dat wij in ieder geval waren GOEDGEKEURD, en dat ze erg hoopten dat we ook inderdaad het huisje wilden kopen.

Maar gezien de leeftijd van het huisje - niemand weet wanneer het precies is gebouwd, maar het kan makkelijk 150 jaar oud zijn - vroegen we ons af of het niet gewoon veel te mooi was om waar te zijn. Gezien de merkwaardige reacties van verschillende banken waar we een lening aanvroegen (daarover later meer) realiseerden we ons heel goed, dat er geen grootschalige renovatie in ons budget past. Kortom, we zochten de beruchte addertjes onder het gras, en vroegen een keuring aan. Omdat inmiddels overal de sneeuw aardig begon te verdwijnen, kregen de keuringsbedrijven het druk, dus we moesten er een weekje op wachten. Ons werd verteld, dat het raadzaam is om zelf aanwezig te zijn op zo'n keuring, omdat je dan meteen al je vragen kunt stellen en uitleg krijgt over de consequenties van eventuele gebreken.

Dus dat werd bezoekje nummer drie, dit keer zonder bakwerk. Inmiddels waren we vastbesloten dit huisje te verwerven, en doodsbenauwd dat er is mis mee zou blijken te zijn.

Op de keuringsman moesten we een tijdje wachten, omdat hij op zijn GPS vertrouwde. Dat had letterlijk verre-gaande gevolgen, want hij werd via een kilometers langere route gestuurd, langs een weg die eigenlijk niet openbaar is, maar door de bosbouw gebruikt wordt. Wij hebben geen GPS, en hadden de eerste keer op google maps gekeken. Dat ging prima, samen met onze detailkaart van de streek. Tenslotte dook hij op, kwam van precies de andere kant aanrijden dan wij, maar had vervolgens alle tijd om te keuren en uit te leggen.

Het resultaat van veelbelovend: het enige punt van kritiek was, dat het miniatuur vlierinkje geen toegangsluik had. En nadat hij bijna op zijn buik had gelegen om door een ventilatie-opening ónder het huis foto´s te maken, en hij die foto's even later via de laptop bekeek, kwam er een ware lofzang op de bouwstijl uit die tijd, waar men materiaal uit de streek gebruikte dat geschikt was voor het klimaat uit de streek. Hout, dus.

Dát was een hele opluchting, en aangezien we toevallig diezelfde dag een bank hadden gevonden die ons wilde lenen wat we nodig hadden, werd twee dagen later het voorlopig koopcontract getekend, en de handpenning (10%) betaald!