Loppis

Dat we nu toch werkelijk aardig ingeburgerd raken, blijkt wel uit het feit dat we overwegen binnenkort een loppis te houden...

Een loppis is een rommelmarkt, en daarvan bestaan er vele soorten. 

In Tidafors, een mini-plaatsje even buiten Molkom, is in een voormalige textielfabriek een enórme loppis gevestigd, die zelfs in een nationale gids is opgenomen en bijzonder goed bekend staat. Men brengt daar zijn spullen heen, registreert zich, en dan wordt men geacht een plakker op elk artikel te plakken met registreringsnummer, maand/jaar, en het bedrag wat men ervoor wil hebben. De mensen die er werken nemen geloof ik een derde deel van de opbrengst, een deel ervan gaat naar verenigingen. Na verloop van tijd kun je gaan informeren of er van jou iets verkocht is, je krijgt het netjes kontant uitbetaald, en gewoonlijk ga je dan fijn rondsnuffelen en kom je zónder geld en mét allerlei leuke spulletjes, meubels of kleren weer thuis.

Dat er instanties zijn als het Rode Kruis, waar van alles ingezameld wordt en voor het goede doel verkocht is ook in Zweden zo. (Zoals jullie misschien weten zamel ik hier in de winkel restgarens in, die door allerlei vrijwilligsters worden verwerkt tot truien, mutsen, wanten, babydekens etc, die op transport gaan naar kindertehuizen en kinderafdelingen van ziekenhuizen in de voormalige oostbloklanden.)

De meeste kleinere loppis-sen zie je in het voor-en najaar, wanneer mensen hun zolder, huis en schuur gaan opruimen. Nu we ruim vier jaar hier wonen is dat voor ons ook zo langzamerhand aan de orde - het is werkelijk niet te geloven wat je in een paar jaar aan zóói verzameld in een huishouden! 

Ik moet wel toegeven, dat er aardig wat dingen bij zijn, die we destijds toch maar mee verhuisd hebben van Nederland hierheen, omdat we het nog (misschien, ooit) nog eens nodig zouden kunnen hebben. En vervolgens nog heel wat dingen die uit de inboedel van mijn ouders komen, omdat ik toen in die ene week die ik had om de flat op te ruimen geen beslissing kon nemen. Van die dingen die nog wel van pas kunnen komen als de kinderen op kamers gaan. En nu gáán ze op kamers, en blijken het (deels) gemeubileerde kamers te zijn met gebruik van een compleet ingerichte keuken. De rest kopen ze zelf. Op een loppis, uiteraard.

Het zal nog wel een tijdje duren, voor we die loppis houden, want momenteel verkeren we nog in het stadium dat er twee keer in de week met een volle auto naar de stort gereden wordt. Neem nou gisteren, toen bracht Richard een doos met allerlei vreselijke schoonmaakmiddelen en chemikaliën weg, die we al in Arnhem hadden staan en niet gebruikten, hier ook nooit hebben durven gebruiken, en waar vanuit de flat van mijn ouders volgens mij per ongeluk ook nog wat naar ons toekwam. Toen hij even later het terrein weer af reed, zag hij de mevrouw die alles in ontvangst had genomen met een diepe frons in het voorhoofd de beschrijving op de flessen lezen - in het Nederlands, ja. ze zal er toch echt even aan moeten ruiken, aan die flessen!

Zo langzamerhand gaan we naar fase twee van de voorbereidingen: met een auto vol dozen naar de inzamelingsinstantie die de Oost-Europa transporten doet. Ze runnen een 2e hands winkel waarvan de opbrengst wordt gebruikt om de eigen vrachtwagen te laten rijden en de chauffeur te betalen. Dozen met kleding, en dozen met Zweedse en Engelse boeken. Onze Arnhemse gordijnen kunnen waarschijnlijk wel weg, vonden we.

En dan zijn er nog dozen met Nederlandse boeken en woordenboeken. Nu maar hopen dat de bibliotheek in Karlstad die wil hebben (ze hadden er 30, toen we hier kwamen, dus die hadden we zo uit), en anders komen jullie maar uitzoeken. Cd's en langspeelplaten hebben we trouwens ook nog in de aanbieding...

Ik laat het wel weten, als we aan de loppis zelf toe zijn...