Zwemmen bij min 5...

Inderdaad, niks min 19 vandaag. 

Gisteren ook niet, toen was het gelukkig maar liefst min 5, en dat vond ik prima, want:

Yuri ging met gym zwemmen. 

Buiten. 

In het meer achter school. 

Tussen de brokken ijs.

Het is een uitdaging die alle tweede klassers (lees: 17-/18-jarigen) krijgen. Uiteraard is dat niet verplicht, ze beslissen zelf. Vorige week kwam hij al met het verhaal thuis, dat drie van zijn klasgenoten dat hadden gedaan, en dat hij het misschien ook wel wilde proberen. 

Dus hij vertrok met een tas reservekleding en oude schoenen naar school, zelfs een grote badhanddoek ging mee. In de tussenuren nog "even" met de bus naar huis voor sokken, hoorde ik later, dat dan weer wel. En wat was ik blij dat ik rond de klok van twee uur een hausse aan klanten had, want ik was toch wel wat nerveus, ja...

De bedoeling van de hele uitdaging is met kleren en al in een wak te stappen. Vervolgens op een fluitje te blazen dat aan een koord om je nek hangt, twee slagen te zwemmen naar de rand van het wak, en er met behulp van twee soort van metalen pinnen (bergbeklimmers onder ons, hoe héten die dingen?) weer uit te klimmen. Daarna sprinten naar de warme douche bij de sporthal, natuurlijk.

Er zitten wel wat voorwaardes vast aan zo'n actie: uiteraard mag je geen gezondheidsproblemen hebben, en de gymleraar houdt je strak in de gaten, je zit zelfs in een soort tuigje aan een kabel, zodat je er onmiddelijk uitgevist kunt worden als het niet goed lijkt te gaan. 

Van de andere tweede klas heeft bijna iedereen de sprong gewaagd, in Yuri's klas waren het er maar vijf. Maar, zoals Yuri zei: in zijn klas zitten verhoudingsgewijs véél meisjes, die niet graag sporten, en voor een deel ook al overgewichtproblemen hebben. Hoewel ze met hun extra isolatielaagje niet zo snel last van de kou zouden moeten hebben. Waarschijnlijk toch een andere mentaliteit.

In Zweden zou men graag zien dat iedereen zo'n fluitje en metalen pinnen bij zich heeft op welk ijs dan ook, of je nu gaat schaatsen, ijsvissen, hondesleeën of wat dan ook. Ik krijg niet de indruk dat dat veel uitmaakt, want ga maar na, toen Richard naar de overkant van het Molkomse meer schaatste (een half uur heen, en dan weer terug), was hij de enige op het hele meer. Dus wie hoort je fluitje? Maar het idee is okee.

En wederom ben ik een trotse moeder!