2 maart.

Het is een dag met veel overpeinzingen. Om de zaak op een rijtje te zetten ben ik zojuist 2 1/2 uur op sjouw geweest met de honden.

Vandaag zou mijn vader 89 zijn geworden. De laatste verjaardag die we met hem in Nederland vierden, zijn we met ons allen naar het grote Wok-restaurant geweest, bij ons in de wijk. Een paar jaar eerder zaten we daar ook, samen met mijn twee tantes, en Richards moeder. Mama was er niet bij, ze was toen al een paar maanden permanent in het verpleeghuis, de Alzheimer nam haar leven helemaal over. Op papa´s verjaardag was ze erg verkouden, hij was er ´s middags nog even geweest. Twee dagen later kwam het telefoontje dat ze plotseling was overleden.

Vorig jaar, op de begrafenisdag van mijn moeder, overleed papa´s jongste broer aan een longontsteking die hij op de wintersport had opgelopen. De andere broer overleed ook vorig jaar, en mijn gedachtes gingen uit naar de overgebleven twee tantes. De jongste gaat binnenkort verhuizen, dichterbij één van de kinderen. Gelukkig komen mijn neven en nichtje vaak bij haar, er wordt veel gezamenlijk ondernomen. Papa´s oudere zus is alleen, heeft geen eigen kinderen, en kan héél slecht tegen het feit dat zoveel mensen zijn overleden. Ze weet ook precies van iedereen de sterfdatum, net zoals ze van iedereen in de familie (en we zijn met véél neven en nichten) de verjaardag altijd weet. Zou dat komen doordat ze als kraamverpleegster is begonnen?

Ikzelf vergeet altijd verjaardagen, zelfs over de geboortejaren van onze kinderen en het sterfjaar van mijn moeder moet ik nadenken. Tijd is ook helemaal niet zo belangrijk, en al helemaal niet hoe oud iemand is of wordt. Dan heb ik het over sterven door ouderdom, niet door een akelige ziekte, ongeval, of zelfmoord, dan wordt ik net zo opstandig als ieder ander. Het belangrijkste vind ik wel, wát iemand met zijn leven gedaan heeft, of heeft probéren te doen.

Nu denk ik aan de weekends op de donkere kamer, waar ik de bakjes mocht schudden, en soms helpen belichten. Aan de postzegelverzameling, de spelletjes van schaak tot monopoly, onze pogingen om 4-mains te spelen ( we hadden altijd allebei gelijk, maar altijd totaal verschillende meningen ), de fotografie, de keren dat ik mee ging de afdeling op als hij weekenddienst had en hij bij een patient moest gaan kijken. En nog zoveel meer. Hoe moeilijk het was om een discussie van hem te winnen... Als advocaat zou hij het goed gedaan hebben! De strooptochten door platenzaak en boekwinkel.

Met de weinige tijd die hij thuis was toen ik kind was, heeft hij wel héél veel weten te doen. En alle andere tijd heeft hij ruimschoots ingehaald toen onze kinderen klein (en groter) waren.

Dankjewel, je was een superpap en een superopa. Ik mis je héél erg!