Wanneer je iets écht wil doen in je leven, moet je daar niet mee wachten.
Je weet nooit hoeveel tijd je krijgt.
Momenteel zorgen om de 35-jarige zoon van een nichtje van me, die een hersenbloeding kreeg, en al maanden van het ene ziekenhuis naar het andere gaat. Niemand weet of het ooit goedkomt.
Ongerustheid over de buurvrouw van de torp, die dacht een nierbekkenontsteking te hebben, maar waar bleek dat het de ernstigste variant van kanker bleek te zijn - ze zou over een paar maanden met pensioen gaan en heeft nu de eerste chemokuur.
Een vriendin heb ik lang geleden al aan borstkanker verloren, een andere overleed een paar dagen nadat een idioot op Koninginnedag in Apeldoorn dwars door het publiek meende te kunnen scheuren met zijn auto om een aanslag op (toen nog) prins Willem Alexander en prinses Máxima te plegen.
Dus toen we naar Zweden wilden verhuizzen hebben we dat gedaan, en niet eerst gewacht ¨tot de kinderen uit huis zijn¨.
Dus toen we dit voorjaar onze torp vonden, hebben we die gekocht.
Dus nu Richard opeens een week vrij van orkest blijkt te hebben, gaat hij naar Nederland om zijn moeder op te zoeken.
Dus toen Marina met haar trio naar een gratis masterclass kon gaan, heeft ze dat gedaan, en kontakten gelegd die, wie weet, wel een keer naar Noord-Amerika leiden.
Dus toen Yuri via school naar een wiskundeconferentie in Lund mocht, heeft hij dat gedaan.
Dus toen Eva adviezen over een studiespecialisatie kreeg van één van de professoren, is ze dat serieus in overweging gaan nemen.
Dus toen ik ontdekte dat ik, wanneer ik straks de wolwinkel open wil houden, een autootje moet aanschaffen om er te kunnen komen, besloot ik dat dat wat te ver ging voor een hobby.
Dus komt er over een week een advertentie in twee lokale krantjes dat de winkel gaat sluiten.
Alles is altijd ingewikkelder en genuanceerder dan ik nu geschreven heb,
maar zo is het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten