Er is altijd een periode in het jaar (tussen Yuri´s verjaardag op 21 januari en die van Marina op 15 maart) waarin onze kinderen precies een jaar in leeftijd met elkaar schelen. Toen ze klein waren moesten we vaak lachen om de verbijsterde gezichten van mensen, als ze vroegen hoe oud onze kinderen waren, en we naar waarheid zeiden: 3, 4 en 5. Want inderdaad, dat was bikkelen, maar wat was het ook gezellig!
Kinderen néém je niet, je kríjgt ze, en ja, ik was niet zo jong meer, dus deden we niet aan gezinsplanning met een aantal jaren tussen twee kinderen. Welkom was welkom. Al hadden we nooit ergens geld voor, omdat Richard bij een provincie-orkest nu eenmaal niet zoveel verdiende. In de tijd dat ik bij Muziekhandel Bergman werkte (helaas, mede dankzij internet en kopieerapparaten nu failliet) ging het wat beter, maar ging een groot deel van dat extra geld toch weer op aan boodschappen thuis laten bezorgen en nieuwe kleding in plaats van tweede hands. Richard kon toen wel voor 75% gaan werken, dat was heerlijk.
Toen we eenmaal allebei op onze beurt een burn-out had bevochten en ontdekt hadden dat ik thuis eigenlijk veel harder nodig was dan bij Bergman, begon de grote uitdaging om rond te komen van een 75% salaris, met drie kinderen op de basisschool. Dus fietsen naar school, en bij slecht weer kiezen of we ons geld aan buskaarten zouden uitgeven, óf tóch fietsen en de helft van dat geld in de grote spaarpot stoppen voor Knex. We konden op die manier regelmatig Knex kopen. En hebben heel wat regenpakken en kaplaarzen versleten. En wat waren we blij als ze met oma mee mochten naar winkelcentrum Kronenburg, en terug kwamen met nieuwe schoenen! En met de Zeeman-outlet, waar ik voor 11 gulden een vuilniszak vol met nieuwe kleren scoorde. En met de kleren die de buurjongen een paar huizen verderop te klein waren.
Aan de andere kant werden we steeds creatiever, en de gezelligheid kwam vaak van al die weekends waarin we o.a. bérgen Kerstkaarten maakten, we naar Meinerswijk gingen voor een picnic, of kinderfeestjes hielden in de waterspeelplaats in onze wijk. Eén keer keken de feestgasten heel raar toen ze binnenkwamen: geen taart, geen versieringen, geen vrolijk tafelkleed. Tsja, dat hebben we ze allemaal zelf laten maken. Het feestje bleek die dag voor een aantal kinderen te kort te duren, de ouders moesten láng wachten voor ze ze mee naar huis kregen - ze wilden nog e.e.a. afmaken. Ik geloof dat we die versieringen zeker 10 dagen later nog hangen hangen. Van de zelfgebakken cake was daarentegen al snel geen kruimel meer over.
En dan zitten we nu in Zweden, op een stuk grond waar ons Arnhemse huizenblok met tuinen en al twéé keer op past. Met een tuin waarin je rondjes rond het huis kan rennen, hoewel het nu hoofdzakelijk de honden zijn die dat doen. Waar we bossen en velden en een meer om de hoek hebben. We voelen ons rijk.
En nog rijker dankzij die drie fantástische kinderen. Marina gaat vól voor de muziekstudie, bedruipt zichzelf financieel zo ongeveer, met haar zuinige stijl van leven en haar baantje bij het theater. Eva gaat vól voor de school, en is druk met vertaalwerk via internet, wat haar héél wat beter bevalt dan het folders bezorgen destijds in Arnhem. En Yuri zit prima in zijn vel, heeft de middelbare school gekozen die bij hem past (ja, dat doe je hier pas op je 16e), waar hij het goed doet met zijn ¨laid-back-attitude¨. Drie geweldige kinderen die nu alledrie een heel ander stadium in het leven ingaan. Richard en ik dus ook. Het leven is goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten