Gistermiddag ontbrak mijn buurvrouw en vriendin van nummer 6 op het breicafé. Ze was een dag eerder nog langs geweest om garen te kopen voor een truitje voor een éénjarig kleinkind: dat wordt komende zondag gedoopt, en ze zou met haar man naar het bijbehorende feest. Nu hoorde ik dat ze met haar man per ambulance naar het ziekenhuis was gereden, omdat hij opeens niet meer kon praten...
Vanmorgen hoorde ik, dat die ambulancerit met zwaailicht en sirene en een snelheid van 150 km/uur over weg 63 ging. En in het ziekenhuis naar de spoedröntgen. Een hersenbloeding, inderdaad, en hij slikte bloedverdunners... Dat is eng.
Vandaag is zijn verjaardag, en gelukkig kan hij weer een beetje praten. Een paar dagen zal hij er toch nog moeten blijven, in het ziekenhuis, want je weet nooit. Maar we durven weer wat optimistisch te zijn.
Wat kan het lot zich snel wenden...
Reden te meer om bewust van elke dag te genieten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten