Afgelopen vrijdag was de overdracht van het onze torpwoning, en dat hebben we met de nieuwe buren (de voormalige eigenaars) Kristina en Stig gevierd met een Thais etentje in restaurant Soja, in Forshaga. In de gemeente Forshaga wonen 11.300 mensen. En wij nu dus ook, althans voor een deel. Aan dat deel zijn we zaterdagmiddag begonnen, Richard en ik, toen hij me, samen met de honden, de hondenmand, hondenspeelgoed, een paar tassen met boodschappen en kleren, én onze regenpakken bij de winkel oppikte en we langs de toeristische route naar Butorp reden.
De toeristische route bestaat voor ruim de helft uit een niet-geasfalteerde weg, maar is de kortste route, lang genoeg om ons meteen een heerlijk vakantiegevoel te bezorgen, ondanks de regen. Eenmaal aangekomen eerst even een stukje lopen met de honden (hoewel die eigenlijk liever meteen naar binnen wilden: ze waren een keer meegeweest toen we gingen kijken, en sloten toen direct vriendschap met Kristina). Een paar huizen verderop liepen een stuk of tien kippen te scharrelen, en Asso vond het nodig die even goed uit te schelden - wat van ons niet mocht. Gaia vond het maar eng, die kippen. Onze achterburen in Molkom hebben een paar kippen, maar die lopen netjes in een grote ren van gaas (en zelfs dat vindt ze al héél matig), maar deze kwamen opeens naar ons toe, oei oei oei wat spannend!
Eenmaal binnen troffen we een houtkachel aan die al was voorbereid met aanmaakhoutjes en kranten, en er lagen wat grotere blokken uitnodigend naast. Dat was een kolfje naar mijn hand, en terwijl Richard de spullen uit de auto haalde, hield ik een lucifertje bij de krant. Ventilatieluikje open, zoals ik eerder had gezien, en nadat de vlammen omhoog schoten een paar grotere blokken erop. Deurtje dicht, en het vuur was weer uit. Wat had ik dán gedacht? Koppig als ik ben, had ik na nog twee pogingen een vuurtje wat wel bleef branden, en na een kwartiertje ging Richard eens aan de verwarming voelen. Koud. Tsja, het duurt even, als het water in al die verwarmingen van 15 naar 50 graden moet. Maar na een uurtje voelde het al een stuk behaaglijker in huis. Tijd om hout te gaan aanvullen...
Precies toen we alle spullen hadden opgeruimd en het eerste slokje Gammal Dansk kruidenbitter (te slecht weer voor champagne, vonden we) hadden genomen, stond Kristina op de stoep: ze zag rook uit de schoorsteen komen, en vroeg zich af of het wilde lukken met de kachel, want ze had nog niet laten zien hoe je die moet stoken... Ik had het duidelijk niet goed gedaan, en alle tips en trucs knoopte ik goed in mijn oren.
Of ze even zou helpen met het fornuis, want ik wilde straks zeker wel eten gaan maken? Ja graag, want ik dacht eigenlijk de pan gewoon op de kachel te zetten met wat worstjes erin... Het fornuis was, in tegenstelling tot de kachel, heel lang niet gebruikt, en de procedure was als volgt: alle luikjes open, bovenin papier en heel dunne houtjes, en een luikje lager aansteken. Tot zover ging alles gesmeerd, maar even later kringelden er zwarte roetwolken langs de kookplaten omhoog, en het vuurtje ging uit. Aangezien er, behalve een luikje in de schoorsteen achter het fornuis, geen wasemkap is, deden we het keukenraam maar open, en het vuurtje brandde even later als een lier. Blokjes erbij proppen, raam weer dicht, nieuwe rookwolken en vuurtje uit. Raam open, vuurtje weer aan. Uiteindelijk hebben we ontdekt dat het raam wel dicht kan, als de luikjes van zowel de asla als de ventilatieopening helemaal open staan.
Daarna was het vuur in de kachel bijna uit, dat waren we natuurlijk helemaal vergeten. Na nog een zakje koekjes (kletskoppen!?) van de bakker uit Munkfors (dat zijn ook Nederlanders, wist Kristina) aan ons te hebben overhandigd, vertrok ze weer, en waagden we ons aan de worstjes en de groentensoep. Dat ging goed! En wat gaat dat snel, koken op houtvuur! De worstjes waren in een mum van tijd gaar, dus we hebben het hoofdgerecht vóór de soep gegeten, omdat we de groente niet snel genoeg gesneden kregen. Alles had een licht rokerig smaakje, en mijn hoest was er niet direct beter op geworden, maar de rest van het weekend hebben we toch zonder onszelf uit te roken doorgebracht. Nu we wisten hoe de kachel moest worden gestookt, hadden we het ding gisteren en vandaag binnen een paar minuten aan de praat.
De toeristische route bestaat voor ruim de helft uit een niet-geasfalteerde weg, maar is de kortste route, lang genoeg om ons meteen een heerlijk vakantiegevoel te bezorgen, ondanks de regen. Eenmaal aangekomen eerst even een stukje lopen met de honden (hoewel die eigenlijk liever meteen naar binnen wilden: ze waren een keer meegeweest toen we gingen kijken, en sloten toen direct vriendschap met Kristina). Een paar huizen verderop liepen een stuk of tien kippen te scharrelen, en Asso vond het nodig die even goed uit te schelden - wat van ons niet mocht. Gaia vond het maar eng, die kippen. Onze achterburen in Molkom hebben een paar kippen, maar die lopen netjes in een grote ren van gaas (en zelfs dat vindt ze al héél matig), maar deze kwamen opeens naar ons toe, oei oei oei wat spannend!
Eenmaal binnen troffen we een houtkachel aan die al was voorbereid met aanmaakhoutjes en kranten, en er lagen wat grotere blokken uitnodigend naast. Dat was een kolfje naar mijn hand, en terwijl Richard de spullen uit de auto haalde, hield ik een lucifertje bij de krant. Ventilatieluikje open, zoals ik eerder had gezien, en nadat de vlammen omhoog schoten een paar grotere blokken erop. Deurtje dicht, en het vuur was weer uit. Wat had ik dán gedacht? Koppig als ik ben, had ik na nog twee pogingen een vuurtje wat wel bleef branden, en na een kwartiertje ging Richard eens aan de verwarming voelen. Koud. Tsja, het duurt even, als het water in al die verwarmingen van 15 naar 50 graden moet. Maar na een uurtje voelde het al een stuk behaaglijker in huis. Tijd om hout te gaan aanvullen...
Precies toen we alle spullen hadden opgeruimd en het eerste slokje Gammal Dansk kruidenbitter (te slecht weer voor champagne, vonden we) hadden genomen, stond Kristina op de stoep: ze zag rook uit de schoorsteen komen, en vroeg zich af of het wilde lukken met de kachel, want ze had nog niet laten zien hoe je die moet stoken... Ik had het duidelijk niet goed gedaan, en alle tips en trucs knoopte ik goed in mijn oren.
Of ze even zou helpen met het fornuis, want ik wilde straks zeker wel eten gaan maken? Ja graag, want ik dacht eigenlijk de pan gewoon op de kachel te zetten met wat worstjes erin... Het fornuis was, in tegenstelling tot de kachel, heel lang niet gebruikt, en de procedure was als volgt: alle luikjes open, bovenin papier en heel dunne houtjes, en een luikje lager aansteken. Tot zover ging alles gesmeerd, maar even later kringelden er zwarte roetwolken langs de kookplaten omhoog, en het vuurtje ging uit. Aangezien er, behalve een luikje in de schoorsteen achter het fornuis, geen wasemkap is, deden we het keukenraam maar open, en het vuurtje brandde even later als een lier. Blokjes erbij proppen, raam weer dicht, nieuwe rookwolken en vuurtje uit. Raam open, vuurtje weer aan. Uiteindelijk hebben we ontdekt dat het raam wel dicht kan, als de luikjes van zowel de asla als de ventilatieopening helemaal open staan.
Daarna was het vuur in de kachel bijna uit, dat waren we natuurlijk helemaal vergeten. Na nog een zakje koekjes (kletskoppen!?) van de bakker uit Munkfors (dat zijn ook Nederlanders, wist Kristina) aan ons te hebben overhandigd, vertrok ze weer, en waagden we ons aan de worstjes en de groentensoep. Dat ging goed! En wat gaat dat snel, koken op houtvuur! De worstjes waren in een mum van tijd gaar, dus we hebben het hoofdgerecht vóór de soep gegeten, omdat we de groente niet snel genoeg gesneden kregen. Alles had een licht rokerig smaakje, en mijn hoest was er niet direct beter op geworden, maar de rest van het weekend hebben we toch zonder onszelf uit te roken doorgebracht. Nu we wisten hoe de kachel moest worden gestookt, hadden we het ding gisteren en vandaag binnen een paar minuten aan de praat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten