Het is weer zover: vanmorgen hingen de bordjes er weer:
De komende weken kunnen we maar beter extra uitkijken waar we gaan wandelen. Je mag dan nog zo'n mooie elandenmuts met neonkleuren op je hoofd hebben, zodat je niet aangeschoten wordt,
de elanden zelf hebben daar maling aan, en je wilt serieus niet in het pad van een opgejaagde en/of aangeschoten eland lopen. Om even het geheugen op te frissen: een éénjarige eland heeft het formaat van een paard, een volwassen stier doet daar nog een paar honderd kilo spierkracht en een hoop dommigheid bovenop. En ze zijn, ondanks hun grootte, snel, springen met gemak over een manshoge afrastering heen. Als zo'n afrastering er al staat.
Iets heel anders is de steeds weer oplaaiende discussie over een eventuele jacht op wolven. De dierenbescherming en diverse milieuorganisaties willen graag dat "de wolf" terugkeert in zijn natuurlijke omgeving: Zweden. "De mens" heeft daar vaak een heel ander idee over, vooral de mensen die in de buurt van een wolvenrevier wonen. Niet dat een mens bang hoeft te zijn aangevallen te worden, want wolven zijn (terecht) bang voor mensen. Maar het huidige probleem is, dat van de 540 wolven die momenteel in Zweden zijn geteld, de helft zich in Värmland bevindt. Nu mag Värmland een oppervlakte hebben gelijk aan de helft van Nederland, de provincie is naar Zweedse begrippen relatief dichtbevolkt, en dan zijn 270 wolven toch wel een groot aantal.
Jullie weten, ik schreef al eerder over wolven, dat er regelmatig berichten zijn over sporen in een achtertuin, een wolf op een parkeerplaats, een wolf midden in stadje Filipstad, een jagende wolf op klaarlichte dag op het ijs van het meer ten zuiden van Molkom, waar mensen aan het schaatsen waren. En het wordt meer. De afgelopen zomer is er een kalf gedood van een boer uit Hasselbol (kwartiertje richting Karlstad, met de auto), die zijn koeien gewoon buiten in de wei had staan. Er is nog lang gezocht naar een aantal kalveren die toen zijn uitgebroken en het bos ingerend. Een paar weken geleden is er een ware slachting aangericht over de 25 schapen die iemand gewoon voor de lol had: 8 schapen waren overleden of zo ernstig verwond dat ze moesten worden afgemaakt. Je komt er echt niet mee weg als je doet alsóf het een wolf was: iedere dierenarts kent hier de typische tekenen van een wolvenbeet.
Momenteel zijn de wolven bij de wet beschermd, en mag je pas schieten als de aanval bewezen kan worden, dus niet als de wolf nog maar op een meter afstand is. Dat redt het aangevallen dier dus nooit. Zodoende gaan er nu stemmen op om een soort "beschermingsjacht" toe te staan, wanneer tamme dieren zijn aangevallen, of wanneer een wolf afwijkend gedrag vertoont, zoals het door de straten van Filipstad wandelen, en wanneer ze kunnen inbreken in een weiland met schrikdraad.
Men is er nog lang niet uit: hoeveel wolven moeten er overblijven, en hoe krijg je ze naar andere delen van Zweden? Eén ding is zeker, dat las ik in hetzelfde artikel: op lynxen mag vooralsnog níet gejaagd worden, daarvan zijn er nog veel te weinig.
Enne...wat doen jullie als jullie dít bordje zien staan?
Er wordt gejaagd - fijne wandeling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten