Sneeuw onder controle.

Na pakweg 72 uur ononderbroken sneeuwval, begint het leven weer wat normaler te worden. De sneeuwschuivers hebben overuren gedraaid om wegen begaanbaar te maken en te houden, tussen de middag zagen we drie van die enorme wagens bij Lilla Huset staan, ons eetcafé. Een warme maaltijd kun je bij dat werk wel gebruiken! De voorspelde 30 cm hebben we dan wel niet gekregen, maar 25 zullen het er toch al gauw zijn.

Deze foto heb ik van facebook ¨gepikt¨, het is het erf van onze Hollandse tuinman en zijn vrouw, die een paar km verderop wonen. Ik vraag me af hoe zíj het oprit begaanbaar hebben gekregen. Misschien met zo´n mooi sneeuwblazer, die sommige mensen bij ons in de wijk hebben. Zo'n ding heeft het formaat van een grasmaaier, en blaast de sneeuw meters ver weg.



Mijn excuses voor het ontbreken van eigen foto´s: de ene laptop beweert dat hij het programma om foto´s te uploaden ( up te loaden? ) niet kent (heeft het jaren gedaan, maar goed...), de andere laptop is zoveel moderner dat het kabelje niet past. En dan heb ik het over die ene simpele camera die ik kan bedienen, en over het feit dat ik een echte knurft ben op computergebied. (Het interesseert me ook niet echt, net als de mobieltjes, de meest elementaire dingen kan en weet ik nog net.)

Richard heeft geen sportschool nodig, die schepte dagelijks minstens één á twee uur sneeuw, om in ieder geval van de voordeur bij de auto en de schuur te kunnen komen. Sinds hij een keer in de stad geparkeerd stond, en bijna niet meer weg kon komen omdat er een sneeuwschuiver langs was gereden en naast de auto een wal van sneeuw had achtergelaten, ligt er in de achterbak een goedkope schep.

Asso vindt het hélemaal geweldig, die duikt steeds dieper in de sneeuw, en begint te ploegen, alsof hij een gang naar een konijnenhol aan het volgen is. Gaia vindt het ook wel leuk, maar ze snapt niet waar ze nu moet plassen. Ze heeft zo haar vaste plasplaatsen, langs de verschillende wandelroutes, alleen zijn die nu voor het merendeel onbereikbaar door de soms bijna manshoge sneeuwbergen. Dus vandaag stond ze een uurtje na het ochtendommetje alweer bij de voordeur te wachten - hoge nood!

Marina gaat gewoon op de fiets naar Ingesund - af en toe een stukje lopen - lang leve de mountainbike. Ja, dat is ook nog zoiets: vorig jaar vroor het langdurig, zodat het meer tussen Ingesund en het centrum van Arvika dicht vroor, en er paden waren over het meer, zodat men de kortste weg kon nemen op de schaatsen. Of de fiets, echt waar, de fiets. Dat is dan een kwestie van extra goede sokken, en dubbele wanten.